EP 188.2 10 ต่อ 1
EP 188.2 10 ต่อ 1
By loop
วูจุนโกรธมาก “หัวหน้าซูบินอย่าเรื่องบ้าบอนี้มายุ่งกับผม ผมไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้…ดี…ผมจะพยายามพูดกับพวกเขา”
วูจุนไม่ต้องการให้สิ่งต่างๆที่เขาทำมาหลุดมือไป แต่เขาก็ไม่ต้องการให้พี่เขยของเขาถูกดงซูบินจับ หากแดนดาเหล่ย ถูกจับโดยดงซูบิน ใครจะรู้ว่าเขาจะถูกตั้งข้อหาอาชญากรรมกี่คดี? นอกจากนี้วูจนเองก็จะได้รับความเสื่อมเสียในชื่อเสียงเช่นกัน แน่นอนว่าวูจุนเองไม่ได้บอกให้แดนดาผิงเอาคนถอยออกไป แต่เขาขอให้พวกนั้นอย่ารุนแรงมาก หลังจากนั้นวูจุนก็โทรหา ดงซูบิน“หัวหน้าซูบินผมพยายามเกลี้ยกล่อมพวกเขาแล้ว แต่พวกเขาไม่ยอมฟัง”
ดงซูบินรู้ว่าวูจุนกำลังทำอะไรอยู่และเลือดของเขาก็เดือดขึ้น “หัวหน้าส่วนวูผมไม่เชื่อว่าคุณจะไม่สามารถจัดการเรื่องนี้ได้”
“ทำไมคุณไม่ปล่อยแดนดาเหล่ยไปล่ะ? มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อยู่แล้ว การทะเละกันเป็นเรื่องธรรมดาและจำเป็นต้องจับเขาไปที่สำนักงานเลยหรอ? หัวหน้าซูบินอย่าทำให้เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ไปหน่อยเลยน่า”
“ชาวบ้านมากกว่า 10 รายได้เข้ามาแจ้งความกับแดนดาเหล่ย อีกทั้งเขายังมีส่วนเกี่ยวข้องกับการทำร้ายเจ้าหน้าที่ตำรวจและคนอื่น ๆ นี่จะถือเป็นเรื่องล็ก ๆ ได้อย่างไร? หัวหน้าส่วนวู คุณเป็นเจ้าหน้าที่ที่ดีและเป็นแบบอย่างของการรักษาความปลอดภัยสาธารณะของเรา ผมต้องจัดระเบียบคนของผมคุณโปรดเข้าใจผมด้วย!”
ดงซูบินเองก็ถือเป็นหัวหน้าของวูจุน และ วูจุนไม่ได้โต้เถียงกับเขา “ผมยังมีงานต้องทำอีกมากมาย อย่างงั้นลาก่อน.”
ดงซูบินไม่รู้ว่าวูจุย พูดอะไรกับแดนดาผิงแต่พวกอันธพาลเริ่มขยับเขยือนกันแล้ว พวกมันเริ่มเตะรถตู้! แม้ว่าวูจุน จะบอกแดนดาผิง ให้เบามือแต่การเห็นเจ้าหน้าที่ซ่อนตัวอยู่ในรถของพวกเขาทำให้พวกมันกล้าที่จะท่าทายเจ้าหน้าที่มากขึ้น ในขณะนี้พี่น้องแดนได้ทำทุกอย่างที่ต้องการในหมู่บ้านและไม่มีเจ้าหน้าที่ตำรวจกล้าทำอะไรกับพวกเขา ดังนั้นแดนดาผิง จึงยกไม้กระบองขึ้นมา “พี่น้อง! ไม่มีเรื่องที่จะคุยกับพวกมัน ถ้าเราไม่ใช้กำลังมันก็จะไม่ปล่อยแดนดาเหล่ย! ไปทุบรถตู้คันนี้และช่วยดาเหล่ย!”
บรรยากาศตึงเครียด!
แดนดาผิงไม่เคยกลัวสิ่งใดเลยและตีรถตู้ด้วยกระบองของเขา ปัง กระจกหน้ารถตู้ถูกทุบ เนื่องจากนี่เป็นรถตู้เก่าและไม่ได้ใช้กระจกลามิเนต กระจกหน้ารถแตกเสียหายจากแรงกระแทกเจ้าหน้าที่ตำรวจที่อยู่ข้างหน้ามีบาดแผลลึกเหนือคิ้ว!
แดนดาผิง คำราม:“ทุบรถพวกนี้!”
ปัง ปัง พวกอันธพาลเริ่มเตะและทุบหน้าต่าง!
ประมาณ 10 วินาทีต่อมาเจ้าหน้าที่อีกคนได้รับบาดเจ็บ!
หลิวดาไห่ ซึ่งอยู่ในรถเอ็มพีวี หลังรถตู้รู้สึกกังวลและโกรธมาก “หัวหน้าซูบินปล่อยแดนดาเหล่ยก่อน! หากยังดำเนินต่อไปสิ่งเลวร้ายไปมากกว่านี้!”
เฉินฟางไม่เต็มใจที่จะปล่อยเขาไป แต่เขาพูดว่า:“เราสามารถจับกุมเขาได้ในครั้งนี้! มีโอกาสอีกมากมาย!”
ดงซูบินมองไปที่พวกอันธพาลที่ทุบรถตู้ของตำรวจ "โอกาสอื่น? ถ้าเราจับเขาไม่ได้วันนี้เขาจะหนีไป! แม้ว่าเขาจะไม่หนี แต่ก็ยังยากที่เราจะจับกุมเขาอีกครั้ง! พี่หลิว, พี่เฉิน, พวกพี่ไม่เข้าใจเรื่องจริงหรอ? ฉันจะไม่ปล่อยให้เจ้าหน้าที่ของเราต้องบาดเจ็บตัวอย่างเปล่าประโยชน์! ฉันจะไม่ปล่อยให้ชาวบ้านต้องทนทุกข์อยู่เงียบ ๆอย่างงี้นอีกแล้ว ! วันนี้ฉันต้องจับกุมแดนดาเหล่ย!”
หลิวดาไห่ พึมพำ:“แต่สถานการณ์ตอนนี้…”
แดนดาผิง เห็นเจ้าหน้าที่ตำรวจไม่ทำอะไรเลยก็หัวเราะ “ทุบรถตู้คันนี้ให้เป็นชิ้น ๆไปเลย !”
ดงซูบินเองไปที่พวกอันธพาลและหันกลับมา “คุณทุกคนยังคงอยู่ในรถ! อย่าหนีออกไป!” หลังจากนั้นเขาก็ลงจากรถเอ็มพีวี
หลิวดาไห่ตะลึง “หัวหน้าซูบิน! อย่าออกไป! มันอันตราย!”
เฉินฟางพยายามดึงดงซูบินกลับมา แต่ไม่สำเร็จ “หัวหน้าซูบิน!”
พกวอันธพาลเองหัวเราะและชี้ไปที่ดงซูบิน “เฮ้เฮ้! หัวหน้าของพวกมันออกมาแล้ว!”
แดนดาผิงโบกมือให้พวกอันธพาลหยุดตีรถตู้ทันที ทุกคนหันไปมองดงซูบินก่อนที่จะล้อมรอบเขา ฉูเฟิงเองก็เห็นสิ่งนั้นและเจ้าหน้าที่ที่เหลือก็ตะลึงเช่นกัน ทำไมหัวหน้าซูบินถึงลงจากรถ? เขาจะคิดว่าจะใช้เหตุผลคุยกับพวกคนเหล่านี้ได้อยู่อีกหรอ? พวกมันจะไม่ฟังเขาแน่ๆ! หัวหน้าซูบินกำลังตกอยู่ในอันตราย!
เฉินเฟิง, หลิวดาไห่และคนอื่น ๆ ต้องการลงจากรถของพวกเขา พวกเขาจะไม่ยอมให้เรื่องมันแย่ไปกว่านี้ เพราะถ้ามันแย่ไปกว่านี้พวกเขาคงจะเปิดฉากยิง!
แต่ ดงซูบิน มองไปที่พวกเขาอย่างสงบ “อยู่ในรถ! ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ออกมา!” ไม่มีใครในเมืองหยางไทเข้าใจสิ่งที่ดงซูบินทำ ตอนนี้ดงซูบินเป็นผู้นำที่มีปกป้องลูกน้องมากจนเกินตัว ตอนนี้มีคนจำนวนมาก ที่ได้รับบาดเจ็บและมีพวกอันธพาลมากเกินไป เจ้าหน้าที่จะพ่ายแพ้แน่นอนกับการปะทะครั้งนี้ แม้ว่าพวกเขาทั้งหมดจะลงจากรถก็ตาม ดงซูบินตัดสินใจเผชิญหน้ากับพวกอันธพาลด้วยตัวเองเพราะเขาไม่อยากเห็นคนของเขาได้รับบาดเจ็บอีก
แดนดาผิงหัวเราะ “ได้เลย! แกนี้มันกล้าจริงๆ!”
ดงซูบินพับแขนเสื้อขึ้น “ฉันไม่กล้าเท่าพวกแกหรอก แกคือ แดนดาผิง? ญาติของวูจุน? ฮ่า ๆ เอาล่ะ ... แกทำรถตำรวจเสียหายต่อต้านการจับกุมและทำร้ายร่างกายเจ้าหน้าที่ตำรวจ วันนี้ไม่เพียงแค่แดนดาเหล่ยเท่านั้นที่จะถูกจับ แต่แกเองก็จะต้องโดนด้วย! พี่สองคนไม่เคยเข้าสถานีตำรวจมาก่อนเลยสินะ? เอาล่ะ! ฉันจะให้นายสองคนได้สัมผัสกับความรู้สึกของการเข้าโรงพักให้ดู!”
แดนดาผิง หัวเราะอย่างเย่อหยิ่งและส่งสัญญาณไปยังคนของเขา
อันธพาลคนหนึ่งซึ่งยืนอยู่ด้านหลังดงซูบินเห็นสัญญาณจึงรีบวิ่งไปข้างหน้าโดยมีเสาโลหะของเขาลอยขึ้น แบม! เสาตกลงบนไหล่ของ ดงซูบิน! มันเป็นการลอบโจมตีจากด้านหลัง!
ฉูเฟิงและเจ้าหน้าที่ในรถตู้ตะโกน "ระวัง!"
"ข้างหลัง หัวหน้า!"
แต่มันก็สายเกินไป. ดงซูฐินตะโกนและคุกเข่าบนพื้นพร้อมกับเลือดไหลลงมาจากไหล่ของเขา
“หัวหน้าซูบิน!”
การโจมตีครั้งนี้ทำให้ ดงซูบินโกรธมากและเขาไม่สนใจอีกต่อไปว่าสิ่งที่เจาจะทำต่อไปนี้จะผิดกฏหมายไหม!
ย้อนกลับ 4 วินาที!
ทุกอย่างเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว!
"ระวัง!"
"ข้างหลัง หัวหน้า!"
หัวหน้าดงซูฐินฝึกการต่อสู้โดยไม่มีอาวุธกับเอ้อร์เล้งที่สถานีเมื่อเช้านี้และเจ้าหน้าที่ทุกคนรู้ดีว่าเขาสู้ไม่เก่ง เขาอาจจะไม่ชนะด้วยซ้ำหากเผชิญหน้ากับอันธพานแค่หนึ่งคน แล้วนับประสาอะไรกับการลอบโจมตีจากด้านหลัง เจ้าหน้าที่ทุกคนกังวลและรู้สึกว่าหัวหน้าซูบินประมาทเกินไปที่จะเผชิญหน้ากับพวกอันธพาลเพียงลำพัง
แต่วินาทีต่อมาทุกคนต้องตกใจ!
อันธพาลคนนั้นยกเสาโลหะขึ้นเหนือหัวแล้วเหวี่ยงลง แต่ดูเหมือนว่าดงซูบิน จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นข้างหลังเขาโดยไม่หันศีรษะ เขายังสามารถคาดเดาได้ว่าเสาจะลงตงจุดไหง ดงซูบินพลิกตัวไปด้านข้างหลบเสาแล้วเอื้อมมือไปจับเสาพร้อมกับเตะไปที่ น้องชายของอันธพาลคนนั้น!
อันธพาลที่ย้อมสีผมคนนั้นปล่อยอาวุธของเขาในขณะที่เขาพยายามเอามือกุมไว้บริเวณที่เตะเข้าไปจังๆ
ดงซูบินจับเสาแล้วเหวี่ยงใส่หน้าอันธพาลคนนั้นอย่างเย็นชาโดยไม่รั้ง!
แหม่!
มีบาดแผลลึกที่ใบหน้าของอันธพาลจากการกระแทกและเขาก็ทิ้งตัวลงบนพื้นอย่างไม่นิ่ง!
ไม่มีใครคาดคิดว่าดงซูบินจะเก่งกาจในการต่อสู้และตกใจมาก!
ดงซูบินค่อยๆหยิบซองบุหรี่ออกจากกระเป๋าและจุดบุหรี่ “ใครคนต่อไป”
ใบหน้าของ แดนดาผิงเปลี่ยนไปเมื่อเขาเห็นชายของเขานอนนิ่งอยู่ที่นั่น "ไปจัดการมัน!!" คราวนี้สองอันธพาลพุ่งไปข้างหน้า!
ฉูเฟิง, หลิวดาไห่ และคนอื่น ๆ รู้ดีว่าเป็นการยากที่จะเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้สองคนพร้อมกันและพวกเขาต้องการลงไปช่วย
แต่ ดงซูบิน จ้องที่พวกเขาอย่างเย็นชา “ห้ามให้ใคลงจากรถเด็ดขาด!”
หลิวดาไห่ ตะโกน:“แต่…”
ในขณะที่พวกเขากำลังพูดนักเลงสองคนก็รีบวิ่งไปข้างหน้าด้วยเสาไม้ หนึ่งในนั้นเหวี่ยงเสาของเขาไปที่ต้นแขนของดงซูบิน และ ดงซูบิน เขารับเสาโลหะของเข้าไปเต็มๆ แต่อีกด้านหนึ่งก็มีช่องว่าง ทำให้อันธพาลอีกคนก็ตีเข้าไปที่เอวของดงซูบินด้วยเสาโลหะเต็ม!
เวรเอ๋ย!
ดงซูบินตอนนี้ สะสมย้อนกลับได้ 4 นาทีในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา จากการฝึกฝนเขาตระหนักว่ามันยากสำหรับเขาที่จะชนะหากเขาต่อสู้ด้วยมือเปล่าแม้จะมีพลังก็ตาม เขายังไม่มีความแข็งแกร่งมากพอ แต่ถ้ามีอาวุธและพลังพิเศษของเขาทำให้เขาไม่กลัวคนเหล่านี้เลย นั่นเป็นเหตุผลที่เขากล้าเผชิญหน้ากับพวกอันธพาลเพียงลำพัง!
ย้อนกลับ 2 วินาที!
ช่วงเวลาที่หวนคืน ดงซูบินขยับ เขาใช้เสาโลหะที่จับไวเการสวนกลับและเตะอันธพาลคนแลกกระเด็น! อันธพาลคนอื่น ๆ ที่ก็แกว่งเสารอหลังเห็นพวกของมันถูกเตะ ดงซูบินใช้โมเมนตัมจากการสกัดกั้นการโจมตีครั้งแรกและเหวี่ยงมันเข้าหาอันธพาลที่โดนเตะเข้าที่คางของเขา เลือดและฟันไหลออกมาจากปากของอันธพาลคนนั้นและเขาก็เป็นลมล้มลงบนพื้น!
“ลาววู !!!” อันธพาลที่อยู่ด้านหลังโกรธมาก และใช้อาวุธหลอกล่อดงซูบินก่อนจะชกเข้าที่ใบหน้าของดงซูบิน!
ดงซูบินได้ลิ้มรสเลือดในปาก!
ย้อนกลับ 3 วินาที!
ครั้งนี้ดงซูบินไม่ได้หลบหลีกการชกนั้นและเหวี่ยงเสาโลหะของเขาไปที่อันธพาล แตก! เสาไม้ของอันธพาลหักและดงซูบิน ใช้แรงทั้งหมดเพื่อเหวี่ยงเสาโลหะของเขาไปที่อันธพาล เสาโลหะปักลงบนแขนของอันธพาลคนนั้นและแขนก็งอทันทีเหมือนกลับว่าแขนของเขาน่าจะหัก แต่ดงซูบินไม่พอใจ เขากำหมัดแน่นและชกไปที่ใบหน้าของเขาอย่างสุดกำลัง! อันธพาลคนนั้นสลบลงบนพื้นและหมดสติไป!
แดนดาผิงตกตะลึงเมื่อเห็นดงซูบินจัดการกับพวกของเขาได้ 3 คนของเขาภายในไม่กี่วินาที เขาพุ่งไปข้างหน้าด้วยกระบองของเขา “บอกให้คนสองสามคนเพื่อหยุดรถตู้ไม่ให้หนีไปได้และส่วนที่เหลือจัดการมัน!” มีชายอย่างน้อย 6 ถึง 7 คนกำลังโจมตีด้วย แดนดาผิง รู้ว่าดงซูบิน นั้นต่อสู่ค่อนข้างเก่ง แต่ด้วยจำนวนคนขนาดนี้เขาไม่น่ารับมือไว้แน่ๆ!
เป็นการต่อสู้ที่ยากลำบากสำหรับดงซูบิน!
มีฝ่ายตรงข้ามมีมากเกินไปและ ดงซูบินไม่สามารถตอบโต้ได้ เมื่อเขาโจมตีพวกอันธพาลจะโจมตีเขาอย่างหนัก! แขนต้นขาใบหน้าของเขาถูกกระแทกภายในไม่กี่วินาทีและเกือบจะหลุดออกไป กระบองตำรวจของแดนดาผิงเจ็บปวดที่สุดและเขาใช้พละกำลังทั้งหมดที่มีในการโจมตีทุกครั้ง!
ดงซูฐินโกรธมาก ภายใต้การคุ้มครองของวูจุนและ หัวหน้าหู คนเหล่านี้แทบคลั่ง พวกเขาไม่สนใจผลที่ตามมาและกล้าทำลายเจ้าหน้าที่ตำรวจในเวลากลางวันแสก! หากยังดำเนินต่อไปใครจะรู้ว่าพวกเขามันจะทำอะไรมากขึ้นอีกในอนาคต!
ไอ้พวกนี้!
ย้อนกลับ 30 วินาที!
ดงซูบินย้อนกลับไปก่อนที่เขาจะถูกโจมตีโดยคน 6 ถึง 7 คนและเห็นหนึ่งในอันธพาลวิ่งเข้ามาหาเขาดงซูบิน รู้ว่าเขาจะขว้างก้อนอิฐไปที่ท้องของเขาจากระยะไกลและเขาก็ถอยห่างทันทีเมื่อมือของอันธพาลขยับ เขาหลบก้อนอิฐก้อนนั้นได้สำเร็จและก้าวไปข้างหน้าเหวี่ยงแท่งโลหะของเขา เสาโลหะฟาดเข้าที่ปากของเขาและริมฝีปากของเขาก็แตกออกจากแรงกระแทก
วินาทีต่อมาแดนดาผิง และอันธพาลอีกสองคนเข้ามาใกล้!
ดงซูบินไม่โจมตีต่อและใช้ ย้อนกลับเพื่อพยายามหลบการโจมตีของพวกนั้น!
ย้อนกลับ 3 วินาที!
ย้อนกลับ 2 วินาที!
ย้อนกลับ 5 วินาที!
หลังจากใช้ ย้อนกลับ 6 ครั้งในที่สุด ดงซูบินก็ได้รับโอกาส เขาหลบแท่งโลหะและออกจากจุดศูนย์กลาง ในเวลาเดียวกันเขาเหวี่ยงแท่งโลหะด้วยมือทั้งสองข้างไปทางซ้าย แบม !!! แดนดาผิงจ้องมองด้วยความไม่เชื่อขณะที่เขาเจ็บแขนและล้มลงกับพื้น ดงซูบินจะไม่ปล่อยให้เขาหนีไป เขาก้าวไปข้างหน้าและตีขาของแดนดาผิงด้วยเสาโลหะของเขา เขาได้ยินเสียงดังและรู้ว่าเขาได้หักขาของแดนดาผิงแล้ว!
แดนดาผิงเองก็ตะโกนด้วยความเจ็บปวด:“ฆ่ามัน! ฆ่ามันให้ได้!”
แบม! แบม! ดงซูบินโดนตีสองครั้งที่หลังของเขาและตะโกนว่าย้อนกลับ 3 วินาที เขาหลบการโจมตีทั้งสองจากด้านหลังของเขาทันทีและเหวี่ยงเสาโลหะของเขาไปที่ขาอีกข้างของแดนดาผิง แตก !!! ดงซูบิน หักขาทั้งสองข้างของแดนดาผิงทันที!
