ตอนที่ 15 คืนนองเลือด 2
มันเป็นเสียงเครื่องยนต์ของยานพาหนะหนักที่กลบด้วยเสียงกระสุน รถบรรทุกเกราะดำค่อยๆปรากฏจากมุมถนน บนนั้นมีทหาร10นายยืนอยู่ด้วยชุดเกราะเต็มตัวและปืนไรเฟิลจู่โจม เมื่อยานพาหนะหุ้มเกราะประจำตำแหน่ง ดวงตาของทหารก็เลื่อนไปยังสนามรบระหว่างอู่ฉีและหมาป่า
“หลบ!”ชายที่ยืนอยู่หน้าสุดตะโกนด้วยการเปิดกะบังหน้าของหมวกทหารเขาขึ้น ใบหน้าทรงเหลี่ยมและหยาบกร้านเต็มไปด้วยกลิ่นอายของนักรบ ดวงตาเขาเปล่งจิตสังหารรุนแรงออกมา วินาทีที่เขาตะโกน อู่ฉีก็รู้สึกถึงบางสิ่ง ทั่วร่างเขารู้สึกเสียววูบ เขารีบคว้าแขนโจวฉิงและลากเข้าไปในซอย!
ทันใดนั้น ชายคนนั้นก็โบกแขน และทหารด้านหลังเขาก็ยกปืนไรเฟิลจู่โจม HK416 หรือ MP5 ในมือขึ้น เปิดฉากยิงใส่ราชาหมาป่าและฝูงหมาป่าบนถนน กระสุนเหล็กเหมือนเคียวแห่งความตาย แม้หมาป่าเหล่านี้จะมีกล้ามเนื้อแข็งแกร่ง พวกมันก็ไม่สามารถหลบความเร็วกระสุนได้ ไม่ช้าพวกมันก็ถูกฆ่าโดยกระสุนทีละตัว มีเพียงราชาหมาป่าที่ผิวหนาและรวดเร็วสุดถึงหลบกระสุนส่วนใหญ่ได้ กระสุนบางส่วนที่โดนก็ไม่เจาะลึกไปในตัวมัน
มันไม่บาดเจ็บมาก แค่เลือดไหลเล็กน้อย มันเร่งความเร็วขึ้นและวิ่งสลับฟันปลา ใช้ตู้โทรศัพท์และสิ่งกีดขวางบนถนนเป็นที่กำบัง มันวิ่งหนีห่างออกไปร้อยเมตรในเวลาไม่กี่วินาที และทำท่าจะหักเลี้ยวเข้าซอยหนีไป
“เกาหยวน”ชายที่เป็นหัวหน้าเรียกชื่อหนึ่ง และทหารคนหนึ่งก็ก้าวออกมาจากกลุ่ม
เกาหยวนนำอาวุธสังหารออกจากหลังเขา ปืนไรเฟิลซุ่มยิงJS12.7MM และรีบวางปืนบนหลังคายานพาหนะหุ้มเกราะ นำดวงตาไปส่องกล้อง การวิ่งสลับฟันปลาของราชาหมาป่าถูกซูมเป็นสี่เท่า วินาทีนั้นเอง รูม่านตาสีน้ำตาลดำก็เปลี่ยนไปเหมือนระลอกคลื่นในบ่อน้ำ
สุดยอดวิสัยทัศน์ไดนามิกมาจาก’การเสริมวิสัยทัศน์’ระดับสอง และความสามารถเสริมสร้างการประสานงานของร่างกายมาจาก’การประสานอย่างแม่นยำ’ระดับหนึ่ง มันทำให้มือซุ่มยิงที่ชื่อเกาหยวนกลายเป็นราชาแห่งการต่อสู้ระยะกลาง-ไกล เขาปรับลูกตาตามดูการเคลื่อนไหวของราชาหมาป่า
จากนั้นเขาก็ลั่นไก!
เกิดเสียงดังสนั่นจากJS12.7mm กระสุนลากเป็นเส้นสีทองข้ามท้องฟ้าจากปากกระบอกปืน ยิงใส่หลังของราชาหมาป่า เจาะลึกเข้าไป!
เนื้อเยื่อกล้ามเนื้อนับไม่ถ้วนและกระดูกมันแหลกละเอียดทันที ร่างใหญ่โตของราชาหมาป่าล้มจากแรงระเบิด กระสุนเจาะเกราะที่สามารถเจาะเกราะชั้นนอกของรถหุ้มเกราะพุ่งผ่านขนหนาของราชาหมาป่าได้ง่ายๆ
ราชาหมาป่าล้มลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด ส่งเสียงโหยหวน มันพยายามตะเกียกตะกายหนีด้วยลมหายใจเฮือกสุดท้าย แต่วินาทีต่อมา พายุกระสุนก็สาดใส่มันอย่างโหดเหี้ยม ร่างมันค่อยๆหมดแรง และสุดท้ายก็หมดลมหายใจไป
หมาป่าทั้งหมดบนถนนถูกกำจัดโดยกองทหารบนรถบรรทุกหุ้มเกราะ
ด้วยเสียงต่อสู้ที่จบลง อู่ฉีจึงคว้าโจวฉิงออกมาจากซอย ชายผู้เป็นหัวหน้าจากรถบรรทุกกระโดดลงมา ถือปืนไรเฟิลไว้ในมือ ตามด้วยทหารสองนายที่กระโดดลงมายืนด้านหลังเขา
เสียงเขาที่ดังออกจากปากเต็มไปด้วยความจองหอง“เรียกหัวหน้าของเขตปลอดภัยนี้ออกมา!”
อู่ฉีไม่ขยับ ดวงตาเขาจับจ้องแต่ชายผู้เป็นหัวหน้า สังเกตเขาเหมือนนักล่า สายตาที่เฉยเมยและแหลมคมของอู่ฉีทำร้ายศักดิ์ศรีของหัวหน้า เขาโกรธ จากนั้นก็เล็งปืนใส่หน้าผากของอู่ฉี
“แกกล้าดียังไงถึงมองฉันด้วยสายตาแบบนั้น!อยากตายหรือไง?!”
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะยิง โจวฉิงก็กระโดดออกมาหยุดเขา“พี่ชาย อย่ายิง อย่ายิง เราต่างก็เป็นมนุษย์ด้วยกัน เป็นครอบครัวเดียวกัน”
“ใครเป็นครอบครัวเดียวกับแก?ไสหัวไป!”เขาคำราม ย้ายปากกระบอกปืนไปที่หน้าอกของโจวฉิงและโจวฉิงก็กลืนน้ำลายอย่างประหม่า
อู่ฉีดึงโจวฉิงมาด้านหลังเขาเงียบๆและถือดาบยาวไว้ในตำแหน่งที่สามารถฟันออกไปได้ตลอดเวลา ท่าทางของชายคนนั้นดูไม่ธรรมดาและด้วยอาวุธทรงพลังในมือเขา เกรงว่าเขาจะน่ากลัวยิ่งกว่าราชาหมาป่าเสียอีก
บนมุมถนน ทหารรับจ้างห้าคน อันยี่ ต้าหยงและเฒ่าคังรีบวิ่งมา พวกเขามีแผลเต็มตัว ใบหน้ากับชุดพวกเขาดูเหมือนจะเต็มไปด้วยเลือด ราวกับพวกเขาเพิ่งปีนออกจากกองศพ
พวกเขาหอบอย่างหนัก ยืนพิงกับเสาไฟ จากนั้นก็เหลือบเห็นคนมากมายบนถนน เขาเห็นอู่ฉี โจวฉิงและกลุ่มทหารติดอาวุธ รวมถึงรถบรรทุกหุ้มเกราะที่เขาเห็นไม่กี่นาทีก่อน
“ในที่สุดก็เจอตัวซะที”อันยี่รีบเดินมา
เขาสวมรอยยิ้มบนหน้า เขาแสดงเจตนาจะจับมือกับหัวหน้าของอีกฝ่ายแต่ไกล“ขอบคุณพี่ชายที่มาช่วยพวกผม ผมและพี่น้องผมจะจดจำความมีเมตตานี้ไว้ ผมชื่ออันยี่ หัวหน้าเขตปลอดภัยSW0304 ผมสงสัยว่าพี่ชายเป็นใคร?”
อีกฝ่ายจับมือกับอันยี่ผ่านถุงมือ ความหยิ่งยโสบนหน้าเขาไม่ได้ลดน้อยลงเลย“ฉันมาจากฐานG011 เป็นหัวหน้ากลุ่มทหารรับจ้างชั้นสอง กลุ่มทหารรับจ้างปืนดำ หวังเซิ่ง ”
เมื่อหวังเซิ่งกล่าวเช่นนี้ หัวใจของอันยี่ โจวฉิงและคนอื่นๆก็เต้นกระหน่ำ กลุ่มทหารรับจ้างชั้นสองแสดงว่าพวกเขาต้องมีบุคคลที่ผ่านการเสริมพันธุกรรมระดับสองในกลุ่ม แถมรถคันนี้ยังมากพอจะกวาดล้างพวกสัตว์กลายพันธุ์ระดับ1 !สิ่งสำคัญสุด อีกฝ่ายมาจากฐานที่ปลอดภัยกว่า ทรัพยากรอู้ฟู่กว่า ไม่ใช่’เขตปลอดภัย’แสนแห้งแล้ง
อารมณ์มันเหมือนกับตอนทหารอาสาสมัครเจอกับทหารตัวจริง หัวหน้าหมู่บ้านเจอกับนายก ฝ่ามือและเท้าของพวกอันยี่หลั่งเหงื่อเย็นออกมา
แต่ทว่า ในฐานะคนที่มีอำนาจสูงสุดของที่นี่ อันยี่ต้องทำตามหน้าที่ เขาก้มหัวเล็กน้อย และถามด้วยท่าทางที่ไม่แสดงมานานหลายปี“ผมขอบังอาจถามพี่ชายหวังว่า ทำไมถึงมาที่นี่?ในเขตปลอดภัยแห้งแล้งและห่างไกลเช่นนี้?”
เมื่อเห็นว่าอันยี่สุภาพ หวังเซิ่งก็ยิ้ม“เรามีภารกิจแถวนี้ และแทนที่จะพูดแสดงความขอบคุณ ทำไมไม่แสดงด้วยการกระทำละ?”
อันยี่ก้มหัวและรีบพยักหน้า“ครับ ครับ ผมจะรีบจัดที่พักให้เดี๋ยวนี้”
ทหารรับจ้างของกลุ่มปืนดำลดอาวุธลงและบรรยากาศบนถนนก็ค่อยๆคลายตัว อันยี่ก้มหัวและคอยประจบหวังเซิ่ง ส่วนอู่ฉีที่ยืนอยู่ข้างๆจ้องหวังเซิ่งอยู่สักพักจากนั้นถึงละสายตาออกมา
