ตอนที่ 28 - จดหมายท้าทายจากท่านชายปอมปีย์ผู้สูงส่ง

*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่านในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอส้ม เพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาสั้นด้วยนะครับ*

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

“ท่านเป็นอะไรไหม?”

 

เมื่อปอมปีย์หายใจดีขึ้นแล้ว, เย่เทียนวางมือลงที่ตัวของเขาอีกรอบแล้วถามด้วยน้ำเสียง ‘ห่วงใย’. แต่สีหน้าของปอมปีย์ก็เปลี่ยนไปซีดทันที เพราะเขารู้สึกกลัวว่าถ้าเย่เทียนทำอีกครั้งเขาคงจะถูกขยี้ตายแน่.

 

“ข้าไม่เป็นอะไร”

 

ปอมปีย์รีบวิ่งหนีไป. เขามองไปทางเย่เทียนด้วยความกลัวสุดขีดในหัวใจและความผวาอยู่เต็มดวงตา. แน่นอนว่า, เขาก็ยังคงโกรธและเกลียดเขาอยู่ แต่ว่าเขาไม่กล้าแสดงมันออกมา เพราะกลัวว่าเจ้าปีศาจในร่างคน เย่เทียนจะฆ่าเขาตรงนี้.

 

เขารู้สึกว่าแย่เทียนบ้าไปแล้วไอ้หมอนี่มันเหมือนกับปีศาจเลย แถมไม่มีอะไรที่หมอนี่จะไม่กล้าทำด้วย.

 

“ก็ดีท่านไม่เป็นไร. ตะกี้นี้ท่านตกลงเดิมพันของเราแล้ว 1 ทองทาเล็นตั้มและทาสสปาตัน 20 คน. ข้าไม่สนใจว่าท่านจะมีเงินหรือไม่ แต่ต่อให้ต้องขายตัว ท่านก็ต้องเอามาให้ข้าให้ได้ไม่ให้ตกแม้แต่ทองเดียว!”

 

เย่เทียนพูดเบาๆกับปอมปีย์. แต่ยิ่งเขาดูนิ่งมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งดูน่ากลัวมากเท่านั้น เพราะไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่, ปอมปีย์คิดอย่างนี้.

 

“อีกอย่าง, ถึงข้าจะเป็นแค่นายทาส ท่านก็จงอย่ามาดูหมิ่นดูแคลนศักดิ์ศรีนายทาสของข้า!”

 

เย่เทียนเตือนเขาต่อ.

 

“อีกไม่นานข้าก็กำลังจะแต่งงานกับเคช่า (จากผู้แต่ง: ผมไม่รู้จะหาชื่อพี่สาวของซีซาร์ที่ไหนดี). หรือพูดอีกอย่างก็คือ ข้ากำลังจะได้กลายเป็นชนชั้นสูงคนใหม่ ไม่ใช่ชาวเมืองต้อยต่ำอย่างที่เจ้าพูด. หากท่านจะปากสุนัขอย่างนี้อีกในครั้งหน้า, อย่างน้อยก็ช่วยศึกษาประวัติของคนที่เจ้ากำลังจะพูดให้ร้ายด้วย!”

 

เย่เทียนปอมปีย์เบาๆ, ทำให้หัวใจของปอมปีย์สั่นกลัว. เขามองไปทางออเรเลียด้วยสายตาที่ไม่อยากเชื่อ. เขาไม่คิดเลยว่าตระกูลจูเลียสจะให้ลูกสาวแต่งงานกับไพร่ธรรมดา?

 

ตระกูลจูเลียสกล้าเกินไปหรือเปล่า? เมื่อ 20 ปีก่อน พวกเขาให้ลูกสาวแต่งงานกับกิอิอุส มาเรียสยศต่ำๆคนหนึ่ง และเลี้ยงดูคนที่มีอิทธิพลมากที่สุดในโลกการเมือง. แล้วในตอนนี้ พวกเขากำลังจะสนับสนุนคนบ้าสุดน่ากลัวอีกรอบงั้นเหรอ?

 

“ใช่แล้ว! ตอนนี้ ท่านกับซาตานไม่ควรจะบาดหมางกัน, มีแต่ผูกมิตร! ข้าหวังว่าพวกท่านจะไปด้วยกันได้ดี! สถานการณ์ตอนนี้มันยุ่งเหยิงมาก. ถ้าไม่อยากให้ปัญหาของท่านไปกระทบกับตระกูลของท่าน, ไม่งั้นแล้วมันก็ไม่มีผลดีต่อใครเลย!”

 

ออเรเลียคิ้วขมวด แต่นางก็ยังสนับสนุนเย่เทียนอยู่ดี.

 

ตอนนี้ นางยิ่งมองเย่เทียนในแง่ดีไปอีก. เย่เทียนคือม้ามืดอตัวฉกาจจริงๆ, แข็งแกร่งพอ, บ้าพอ และเก่งเรื่องวางแผนอีกด้วย. ในชั่วพริบตาเขาได้รวมเธออยู่ในแผนของเขาแล้ว.

 

ที่สำคัญที่สุด, เย่เทียนมีความทะเยอทะยานมากด้วย!

 

ผู้ชายจะมีเสน่ห์มาก. เมื่อเขามีโอกาส เขาก็จะเติบโตแบบหยุดไม่อยู่เลย.

 

ถ้าพวกเขารวมกันเป็นหนึ่งด้วยการแต่งงานแล้วล่ะก็, เขาจะปูทางเดินให้กับซีซ่าในอนาคตได้อย่างแน่และเส้นทางการเมืองของซีซ่าร์ก็จะราบรื่นขึ้น.

 

“ซาตาน!”

 

ปอมปีย์จะจดจำชื่อเหมือนปีศาจนี้ไว้ในหัวแล้วเขาก็กัดฟันอย่างแรง.

 

“ดูเหมือนว่าท่านจะไม่เชื่อนะ. ท่านอยากจะลงไปเล่นกับข้าในกรงแล้วสร้างความบันเทิงให้ทุกคนไหมล่ะ? ตอนนี้ข้าก็เป็นชนชั้นสูงคนใหม่แล้ว. พวกเราทุกคนก็เป็นชนชั้นสูงเหมือนกัน. ฉะนั้นมาหาทางแก้ไขปัญหาของเราด้วยวิธีของสุภาพบุรุษกันเถอะ!”

 

เย่เทียนยิ้มและเผยให้เห็นฟันสีขาวๆขณะที่กำลังขู่เขา.

แม่มโคตรดีเลยที่มีสถานเป็นชนชั้นสูงเนี่ย! เพราะมีคนหนุนหลังใหญ่โตแล้วเขาก็สามารถสู้อย่างตรงไปตรงมากับปอมปีย์ได้.

 

ดูเหมือนว่าปัญหาของพวกเขาจะไม่สามารถจบลงได้. แต่อย่างน้อยปอมปีย์ก็ไม่ใช้สิทธิ์ชนชั้นสูงจัดการกับเขา. แน่นอนว่าปอมปีย์ใช้วิธีที่ถูกต้องในจัดการกับเขาดีกว่า.

เช่นกันกับเย่เทียน เขาจะสู้กับหมอนั่นอย่างตรงๆและวางแผนต่อต้านเขาด้วยวิธีที่ถูกต้อง.

 

การต่อสู้กับคนบนพื้นดินหรือบนสวรรค์คือความสุขไม่รู้จบจริงๆ.

 

เย่เทียนไม่เชื่อว่าจะไม่มีทางจัดการกับไอ้บ้านี่.

 

“เจ้า…”

 

แน่นอนว่าพอได้ยินคำพูดของเย่เทียนแล้ว ปอมปีย์ทั้งโกรธและก็กลัว. จากนั้นเขาก็สะดุ้งแล้วพูดออกไปอย่างช้าๆ “ไม่ต้องห่วงเนื่อง จากท่านเป็นชนชั้นสูงเช่นกัน ท่านมีสิทธิ์ที่จะเดิมพันกับข้า. ข้าจะส่งทองไปที่บ้านท่านอย่างเต็มจำนวน! ส่วนเรื่องการต่อสู้ที่ท่านพูด มีแต่พวกป่าเถื่อนเท่านั้นแหละที่จะทำ! หากท่านมีความสามารถแล้วก็งั้นปีหน้าก็เข้าสนามรบไปกับข้า ไปฆ่าศัตรูและสร้างสมบารมี แข่งขันกันบนสนามรบจริงๆ!”

 

แน่นอนว่าปอมปีย์สะดุ้งอยู่ แต่น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความยโสโอหังขณะที่โต้เถียงเย่เทียนและหาวิธีเหมาะสมให้.

 

“สนามรบหรอ? นั่นแหละที่ข้าต้องการ! เอ่อ...นี่คือจดหมายท้าทายของสุภาพบุรุษงานเหรอ?”

 

เย่เทียนยิ้มเบาๆ. ถ้าหากเขาก้าวเข้าไปในสนามรบได้, เขาก็ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องแหล่งซื้อทาสนักรบอีกต่อไป.

 

“ใช่แล้ว, มันก็แค่จดหมายสงคราม. ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ขี้ขลาดไปเมื่อเวลามาถึงนะ!”

 

หลังจากพูดแบบนั้นแล้ว, ปอมปีย์สะบัดผ้าแล้วหนีไป. เขาไม่มีหน้าจะอยู่ตรงนี้อีกแล้ว.

 

“เขาสามารถใจเย็นลงได้เร็วและสู้กลับได้อย่างดีจริงๆ, หมอนี่ไม่ใช่คนธรรมดาเลย!”

 

ขณะที่เขามองปอมปีย์จากไป, เย่เทียนพึมพำเบาๆกับตัวเอง, วิเคราะห์ปอมปีย์และกล่าวชมเขาอย่างดี.

 

อย่างที่คิดเลย ลูกหลานของสุดยอดชนชั้นสูงไม่ได้อ่อนแอเลย.

 

“มันก็แค่ทอง1ทาเล้นตั้มกับทาสสปาตั้น20คน. จำเป็นต้องบ้าระห่ำขนาดนี้เลยหรอ?”

 

พอปอมปีย์จากไป, ออเรเลียก็อดถามเย่เทียนไม่ได้. จู่ๆเธอก็ปวดหัวนิดๆ ที่ชายบ้าระห่ำใจนิ่งคนนี้เริ่มจะน่ากลัวจริงๆ.

 

“ไม่, ไม่ใช่เรื่องเงินหรือทาสแต่เป็นศักดิ์ศรีของลูกผู้ชาย. ท่านไม่รู้หรอกว่าข้าอดทนมานานแค่ไหน! เอ่อ...ท่านให้ทาสนักรบกับข้าหน่อยไม่ได้รึ? จะดีมากเลยถ้าเป็นสปาตั้น!”

 

เย่เทียนอธิบายอย่างสุภาพแล้วก็ถามไป.

 

“ขอของจากผู้หญิงไม่ใช่วิถีของสุภาพบุรุษชั้นสูงเลยนะ…”

 

ออเรเลียพูดต่างออกไป.

 

“สุภาพบุรุษงั้นเหรอ? มันกินได้ไหมล่ะ”? ข้าแค่หวังจะเกาะขาเรียวๆของท่านเอง!”

 

เย่เทียนยิ้มเบาๆขณะที่สายตาของเขาจ้องไปหาขาเรียวๆ ขาวๆ อวบๆของเธอ.

 

“เจ้าบ้า!”

 

ออเรเลียตัวสั่นไปด้วยความโกรธขณะที่เธอยืด อกหายใจเข้าออกอย่างรุนแรง.