ตอนที่ 12 เธอเป็นใครกันแน่?

หนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้

ณ ห้องทำงานของท่านประธาน

“ประธานเหมาครับ นี่คือข้อมูลเกี่ยวกับผู้หญิงที่อยู่ในห้องของท่านเมื่อคืนครับ”

เว่ยเจิ้ง เลขาฯของเหมาเยซื่อวางเอกสารไว้บนโต๊ะทำงาน ก่อนจะก้าวถอยหลังออกมาอย่างสุภาพ

เหมาเยซื่อสวมเสื้อเชิ้ตสีดำหลวม ๆ กระดุม 2 เม็ดสุดท้ายที่ถูกปลดออก เผยให้เห็นแผงอกที่กระชับและมีเสน่ห์ที่น่าดึงดูดของเขา

เขากำลังเพ่งดูเอกสารที่เว่ยเจิ้งเพิ่งยื่นให้ด้วยความสนใจ

เว่ยเจิ้งนิ่งมองใบหน้าที่หล่อเหลาสมบูรณ์แบบของผู้เป็นนาย เขาพินิจทุกส่วนของใบหน้า ดั้งจมูกเป็นสัน ริมฝีปากโค้งได้รูปที่เม้มแน่น แต่ละอย่างล้วนมีเสน่ห์อย่างลงตัวแทบไม่น่าเชื่อ ขนตายาวโค้งงอนไม่ต่างไปจากขนตาที่ผู้หญิงหลายคนพึงปรารถนา

เว่ยเจิ้งเหลือบมองเจ้านายของเขาและอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายลงคอ

แม้เขาจะอยู่ในฐานะผู้ชาย เขายังตะลึงกับใบหน้าอันหล่อเหลาของเจ้านายเป็นครั้งคราว

...

ครู่ต่อมา

ผู้เป็นนายอ่านเอกสารทั้งหมดแล้วจึงเงยหน้าขึ้นมองไปยังประตู

ใบหน้าหล่อเหลาของเขาสงบเยือกเย็นลง

“พี่รอง พี่เรียกหาฉันเหรอ?”

ขณะนั้นประตูห้องทำงานของเหมาเยซื่อเปิดออก ชายหนุ่มอีกคนเดินเข้ามา

ชายหนุ่มที่เข้ามาใหม่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีชมพู รับกับผมทรงเดรดล็อค ที่ติ่งหูด้านซ้ายประดับด้วยต่างหูสีเงินวิบวับ

ความตึงเครียดฉายออกมาจากใบหน้าอันหล่อเหลาราวกับมีเรื่องให้กังวล เขาก้าวมาข้างหน้าเพียงไม่กี่ก้าว ก่อนจะหยุดเดิน

เขายืนกุมมือเหมือนนักเรียนที่รอการลงโทษจากครู ห่างจากเหมาเยซื่อ 5 เมตรเห็นจะได้

“พี่รอง เมื่อคืนมีเรื่องผิดพลาดนิดหน่อย พี่จะดุจะด่า จะตีฉันก็ได้ แต่อย่าส่งผมกลับไปหาตาแก่นั่นเลยนะ”

เหมาเยซื่อเงยหน้าขึ้นมองพร้อมหัวเราะเยาะ

“นายกล้าดียังไงมาขอร้องฉัน อย่างฉันนี่นะ จะแค่ดุ แค่ตีนายเท่านั้นเหรอ ฉันเป็นคนที่ใจดีขนาดนั้น? อย่างนายฆ่าให้ตายสักร้อยครั้งยังน้อยไป”

“พี่รอง ผมผิดไปแล้ว!” หยางเชาชิงหน้าซีดเผือดด้วยความตกใจกลัว เขาคุกเข่าโผ กอดขาเหมาเยซื่อไว้แน่ พร้อมทั้งน้ำตาอาบแก้ม

“พี่รอง ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว ครั้งนี้ยกโทษให้ฉันเถอะ ปล่อยฉันไปเถอะพี่ ยิ่งไปกว่านั้น พี่ก็ยังไม่ได้เสียอะไรเลยนี่..”

เหมาเยซื่อมองเขาอย่างเหยียดหยามและถีบเขาออกห่าง

“แกควรจะสารภาพออกมาว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น ไม่อย่างนั้นอย่าหวังจะออกจากที่นี่ในสภาพครบสามสิบสองเลย”

หยางเชาชิงตกตะลึงทั้งที่ยังคงสะอื้นอยู่ ครู่ต่อมาเขาเช็ดน้ำตาและน้ำมูกออกแล้วเริ่มอธิบายเรื่องทั้งหมด

เมื่อได้ฟัง หยางเชาชิงพูดจบ เหมาเยซื่อถึงกับหน้าสลด

“พี่รอง ในระหว่างทางที่มาที่นี่ ผู้หญิงคนนั้นเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์น่ะสิ ฉันสาบานได้เลยว่าจะไม่ทำเรื่องแบบนี้อีก”

ความรู้สึกแปลก ๆ แล่นผ่านแววตาของเหมาเยซื่อ

“นายว่าไงนะ ผู้หญิงคนนั้นเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์เหรอ”

“ใช่สิ ใช่” หยางเชาชิงตอบตะกุกตะกัก

“ตอนนี้เธอยังรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่เลย”

เหมาเยซื่อเงียบลง ในขณะที่หลายสิ่งวิ่งผ่านเข้ามาในใจ

เขาคงไม่กล้าโกหก

แล้วถ้าผู้หญิงที่พวกเขานัดพบเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ระหว่างทางจริง แล้วผู้หญิงที่ค้างคืนกับเขาล่ะ คือใครกัน

ชายหนุ่มครุ่นคิดกระทั่งคิ้วชนกัน

หยางเชาชิง เริ่มร้องโหวกเหวกโวยวายขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเหมาเยซื่อทำหน้าเคร่ง

“พี่รอง! พี่รอง! ฉันเล่าทุกอย่างให้พี่ฟังแล้ว ฉันพูดจริงนะ ฉันสาบานได้ ไม่มีคำโกหกแม้แต่คำเดียวเลยจริง ๆ”

เหมาเยซื่อจ้องมองเขาสักครู่ ก่อนจะเตะเขาซ้ำอีกครั้ง

“ออกไปได้แล้ว”

หยางเชาชิง ดูราวกับเพิ่งหนีตายสำเร็จ เขารีบลุกขึ้น

“ได้สิ ได้ ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้ ไปล่ะ”

เขาเร่งรีบหายออกห้องไปในพริบตา...