Three of us 27 : ตัวแสบ

Three of us

ตอนที่ 27

ตัวแสบ

"วอน มึงไปทำไรมาเปล่า?" คำถามของเพื่อนทำเอาวรภพที่เดินลงมาเพื่อรอกลับบ้านด้วยกันเลิ่กลั่ก ....นี่เฟยรู้เหรอ เขารีบสำรวจร่างกายตัวเองว่ามีจุดจับสังเกตตรงไหนหรือเปล่าทันที...

"มึงลนอะไรเนี่ย กูถามเพราะเห็นเฮียนัทขับรถเข้ามาอย่างไวเลย เดินเข้ามาถามหามึงแล้วก็เดินออกไปแล้ว" เฟยอธิบายก่อนจะโบ้ยหน้าไปทางข้างตึก

วอนรีบหยิบมือถือขึ้นมาดู พบว่ามีสายมากมายจากนทีที่ไม่ได้รับ....

"งั้นกูกลับก่อนนะ มึงจะไปไหนต่อไหม?"

"....ไม่อะ ว่าจะไปยิมที่ etc แต่ไม่ไหว" เฟยบอกก่อนสองเพื่อนสนิทจะโบกมือลากันก่อนแยกไป

วอนเห็นรถคันคุ้นตาจอดอยู่ก็รีบหันซ้ายหันขวาทันทีก่อนจะเปิดประตูขึ้นไป...

"ทำไมโทรไปไม่รับ นี่มันกามขนาดนั้นเลยเหรอ...นานแล้วนะ" นทีบ่นก่อนจะออกรถทันที

"วอนเก็บของอยู่ แล้วทำไมพี่นัทมานี่เร็วจัง อยู่บริษัทไม่ใช่หรือไง?" วอนถามคนขับที่หน้าตาบึ้งตึง

"ไม่รีบได้ไงดูมันกวนดิ แล้วเราก็ยอมมันนะ ชอบหรือไงให้มันทำแบบนั้น....เหอะ ในห้องทำงานบริษัทเนี่ยนะ" นทีบ่นพร้อมพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ

"ไม่ได้ชอบ... พี่นัทก็รู้ว่าเต๋เป็นไง จะมาโกรธวอนไม่ได้นะ วอนไม่ได้บอกให้เต๋ทำ..." วอนยู่หน้าใส่บ้าง ทำเอานทีที่มองไฟแดงอยู่เอี้ยวหน้ามาแล้วคว้าเอาคอน้องเข้าหาอย่างแรง...

....ริมฝีปากนุ่มประกบลงจูบ ใช้ลิ้นเกี่ยวควานหาความหวาน ...ใบหน้านี้ใช่ไหมที่ปรากฎบนจอเมื่อครู่ เสียงร้องหวานๆและท่าทางยั่วยวนที่ไม่ได้ตั้งใจนั่นทำเอานทีอยากจะทำรักเสียกลางสี่แยกนี่ให้ได้เลย.... ถ้าวรภพไม่เริ่มขาดอากาศหายใจรีบดันตัวออกก่อนจะร้องเตือนคนขับให้หยุดเขาคงทำตามใจตัวเองตรงนี้ไปแล้วจริงๆ

"แฮ่กๆ ไฟเขียวแล้วพี่นัท!!" วอนเตือนเพราะไฟจราจรสลับให้ออกตัวแล้ว

"....พี่เป็นห่วงเรานะ คิดแทนเราไปทุกเรื่องเลย ไม่อยากให้เรามาลำบากทีหลัง" นทีเอ่ยด้วยใบหน้ากลับไปนิ่งเรียบอีกแล้ว เขาเอี้ยวตัวไปนั่งทิ้งหลังพิงกับเบาแล้วออกตัวอย่างเร็วๆจนล้อบดกับถนน

"....พี่นัทวอนรู้แล้ว วอนจะไม่ปล่อยให้เต๋ทำแบบนั้นอีกแล้วโอเคไหม?" วรภพบอกเสียงอ่อนลง

"รู้ตัวไหมว่าเดี๋ยวน่ารักขี้อ้อนขึ้นเยอะเลย" นทีเอื้อมมือซ้ายมาลูบหัวน้องไปมา

"จริงๆวอนก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว"

....เวลามีแฟน

เขากลืนคำนี้ลงไปแล้วเก็บไว้แค่ในใจ

กลัวว่านทีจะถามไปถึงอดีตตัวเองแล้วจะยาว ....เขาดูกวนตีนเป็นนิสัยทั่วไปแต่เวลามีแฟนเมื่อก่อนก็ชอบทำตัวแบบนี้ ออกจะอ้อนกว่านี้ด้วยซ้ำ แต่พอสลับมาเป็นโพเมียเนี่ยมันก็ต้องปรับเปลี่ยนกันไปไม่ให้โดนเบื่อน่ะสิ... อ้อนเกินไปเขาก็กลัวว่าอีกสองคนจะรำคาญไหมด้วยวัยก็ไม่ใช่เรื่องที่จะมาง้องแง้งตลอด

....เดี๋ยวนี้เขากล้าพูดเต็มปากแล้วด้วย

.....ลืมหมดแล้วไอ้ไม่ชอบ ไม่สุข ไม่เสียวน่ะ

ได้มาครบแล้วนี่...

ทั้งชอบ ทั้งสุขมากและเสียวมาก!!

....จู่ๆระหว่างที่นั่งคิดอะไรเพลินๆเสียงข้อความของนทีก็ดังขึ้น วอนถือวิสาสะหยิบมันขึ้นมาอ่าน

"....เปิดดูให้พี่หน่อยมีธุระด่วนหรือเปล่า เดี๋ยวไปกินข้าวกันนะไม่ต้องรอไอ้เต๋มัน...มันมีกินข้าวกับลูกค้าต่อ" คนขับพูดไปตาก็ยังมองไปที่ด้านหน้า

ddayy : Babe

Nathee : Babe? we ended too long time..

           : ...พี่เริ่มใหม่แล้ว

ddayy : lier! I never saw him 

nathee : just bc u dont saw doesn't mean I'm lier

ddayy : then who?

          : คนไหน ใช่คนวันนั้นเหรอ?

ddayy : or just want to making me sick?

Nathee : หลงตัวเองไปไหม...

           : จะใครก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องเล่าให่คนเก่าฟัง

ddayy : I’ve messed up and I knew it.

.

.

ddayy : Tell me how I can make it up to you?

....วอนอ่านข้อความโต้ตอบภาษาอังกฤษสลับไทยนั่นแล้วชะงัก กดดูรูปโปรไฟล์ก็ถึงบางอ้อ เคยเจออยู่หนหนึ่งตอนวันที่เขากินข้าวกับนรสิงห์นี่เอง

....ด้านบนมันก็เหมือนจะจบแล้วแต่ทำไมยังส่งมาขอคืนดีกับนทีอีก? นี่นทีก็ไล่แล้วนะทำไมยังมาตามรังควาญกัน ดวงคนจะมีความรักสงบสุขไม่ได้เลยใช่ไหม หรือต้องโทษตัวเองที่หาได้ดีเกินไปจนมีแต่มารผจญ...

"เห็นแล้วเหรอ?" นทีถามขึ้นมาเมื่อเห็นว่าวอนเงียบไป

"อือ เขาเป็นไรมากไหม?" วอนตอบกลับด้วยความหงุดหงิดหน่อยๆ

"เขาเป็นอย่างนี้แหละ...แพ้ไม่เป็น ทำเหมือนจะเข้าใจนะแต่ก็ยังมาป่วนอยู่ เขาไม่เห็นว่าพี่มีใครกับตาเขาก็ไม่เชื่อหรอก"

"งั้นวันนั้นที่นั่งมองตอนกินข้าวก็คนนี้ใช่ไหม?" วอนปะติดปะต่อเรื่องราวทันที จำได้ว่ามีวันที่กินข้าวกันสามคนแล้วนทีสาละวนกับการนั่งมองจดจ่อหาใครสักคนตลอด...

"อืม พี่คอยดูว่าเขาจะทำอะไร แต่ไม่ได้คิดถึงหรือจะกลับไปนะ...." คราวนีันทีชัดเจน คงมีบทเรียนให้เห็นจากน้องชายตัวเองแล้วเลยท่องให้ขึ้นใจว่าจะไม่ซ้ำรอยเด็ดขาด...

"งั้นขอตอบนะ..."

คำถามถูกตอบรับด้วยการพยักหน้ารับของคนขับ วอนกดเปิดไปที่กล้องแล้วหันมันหานทีและตัวเองทันที เขาจะเซลฟี่ส่งไปให้คนเก่าดูว่าไม่ควรพยายามเข้ามาเป็นชู้กับผัวชาวบ้าน!

"ขอมือหน่อย..." วอนเอื้อมมือไปรอรับมือใหญ่ของคนพี่ก่อนจะจับมันมาแนบไว้ที่แก้ม ก้มหัวลงไปซบที่ไหล่เบาๆแล้วเอาให้ภาพมันออกมาโรแมนติก...

แชะ แชะ แชะ

....กดรัวๆอยู่อย่างนั้นเพื่อรูปที่ดีสุด ก่อนจะกดส่งไปหาเป้าหมายที่ต้องการ

Nathee : /send a photo/

Nathee : ชัดเนอะ

วอนกดส่งไปด้วยรอยยิ้มก่อนจะกลั้วขำออกมา

"ร้ายเนอะ" นทีบ่นเมื่อเห็นว่าไอ้ตัวแสบของเขาทำอะไร

"หรือจะกลับไปหาเขาล่ะ ได้นะ...วอนไม่ว่าอะไร" วรภพถามพร้อมหรี่ตามอง

"ไม่เอาอะ เดี๋ยวมีเด็กร้องไห้งอแงง"

"ไม่มีเหอะ มั่ว!"

นทีขำออกมาทันที ...ไม่มีที่ไหนกัน ตอนนั้นเรื่องเต๋ก็เห็นอยู่ว่าใครที่งอแง เขามันพวกอยู่กับปัจจุบันอยู่แล้วและวอนก็ไม่เหมือนใครคนอื่นที่เขาไม่ได้ลงใจให้อย่างก่อนหน้าด้วย ตกลงปลงใจก็แปลว่ามั่นใจแล้วไม่จำเป็นต้องลังเลหรือเซไปหาใครอีก....

....กิจกรรมหลังเลิกงานวันนี้ ตอนแรกนทีจะชวนให้น้องไปกินข้าวด้วยกัน แต่เห็นว่ายังไม่ถึงเวลาเลยชวนกันออกกำลังก่อนสักชั่วโมง

พวกเขาตกลงกันแล้วมาจบลงด้วยการเล่นแบดมินตันอีกเช่นเคย เดี๋ยวนี้นทีให้น้องเตรียมชุดมาไว้ที่ตึกเพื่อออกกำลังกายแล้ว ก็จะเป็นใครซื้อไม่ได้....ก็คนที่ให้บัตรไว้ใช้นั่นแหละ วอนแทบไม่เคยเอามันออกมารูดเลย มีแต่สองคนหาเรื่องพาไปห้างเพื่อให้ใช้บัตรเสมอ

"เหนื่อยรึยัง ไหนมาดูซิ.." นทีเดินเข้ามาซับเหงื่อให้วรภพในตอนพักยก

"...วันนี้พอแค่นี้เนอะ มันล้าแล้วอะ" วอนบอกอ้อนๆ

...นทีเป็นพวกชอบให้ดูแลตัวเองเขาออกกำลังกายเสมอเมื่อมีเวลาว่างแต่ก็ไม่ได้คลั่งถึงขั้นบังคับแบบเอาเป็นเอาตาย เขาฝึกให้วอนเล่นแบบสบายๆเพื่อจะได้มีความสุขกับมันพร้อมมีร่างกายที่แข็งแรง..

"....ได้สิ งั้นไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วขึ้นไปกินข้าวกัน"

การกระทำเอาใจใส่และการดูแลนั้นอยู่ในสายตาของคนที่เป็นสมาชิกยิมนี้อย่าง คริส อดีตคนรักของเต๋

"มองอะไรของแก?" เพื่อนสาวเธอถาม

"แค่งงอะ คนนั้นไม่ได้เป็นแฟนใหม่เต๋เหรอ?" เธอตอบกลับทำเอาสายตาของเพื่อนหันไปมองด้วย

"....ไม่มั้ง เห็นดูน่าจะมีซัมติงกับนทีมากกว่า อารมณ์สนิทแฟนพี่ชายหรือเปล่า?"

"...ไม่ดิแก แต่ตอนที่เจอเต๋และจากที่คุยหลังวันนั้นฉันเข้าใจว่าเต๋น่าจะคบกับน้องคนนั้นอยู่นะ"

"....เฮ้ย งี้จะไม่ใช่เอาทั้งพี่ทั้งน้องเหรอ ร้ายนะเนี่ย...." เพื่อนสาวเธอถามด้วยความอยากรู้อีกคน

"ไม่รู้สิ" คริสยังคงมองตามสองคนเดินออกไปด้วยกันจนลับตา เธอเพียงแค่สงสัยไม่ได้อยากจะก้าวก่ายอะไรกับเขาหรอก....

"สั่งได้เลยนะ สั่งเผื่อพี่ด้วย พี่ไปดูทางโน้นแปปนึง" นทีส่งน้องที่ลิฟต์แล้วกดไปชั้นบนสุดให้  ก่อนที่เขาจะแยกไปดูความเรียบร้อยอีกทาง

... วรภพขึ้นมานั่งที่โต๊ะประจำในร้านอาหารของตึกก่อนจะลงมือสั่งของชอบของตนเองและนทีอย่างคล่องแคล่ว

นทีคนที่บอกว่าตัวเองไม่เรื่องมาก แต่ของที่จะเอาเข้าปากต้องเป็น....

ที่ไม่มัน

ไม่ทอด

ไม่เลี่ยน

รสไม่จัดมาก

เป็นไก่ต้องไม่เอาหนัง

เป็นผักต้องไม่ทำให้เหม็นเขียว

เป็นหมูต้องไม่เหนียว...

เป็นปลาเนื้อต้องไม่ยุ่ยและต้องสด

ใช่...

เขากินได้ทุกอย่าง...

ทุกอย่างนั่นต้องเลือกอย่างดี

ส่วนเต๋นั้นไม่กินแค่พวกผักเท่านั้น

"ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ?" เสียงจากด้านหลังทำวอนที่นั่งคุยแชทกับเพื่อนอย่างอารมณ์ดีชะงัก

"ครับ? อ๋อ นั่งสิครับ" หันไปเห็นว่าเป็นโจทก์คนสำคัญก็อนุญาตด้วยรอยยิ้ม

"น้องวอนใช่ไหม? พี่ชื่อเดย์นะ"

"ครับ ทราบแล้ว" วอนตอกกลับด้วยรอยยิ้ม ใบหน้านี้้เคยเจอกันมาก่อนแล้ว ตอนนั้นไม่ได้ติดใจอะไร แต่ถ้าจะเข้ามาวุ่นวายตอนนี้ก็คงต้องติดแล้ว

"เราใช่ไหมที่ส่งรูปมาให้ในแมสเสจ" เดย์ตอกกลับด้วยหน้าตาเอาเรื่องไม่น้อยแม้มันจะปนด้วยรอยยิ้ม

"ถ้าพี่ใช่คนที่ทักมาขอคืนดีกับพี่นัททั้งที่เขาปฏิเสธไปหลายรอบแล้ว ก็ใช่แหละครับ"

"อ๋อ...มั่นใจเนอะ"

"ขยายความหน่อย" วอนถามกลับชักจะฉุนแล้ว นิสัยหัวร้อนไม่ได้ว่าหายไปเพราะมีแฟนหรอกนะ ยังร้อนได้อีกถ้ามีใครมากระตุกต่อม

หาเรื่องแบบนี้ต้องการอะไร

"ก็น้องดูมั่นใจดี คิดว่าพี่นัทเขาจะหยุดแค่นี้หรอ?"

"อ๋อ ฮ่าๆ ไม่รู้สิ ตอนนี้เขายังอยู่ตรงนี้ก็ต้องมั่นใจแล้วแหละ ที่แน่ๆเขาไม่กลับไปหาคนเก่าก็มั่นใจได้นิดนึง"

"เมื่อก่อนเขาก็อยู่กับพี่เหมือนกัน ที่ๆพี่ยืนนี่เดี๋ยวเราก็เข้าใจ"

"อ๋อ เมื่อก่อน.." วอนบอกกลั้วขำ

เกลียดที่สุดไอ้นิสัยหวงก้างของพวกแฟนเก่า

โอเคถ้านทีเหมือนเต๋เขาก็คงเจ็บ

แต่นี่นทีไม่ได้สนใจคนๆนี้ด้วยซ้ำ

"ไม่ได้อยากอะไรหรอกนะ ถ้าน้องไม่ได้ควบสองแบบที่ทำอยู่ ทุเรศอะ" เดย์พูดออกมาทำเอาวอนมองกลับตาขวาง

"อิจฉาหรอ?"

"ฮ่าๆ อิจฉาหรอ? อิจฉาอะไรกับพวกมักมากล่ะ มีผัวทีละสองคน ไม่เกินไปหน่อยหรอ นั่นเขาพี่น้องกันนะ.."

คำพูดของเดย์เสียดแทงใจดำวรภพเต็มๆ

นี่คงเตรียมการมาพอสมควรแล้ว

ถึงได้มั่นใจมาพูดแบบนี้

คงตามส่องตามเผือกอยู่นาน

"นี่คิดว่าเรื่องส่วนตัวมาตลอดเลยนะนี่ ไปเดือดร้อนคนอื่นได้ไง" วอนตอบกลับกวนๆ

"กวนตีน..."

"มึงสิกวนตีน...ยุ่งเรื่องชาวบ้านไม่พอยังมาตามระรานแฟนเก่าที่เขาไม่เอาแล้วอีก ไปไกลๆได้ปะ รำคาญ" ความเลือดร้อนตามแบบวัยรุ่นถูกแสดงออกมา เขาไม่ใช่พวกทนให้ใครด่าใครกดยิ่งโดยเฉพาะต่อหน้าอยู่แล้ว

"พี่นัท..." เดย์ยกยิ้มเรียกชื่อคนด้านหลังที่เดินเข้ามาแตะหลังวอนแล้วนั่งลง

"มาทำไมเนี่ย พี่ว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ" นทีบอกเดย์ที่ควรจะละอายกับคำไล่กลายๆนี่ ....แต่ไม่เลยอีกคนกลับยกยิ้มแล้วยังมาโอดโอยอยู่ตรงหน้าตอนนี้

"แค่มาทักทายเอง ตอนแรกไม่เชื่อเลยนะว่าคนนี้แฟนใหม่ยูอะ นึกว่าคบกับน้องชายยู ยังไงอะ? คบสองคนซะงั้น..." เดย์บอกมองเหยียดๆไปหยุดที่วรภพ

"ทำให้เขาหุบปากหน่อยนะพี่นัท ให้ลุกไปด้วยนะไม่งั้นมือนี้วอนกินไม่ลง" วอนบอกนทีไม่มองแม้แต่หน้าแขกที่มาร่วมโต๊ะโดยไม่ได้รับเชิญ

"เดย์ไปเถอะ จบแล้วคือจบจะมาระรานทำไม" นทีเอ่ยไล่คนเก่าของเขา

"แค่ไม่อยากให้ยูมาทำอะไรแบบนี้อะ สกปรก... ทุเรศด้วยไงนี่ถึงได้มาเตือนเพราะหวังดี"

"ไม่ใช่ว่าอยากคืนดีแล้วเขาไม่กลับไปเหรอ เลยต้องเอาเรื่องส่วนตัวคนอื่นมาพูดให้เยอะแยะเนี่ย" วอนตอกกลับตาเขาเริ่มจ้องเขม็งแล้ว

"น้องยังเด็กนะเดย์เข้าใจพูดจาอะไรเลยคิดน้อย หยาบคาบแล้วยังตัดสินใจผิดๆ..." เดย์ยังคงบ้าน้ำลายไม่จบ

"เอาล่ะ-..." นทีทำท่าจะห้ามอีกรอบเพราะเขาก็ชักจะรำคาญใจมากๆแล้ว

"ไว้พี่นัทจะไปเมื่อไหร่แล้ววอนห้ามไม่ให้ไปค่อยให้เขามาหาเรื่องเนอะ ตอนนี้ปัญหาไม่ใช่ที่วอน...."

"ไม่ใช่ปัญหาของพี่เหมือนกัน ปัญหาของใครคนนั้นไปแก้ที่ตัวเองแล้วกัน..." นทีรีบเสริมเมียและหันมองไปที่เดย์ทันที ก่อนจะเอื้อมมือจับไว้ที่ขาวอนไว้ให้ใจเย็น...

.....ในร้านตอนนี้ไม่ได้มีแค่พวกเขา แม้รอบกายจะไม่มีโต๊ะอื่นใกล้ๆนอกจากเสียงจอแจที่ดังมาจากโต๊ะที่ไกลพอสมควร การพูดคุยพวกเขาก็ไม่ได้เสียงดังจนทำให้ใครได้ยินแต่ถ้าไม่หยุดตอนนี้คงได้รู้และพูดกันไปทั่วแน่...

"....ยูไปคิดๆดีนะ จะไม่กลับมาก็ได้แต่สามคนผัวเมียงี้อะนะไหวเหรอ...หรือคิดว่าพ่อแม่พี่รับได้ก็แล้วแต่นะ..." เดย์ทิ้งท้ายไว้ก่อนจะลุกขึ้นไป ปล่อยให้วอนมองด้วยสายตาเอาเรื่องจนสุดทาง

"ใจเย็นๆ พี่จัดการเอง...."

"ต้องจัดการอยู่แล้ว....ถ้ายังไม่จบวอนก็ไม่จบนะ คนอะไรประสาทแดกชิบหาย" วอนสบถแล้วอาหารที่สั่งไว้ก็มาเสิร์ฟลงที่โต๊ะพอดี

wrp.won : เอาไงดีอะ ไม่เคยรั้งใครไว้ด้วยดิ พร้อมมีใหม่เสมอ? #เขาไม่ไปเองอันนี้ต้องคิดแล้ว

/การตอบกลับ/

Golfyy : โอ้โห ใครทำเพื่อนกริ้ว

Foei    : กูพลาดอะไร

ttho    : เผ็ดกว่าพริกทั้งสวน

BIG     : เคยธรรมดาที่ไหน

unknown : โสดเมื่อไหร่บอกด้วย จะช่วยจีบ

stthey : ตลกละ! มีอะไรอีกอะ?

วอนก้มลงกดที่หน้าจอก่อนจะขำออกมาจนได้กับคอมเม้นต์และจากการตอบกลับของเพื่อนที่ทักเข้ามาในกลุ่มกันใหญ่

"มันใช่เรื่องไหม ใครจะให้มีใหม่?" นทีถามออกมาหลังจากสังหรณ์ใจว่าตัวแสบข้างหน้านี่ต้องทำอะไรแสบๆไว้แน่ เข้าไปดูก็พบว่าโดนเด็กมันเล่นแล้วจริงๆ...

"ก็โพสเฉยๆว่าวอนไม่รั้งใครไว้ แต่พี่นัทไม่ไปเองนี่....ถ้าไปวอนก็แค่มีใหม่ ร้องไห้แปปเดียวก็พร้อม move on ละ" วอนบอกด้วยหน้าตาที่ยิ้มแป้นกลับมากวนโอ๊ยอีกครั้ง...

"แค่คิดก็ไม่ได้แล้ว!!! กินไปเลยนะ...แล้วก็ลบออกด้วย" นทีบ่นน้องที่โชว์แลบลิ้นแสบๆกลับมาอีกแล้ว

"ไม่ลบอะ โพสไว้ขำๆ....จริงๆโมโหอยู่นะแต่โกรธไปก็เท่านั้นบนโต๊ะนี้ไม่มีใครผิด..." วรภพบอกพร้อมด้วยทำหน้าไม่แยแส

ไม่มีใครไม่โมโหหรอก...

แต่นทีก็ไม่ใช่คนผิดเลย....

เขากินข้าวกันเงียบๆไปและนทีภูมิใจในตัวน้องมากกว่าเดิม ....เรื่องที่วอนไม่งี่เง่า ไม่โกรธจนพาลเขา แต่ก็ไม่ยอมให้เดย์เอาอารมณ์ชวนโมโหมาใส่มื้อดีๆเหมือนกัน ถ้าน้องเงียบแล้วรับบทร้องไห้เขาก็คงไม่รู้สึกดีอย่างนี้แต่นี่น้องสู้ด้วยและปล่อยวางได้ด้วย...

ตอนนั้นเองวรภพที่นั่งกินข้าวอยู่รู้สึกได้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งจากอีกโต๊ะมองมาสักพักแล้ว หันไปหาก็เจอว่าเป็นผู้ชายแต่งตัวดูดี หันไปอีกรอบคราวนี้จึงหันกลับส่งยิ้มให้บางๆ...ให้อีกฝ่ายรู้ตัวว่าเขารู้นะที่มีคนแอบมองมา...

"วอน!" นทีดุขึ้นทันทีเมื่อมองตามสายตาน้องไป ....ไอ้คนนั้นมันก็ยังไงกันนะ! ผัวเขานั่งอยู่นี่ยังจะมองมาแบบนี้อีก!! ถ้าวอนนั่งคนเดียวมันก็ได้ลุกขึ้นมาโชว์เสี่ยวจีบเมียเขาแล้ว!!

"....ก็เขามองมาอะ แค่ยิ้มทักทายกลับให้เขารู้ ไม่งั้นเขาก็จ้องมาอยู่ได้"

"ก็พี่ไม่ชอบไหม!!....ไม่ต้องยิ้มให้ใคร ผัวนั่งอยู่นี่ก็หันมายิ้มให้พี่คนเดียวพอ"

"ไม่พูดละ ไร้สาระ..." วอนบอกปัดก่อนจะนั่งกินไปมองจอที่คุยกับเพื่อนไป

นทีจ้องกลับไปยังคนนั้นที่ส่งสายตามาหาเมียเขา แววตาน่ากลัวถูกจับจ้องส่งกลับไปให้จนสายตาคู่นั้นลดละกลับไปและไม่กล้าใช้สายตาที่ว่ามองมาหาอีกเลย...

"วอนครับ.." นทีเรียกน้องที่เริ่มติดคุยกับเพื่อนในจอมากกว่าสนใจเขาที่นั่งกินข้าวด้วยอยู่

"...."

"วอน..." นทีเรียกอีกครั้งเพราะน้องไม่เงยหน้าขึ้นมามอง ทำเพียงพยักหน้าน้อยๆว่าได้ยินที่เขาเรียก

"..."

"เธอขา...กินข้าวก่อนไหมคะ กับเพื่อนค่อยคุยก็ได้" เสียงเรียกหวานๆและสรรพนามไม่คุ้นหูทำเอาวอนหันขวับขึ้นมอง

"แหวะ" คนที่หน้าขึ้นสีแก้เขินด้วยการทำหน้าปุเลี่ยนใส่คนพี่แล้วทำเป็นจะอาเจียน

"รู้หรอกว่าชอบ....ให้พี่เรียกแบบนี้ตลอดเลยไหม...หืม? เต๋ก็เรียกว่าคนดีไปแล้วไง" นทีหยอดคนที่ทำหน้าไม่ถูกจนต้องก้มกินข้าวและปิดจอไป ว่าแล้วแบบนี้ต้องได้ผล วอนน่ะชอบจะตายให้เขาเรียกคล้ายๆกับพวกคนคลั่งรักแบบนั้น

"ไม่อะ เลี่ยนเกิน!" ปากบอกอย่างนั้นแต่วอนกลับกั้นยิ้มแทบไม่อยู่

"กินเสร็จไปดูหนังกันไหมคะ.." นทียังถามด้วยคำสร้อยที่ทำเอาวรภพหน้าแดงก่ำเข้าไปอีก

"ไม่เอาอะเหนื่อยแล้ว..อยากกลับบ้าน"

"งั้นไปนอนคอนโดพี่....โอเคไหม? บอกพี่ชายไว้หรือยังคะ"

"ไม่เอาอะพี่นัท พรุ่งนี้วอนทำงาน...."

"พี่ไปส่งไง ไปนะคะ..." นทีใช้วิธีหลอกล่อให้น้องยอม...พูดเพราะๆอ้อนๆแบบนี้น่ะมีเหรอจะไม่สำเร็จ

"อือก็ได้" วอนตอบตกลงทันทีทำเอานทียิ้มกว้าง

บอกแล้วว่าได้ผลจริงๆ...

Won : นะ ไม่กลับบ้าน

Nrrsing : นอนบ้านแฟน?

Won : อือ

Nrrsing : แรด

Won : ยอมรับก็ได้

: ไม่หวงหน่อยเหรอ?

Nrrsing : เบื่อจะหวง เอาไม่อยู่แล้ว

Won : เกิ๊นน

Nrrsing : บอกพี่นัทอย่ารุนแรง

วอนตกใจจนตาค้าง เพราะข้อความที่พี่ชายส่งมาข้างท้าย 'บอกพี่นัทอย่ารุนแรง?' เขาแกล้งอ่านเฉยๆไม่ได้แล้ว พ่อแก้วแม่แก้ว...นี่นะรู้เรื่องเราแล้วเหรอ!

Nrrsing : เงียบเลย... ตกใจเหรอ?

: รู้นานแล้ว

Won      : นะ...

Nrrsing : วางตัวดีๆหน่อย อย่าไปสนิทกับพี่เต๋เขามากนัก เดี๋ยวคนอื่นจะว่าเอาได้

: เขามีแฟนแล้วด้วย เดี๋ยวจะมีปัญหาเอาได้

Won     : ห้ะ?

Nrrsing : ก็เห็นพี่เขามายิมกับผญ.วันนั้นไง เพื่อนแกก็เห็น

: ไม่ว่าอะไรหรอก...คบกันดีๆแล้วกัน

....ขั้นกว่าของความชิบหายคือพี่ชายเขารู้เห็นหมดแต่ดีที่ยังรู้แค่เขาคบกับนทีและคงคิดว่าเต๋คบกับคริสอยู่

ฟู่ว

วอนถอนใจออกมา

"เป็นอะไรอีก หืม?"

"นะรู้แล้วว่าวอนกับพี่นัท..."

"อือ ก็ดีแล้วนี่ถ้าเขาไม่ว่าอะไร..." นทียกยิ้มน้อยๆท่าทางไม่ตกใจ รู้ก็ดีเขาก็จะได้วางตัวถูกและไม่ต้องปิดบัง....

"...แต่เขาไม่รู้เรื่องเต๋ คิดว่าเต๋คบกับแฟนเก่าอยู่"

"เป็นเรื่องดีซะได้เนอะ แต่จะให้เขาเข้าใจไปงั้นเหรอ?"

"ก็เอาแบบนี้ไปก่อนแล้วกัน พร้อมเมื่อไหร่ก็ค่อยๆบอก.."

วอนบอกด้วยความหนักใจ...มันง่ายที่ไหนจะบอกครอบครัวว่าเรามีคนรักแล้วอยู่กันแบบ 3 คน

"พี่อยู่กับเราตรงนี้แหละ แล้วเราก็ผ่านไปด้วยกัน.."

"แล้วบ้านพี่นัทล่ะ ไม่ยิ่งแย่เหรอ.."

"ให้ถึงวันนั้นแล้วเราค่อยมาแก้ด้วยกันนะครับ" นทีบีบมือน้องที่วางอยู่ด้านหน้าแน่น

"อือ..."

ก็อย่างที่เคยว่า

ถ้าเราจะคิดว่ามันได้...

มันก็ต้องผ่านไปได้...

ทุกอย่างขึ้นอยู่ที่เราทั้งนั้น....

05.11.2020