ตอนที่แล้ว40.ลืมมันเสีย
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไป37.ผู้ใหญ่บ้านมา

36.เปลี่ยนบทบาทกัน


หลิ่วเจินไม่ส่งเสียงเลยสักแอะ การพูดนั้นต้องใช้พลังงานมหาศาล มิสู้เอาพละกำลังทั้งหมดมาใช้แย่งผ้าปูที่นอนดีกว่า อีกทั้งนางไม่มีกำลังและเวลาพอจะไปทะเลาะกับหญิงน่าเบื่อหน่ายเช่นนี้อีกแล้ว นางอยากรีบจบปัญหาแล้วรีบกลับบ้านไปนอนพักโดยเร็ว

ใบหน้าของภรรยาผู้ใหญ่บ้านฉายแววมุ่งร้าย หน้าตานางบิดเบี้ยวเหยเกจนคล้ายนางมารร้ายเข้าไปทุกขณะ

ตรงกันข้ามกับหลิ่วเจินที่ยามนี้ใบหน้าดูผ่อนคลายสบาย ๆ คล้ายว่านางใช้แรงไม่เต็มสิบส่วน หากเป็นแต่ก่อน ใบหน้านี้ควรสลับกัน หลิ่วเจินควรมีใบหน้าดั่งนางมารร้าย และภรรยาผู้ใหญ่บ้านควรมีใบหน้าสุขุมเยือกเย็น

เพียงเพราะโชคชะตาพลิกผัน หลิ่วเจินจึงไม่เป็นหลิ่วเจินคนเดิมอีกแล้ว ร่างกายคือหลิ่วเจิน แต่เนื้อในแท้จริงได้เปลี่ยนมาเป็นตนเองแล้ว

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านเริ่มตระหนักขึ้นเรื่อยๆว่าหลิ่วเจินคล้ายกำลังหยอกตนเองเล่นอยู่ แต่ในสายตาของผู้อื่นคงคิดว่าพวกนางกำลังเล่นชักกะเย่อกัน แต่ภรรยาผู้ใหญ่บ้านซึ่งอยู่ตรงนั้น รู้ดีว่าไม่ใช่การเล่นชักกะเย่อ แต่เป็นหลิ่วเจินที่จงใจทำให้ภาพที่ออกมาดูคล้ายแบบนั้น

พละกำลังของภรรยาผู้ใหญ่บ้านสู้หลิ่วเจินไม่ได้ ดังนั้นนางเลยใช้กลโกง นางพยายามยกขาหมายเตะหลิ่วเจิน แต่หลิ่วเจินจะยอมให้นางสมหวังได้หรือ

หญิงสาวรู้สึกว่าภรรยาผู้ใหญ่บ้านหมดแรงข้าวต้มแล้ว เพราะอีกฝ่ายทุ่มเทกำลังดึงผ้ามาตั้งแต่เริ่มต้น หญิงสาวจึงปล่อยมือทันใด ด้วยฤทธิ์ของแรงเฉื่อย เลยทำให้ภรรยาผู้ใหญ่บ้านล้มหงายหลัง

พอภรรยาผู้ใหญ่บ้านลื่นล้มไปแล้ว หลิ่วเจินก็รีบคว้าผ้าปูที่นอนอีกครา  แล้วกระชากผ้าปูที่นอนอย่างแรงจนหลุดจากมือภรรยาผู้ใหญ่บ้านได้สำเร็จ

ยามที่หลิ่วเจินนึกว่าผ้าปูที่นอนมาอยู่ในมือตนเรียบร้อยแล้ว ทันใดนั้นพลันรู้สึกว่ายังมีแรงดึงผ้าปูที่นอนอยู่อีก ทีแรกหลิ่วเจินนึกว่าผีมาดึง พอมองไปจึงเห็นเซียงเช่ายืนยิ้มเยาะอยู่ตรงหน้าตน

เซียงเช่ากลัดกลุ้มจริง ๆยามเห็นมารดานางกรีดร้องด้วยความโกรธเกรี้ยว เด็กสาวจึงตระหนักได้ว่า หากนางไม่ลงมือทำอะไรเลย เกรงว่าจะต้องรับผลที่ตามมาเต็ม ๆ

“เฮ้อ หากจะเล่นบทอันธพาลเช่นนี้ เช่นนั้นก็มาแย่งพร้อม ๆ กันไปเลยสิ ไยต้องลำบากมาทีละคนเล่า ประเมินความสามารถกันต่ำไปแล้ว”

สีหน้าของเซียงเช่าย่ำแย่ขึ้นไปอีก! ผู้หญิงไร้ยางอาย!  ไม่คิดว่าจะพูดว่าตัวนางแบบนี้!

กู้หรูเฟิงสาวเท้าเดินตรงเข้ามา

เซียงเช่าแอบดีใจ เชื่อว่าพี่หรูเฟิงคงเห็นนางน่าสงสาร เลยรีบเข้ามาช่วยตน

ทว่าในชั่วกระพริบตาถัดไป ใบหน้าของเด็กสาวพลันแข็งค้าง

กู้หรูเฟิงหยุดยืนอยู่ข้างกายหลิ่วเจิน ครั้นแล้วก็คว้าผ้าปูที่นอนแย่งมาในคราวเดียว

เขารู้ว่าหลิ่วเจินมีกำลังมากกว่าเซียงเช่า แต่เขายังต้องการพิสูจน์ว่าเขาสามารถช่วยหลิ่วเจินได้ และอยากปกป้องนางจากการที่นางเอาตัวเข้ามาเกลือกกลั้วในเรื่องเหล่านี้

เซียงเช่าหมดแรงยอมปล่อยผ้าไปง่าย ๆ คล้ายนางไม่จำเป็นต้องยื้อยุดอีก นางเพียงคนเดียวต้องต่อกรกับคนทั้งสอง  และหนึ่งในคนทั้งสองก็คือชายที่นางหลงรักยิ่ง ถึงอย่างไรนางย่อมไม่สู้แน่

หลิ่วเจินคลี่ผ้าปูที่นอนซึ่งชายหนุ่มแย่งมาให้ ชาวบ้านก็พากันมามุงล้อมชะโงกดู โดยอาศัยแสงจากโคมไฟ และไม่พบอะไรเลยจริง ๆ ยกเว้นรอยเปื้อนโคลน

เพราะเหตุดังนั้นบรรดาชาวบ้านจึงมองภรรยาผู้ใหญ่บ้านและเซียงเช่าด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป

เซียงเช่านั่งแปะบนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง ภรรยาผู้ใหญ่บ้านซึ่งลุกขึ้นยืนแล้ว ได้เข้ามาช่วยประคองเซียงเช่าลุกขึ้น

ตอนนี้จะคิดหาคำอธิบายดี ๆ ได้อย่างไร การเอาลูกสาวไปขายย่อมไม่ดีแน่ ทว่านางก็ไม่มีวิธีอื่นใดที่สามารถใช้อธิบายได้

ยามที่ภรรยาผู้ใหญ่บ้านและเซียงเช่ากำลังได้รับสายตาดูแคลนจากเหล่าชาวบ้านเป็นครั้งแรก  ผู้ใหญ่บ้านก็มาถึง

“เกิดอันใดขึ้นที่นี่? ไยพวกเจ้าไม่หลับไม่นอนกัน มารวมตัวกันที่นี่ทำไม?” ผู้ใหญ่บ้านเดินเข้ามา พลางขยี้ตาไปด้วย เมื่อเห็นผ้าปูเตียงผืนหนึ่งบนพื้น ภายในวงล้อมของผู้คน ใบหน้าเขาพลันฉายแววงุนงงสับสน

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านพลันลากตัวเซียงเช่าไปหาผู้ใหญ่บ้าน พลางร่ำไห้ปานจะขาดใจ

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด