บทที่ 133: เลือด
เช้าวันรุ่งขึ้นมาถึง
เคอรี่เดินออกมาจากห้องของตัวเอง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า เขายืนพิงประตูและหอบอย่างหนักราวกับว่าเขาได้สัมผัสกับค่ำคืนที่ยากจะลืมเลือน ...
ในไม่ช้าร่างที่สองก็ปรากฏขึ้น วิลเลียมกดมือของเขากับกำแพงแล้วค่อยๆเดินไปที่ประตู
แต่สิ่งที่น่าตกใจที่สุดคือ
มีอีกคนหนึ่งอยู่ในบ้าน มาร์ควิสคริสเดินออกจากบ้านด้วยดวงตาแดงก่ำ ...
ลูกน้องของมาร์ควิสคริสกังวลว่ามีบางอย่างผิดปกติกับการสนทนาข้ามคืนนี้ จะเกิดอะไรขึ้นถ้า มาควิสคริสพบเข้ากับอันตราย? แต่เมื่อพวกเขาเห็นฉากนี้พวกเขาก็พึมพำเงียบ ๆ “นี่มันอะไรกันวะเนี่ย?”
ผู้นำของพวกเขามองไปที่วิลเลียมที่ขาอ่อนแรง จากนั้นเขาก็มองไปที่เคานต์เคอรี่ที่อ้าปากกว้างและน้ำลายไหลไม่หยุด เขาทำได้เพียงแค่กลืนน้ำลายและพยุงมาร์ควิส เขาไม่กล้าปริปากสักคำ…
วิลเลียมเฝ้าดูมาร์ควิสคริสจากไป เขาหันกลับมาและพูดว่า “เคอรี่ ทำงานกับมาร์ควิสคริสให้ดีในอนาคต เข้าใจไหม?”
"ครับมาสเตอร์ ข้าจะจำคำพูดของท่านไว้อย่างแน่นอน” เคอรี่อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น เมื่อวานนี้เขาตกใจมากที่ได้เห็นวิลเลียมใช้เวทมนตร์ที่น่ากลัวดึงวิญญาณของคริสออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าก่อนที่จะใส่กลับเข้าไป
วิญญาณของเขาเข้าและออกจากร่างกาย ... ความเจ็บปวดที่ไม่มีที่สิ้นสุดทำให้คริสสูญเสียการควบคุมกระเพาะปัสสาวะ การทรมานแบบนี้มันเกินกว่าจะจินตนาการถึงได้
แต่สิ่งที่ทำให้เขาตกใจมากไปกว่านั้นก็คือแม้ว่ามาสเตอร์ของเขาจะควบคุมคริสได้แล้ว เขาก็ยังคงทรมานจิตใจของคริสต่อไป คริสร้องโหยหวนตลอดทั้งคืน จนถึงจุดที่เขาสูญเสียเสียงของตัวเอง ...
ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาไม่ได้ยินอะไรเลย ขณะที่พวกเขาใช้เวทมนตร์ที่ป้องกันเสียง
“พูดง่ายๆก็คือปีศาจ อสูรกาย พวกวิปลาส และครึ่งเอลฟ์นั้นชั่วร้าย ไม่น่าแปลกใจที่เอลฟ์บริสุทธิ์ไม่ยอมรับลูกครึ่งเอลฟ์” เคอรี่มองดูวิลเลียมจากไป เขาเต็มไปด้วยความกลัวและไม่กล้าที่จะต่อต้านวิลเลียม
ช่างน่าขบขัน
มาร์ควิสคริสมาที่ราชวังเพื่อให้องค์ชายสองมั่นใจ ...
แต่หลังจากที่เขาปะทะกับวิลเลียมที่มีเวทย์วิญญาณศักดิ์สิทธิ์ เขาก็ทรยศต่อองค์ชาย มาควิสคริสกำลังจะทำอะไร?
แน่นอนว่าเขากำลังจะตามหาองค์ชายสองและพูดถึง ‘ความลับ’ บางอย่าง ...
หลังจากวิลเลียมออกจากวัง เขาพบต้นไม้ใหญ่ก่อนจะงีบหลับเพื่อเติมพลัง จากนั้นเขาก็มุ่งหน้าไปยังชายแดนของอาณาจักรลาวาดำที่เป็นจุดหมายต่อไป
“การมีค่าสถานะเป็นสิ่งที่ดีที่สุด ตราบใดที่ฉันยังมีแขนและขา ฉันก็สามารถฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บได้อย่างรวดเร็ว เพียงเพราะการควบคุมจิตวิญญาณตลอดทั้งคืนนั้นเหนื่อยเกินไป” วิลเลียมลูบศีรษะที่ปวดร้าว
เมื่อเขาค้นพบวิธีการควบคุม "การบาดเจ็บทางจิตใจ" เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าเขาจะสามารถควบคุมจิตวิญญาณของศัตรูได้อย่างสมบูรณ์หลังจากใช้วิธีนี้วันละครั้งเป็นระยะเวลานาน
การควบคุมวิญญาณอย่างต่อเนื่องในระยะสั้นทำให้วิญญาณของมาร์ควิสคริสแตกสลาย ทำให้การสร้างโซลมาร์คสำเร็จได้
“แต่ดูเหมือนว่าวิธีนี้จะมีปัญหา หากวิญญาณที่ถูกควบคุมนั้นแข็งแกร่งเกินไป และเขามีความมุ่งมั่นที่จะไม่ยอมแพ้ก็เป็นไปได้ที่โซลมาร์คจะไม่ถูกประทับตรา มันจะไม่ได้ผลแม้ว่าพวกเขาจะถูกทรมานจนตายหรือจนกว่าพวกเขาจะกลายเป็นใบ้”
“โชคดีที่จิตของมาควิสคริสไม่แข็งแกร่งขนาดนั้น” วิลเลียมลูบคางของเขา
กบตัวหนึ่งถูกปรุงอาหารในน้ำเย็นในขณะที่มันยังแข็ง กบที่ปรุงในน้ำเย็นจะทำได้ง่าย แต่ก็ไม่สะดวกเพราะต้องใช้เวลามาก
แต่สิ่งที่วิลเลียมขาดตอนนี้คือเวลา
เขาเดินบนถนนของอาณาจักรลาวาดำ ที่แห่งนี้มีผู้เล่นไม่มากนัก และเขาก็เห็นชาวเมืองเพียงไม่กี่คนที่กำลังไถนา
ไม่มีอะไรเกิดขึ้นบนท้องถนน
เมื่อเขาไปถึงชายแดนของอาณาจักรลาวาดำ เขาก็รู้ว่ามีผู้เล่นและกองกำลังลาดตระเวนจำนวนมากรวมตัวกันอยู่ที่นั่น
เขาเลิกคิ้วก่อนจะก้าวเดินต่อไป
“วันที่ 13 หัวหน้าหน่วยลาดตระเวนเลเวล 45 ถูกสังหารภายในไม่กี่วินาที มือสังหารจากอาณาจักรเหล็กนั้นโหดร้ายเกินไป”
“มันไม่น่าง่ายขนาดนั้น ฉันคิดว่าอาณาจักรเหล็กกำลังจะโจมตี” ผู้เล่นกล่าวอย่างเคร่งขรึม
“โอ้ เจ้าแห่งเมืองรุ่งอรุณอยู่ที่นี่แล้ว” จู่ๆก็มีคนชี้ไปยังวิลเลียม
ผู้เล่นทุกคนหันมามองเขา
ผู้เล่นเข้าใจว่าเมืองแห่งรุ่งอรุณครอบครองดินแดนฝ่ายกลาง ด้วยเหตุนี้จึงไม่สามารถส่งกองกำลังไปสู้กับอาณาจักรมนุษย์ได้
วิลเลียมไม่ใช่คนซื่อสัตย์ เขาใช้ชื่อกองทหารรับจ้างเพื่อเข้าร่วมในสงคราม
เขาจะได้รับประโยชน์อะไร?
ผู้เล่นคนอื่นไม่กล้าแม้แต่จะจินตนาการ แต่ผู้เล่นในอาณาจักรลาวาดำได้พบแกนนำของแผนการนี้แล้ว ราชาแห่งอาณาจักรลาวาดำไม่สนใจพวกเขา แต่พวกเขาสามารถเข้าร่วมกลุ่มทหารรับจ้างแห่งรุ่งอรุณเพื่อเข้าร่วมในสงครามได้
แม้ว่าผู้เล่นจะรวมกลุ่มกันได้ แต่กิลด์และสโมสรก็ไม่ได้รวมกัน การตัดสินใจว่าใครจะเป็นผู้นำในสงครามจะเป็นปัญหา ...
ตอนนี้วิลเลียมบอสระดับรีเจนดารีปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน อาจกล่าวได้ว่าเขามาได้จังหวะพอดี
ในขณะเดียวกัน
ชายร่างสูงล่ำสันเดินออกจากเมืองด้วยสีหน้าเย็นชา เขามองไปที่ผู้เล่นที่รู้สึกว่าเป็นภาระ เขาโบกมือ “พวกเจ้าทุกคนไปให้พ้นซะ!”
“อั๊ยยะ โหดจริง บอสระดับรีเจนดารียังไม่เห็นพูดอะไรเลย คุณพี่ระดับอีปิค…”
“ถูกต้องแล้ว ฉันจะยืนอยู่ตรงนี้ โจมตีฉันเลยสิ!” ผู้เล่นคนหนึ่งดื้อดึงมาก
ปัง!
หมัดถูกเหวี่ยงออกมา
ผู้เล่นถูกส่งไปลอยห่างออกไปหลายสิบเมตร ในขณะที่เขาลงสู่พื้นเขาก็กลายเป็นแสงสีขาวและหายไป
ตุ๊กตาเหล็กตายแล้ว
ผู้เล่นข้างๆตุ๊กตาเหล็กถอยหลังไปหนึ่งก้าวแล้วยกนิ้วโป้งให้ “ฉันยอมแพ้ ถ้าคุณมีอะไรจะพูด ก็มาคุยกันได้ อย่าโจมตี”
ผู้เล่นไม่ได้ออกไปทำภารกิจ แต่พวกเขารวมตัวกันอยู่ข้างหลังวิลเลียม
ในฟอรัม Gods ของเหล่าผู้เล่นที่พบปัญหา ลอร์ดแห่งเมืองรุ่งอรุณไม่เคยโจมตีผู้เล่นคนใด โดยเฉพาะทัศนคติของเขาที่มีต่อผู้เล่นนั้นดีมาก
“หัวหน้ากลุ่มรุ่งอรุณยินดีต้อนรับ ข้ารอพบท่านมานานแล้ว” คนตัวสูงพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ เขาจ้องมองด้วยความดุร้าย
เขาไม่ใช่ใครอื่นนอกจากผู้บัญชาการกองทหารของเมืองซึ่งเป็นขุนนางคนหนึ่ง แต่วิลเลียมชอบเรียกเขาด้วยชื่อเล่นว่ามังกรคลั่ง
แม้ว่าวิลเลียมจะคุ้นเคยกับบุคคลนี้มาก แต่เขาก็ยังคงมองดูค่าสถานะของคนตรงหน้า
มังกรคลั่ง
เลเวล: 65
ศักยภาพสายเลือด: อีปิค
ความสามารถติดตัว : กล้ามเนื้อเหล็ก พลังป้องกันเพิ่มขึ้น 20% การโจมตีทางวัตถุใด ๆ จะลดลง 130 แต้ม
ความสามารถติดตัว : …
“เขามีเลเวลแค่ 65 แต่มีพลังชีวิตถึง 25,000 หน่วย ตามที่คาดไว้ก็นี่เป็นถึงคนที่บ้าบิ่นที่สุดในหมู่บ้านของผู้เล่นเริ่มต้น” วิลเลียมพยักหน้าเห็นด้วย
อาณาจักรลาวาดำมีระดับรีเจนดารีเพียงสามคนเท่านั้น
อาณาจักรเหล็กมีทั้งหมดสี่คน
แต่มังกรคลั่งมีประโยชน์ในสนามรบมากกว่าบอสระดับรีเจนดารีคนอื่น ๆเสียอีก
นี่ไม่ใช่การแข่งขัน
กล้ามเนื้อเหล็กของเขามีพลังมากเกินไป มันไม่แย่เลยที่พลังป้องกันของเขาเพิ่มขึ้น 20% และความเสียหายที่เขาได้รับก็ลดลง 130 แต้ม
130 แต้มดูเหมือนจะไม่มากนัก แต่ต้องจำไว้ว่านี่คือหมู่บ้านสำหรับมือใหม่ ศัตรูส่วนใหญ่เป็นผู้เชี่ยวชาญระดับเริ่มต้นหรือระดับกลาง ผู้เชี่ยวชาญทั่วไปไม่ได้มีข้อได้เปรียบเหนือมังกรคลั่งเท่าใดนัก
นอกจากนี้ความเสียหายที่เกิดขึ้นกับเขาจะลดลง 130 แต้ม แม้ว่าพวกเขาจะโจมตีเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า พวกเขาก็ไม่สามารถทะลุโล่ของเขาได้
เขามองดูศพที่พื้น เขาพูดได้แค่ว่าหน่วยปฏิบัติการจากอาณาจักรเหล็กนั้นหยิ่งผยองมาก พวกเขากล้าที่จะฆ่าคนอย่างไร้ยางอายที่หน้าประตูเมือง พวกเขาลงมืออย่างไม่ไว้หน้าอาณาจักรลาวาดำ
“ผู้บัญชาการกองทัพมังกรคลั่ง เราดีใจที่ได้พบกับท่าน” วิลเลียมยิ้มและยื่นมือออกไป
มังกรคลั่งเลิกคิ้วแล้วยื่นมือที่แข็งดั่งเหล็กของตนออกมา เขาจับมือเล็กและเรียวของวิลเลียมไว้แน่น
กร๊อบ!
เสียงนั้นสั่นสะเทือน มันชัดเจนและเสียดแทงเข้าไปรูหู
ผู้เล่นต่างอ้าปากค้างด้วยความตกใจ
สิ่งที่พวกเขาเคยกังวลก็เกิดขึ้น
แต่ว่า…
เลือดของมังกรคลั่งเริ่มไหลออกมา...
