ตอนที่ 17 กลุ่มทหารรับจ้างปืนดำ
หลังจากนั้นสักพัก อู่ฉีก็กลับไปค่ายในย่านA ค่ายในย่านAตั้งอยู่ริมฝั่งแม่น้ำซึ่งมีบังกะโลเก่าๆหลายหลัง ริมฝั่งเป็นศาลามุงกระเบื้องสีเทาที่ยังคงสภาพเดิมตั้งแต่ห้าสิบปีต่อมา ต้นหลิวบนตลิ่งก็เหี่ยวแห้งและน้ำในแม่น้ำก็แห้งเหือด เหลือแค่หลุมน้ำบางส่วน
ทหารรับจ้างที่รับผิดชอบการชำแหละศพหมาป่าจะมานั่งกันแถวนี้ และทหารรับจ้างปืนดำที่สวมชุดทหารสีดำก็ได้ถอดหมวกป้องกันกระสุน นั่งลงคุยกันที่ศาลา
อู่ฉีไม่สนใจใคร มีทหารรับจ้างแค่คนเดียวที่ทำให้อู่ฉีสนใจ เขามีใบหน้าบอบบาง จมูกโด่ง คิ้วแบน และดวงตาก็เหมือนบ่อน้ำนิ่ง เขามีผมดำ ผิวสีขาวซีดและกล้ามเนื้อแขนขาเขาก็สวยได้รูปกับชุดทหารรับจ้างสีดำ ซึ่งไม่เหมือนแขนขาคนอื่นที่บึกบึน
สิ่งที่น่าจดจำคือตอนเขากำลังพักผ่อน เขาก็ยังสะพายและกอดปืนไรเฟิลซุ่มยิงไว้ ตัวปืนหันไปด้านหน้า เขากอดมันไว้ในอ้อมแขน มือขวาเขากำลังลูบท้ายปืนJS12.77MMอย่างอ่อนโยน ราวกับกำลังลูบก้นของหญิงสาวอันเป็นที่รัก
อู่ฉีเดินไปทางกลุ่มทหารรับจ้าง ผ่านพวกทหารรับจ้างปืนดำ และลอบสังเกตพลซุ่มยิงชื่อเกาหยวนไปในตัว ดวงตาเขาเงียบสงบ ไร้คลื่นใดๆ ราวกับว่าเขากลมกลืนเข้ากับธรรมชาติ
“เห้ย เจ้าหนูถือดาบ หยุด”เพียงเมื่ออู่ฉีกำลังเดินไปทางฝั่งเขา ทหารรับจ้างชุดดำก็หยุดเขา
เมื่อได้ยิน อู่ฉีก็หันไปมองชายร่างโตสูงใหญ่ประดุจเนินเขาที่คางเต็มไปด้วยเคราหนา มีบางสิ่งที่กำลังเผาไหม้ในปากเขาและควันสีเทาก็ลอยออกมา อู่ฉีคิดสักพักก่อนนึกได้ว่าสิ่งนี้คือผลิตภัณฑ์สิ้นเปลืองของยุคอารยธรรมที่ชื่อว่า’บุหรี่’
“มีอะไร?”อู่ฉีถาม
“เจ้าหนู ลุงผู้นี้ขอถาม เธอเป็นทหารรับจ้างของเขตปลอดภัยนี้ ทำไมเธอถึงใช้ดาบแทนปืน?”เขาพ่นควันหนาออกมา เปิดปากที่กว้างกว่าอู่ฉีและถามด้วยรอยยิ้ม
“ผมไม่เคยใช้ปืน”คำตอบของอู่ฉีเรียบง่าย แต่มันกลับทำให้กลุ่มทหารรับจ้างตรงหน้าระเบิดเสียงหัวเราะลั่น
แต่ทว่า ชายที่ชื่อเกาหยวนกลับหันมามองอู่ฉีอย่างเคร่งขรึม
“เฒ่าฮู้ ถอยมาให้ฉันคุยบ้าง”ทหารรับจ้างอีกคนตบไหล่เฒ่าฮู้ จากนั้นก็ยิ้มให้อู่ฉี“เจ้าหนู นายคิดว่าระหว่างปืนของเรากับมีดของนาย อันไหนแข็งแกร่งกว่ากัน?” อู่ฉีส่ายหัว“ผมไม่รู้” “ผมไม่รู้?เห้ย รับไป”เขากล่าวขณะโยนHK416ให้อู่ฉี
อู่ฉีอยากรู้อยากเห็นมากเมื่อเขาสัมผัสปืนกระบอกใหญ่แสนวิเศษนี้เป็นครั้งแรก ร่วมกับความรู้ที่รั่วหรงสอนเขา เขามองปืนไรเฟิลจู่โจมในมืออย่างระมัดระวัง ปากกระบอกปืน ตัวปืนที่หนักแน่น ก้นปืนรูปสามเหลี่ยม ไกปืนและซองกระสุน
ไม่เหมือนกับดาบยาวที่อยู่กับเขามาเก้าปีซึ่งเป็นเหล็กเย็นที่จะแทงไปในผิวและสลักลงในไขกระดูก ปืนนั้นพิเศษและมีโครงสร้างซับซ้อนกว่า ผิวปกคลุมด้วยร่องรอยขรุขระ และจับได้เหมาะมือมาก
อู่ฉีลูบตัวปืนสีดำ รู้สึกถึงอุณหภูมิร้อนเล็กน้อย
นี่คือเครื่องจักรสังหาร อาวุธที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ของชายฉกรรจ์ ไม่เหมือนดาบยาว ดาบยาวมักเป็นนักล่าสงบ และเมื่อมันชักออกมา ต่อให้มันจะสูบเลือดสัตว์ป่าไป อุณหภูมิของเหล็กเย็นมันก็ไม่เปลี่ยน แถมดาบยาวยังไม่ส่งเสียงร้อง
“นายรู้วิธีใช้มันไหม?ลองยิงดูสิ”ทหารรับจ้างมองอู่ฉี ผู้กำลังลูบคลำHK416และยิ้มด้วยความสนใจ
อู่ฉีไม่ตอบสนอง เขาเห็นกระป๋องอาหารสีขาวกับแดงตั้งตรงชั้นวางของห่างไปสองร้อยเมตรทางซ้าย เขาได้ยินว่าในยุคอารยธรรม กระป๋องอาหารนี้เต็มไปด้วยอาหารแสนหอมหวาน แต่อันตรงหน้าเขานั้นว่างเปล่ามาห้าสิบปีแล้ว
การฝึกปาหินในภูเขาก็ต้องใช้เป้าเหมือนกัน อู่ฉียกปืนขึ้น เรียนรู้ท่าต่อสู้ก่อนหน้าของพวกทหารรับจ้าง เล็งผ่านกล้องปืน
กลุ่มทหารรับจ้างปืนดำเฝ้าดูเด็กอายุ16ปีด้วยความตื่นเต้น ต่อให้อู่ฉีจะสูง1.8เมตร ความสูงเฉลี่ยของกลุ่มทหารรับจ้างปืนดำก็มากถึง1.88เมตร ในสายตาพวกเขา อู่ฉียังเป็นแค่เด็ก และก็คือคนป่าที่ไม่เคยแตะปืน
วินาทีที่นิ้วชี้เขากำลังจะลั่นไก ทุกคนคิดว่าจะต้องมีเสียงกริ้กแน่ สิ่งที่พวกเขาอยากเห็นคือสีหน้าแปลกใจของเด็กหนุ่มที่ทำหน้าเครียดตลอดเวลา นั่นต้องตลกมากแน่ๆ แต่ก่อนเขาจะยิง อู่ฉีกลับปลดเซฟตี้ก่อนและค่อยลั่นไก
แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ปากกระบอกปืนไม่พ่นประกายไฟออกมา และไม่มีกระสุนแหวกออกมา กระป๋องห่างไปสองร้อยเมตรก็ยังตั้งอยู่กับที่
อู่ฉีตกตะลึง เขาคิดว่าเขาไม่ได้ทำอะไรผิดตามความรู้ที่รั่วหรงสอนในการปลดเซฟตี้ปืน จากนั้นปืนHK416ในมือเขาก็ถูกทหารรับจ้างผู้นั้นดึงกลับไป
“เด็กโง่ มันไม่มีกระสุน”
เหล่าทหารรับจ้างปืนดำระเบิดเสียงหัวเราะ ภูมิใจที่หลอกเด็กได้สำเร็จ อู่ฉีพูดไม่ออก และหมุนตัวเดินหนีไป
ตอนนี้เอง ประตูของห้องในค่ายพลันเปิดออก หวังเซิ่งเดินออกมา ตามด้วยอันยี่
“ทหารรับจ้างปืนดำ ทหารรับจ้างSW0304 ทั้งหมดมารวมตัวกันเดี๋ยวนี้!เรามีเรื่องสำคัญจะประกาศ”หวังเซิ่งยืนยืดอกและตะโกนเสียงดัง อันยี่ยืนข้างเขา เตี้ยกว่าเขาเล็กน้อย
ทหารรับจ้างปืนดำขานรับและเดินออกศาลามารวมกันตรงหน้าหวังเซิ่ง หน่วยทหารรับจ้างและคนอื่นไม่รู้ว่าทำไมผู้นำกลุ่มทหารรับจ้างแปลกๆถึงอยากประกาศอะไรให้พวกเขาฟัง แต่เมื่อพวกเขาเห็นอันยี่ขยิบตาส่งสัญญาณให้ พวกเขาจึงละทิ้งงานตนเองและมายืนข้างๆทหารรับจ้างปืนดำ ด้านหลังพวกเขา อันยี่เดินตามมาด้วยและยืนอยู่หลังสุด
