23.เซียงเช่าอยากปีนเตียง

หลิ่วเจินประเมินอยู่รอบหนึ่ง  ไอ้การกระทำแบบผลักกันไปผลักกันมาเช่นนี้  ประมาณได้ว่าต่อให้ฟ้ามืดแล้ว ก็คงเล่นกันไม่เลิก หญิงสาวจึงเป็นฝ่ายหยิบเงินขึ้นมาและเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม “เช่นนั้นพวกเราจะรับไว้ก็แล้วกัน”

กู้หรูเฟิงอ้าปากจะคัดค้าน ทว่าสุดท้ายก็ไม่ได้กล่าวอันใดออกมา แล้วหันไปเอ่ยกับเซียงเช่าอย่างสุภาพ “เช่นนั้น..ก็ขอบคุณมาก”

แบบนี้ทำเอาเซียงเช่าไง่งมไปเล็กน้อย เพราะมันไม่ตรงกับบทพูดที่เตรียมมา ครั้นแล้วแม่นางน้อยจึงถลึงตาใส่หลิ่วเจินอย่างดุดัน บางทีอาจเป็นเพราะเคยเพรี่ยงพร้ำมาเมื่อคราวก่อน ลงท้ายแล้วจึงไม่พูดอันใด เพียงแต่เอ่ยว่า  “ข้าวของมีมากไปสักหน่อย ข้ากลัวว่าถือไปแล้วจะทำหล่นพื้น  จึงขอรบกวนพี่สาวเอาไปส่งพร้อมข้าที”

น้ำเสียงที่รียกพี่สาวเนี่ย มันทั้งหวานทั้งเลี่ยน ทั้งยังเผยนัยแอบแฝงอยู่ด้วย หลิ่วเจินรู้สึกหนาวเยือก ทอดมองกระดาษแผ่นบางสองสามแผ่นในมืออีกฝ่าย แล้วรับเอามาถือไว้เอง

กู้หรูเฟิงค่อนข้างวิตกอยู่บ้าง  เรื่องของเรื่องก็คือ สองคนนี้เคยทะเลาะกันมาก่อน เขาเลยกลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์ซ้ำสอง  ชายหนุ่มหัวคิ้วขมวด พลางเอ่ยขึ้น “หรือว่า ให้ข้าไปส่งดีหรือไม่”

เซียงเช่าสุดแสนยินดีปรีดาแทบจะกู่ร้องตะโกนก้อง หลิ่วเจินไม่อาจเห็นนางสมใจได้ จึงส่ายหน้าหวือ “ท่านเขียนอักษรมาทั้งวัน ย่อมเหน็ดเหนื่อยกว่าปกติเป็นแน่ เซียงเช่าคงไม่เต็มใจให้ท่านเหน็ดเหนื่อยอีกหรอก”

หลุมก็ขุดไว้แล้ว ถึงไม่อยากโดดก็ต้องโดดลงไปแล้วล่ะ เซียงเช่าพยักหน้าอย่างฝืนใจสุดแสน รอยยิ้มฝืดเฝื่อนเต็มที  “พี่หรูเฟิงทำงานหนักมาทั้งวันแล้ว ทำเช่นนี้จะเป็นการรบกวน ขอพีพักผ่อนมาก ๆ เถิด”

หลิ่วเจินไม่อยากได้ยินนางพูดอีกต่อไป จึงเดินนำออกมาทันที เซียงเช่าจำต้องรีบสาวเท้าตามไปติด ๆ และในที่สุดสตรีทั้งสองก็ไปด้วยกัน ต่อให้อีกฝ่ายเป็นพียงแค่เด็กผู้หญิง พลังทำลายล้างนับว่ามากมายเหลือคณานับ

หญิงสาวไม่อยากสนทนากับเซียงเช่ามากนัก ดังนั้นจึงปิดปากแน่น แล้วเดินจ้ำอ้าวอย่างไม่คิดชีวิต ทิ้งอีกฝ่ายไว้เบื้องหลัง  หลายครั้งที่เซียงเช่าพยายามหาทางคุยด้วย แต่ก็ไม่เป็นผล

พอเห็นอีกฝ่ายจวนจะถึงประตูบ้านของผู้ใหญ่บ้านแล้ว เซียงเช่าจึงสาวท้าวยาวขึ้นกว่าเดิม แล้ววิ่งตรงดิ่งมาอยู่ตรงหน้าหลิ่วเจิน  พลางพูดเสียงขรึมหน้าตาจริงจัง “หลบหน้า 1 วันน่ะหลบได้ แต่หลบไปไม่ได้ตลอด 15 วันแน่  ยามนี้เจ้าได้ตัวพี่หรูเฟิงไปครอง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะได้ตลอดไป”

ตอกกลับได้เจ็บแสบชะมัด  แม่นางน้อยผู้นี้รู้ดีจริง ๆว่าควรจะจ้วงมีดลงตรงไหนถึงจะเจ็บปวดที่สุด

หลิ่วเจินไม่สนใจคำพูดของผู้อื่น ว่าจะทำให้ตนเองมีบาดแผลเพียงไร? ครั้นแล้วจึงเอ่ยด้วยรอยยิ้มกว้างเต็มใบหน้า “ก็เห็นอยู่หรอกว่าเจ้าชอบเขาออกนอกหน้า แต่ถึงชอบแล้วจะมีประโยชน์อันใด ในเมื่อเขาแต่งงานกับข้าแล้ว”

แม้จะพูดว่าไม่ชอบต่อล้อต่อเถียงกับเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่านางจะไม่โกรธนี่

เซียงเช่ากระอักด้วยความเจ็บใจ นางจึงเอ่ยด้วยความขุ่นเคือง “หากไม่ใช่เพราะเจ้าเอายาใส่ในน้ำชาของพี่หรูเฟิง  แล้วลงไปนอนในอ้อมแขนเขา ไยเขาจะต้องมารับผิดชอบเจ้าล่ะ?”

“ถูกล่ะ ถูกล่ะ ทีแรกข้านอนลงในอ้อมกอดเขา ต่อมาเราสองคนก็นอนด้วยกันทุกวันเลย

ในเมื่อนอนในอ้อมกอดเขาครั้งแรก เขาก็รับผิดชอบไปแล้ว เช่นนั้นแล้ว...เราสองคนก็เลยนอนด้วยกันยาว ๆ ไปเลยล่ะ  แล้วความรับผิดชอบจะไม่สูงกว่าท้องฟ้าและลึกกว่าทะเลได้อย่างไรเล่า?”

หลิ่วเจินเอ่ยด้วยรอยยิ้มเต็มเปี่ยม นางและกู้หรูเฟิงได้ปรึกษาหารือกันเรียบร้อยแล้ว หลังปีใหม่นี้พวกเขาจะแยกทางกัน  อันที่จริงระหว่างคนทั้งสองคน ก็ไม่ได้มีความผูกพันจนเกินไปนัก

หลังจากแยกทางกัน กู้หรูเฟิงจะไปคบกับใครที่ไหนก็ได้ตามใจเขา ทว่ายามนี้นางยังอยู่กับเขา หากเซียงเช่าแอบชอบเขาเงียบ ๆ  คงไม่มีใครว่าอะไรนาง ถึงอย่างไร ก็คงชอบอย่างออกหน้าออกตาไม่ได้  แต่ไอ้ที่วิ่งแจ้นมาคอยมองหา คอยแสดงความรู้สึก ต่อหน้าต่อตาตนนี่ มันทำให้ผู้คนปวดหัวนัก

หลิ่วเจินไม่ชอบเซียงเช่า ไม่ใช่เพราะนางชอบกู้หรูเฟิง ทว่าเพราะนางเอาแต่คิดจะยึดทุกสิ่งทุกอย่างที่นางคิดว่าควรจะเป็นของนาง และคอยเผด็จการชีวิตผู้อื่น คนเช่นนี้จะไม่มีทางได้รับการต้อนรับตลอดไป

ยามที่แม่นางน้อยตกตะลึงตาค้างไปชั่วขณะ หญิงสาวจึงตัดสินใจเดินปลีกตัวออกมา แล้วเข้าไปในบ้านเพื่อเอาของไปส่งมอบให้ผู้ใหญ่บ้าน  ต่อหน้าผู้อาวุโส  อย่างน้อยเซียงเช่าคงทำตัวเรียบร้อยอยู่บ้างล่ะนะ