Chapter 16.5: พงศาวดารล็อกเซีย

*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่านในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอส้ม เพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาสั้นด้วยนะครับ*

----------------------------------------------------------------------------------------------

“ข้าไปล่ะ”

เดเรี่ยนจากไปทันทีที่เข้าเมืองอัลเทนมา. สัญญาทหารไม่สิ, ทาสทั้งสัปดาห์จบลงซักที.

เจ้าบ้าเลือดเย็นนั่นจากไปก่อนจะห้ามทันซะอีก!

“ชิ. น่าจะใช้มันให้หนักกว่านี้จริงๆ”

กังโอเลียปากด้วยความหงุดหงิด.

‘เออ เดี๋ยวก็มีโอกาสแหละรอบหลัง’

กังโอกับเอเดอร์รีบมุ่งหน้าไปที่กิลด์นักผจญภัย.

“ข้าพิชิตรังหนูดำสำเร็จแล้ว” กังโอเข้าไปหาชายวัยกลางคนที่ให้เควสมาแล้วกล่าว.

“ไหนดูซิ….โอ้! เจ้าฆ่าหนูดำได้เยอะกว่า400ตัวซะอีก” ชายวัยกลางคนกล่าว.

 

[ท่านได้ทำเควสสำเร็จแล้ว]

[ท่านได้กลายเป็นนักผจญภัยฝึกหัด]

[ค่าเครดิตของท่านในกิลดิ์นักผจญภัยได้เพิ่มขึ้น]

 

นักผจญภัยฝึกหัดคือแร๊งที่ต่ำสุดของนักผจญภัย.

ความยากจะเพิ่มขึ้นแต่รางวัลก็เพิ่มเช่นกัน, ฉะนั้นการเพิ่มแร๊งนักผจญภัยคือสิ่งที่จำเป็น.

การเพิ่มแร๊งนักผจญภัยนั้นจำเป็นต้องสำเร็จเควสนักผจญภัยและเพิ่มค่าเครดิตของตัวเองในกิลดิ์นี้.

แน่นอนว่าสามารถกู้เงินออกมาใช้จากกิลดิ์ได้เช่นกันโดยขึ้นอยู่กับค่าเครดิต.

 

[รางวัลเพิ่มเติมนั้น,ท่านสามารถเลือกชิ้นส่วนเซ็ทนักผจญภัยฝึกหัดได้2ชิ้น]

 

“ข้าขอส่วนกางเกงกับรองเท้าแล้วกัน”

“นี่ครับ”

 

กังโอรับรองเท้ากับกางเกางสีทรายมาซึ่งมีตราของกิลดิ์นักผจญภัยอยู่มันคือฮัมมิ่งเบิร์ดนั่นเอง.

เซ็ทนักผจญภัยนั้นเพิ่ม exp ที่ได้รับจากการฆ่ามอนได้!

แค่2ชิ้นจากเซ็ท ก็ได้ exp เพิ่มมาแล้วตั้ง5%!

กังโอรีบใส่เซ็ทนักผจญภัยนั่นทันที. ส่วนเรื่องเกราะนั้น กังโอมีเกราะฮีโร่ลายผีอยู่แล้ว.

“จะว่าไปข้าได้ยินข่าวลือว่าท่านมีดาบแปลกๆไว้ในครอบครอง. ท่านสนใจดาบอื่นๆบ้างหรือไม่?” ชายวัยกลางคนถาม.

‘ดาบอันอื่นหรอ…..ใช่ดาบปีศาจอีกรึป่าวนะ?!’

เขารู้ได้ว่าชายวัยกลางคนนั้นพยายามจะใบ้เขาเรื่องดาบปีศาจเล่มใหม่.

“แน่นอน” กังโอตอบทันที.

“ข้าได้ยินมาว่าตระกูลล็อกเซีย (Loxia) ที่ล่มสลายไปแล้วนั้นมีดาบขนาดมหึมาอยู่ในครอบครองไว้น่ะ”

 

[ท่านได้ทราบเกี่ยวกับตระกูลล็อกเซียแล้ว. เควสจะถูกสร้างขึ้นหากท่านได้เบาะแสเพิ่ม.]

 

“ดาบนั่นอยู่ที่ไหน?” กังโอถาม.

“ข้าก็ไม่รู้เช่นกัน”

ชายวัยกลางคนส่ายหัว.

“มีใครพอจะให้รายละเอียดเรื่องดาบกับข้าได้ไหม?” กังโอถาม.

“ตามหาทีโน่ (Tino) ที่บาร์จูเรนโต้สิ (Jurento Bar). เขาอยู่มานานน่าจะรู้เยอะด้วย”

“ข้าเข้าใจแล้ว”

กังโอรีบไปที่บาร์จูเรนโต้ทันที.

“ข้ากำลังหาตัวทีโน่” กังโอพูด.

ชายที่ดูเหมือนเจ้าของร้านชี้ไปทางโต๊ะหนึ่ง.

เขาเห็นชายชราตัวเล็กที่หน้ากำลังฟุ่บอยู่กับโต๊ะ.

“ทีโน่?” กังโอเรียก.

ทีโน่ค่อยๆยกหัวขึ้นมา.

“ห้ะ? เจ้าเป็นใคร?”

ตาพร่าๆของเขามองมาหากังโอ. เขาน่าจะเมาอยู่เพราะหน้าแดงมาก.

“ข้าเป็นนักผจญภัย ชื่อของข้าคือกังโอ. ท่านรู้เรื่องดาบของตระกูลล็อกเซียหรือไม่?” กังโอถาม.

“ล็อกเซีย, ล็อกเซีย….ข้าเคยได้ยินชื่อนั่นที่ไหนมาก่อนนะ...ข้าปวดหัวอยู่ข้าจำไม่ได้หรอก. ข้าว่าข้าน่าจะจำได้ถ้าเจ้าหาน้ำน้ำผึ้งมาให้ข้าได้” ทีโน่พูด. (Honey water อะครับ น้ำน้ำผึ้ง55555)

พูดอีกอย่างคือ ถ้าอยากรู้อะไรล่ะก็กังโอต้องซื้อน้ำฮันนี่ให้เขา (ขอเรียกงี้ละกันครับ)

“อะแฮ่ม. ช่วยเอาน้ำฮันนี่มาทางนี้ด้วยครับ”

“1โกลด์. เจ้าต้องจ่ายก่อน”

เจ้าของยื่นแขนออกมา. น้ำฮันนี่มีราคา1โกลด์.

“ทำไมมันแพงจัง?!”

“มันเป็นน้ำผึ้งป่า” เจ้าของพูดอย่างน่าไม่อาย.

“น้ำ...น้ำฮันนี่!” ทีโน่คร่ำครวญข้างๆเขา.

กังโอจ้องไปด้านข้างตัวเขา ไปหาเอเดอร์.

“เจ้ามีเงินติดตัวป้ะ?” กังโอถาม มองแบบไม่พอใจ. ถ้าเจ้ามี เอามา.

“ไม่ ข้าไม่มีครับ”

เอเดอร์แบกระเป๋าในชุดคลุมนั่นออก มีแต่ฝุ่นทั้งนั้น.

‘เชี่ยเอ้ย’

กังโอหงุดหงิดขณะเอาเหรียญโกลด์ออกมา.

เจ้าของนั่นเอาเหรียญไปทันทีแล้วรีบเตรียมน้ำฮันนี่.

น้ำฮันนี่นั่นดูสีจางๆ ดูยังไงก็ไม่ใช่น้ำผึ้งป่า.

“อะฮึ่ม.ได้แล้วครับ”

ทีโน่กรึ้บลงไปในทีเดียว.

“มันยังไม่พอ. ข้าอยากได้ซุปซีฟู้ดด้วย...ฮึ่มม ข้าเริ่มจะตื่นแล้ว”

กังโอจ้องไปหาเขา สายตาเต็มไปด้วยความอาฆาต ทีโน่เลยเปลี่ยนน้ำเสียงทันที.

“สรุปมันอยู่ไหน?!”

“ข้าอยากรู้เรื่องดาบของตระกูลล็อกเซีย” กังโอพูด เน้นคำว่า ‘ล็อกเซีย’.

“ดาบของตระกูลล็อกเซียเหรอ…”

ทีโน่ลูบเครา.

“ข้าได้ยินมาว่ามันเป็นดาบขนาดใหญ่และลึกลับ มันถูกเก็บไว้ในห้องเก็บของลับของตระกูลล็อกเซียน่ะ”

“แล้วห้องเก็บของลับมันอยู่ไหน?” กังโอถาม.

“ข้าไม่รู้. หลายคนพยายามจะหาห้องเก็บของทันทีที่ตระกูลล็อกเซียล่มสลาย แต่ก็ไม่เคยมีใครหาเจอ”

“แล้วเจ้ามีข้อมูลอื่นอีกไหม?” กังโอถาม.

เขากินน้ำฮันนี่ราคา1โกลด์ไปแล้ว เขาควรจะให้ข้อมูลเพิ่มกว่านี้.

“ถ้าเจ้าไปที่ห้องสมุดส่วนกลางอัลเทน, ที่นั่นจะมีหนังสือชื่อ พงศาวดารล็อกเซีย อยู่. มันน่าจะช่วยเจ้าได้” (Loxia Chronicles/ล็อกเซียโครนิเคิ้ล/พงศาวดารล็อกเซีย)

 

[ท่านได้ทราบเรื่องห้องเก็บของลับของตระกูลล็อกเซียแล้ว. หากท่านได้เบาะแสเพิ่ม เควสจะถูกสร้างขึ้น]

 

“มีแค่นั้นใช่ไหม?”

“หมดแล้วล่ะ”

“เข้าใจแล้ว”

กังโอออกจากบาร์แล้วรีบไปที่ห้องสมุดส่วนกลางของอัลเทนทันที.

“ท่านมาที่นี่ทำไมรึ?” บรรณารักษ์ถาม.

“ข้ามาหาหนังสือ พงศาวดารล็อกเซีย”

“ช่วยรอซักครู่นะ”

ไม่นานบรรณารักษ์ก็กลับมาแล้วส่งหนังสือให้เขา.

“อืมม หนาอยู่แหะ”

พงศาวดารล็อกเซีย มีทั้งหมด1,500 หน้า.

“เอเดอร์”

“ครับ”

“อ่านนี่แล้วหาข้อมูลเกี่ยวกับดาบปีศาจเล่มใหม่ซะ”

กังโอส่งพงศาวดารล็อกเซีย ให้เอเดอร์.

“ทำไมต้องข้าล่ะครับ?” เอเดอร์ถาม.

กังโอรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นงี้ เขาเลยไม่ตกใจนัก.

“หมายความว่าไง ทำไม? อ่านซะเว้นแต่อยากจะตาย”

กังโอชักดาบออกมาแล้วขู่เขา.

“นะ-นั่นมันผิดข้อตกลงนะครับ..”

“สัญญาไม่ได้พูดถึงเรื่องความปลอดภัยของเจ้าหนิ”

“เควสมันบอกว่า…”

“มันบอกว่าให้ร่างกายเจ้าปลอดภัย. แต่ไม่ได้บอกว่าให้วิญญาณเจ้าปลอดภัยหนิ.”

กังโอยิ้มอย่างวิปลาศ.

มันคือรอยยิ้มแบบเดียวกับตอนที่เขาทำตอนที่ทำสัญญากับเอเดอร์!

ในตอนนั้น เอเดอร์ดูเหมือนว่าจะหมดความอดทนแล้ว.

แน่นอนว่า กระโหลกของเขาถูกหน้ากากยิ้มปิดไว้อยู่ ฉะนั้นกังโอเลยไม่รู้ตัว.

กังโอเอาดาบแหย่ไปที่ด้านหน้าของเอเดอร์. ปลายดาบแตะกับหน้ากากยิ้มของเอเดอร์.

“จะเอายังไงล่ะ? จะอ่านหรือจะตาย?”

 

***

 

“เอายังไง, จะอ่านหรือจะตาย?”

 

เอเดอร์ตัวสั่น.

ดาบปีศาจนั่นสงสัยไปทำให้ความกลัวสุดขีดของเอเดอร์ตื่นเข้า.

แต่ทว่าความรู้สึกไม่แฟร์และความแค้นใจเพราะโดนบังคับอยู่เหนือความกลัวเขามาก. เขาให้มันไปตั้ง1พันโกลด์ แล้วทำไมถึงมาทำอย่างงี้?!

“ข้าทำก็ได้!” เอเดอร์ตะโกน.

เอเดอร์อยากตบเกรียนกังโอแล้วสาปแช่งไอ้ดาบปีศาจเวรนั่น แต่ถ้าทำอย่างงั้นมันก็จะเป็นแค่ผลดีต่อกังโอ.

ถ้าฆ่าเอเดอร์ซะ กังโอก็จะได้ exp ไปและเควสน่ารำคาญนี่ก็จะถูกยกเลิกไป. อีกอย่างเขาก็ได้เงินมาก่อนแล้วตั้ง1พันโกลด์.

 

สุดท้าย เอเดอร์ก็ไม่มีทางเลือกเลย.

ยิ่งไปกว่านั้น เขายังหนีไปไม่ได้ด้วยเพราะกำลังสิงอยู่กับกังโอ.

“เห้ออ”

ความโกรธของเขาหายไป แล้วไหล่ก็ตก.

‘สงสัยถึงเวลาต้องใช้แครอทแล้ว’

เพราะเขามีประวัติเป็นเกมเมอร์มานาน กังโอรู้ดีว่าจะจัดการกับพวก NPC ยังไง.

ไม่ใช่แค่เรื่องการเลียแข้งเลียขาเท่านั้น แต่เขายังเก่งเรื่องการใช้วิธี ‘แครอทกับไม้’ ได้ดีด้วยเวลาจัดการกับ NPC. (ใครเคยเล่นมายคราฟนะจะเข้าใจ เบ็ดที่มีแครอทอยู่ด้านหน้าน่ะครับ)

“มันก็ไม่ได้เลวร้ายแบบนี้ไปตลอดหรอก. ถ้าเจ้าช่วยข้าสุดความสามารถอยู่ตลอดล่ะก็ เดี๋ยวข้าจะพาเจ้าไปแนะนำตัว” กังโอพูด.

‘ได้ผลแหง 100%’

กังโอมั่นใจมาก.

วันก่อนเขาได้พบกับพวกคนหูสัตว์นั่น และกังโอก็รู้แล้วว่าเอเดอร์อ่อนเรื่องหญิง.

“เจ้าหมายความว่ายังไง ‘พาข้าไปแนะนำตัว’?”

“ข้าจะพาไปหาสาว”

“สาวหรอ?”

“ช่าย. น้องสาวของข้าสวยมากๆ. ผู้คนเรียกนางว่าร่างกลับชาติมาเกิดของเทพธิดาแห่งความงาม, เอรินะ”

เขาใช้มุกเดิมกับตอนที่พูดกับเบอข่านเป๊ะ.

“จริงรึ?” เอเดอร์ถาม.

“จริง แน่นอน”

เขาโกหกอยู่แล้ว. นอกจากน้องสาวเขาจะไม่ใช่ ร่างกลับชาติมาเกิดของเทพธิดาแห่งความงามเอรินะแล้ว น้องเขาก็ไม่มีตัวละครในเกมอีกด้วย

“ข้าจะพยายามสุดความสามารถ”

ท่าทีของเอเดอร์พลิก180องศา หน้ามือเป็นหลังตีนทันที.

‘อ่อนจริมๆ’

กังโอยิ้ม.

อย่างที่คิดไว้ ชายแก่โสดๆอ่อนเรื่องสาวจริงๆ!

มันได้ผลอย่างดีจริงๆ โดยเฉพาะชายโคตรแก่ โสด แบบเอเดอร์.

“อ่านหนังสือแล้วหาเบาะแสตำแหน่งของดาบปีศาจกัน, น้องเขย”

กังโอชี้ไปที่ พงศาวดารล็อกเซีย และเอาให้ชัวร์ว่าต้องพูดคำว่า น้องเขยด้วย.

น้องเขย.

ราวกับว่าเขาเป็นสามีของน้องสาวเขาไปแล้ว.

“ข้าจะพยายามสุดๆเลยคนับ” เอเดอร์ตอบพร้อมยืนตัวตรงอย่างกับทหาร.

“เจ๋ง”

กังโอออกห้องสมุดส่วนกลางของอัลเทนไป.

เขาโยนงานอ่านหนังสือ 1,500 หน้าไปให้เอเดอร์ แต่เ*ือกเดินหน้าระรื่น.