บทที่ 123 : วิธีปรับตัวให้กลมกลืน
ทะเลปุยเมฆกว้างใหญ่ค่อยๆเคลื่อนเข้ามาในระยะสายตา
วิลเลียมไปถึงหน้าผาที่คั่นภูเขากับทะเล เขาจ้องมองไปที่มหาสมุทรอันไร้ขอบเขต ก่อนจะหายใจเข้าลึก ๆ ทิวทัศน์ทำให้เขาดูเหมือนทวยเทพผู้เป็นอมตะที่ถูกเนรเทศลงมายังโลกมนุษย์
“มีบางอย่างผิดปกติ…” ทันใดนั้น วิลเลียมก็มองไปยังกองทัพของตน แล้วพึมพำกับตัวเองเบาๆ
“ท่านลอร์ด ท่านอยากคุยเรื่องอะไร? เรามาที่นี่ทำไมกันหรือ?” ลอทเนอร์มองลงไปที่ภูเขา ก่อนจะกลืนน้ำลาย
ภูเขาสูงประมาณ 2,000 ถึง 3,000 เมตร ถือว่าไม่สูงมาก แต่เมื่อพิจารณากับร่างกายของเขาแล้ว ถ้าเขาตกลงไป จะต้องตายอย่างแน่นอน ...
ทำไมเขาถึงคิดเรื่องนี้กัน? เขารู้สึกว่าวันนี้วิลเลียมไม่ปกติ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าวิลเลียมวางแผนที่จะผลักเขาลงจากภูเขา?
"อา! ไม่มีอะไรหรอก เราแค่อยากเห็นทะเลและผืนน้ำ…” วิลเลียมยิ้ม เขาดูหนักใจ
เขาไม่ได้สนใจความรู้สึกที่ไม่สบายขณะที่เขานั่งอยู่บนยอดเขา เขาถามว่า “มีการโจมตีเกิดขึ้นในเมืองเล็ก ๆ ใกล้พรมแดนของอาณาจักรเหล็กหรือไม่”
"ดูเหมือนว่าจะมี และสาเหตุของมันก็แปลกมาก…”
"ว่ามา!"
ลอทเนอร์ลูบเคราที่สากและยาวเล็กน้อย เขาดึงปอยผมออกและยิ้มอย่างเจ็บปวด “ว่ากันว่าแพะตัวหนึ่งหายไปจากค่ายทหารในอาณาจักรลาวาดำ คิดว่านักล่าจากอาณาจักรเหล็กเอามันไป
“ดังนั้นในเวลากลางคืนอาณาจักรลาวาดำ จึงส่งกองทัพ 1,000 นาย ไปทำลายเมืองทั้งเมือง อาณาจักรเหล็กจึงพยายามต่อสู้กลับ…”
“หึหึ ช่างเป็นแผนการที่น่าประทับใจ” วิลเลียมลูบคางของเขา เขาไม่คาดคิดว่าอาณาจักรเหล็กจะมีแผนเช่นนี้และกล้าโจมตี
ที่ถูกต้องคือ
เป็นอาณาจักรเหล็กที่โจมตีเมืองเล็ก ๆ ในดินแดนของตนเอง
พวกเขาวางแผนที่จะใช้สิ่งนี้เป็นข้ออ้างและส่งกองกำลังไปยังอาณาจักรลาวาดำ
นอกจากนี้รัชทายาทแห่งอาณาจักรลาวาดำก็ไม่มีเหตุผลที่ชัดเจนมารองรับ มันปรากฏชัดเจนว่าเป็นความผิดของเขา สิ่งนี้ส่งผลกระทบมาจากการเที่ยวกลางคืนของเขา และเขาไม่อาจแม้แต่จะโทษคนอื่นได้
แต่เมืองแห่งรุ่งอรุณในปัจจุบันมีผู้คนเป็นจำนวนมาก มีทั้งเงินและธัญพืชมากมาย ทหารเองก็แข็งแกร่งมาก ไม่ใช่กองกำลังที่เมืองเล็ก ๆ ตามชายแดนจะสามารถมาแข่งขันได้
นอกจากนี้ยังมีความไม่พอใจและความเกลียดชังระหว่างอาณาจักรเหล็กและอาณาจักรลาวาดำ วิลเลียมไม่เข้าใจว่าอาณาจักรเหล็กไม่กลัวว่าเขาจะใช้โอกาสนี้เพื่อช่วยอาณาจักรลาวาดำหรอกเหรอ?
หรือพวกเขาควรนั่งเฉยๆและเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ในภายหลัง?
“ท่านลอร์ดคิดว่ายังไง?” ลอทเนอร์ตระหนักดีถึงสถานการณ์ตึงเครียดที่เกิดจากอาณาจักรมนุษย์ทั้งสองนี้ เมืองรุ่งอรุณไม่ควรเฝ้าดูหนึ่งในนั้นแข็งแกร่งขึ้นหรือปล่อยให้หนึ่งในนั้นกำจัดอีกฝ่าย
ทั้งสองกรณีจะไม่เป็นประโยชน์ต่อเมืองรุ่งอรุณ
แต่มีความจริงอย่างหนึ่งที่วิลเลียมต้องยอมรับ เมืองรุ่งอรุณไม่สามารถส่งกองกำลังออกไปได้
ปัจจุบัน เมืองรุ่งอรุณทำหน้าที่เป็นฝ่ายที่เป็นกลาง มันก็ดีถ้าเขาโจมตีอาณาจักรเหล็กใกล้เขตแดนของพวกเขาหรือขโมยป้อมปราการทางทหารของพวกเขา
แต่การเข้าสู่อาณาจักรมนุษย์หมายถึงการประกาศสงคราม พวกเขาจะไม่เป็นกลางอีกต่อไป พวกเขาจะต้องเข้าร่วมกับฝ่ายมืดหรือฝ่ายสว่าง
มนุษย์ต่างอยู่ในค่ายสว่าง
หากอาณาจักรต่างๆต่อสู้กัน ผลลัพธ์ไม่ว่าจะเป็นการกำจัดหรือการปล้นสะดมก็ไม่สำคัญกับจักรวรรดิที่พวกเขาให้คำมั่นว่าจะจงรักภักดี พวกเขาจะไม่กังวลกับเรื่องนี้มากนัก ตราบเท่าที่การทำลายล้างครั้งใหญ่ยังไม่เกิดขึ้น วิหารแห่งแสงก็จะไม่ยุ่งเกี่ยวเช่นกัน
แต่ถ้าดินแดนที่เป็นกลางเช่นเมืองรุ่งอรุณไปแทรกแซงในการต่อสู้ระหว่างอาณาจักรมนุษย์ มันจะไม่ใช่การต่อสู้ภายในอีกต่อไป มันจะเปลี่ยนเป็นการต่อสู้ระหว่างค่าย
อาจกล่าวได้ว่าอาณาจักรมนุษย์มีบิดามารดา...
แต่ฝ่ายที่เป็นกลางอย่างวิลเลียมไม่มีใครดูแลเขา…
เว้นซะแต่ว่าวิลเลียมจะประกาศความภักดีต่ออาณาจักรมนุษย์ ...
แน่นอนคำมั่นสัญญาดังกล่าวจะนำมาซึ่งผลประโยชน์ เช่นเดียวกับนายทหารที่อยู่เหนือกองทหารเขาสามารถส่งพวกเขาออกไปได้โดยไม่เต็มใจ ...
แต่ก็มีข้อเสียที่เกี่ยวกับการย้ายฝ่ายเช่นกัน แหล่งที่มาของแรงกดดันต่างๆเช่นภาษีประจำปี การหมุนเวียนของทาสและการจัดหาสมบัติ พวกเขาจะสูญเสียอิสรภาพ
“แต่ถ้าพวกเขาคิดว่าเราจะทำอะไรไม่ถูก พวกเขาก็ดูถูกเรามากเกินไป เราเตรียมการไว้หมดแล้ว!” วิลเลียมหรี่ตา เขาหยิบม้วนกระดาษเวทมนตร์ออกมาและส่งข้อมูลให้ผู้ส่งสารกิลด์ทหารรับจ้าง โรเดอริค วิลเลียมอยากพบเขาที่ที่เก่าของพวกเรา
หลังจากนั้นไม่นาน
โรเดอริคก็ตอบกลับมา “ที่เก่าคือที่ไหน?”
“ห้องประชุม สถานที่ที่ท่านล็อคตัวผู้ส่งสารของราชวังแห่งความมืดไว้ และให้ผู้ส่งสารของวิหารแห่งแสงโจมตีเขาได้”
“……” โรเดอริคจำได้ทันที เขาตอบด้วยจุด 12 จุด
ที่กิลด์ทหารรับจ้างในอาณาจักรลาวาดำ
ในฐานะผู้ส่งสารของทหารรับจ้างในพื้นที่ตะวันออกเฉียงใต้ โรเดอริคมีอำนาจมาก
เขาเป็นหัวหน้าของพื้นที่นี้ ตำแหน่งของเขาสูงกว่าผู้สื่อสารคนอื่น ๆ ในเมือง เขานั่งบนเตียงและแตะผู้หญิงที่เปลือยเปล่าข้างๆเขาเบาๆ
แปะๆ
ภรรยาของผู้ส่งสารของกิลด์ทหารรับจ้างในราชวังลาวาดำลูบบั้นท้ายของเธอ เธอลุกขึ้นด้วยท่าทางที่น่ารักและค่อยๆใส่ถุงน่อง กระโปรงและรองเท้าส้นสูง ก่อนจะเดินออกไป ...
มุมปากของโรเดอริคกระตุก เขาสัมผัสได้ว่าเขาจะต้องจ่ายให้กับการหลับนอนกับภรรยาของผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา
“ลองโลภมากขึ้นดีไหมเนี่ย?” โรเดอริคเข้าใจดีว่าหากอาณาจักรมนุษย์ทั้งสองต่อสู้กัน กองทหารรับจ้างจะเป็นกำลังหลักในสงคราม
ผู้ส่งสารของสมาคมทหารรับจ้าง ในราชวังมีกองทหารรับจ้างหลายสิบคนอยู่ภายใต้สังกัดของพวกเขา ในฐานะคนกลางระหว่างขุนนาง กองทหารรับจ้างเขาสามารถหาเงินได้มากมาย ...
ท้ายที่สุด ยิ่งสงครามใกล้เข้ามามากขึ้น ทหารรับจ้างก็ยิ่งมีภารกิจมากขึ้นตาม และเขาก็จะสามารถได้รับเงินมากขึ้นอีกด้วย
แน่นอนโรเดอริครู้เรื่องนี้ ดังนั้นเมื่อภรรยาของผู้ใต้บังคับบัญชาเข้ามาใกล้ เขาก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ ...
“ดรากอนสเลเยอร์, ท่านลอร์ดที่มีสายเลือดราชวงศ์, เจ้าชายแห่งเอลฟ์แบล็คลีฟ วิลเลียมผู้นั้นพยายามจะทำอะไรกัน? มันเป็นไปไม่ได้หรอกที่เขาจะเข้าร่วมสงครามของอาณาจักรมนุษย์ เป็นไปได้ไหมว่า…” โรเดอริคเบิกตากว้างราวกับรับรู้อะไรบางอย่าง จู่ๆเขาก็ลุกขึ้นยืนโดยที่ยังเปลือยอยู่
โรเดอริคน้อยของเขาก็สั่นราวกับว่าไม่อยากจะเชื่อเช่นกัน
แต่โรเดอริคก็ขมวดคิ้วและครุ่นคิดถึงเรื่องนี้อย่างลึกซึ้ง ถ้าวิลเลียมเป็นคนทำก็ไม่น่ามีปัญหา
ตามกฎของกิลด์ทหารรับจ้าง
ไม่ว่าจะเป็นกลุ่มทหารรับจ้างใด ๆ เมื่อพวกเขาได้รับภารกิจ พวกเขาก็สามารถเข้าร่วมในสงครามของอาณาจักรมนุษย์ได้อย่างอิสระ
"หึ หากท่านต้องการโน้มน้าวข้า ท่านก็ต้องสัญญาว่าข้าจะได้รับประโยชน์จากมันด้วย!” โรเดอริคแต่งตัวและจากไปพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
สงครามของทั้งสองอาณาจักรเพิ่งเริ่มต้น มันยังอยู่ในช่วงเริ่มต้นและการต่อสู้ที่แท้จริงยังไม่เริ่มขึ้น
ดังนั้นผู้เล่นจึงได้แต่พูดคุยเกี่ยวกับการต่อสู้ที่พรมแดนเท่านั้น ท้ายที่สุดพวกเขาส่วนใหญ่ก็ยังไม่ได้กลายเป็นผู้เชี่ยวชาญ...
แต่ผู้เล่นทุกคนไม่เหมือนกัน ...
จะมีผู้เล่นที่ร่ำรวย เลเวลของพวกเขาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว พวกเขาอัพเกรดคำภีร์และทักษะลับของพวกเขาด้วยซ้ำ
ในขณะนั้นผู้เล่นหลายสิบคนรวมตัวกันในราชวังลาวาดำ พวกเขาเป็นสมาชิกของคลับความรุ่งโรจน์แห่งสหัสวรรษ และกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับเริ่มต้น พวกเขายังมีชุดอุปกรณ์สีน้ำเงินอีกด้วย
ไม่ต้องสงสัยเลยว่า พวกเขานั้นสามารถเข้ากันได้ดี เช่นเดียวกับสโมสรในเครือของพวกเขาได้ระดมทุนจากแฟน ๆ ที่ใช้เหรียญเงินมากมายเพื่อไอดอลของพวกเขา ซึ่งจะช่วยให้ผู้เล่นมืออาชีพประหยัดเวลาและความพยายามในการเพิ่มเลเวลลงได้ นอกจากนี้พวกเขายังไม่มีปัญหาเรื่องเงิน
หัวหน้าของสโมสรความรุ่งโรจน์แห่งสหัสวรรษ ฟอเอเวอร์ อโลนยืนอยู่คนเดียวที่ทางเข้าของกิลด์ทหารรับจ้าง ดูเหมือนว่าเขาจะคิดอยู่นาน เขาตัดสินใจเลือกนักรบดาบคู่เป็นอาชีพหลักและยังไม่ได้เลือกอาชีพย่อยของเขา
ตามแผนของเขา ถ้าเขายังไม่พบอาชีพย่อยลับ เขาจะรอจนกว่าค่าสถานะของเขาจะตื่นขึ้นที่เลเวล 40 จากนั้นเขาจะเลือกอาชีพเสริมที่เป็นนักเวทย์
แต่มันเป็นเรื่องยากในฐานะผู้เล่นเลเวล 12 ที่โดดเดี่ยว เขาครุ่นคิดว่าควรเข้าร่วมกิลด์ทหารรับจ้างหรือจัดตั้งกิลด์ทหารรับจ้างของเขาเอง
“แม่งเอ้ย! ไม่ว่าจะตัดสินใจอย่างไร ก็รู้สึกว่าไม่คุ้มแน่ๆ” จู่ๆเขาก็ตะโกนออกมา
เมื่อสมาชิกคนอื่น ๆ เห็นหัวหน้าของพวกเขาตะโกนลั่นพวกเขาก็เงียบ ไม่มีใครรู้ว่าทำไมหัวหน้าของพวกเขายืนยันที่จะมาที่อาณาจักรลาวาดำ ตอนนี้พวกเขาทำได้เพียงน้ำลายไหลกับการดูแลของกลุ่มทหารรับจ้างแห่งรุ่งอรุณ...
“ลืมมันซะ มาจัดตั้งทีมทหารรับจ้างและรอ เราจะทำภารกิจให้สำเร็จและเพิ่มชื่อเสียงของเรา จากนั้นแม้ว่าทีมทหารรับจ้างจะปลดประจำการ เราก็สามารถพึ่งพาทีมทหารรับจ้างที่ใหญ่กว่าได้” ฟอเอเวอร์ อะโลนถอนหายใจ ถ้าเขาไม่ได้มาที่อาณาจักรมนุษย์ เขาคงไม่รู้หรอกว่า NPC นั้นร้ายกาจแค่ไหน…
ตอนที่เขายังใหม่กับเกมนี้ เขาถูก NPC ทำร้าย แม้ว่าจะทำภารกิจแล้วก็ตาม ตอนนี้แม้ว่าเขาจะต้องเผชิญกับความยากลำบากมากมายและได้รับชุดอุปกรณ์สีฟ้า แต่ NPC ก็ยังจ้องมองเขาอย่างดุเดือด เขาอยู่ภายใต้ความกดดันมากมาย ...
“ครับท่านหัวหน้า ~”
“หัวหน้า คุณยอดเยี่ยมมาก!”
“ขี้ประจบซะจริง…”
“เวร นี่แกว่าใครกันวะ?”
