ตอนที่แล้วตอนที่ 151-152
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 155-156

ตอนที่ 153-154


กำลังโหลดไฟล์

ตอนที่ 153 : ที่เถ้าแก่พูดก็มีเหตุผล

“ขอซื้อทุกอย่างในร้านนี้!”

ดวงตาของเหว่ยอี้เผยประกายเพลิงแห่งความตื่นเต้นลุกโชน

หากนำของเหล่านี้กลับสู่หุบเขาโอสถ นั่นย่อมเป็นความสำเร็จครั้งยิ่งใหญ่!

หลิวลู่อวี่จับจ้องเหว่ยอี้ด้วยสายตาเหยียดหยาม นางกล่าว “เหอะเหอะ เหว่ยอี้ เจ้าจะทำตัวใหญ่โตเกินไปแล้ว!”

ตี้อู๋อู่หยิงหรี่ดวงตาลงเล็ก ร่างนั้นเผยออร่าอันตรายออกมา

เพื่อให้มั่นใจว่าจะไม่มีใดผิดพลาด เขาย่อมต้องลงมือที่นี่และตรงนี้โดยทันที!

แม้คนทั้งสามคุ้นเคยต่อกัน ทว่าเผชิญหน้าสิ่งเลิศล้ำเช่นนี้ มิตรสหายล้วนพร้อมฉีกขาดได้ทุกเมื่อ!

“แค่ก แค่ก”

พบเห็นคนทั้งสามคิดเปิดศึกต่อกันภายในร้าน เหยาซือหยานจึงไม่อาจยืนนิ่งเฉยปล่อยให้เกิดเรื่อง

นางกระแอมไอเสียงเบาเป็นการเตือน

ขณะนี้คนทั้งสามจึงจดจำได้ ว่าที่อยู่ขณะนี้คือร้านต้นตำรับที่เบื้องลึกเบื้องหลังไม่อาจหยั่งได้ถึง!

ทั้งสามจึงค่อยแค่นเสียงใส่กัน

แม้ปรารถนาจัดการอีกฝ่ายที่ตรงนี้ ทว่าที่ทำได้ก็เพียงจับจ้องใส่

“ในร้านอย่าได้ต่อสู้ หากกระทำเช่นนั้นจะถูกบันทึกลงบัญชีดำของทางร้าน” เหยาซือหยานกล่าวคำเบา “นอกจากนี้แล้วกฎอื่นของทางร้านเขียนไว้ตรงหน้า แนะนำให้อ่านเพื่อทราบเสียก่อน”

เหยาซือหยานชี้นิ้วไป

กฎของร้าน?

คนทั้งสามชะงัก

รับชมทิศทางที่เหยาซือหยานชี้ไป ที่พบเห็นคือกระดานสีขาวแน่นด้วยตัวอักษร

“กฎมากมายนัก...” เหว่ยอี้หางตากระตุกอย่างไม่ทราบว่าควรกล่าวอะไรต่อ

ต่อให้เป็นหุบเขาโอสถก็ยังไม่มีกฎมากมายเช่นนี้

“หนึ่งคนสามารถซื้อสินค้าในร้านได้อย่างละชิ้นต่อวัน นี่มันสมเหตุสมผลงั้นหรือ?”

หลิวลู่อวี่ขมวดคิ้วพร้อมเผยเสียงไม่พอใจ

พบเห็นสมบัติกองเป็นภูเขา กระนั้นเลือกหยิบได้เพียงชิ้นเดียว เรื่องนี้ยากทำใจได้

ยากทำใจแล้วอย่างไร?

“กฎเหล่านี้เถ้าแก่ตั้งขึ้น มีคำถามใดไปสอบถามต่อเขาได้”

เหยาซือหยานเผยยิ้มก่อนจะโยนเผือกร้อนไปยังลั่วฉวนอย่างไม่ลังเล

คนทั้งสามอดไม่ได้ที่จะหันสายตามองไปทางลั่วฉวน

ลั่วฉวนย่อมได้ยินถ้อยคำทั้งหลาย ขณะนี้อดไม่ได้ที่จะต้องลอบกลอกตา

นางออกจะซุกซนเกินไปแล้ว

ด้วยนอนตลอดทั้งช่วงเช้า ลั่วฉวนจึงคิดว่าควรได้เวลาลุกขึ้นไปเดินเล่นพอดี

ขณะนี้จึงลุกขึ้นจากม้านั่งและเข้ามาในร้าน

รับชมคนทั้งสาม เขาจึงกล่าวออกอย่างเรียบเฉย “มีปัญหาใดกับกฎของทางร้านอย่างนั้นหรือ?”

ด้วยฐานะเถ้าแก่ร้าน ลั่วฉวนได้เผยออกซึ่งออร่าชวนสะพรึง

เหว่ยอี้และหลิวลู่อวี่เผชิญหน้ากับลั่วฉวน ขณะนี้จึงนิ่งค้างอย่างไม่ทราบควรกล่าวคำใดออก

กระนั้นตี้อู๋อู่หยิงกลับเผยความตรงไปตรงมา เขาพยักหน้ารับพร้อมเอ่ยถาม “ข้ารู้สึกว่ากฎเหล่านี้ไม่สมเหตุสมผลจนเกินไป”

ลั่วฉวนจึงตอบ “อะไรที่ไม่สมเหตุสมผล?”

เหว่ยอี้และหลิวลู่อวี่ตื่นตะลึง

ไม่เพียงแต่ตื่นตะลึงที่ตี้อู๋อู่หยิงกล้าถามสิ่งที่ค้างคา แต่ยังประหลาดใจที่ลั่วฉวนไม่โกรธแต่อย่างใด

อันที่จริงคนทั้งสองไม่ทราบ ว่าตราบเท่าที่ไม่แหกกฎของร้านต้นตำรับ ลั่วฉวนย่อมมีมารยาทอันดีด้วย

นอกจากนี้ ลั่วฉวนยังเผยท่าทีต่อผู้อื่นว่าอย่าได้หาเรื่องข้า และข้าจึงจะไม่หาเรื่องต่อเจ้า

หากผู้ใดหาเรื่องด้วย เช่นนั้นต้องเตรียมใจแบกรับกลับคืนนับร้อยเท่า!

ตี้อู๋อู่หยิงกล่าวต่อ “ส่วนอื่นพอเข้าใจ แต่ไฉนจึงซื้อสินค้าได้เพียงอย่างละชิ้นต่อวัน?”

ลั่วฉวนตอบคำราบเรียบ “หากไม่มีกฎดังกล่าว ไม่ใช่ว่าจะมีลูกค้าเช่นพวกเจ้าคิดอยากซื้อเหมาร้านงั้นหรือ? ถึงตอนนั้นลูกค้าอื่นที่มาร้านจะซื้ออะไร?”

ตี้อู๋อู่หยิงต้องชะงัก

เรื่องนี้...

เหมือนจะสมเหตุสมผลจริง...

ตอนที่ 154 : ตกใจอย่างเท่าเทียม

“หากคิดอยากซื้อหาอะไร ก็จ่ายผลึกวิญญาณที่ซือหยาน ข้าขอตัวไปเล่นเกมก่อนแล้ว”

คำกล่าวจบ ลั่วฉวนจึงไปนั่งสวมใส่หมวกและเข้าสู่หอคอยแห่งการทดสอบ

คนทั้งสามได้แต่มองตาค้าง

เถ้าแก่หนุ่มผู้ลึกลับถึงกับมีนิสัยเช่นนี้!

“หือ? หน้าใหม่งั้นหรือ?” เสียงเอ่ยถามด้วยความสงสัยดังขึ้น

เป็นสองพี่น้องปู้หลี่เกื๋อและปู้ฉืออีที่เข้ามายังร้าน

แน่นอนว่าเจียงเฉิงจวินก็ตามมาเช่นกัน

คนทั้งสามของสองฝ่ายต่างมองกันเอง

เหว่ยอี้และคณะพยักหน้ารับ

ด้วยเพราะเป็นลูกค้าคุ้นเคยกับร้าน ดังนั้นตัวตนของคนทั้งสามย่อมไม่ใช่ธรรมดาเป็นแน่

เจียงเฉิงจวินมีนิสัยเข้าหาคนง่าย ขณะนี้เผยยิ้มกล่าวคำ “คงเป็นครั้งแรกที่มาร้าน และคงได้ทราบกฎของเถ้าแก่แล้วกระมัง?”

กล่าวคำเช่นนี้ เขาจึงเผยสายตามองทางลั่วฉวนที่เล่นเกม

เหว่ยอี้พยักหน้ารับ

ไฉนเจ้าพวกนี้จึงรู้ได้?

“รับชมจากสีหน้าก็พอทราบแล้วว่าได้เจออะไรมา!” เจียงเฉิงจวินยื่นมือออกไปตบไหล่ตี้อู๋อู่หยิงพร้อมเผยยิ้ม

ตี้อู๋อู่หยิงจับจ้องฝ่ามือที่วางบนไหล่ คิ้วขมวดเล็กน้อย ขณะนี้สายตาจับจ้องเจียงเฉิงจวิน

พร้อมกันนี้ความเย็นเยือกได้ปรากฏในสายตา

หากไม่ใช่เพราะกฎของร้านที่อ่านเมื่อครู่ ก็เกรงว่าเขาจะชักดาบออกมาสับฟันผู้คนไปแล้ว

เจียงเฉิงจวินเองก็ตระหนักได้ดีถึงท่าที ขณะนี้จึงดึงมือกลับคืนพร้อมเผยยิ้มรับเรื่อง

“สหายผู้นี้รักชอบความสะอาดนี่เอง ต้องขออภัย...”

ปู้ฉืออีเลือกมุ่งตรงไปยังชั้นวางพร้อมคว้าถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป

ถัดจากนั้นจึงไปยังเครื่องทำน้ำร้อนพร้อมรินออกมา

“พี่ชายท่านนั้น กำลังทำอะไรอยู่งั้นหรือ?” เหว่ยอี้กล่าวถามด้วยความสงสัย

“เติมน้ำร้อน!” ปู้หลี่เกื๋อตอบรับ “เผื่อยังไม่ทราบ บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปต้องต้มด้วยน้ำร้อนของทางร้านจึงจะเพิ่มความเร็วการฝึกฝนได้”

เหว่ยอี้พยักหน้ารับทราบความ

ถึงกับมีเรื่องราวซ่อนเร้นเช่นนี้ด้วย!

“แน่นอนว่าน้ำร้อนในร้านเถ้าแก่ต้องจ่ายด้วยผลึกวิญญาณ” เจียงเฉิงจวินกล่าวเสริม

“ผลึกวิญญาณ? เท่าใดกัน?” หลิวลู่อวี่เผยความสนใจ

เพียงน้ำร้อนยังต้องจ่ายด้วยผลึกวิญญาณ!

คล้ายว่าหากคิดอยากได้สรรพคุณเพิ่มความเร็วการฝึกฝน เช่นนั้นก็อย่าได้มองผิวเผินเพียงค่าบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่สิบผลึกวิญญาณแล้ว

“หนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ” เจียงเฉิงจวินกล่าวตอบ

“หนึ่งร้อยสิบผลึกวิญญาณ เร่งความเร็วการฝึกฝนสิบเท่าในหนึ่งชั่วโมง มูลค่าเท่านี้ถือว่าไม่แพง!” หลิวลู่อวี่กล่าวรับคำ

ขณะนี้เองที่เหว่ยอี้พลันเผยดวงตาเบิกกว้าง ราวกับพบเจอเรื่องราวเกินจะเชื่อได้

เขากลืนน้ำลายพร้อมพึมพำออก “อย่าได้บอกนะว่าน้ำร้อนนั่น แท้จริงไม่ใช่น้ำร้อนธรรมดา...”

หลิวลู่อวี่และตี้อู๋อู่หยิงต่างงงงัน ว่าเมื่อครู่เหว่ยอี้กล่าวอะไรออกมา

แต่ทว่าคำกล่าวของศิษย์ตรงโดยผู้อาวุโสหุบเขาโอสถย่อมไม่ใช่เมินเฉย!

“พี่ชายท่านนี้สายตาดียิ่งนัก!”

เจียงเฉิงจวินเผยยิ้มแย้มยินดีเพราะได้พบเห็นสีหน้าตื่นตะลึงของลูกค้าใหม่

เขาจดจำได้ดีว่าครั้งแรกที่ตนมาเยือนร้านเป็นอย่างไร ก็ตกใจเฉกเช่นคนเหล่านี้ยามพบเห็นสินค้าที่วางขาย

เรื่องเช่นนี้ตนเองตกตะลึงแล้ว คนอื่นก็ต้องตกตะลึงเช่นกันถึงจะถูก!

“น้ำร้อนของร้านเถ้าแก่ มันคือน้ำพุแห่งชีวิต!” เจียงเฉิงจวินยิ้มกล่าว

“แค่กแค่กแค่ก! เมื่อครู่เจ้ากล่าวว่าอะไร?!” เหว่ยอี้อดไม่ได้ที่จะสำลักกระแอมไอออกมา

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด