29.เจอพิรุธ

อุณหภูมิในห้องลดลงฮวบลงทันใด เซียงเช่าเดินออกมาโดยสวมอาภรณ์เสร็จแล้ว ทว่าไม่มีร่องรอยใดบนตัวนาง ไม่มีกลิ่นคาววสันต์ที่ควรจะมีหากมีการหลับนอนกันแล้ว

สีหน้าหลิ่วเจินกลับมาเป็นปกติ  นางสามารถเห็นถึงการจัดฉากอย่างลวก ๆ  ดังนั้นจึงเบาใจไปเปลาะหนึ่ง ทันใดนั้นหญิงสาวก็พบว่าการที่ตนเองรู้สึกกลัดกลุ้มนั้น ช่างเป็นเรื่องไร้สาระสิ้นดี ดูเหมือนนางไม่จำเป็นต้องใส่ใจว่ากู้หรูเฟิงจะมีสัมพันธ์ทางกายกับเซียงเช่าจริง ๆหรือไม่?

เหนืออื่นใด หลังปีใหม่นางกับเขาก็ต้องแยกทางกันอยู่แล้ว เขาต้องไปมีชีวิตของเขา โดยไม่มีนาง  ดูคล้ายน่าจะเป็นเรื่องดีสำหรับเขาเสียด้วยซ้ำ ที่จะมีตัวสำรองเตรียมไว้ตอนนี้

“ไม่เป็นไร รีบ ๆแก้ไขเรื่องนี้เข้าเถิด” หญิงสาวอยากกลับบ้านไปนอนเต็มแก่ นางจะรู้สึกดีขึ้นมากหลังได้นอนหลับเต็มตาแล้ว  และการมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งในช่วงฉลองปีใหม่ ย่อมไม่เป็นมงคลต่อผู้ใด

อย่างไรก็ตาม กู้หรูเฟิงคิดไปว่าหลิ่วเจินกำลังโกรธตน คิ้วของชายหนุ่มขมวดน้อย ๆ “ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พอตื่นขึ้นมา นางก็นอนอยู่ตรงนั้น ข้าไม่ได้ปดเจ้านะ อาเจิน”  เสียงของกู้หรูเฟิงดังขึ้นกว่าเดิม

ผู้คนที่ยืนดูอยู่รายรอบต่างเงียบงัน ได้แต่มองหน้ากันไปมา พวกเขาควรพูดอะไรกับสถานการณ์ตรงหน้านี้ดีล่ะ?

หลิ่วเจินรู้สึกว่าหากเรื่องนี้ถูกแก้ไขไปช้า ๆอย่างเต่าคลาน  เกรงว่าคงไม่ได้ผลสรุปภายในคืนนี้ ดังนั้นควรพูดจากันตรง ๆ และชัดเจนกันไปเลย นางก็เป็นแพทย์คนหนึ่ง  ดูเพียงแค่แวบเดียวก็รู้ว่าพวกเขามีสัมพันธ์กันจริงหรือไม่

เซียงเช่าอยากปีนขึ้นเตียงกู้หรูเฟิงเหมือนเจ้าของร่างเดิม ทันทีที่ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุกแล้ว อย่างไรกู้หรูเฟิงย่อมไม่มีทางหนีพ้น เขาได้ครอบครองผู้อื่นแล้ว จะมายืนเฉย ๆ ไม่ทำอันใด แล้วสลัดผู้อื่นทิ้งได้อย่างไร

อีกอย่าง เซียงเช่าเป็นบุตรสาวผู้ใหญ่บ้าน ใครเล่าจะไม่เห็นแก่หน้าเขา หากนางตกลงให้กู้หรูเฟิงแต่งกับเซียงเช่า ตัวหลิ่วเจินเองจะถูกลดฐานะมาเป็นแค่อนุภรรยาเพราะสถานะทางสังคมไม่ดีเท่าเซียงเช่า แม้หลังพ้นช่วงฉลองปีใหม่ นางและกู้หรูเฟิงจะไม่ได้เป็นสามีภรรยากันอีกแล้วก็ตาม ทว่าเหนืออื่นใดตอนนี้ยังเป็นอยู่

จะว่าไปสุดท้ายแล้ว คนก็ยังรักษาหน้าตาไว้ได้  การแต่งงานครังนี้ถือเป็นเรื่องภายในครอบครัวใช่หรือไม่?

ทุก ๆคนมองสำรวจเซียงเช่าที่ยืนอยู่ตรงประตูทางออก พวกเขาสังเกตเห็นว่าอาภรณ์ที่นางสวมใส่ดูยุ่งเหยิงไม่เรียบร้อย คงเพราะนางรีบสวมไปหน่อย ทว่าอาภรณ์บนกายกู้หรูเฟิงกลับดูเรียบร้อยปกติดี ยกเว้นรอยยับสองสามรอยบนเสื้อ นอกนั้นก็ไม่มีสัญลักษณ์อื่นใดที่บ่งบอกว่ามีการถอดเสื้อผ้าออก

“ข้า...พี่หรูเฟิง...” เซียงเช่าเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรด้วยเหมือนกัน เป็นความจริงที่ว่ายังไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น  นางไม่คาดคิดว่ากู้หรูเฟิงจะตื่นไวปานนี้  จึงไม่ทันปลดอาภรณ์ของอีกฝ่ายออก

กู้หรูเฟิงยืนอยู่ข้าง ๆ หลิ่วเจิน ชายหนุ่มรวบมือหลิ่วเจินไว้ในอุ้งมือเขา มือนางเย็นมาก เย็นยิ่งกว่ามือเขาเสียอีก

ช่วงที่เขานอนหลับลึก  เกรงว่าหลิ่วเจินคงเที่ยวตามหาเขาอยู่เป็นนานแน่ พอคิดถึงตรงนี้ กู้หรูเฟิงให้รู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก

“เซียงเช่า ข้าซาบซึ้งนัก ที่ผู้ใหญ่บ้านเมตตารับข้าเข้ามาในหมู่บ้าน ทว่าข้าไม่มีความรู้สึกเชิงชู้สาวกับเจ้าเลย ข้ามองเจ้าอย่างน้องสาวคนหนึ่งเท่านั้น เหตุใดเจ้าถึงได้ทำเช่นนี้กับข้า?” กู้หรูเฟิงนิ่วหน้า ในที่สุดเขาก็ถูกวางแผนเล่นเล่ห์อีกแล้ว

หลิ่วเจินยืนมองดูพวกเขาสะสางปัญหากัน ด้วยอารมณ์คล้ายมองดูการแสดงงิ้ว ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลานางออกโรง  ก่อนอื่นมาดูกันสิว่ากู้หรูเฟิงจะแก้ปัญหานี้อย่างไร

ตอนนี้เซียงเช่าอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ขณะที่ทุกคนกำลังรอคำตอบจากเซียงเช่า ภรรยาผู้ใหญ่บ้านก็มาถึงพอดี

“โอ สวรรค์! สาวน้อยที่รักของแม่! เกิดอะไรขึ้นรึ?” เหตุใดเจ้าถึงได้เดินออกมาในสภาพนี้เล่า? อากาศยิ่งเย็น ๆอยู่ อย่าปล่อยให้ตัวเย็นจัดเกินไปสิ!  รีบสวมเสื้อให้หนากว่านี้เร็วเข้า!” ภรรยาผู้ใหญ่บ้านพรั่งพรูความห่วงใยมหาศาลใส่เซียงเช่า เพื่อว่าเซียงเช่าจะได้ดูน่าสงสารมาก ๆ

เมื่อภรรยาผู้ใหญ่บ้านเห็นสภาพเซียงเช่า ก็รู้ว่าลูกสาวทำไม่สำเร็จ  นางจึงต้องรีบช่วยคิดหาวิธีแก้ไขให้

“เซียงเช่า บอกแม่มาสิว่าเกิดอะไรขึ้น” ภรรยาผู้ใหญ่บ้านพูดขณะหันหลังให้กลุ่มคนที่ดูเหตุการณ์อยู่ นางคอยขยิบตาส่งสัญญาณให้เซียงเช่าเรื่อย ๆ ไม่ว่าอย่างไร นางต้องยืนกรานอย่างเดียวว่ากู้หรูเฟิงมีอะไรกับลูกสาวนางแล้ว