บทที่ 38 รูเล็ตอันที่ 2

บทที่ 38 รูเล็ตอันที่ 2

หวู่เกอตะลึง คนของเขาก็งงงัน อาจารย์ผู เหลียงชูหยิน กับทุกๆคนต่างก็งุนงงเช่นกัน

ใช้งาน… ผลึกงั้นเหรอ?

ไม่มีใครตาบอดที่มองไม่เห็นผลึกที่เปล่งประกายอยู่บนหน้าผากของเหล่าซอมบี้ และเป็นไปไม่ได้ที่จะบอกว่าพวกเขาไม่อยากรู้เรื่องของมัน

แต่ไม่มีใครรู้ว่าผลึกเหล่านั้นใช้งานยังไง

บางทีพวกนักศึกษาอาจมีความสงสัยอยู่บ้างเล็กน้อย แต่สำหรับหวู่เกอนั้นค่อนข้างหลงใหลเกี่ยวกับมัน นี่คือสาเหตุที่ทำให้เขาเสี่ยงขัดใจกับเหล่าอาจารย์และนักศึกษานับสิบ เรียกร้องให้พวกนั้นส่งตัวเหลียงชูหยินกับกิ่งต้นหลิวมาให้! นั่นก็เป็นเพราะว่าเขาพยายามที่จะคิดให้ออกว่าผลึกเหล่านั้นทำงานยังไงไม่ใช่เหรอ?

มาตอนนี้ เจ้าหนุ่มนี่มาบอกว่ารู้คำตอบ หวู่เกอถึงกับตาแดงด้วยความอยากรู้

“รีบพูดมา!”

หวู่เกอกระชากคอถงเหล่ย ส่งเสียงตะคอกที่เกือบจะเป็นเสียงคำราม

“นั่น… ผลึกนั่น มันควรจะเป็นชิปพิเศษที่ใช้หมุนรูเล็ต”

เอ๋?

ทุกคนพากันเงียบกริบ ไม่เข้าใจความหมายของถงเหล่ย

เมื่อเห็นว่าทุกคนไม่เข้าใจ ถงเหล่ยจึงอธิบายต่อ “ตอนที่ฉันไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต ฉันเห็นรูเล็ตที่สูงกว่า 2 เมตร บนจานของมันมีรูปอยู่มากมาย ตรงจุดศูนย์กลางของรูเล็ต มีผลึกแบบเดียวกับที่อยู่บนหัวของซอมบี้ แต่มีขนาดที่แตกต่างไป ที่ด้านล่างของรูเล็ต เอ่อ… มันเป็นเหมือนอุปกรณ์พลังงาน มีร่องอยู่ข้างบนรูปร่างเหมือนผลึกนั่น”

ถงเหล่ยหยุดชั่วครู่แล้วพูดต่อไปว่า “ฉันคิดว่า ผลึกพวกนั้นเป็นตัวให้พลังงานในการหมุนรูเล็ต”

ความเงียบปกคลุมไปทั่วทั้งห้อง ทุกคนตกใจกับคำพูดของถงเหล่ย

ผลึก? เป็นแหล่งพลังงาน? พลังงาน? รูเล็ต? หมุน?

มันฟังดูแปลกๆ สำหรับคนที่ไม่เคยเห็นรูเล็ตมาก่อน

“แกแน่ใจนะ?”

หวู่เกอหอบหายใจจ้องมองถงเหล่ย “รูปบนรูเล็ตมีอะไรบ้าง?”

ถงเหล่ยส่ายหน้า “มันอยู่ไกลไป พอฉันขยับจะไปมองให้ชัดๆ พวกซอมบี้ก็มาเสียก่อน ฉันจึงต้องรีบหนี”

หวู่เกอก้มหน้าชำเลืองตา ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ เหล่าลูกสมุนไม่กล้ารบกวนหัวหน้า ได้แต่ยืนรออยู่ข้างๆ

“ฉันมีข้อเสนอ ไม่รู้ว่าหวู่เกอจะสนใจไหม!”

“ใครพูด? !”

หวู่เกอเงยหน้าขึ้นทันที ปืนในมือที่ยึดมาจากถงเหล่ยหันไปทางต้นเสียง ในความมืด มีคนชูมือสองข้างเดินออกมาช้าๆ

“จางหวู่ (หวู่เกอ--พี่หวู่/พี่ห้า) เคยเป็นบอดี้การ์ดให้กับต้วนเย๋ (นายท่านแซ่ต้วน--คำเรียกพวกมาเฟีย) อยู่กับต้วนเย๋มา 5 ปี จากนั้นก็ออกมา กลายเป็นพี่ใหญ่ในเขตหนานปิง ฉันพูดอะไรผิดไปไหม?”

แสงเทียนสว่างส่องให้เห็นใบหน้า มันคือชายจมูกโตที่หักหลังโม่เย่

“แกเป็นใคร?” นิ้วที่แตะไกปืนอยู่ของหวู่เกอ เตรียมเหนี่ยวไกหรืออาจยกเลิกได้ภายในไม่กี่วินาที

ม่านตาของชายจมูกโตหดตัวลง เขายิ้มพลางพูดว่า “คนผ่านทางที่โชคชะตานำพามา เกี่ยวข้องกับซานเฉียว มีความสัมพันธ์ใกล้ชิด กับต้วนเย๋ ไม่รู้ว่าหวู่เกอยังจำได้อยู่ไหม?”

ดูเหมือนว่าหวู่เกอจะนึกออกแล้ว ในใจของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ในตอนที่ต้วนเย๋แข่งขันกับคนของซานเฉียวในโครงการมูลค่าหลายร้อยล้านหยวน เพื่อเอาชนะฝ่ายตรงข้าม คนของซานเฉียวจึงทำเรื่องชั่วช้าและน่าอับอายโดยการจ้างวานฆ่าคู่แข่งขัน และดูเหมือนคนๆนี้ก็คือมือปืนคนนั้น

แม้ว่าหวู่เกอจะเป็นคนดุร้าย แต่เขาก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะโหดเหี้ยมไปกว่าคนที่รับจ้างฆ่าคนเพื่อเงิน ดังนั้นเขาจึงมีท่าทีที่อ่อนลง

“ฉันก็สนใจผลึกนั่นเหมือนกัน ทำไมเราไม่มาร่วมมือเข้าไปหาเจ้าสิ่งนั้นในซุปเปอร์มาร์เก็ตกันล่ะ?”

“มีซอมบี้อยู่เต็มไปหมด แล้วจะเข้าไปยังไง?”

“ที่นี่มีคนอยู่ตั้งมาก ก็ใช้พวกเขาเป็นเหยื่อล่อพวกซอมบี้ให้ออกไปจากที่นั่น หวู่เกอนายคิดว่าไง”

คำพูด 2-3 ประโยคนั่นทำให้หวู่เกอตัดสินใจ เขามองไปทางกลุ่มของอาจารย์และนักศึกษาด้วยสายตามีเลศนัย

เมื่อเห็นว่าหวู่เกอกำลังหวั่นไหว ชายจมูกโตก็หัวเราะ “เอาล่ะ เพื่อแสดงความจริงใจ ก่อนจะร่วมมือกัน ฉันจะให้ของขวัญบางอย่างกับ หวู่เกอ”

หวู่เกอเลิกคิ้ว “ของขวัญอะไร?”

ชายจมูกโตมองผ่านฝูงชน ตะโกนไปยังห้องที่อยู่สุดทางของทางเดิน

“เจ้าหน้าที่โม่กับน้องชายมือมีด ออกมาพบพวกเราหน่อย ซ่อนหัวหลุบหางไปมันไม่ดีหรอกนะ หากพวกคุณยังไม่ยอมปรากฏตัวอีก ผมก็ไม่กล้ารับประกันความปลอดภัยให้กับผู้หญิงของคุณกับผู้หญิงหัวหน้ากลุ่มคนพวกนี้”

ด้วยเสียงตะโกนนั่น ทำให้หวู่เกอกับลูกสมุนเปลี่ยนทิศทางของปลายกระบอกปืน ตรงไปยังสุดทางของทางเดินที่ห่างออกไป 20 เมตร

เย่จงหมิงคิ้วกระตุก เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นทันที

ชายจมูกโตน่าจะซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่งในมหาวิทยาลัย เมื่อเย่จงหมิงกับโม่เย่กลับเข้ามาในมหาวิทยาลัย เขาจึงพบคนทั้งคู่ และตามเข้ามาในอาคารสำนักงานของโรงเรียนฝึกทหาร แต่เขาแอบเข้ามาในทิศทางตรงกันข้าม แล้วเรื่องเหล่านี้จึงเกิดขึ้น

ชายคนนี้น่ารำคาญมาก! ที่ใช้ประโยชน์จากหวู่เกอมาจัดการกับตน

แต่เย่จงหมิงไม่ได้ตกใจ

ให้ฉันออกไป? ให้เป็นเป้าของพวกแก? อะไรคือสิ่งที่พวกแกต้องการพบ? ถ้าฉันออกไปจริงๆ พวกแกคิดว่าจะหยุดฉันได้?

แต่ก่อนที่เขาจะตอบ เขาไม่ทันสังเกตว่า โม่เย่ได้เดินออกไปแล้ว

ยายโง่! เย่จงหมิงนึกด่าอยู่ในใจ ผู้หญิงคนนี้ไม่มีสมองหรือไง ถึงได้ไม่รู้จักวิเคราะห์สถานการณ์ระหว่างการหลบอยู่กับการออกไปหาที่ตาย

พอเห็นว่ามีคนเดินออกมาจากห้อง หวู่เกอก็เกิดความเชื่อถือในคำพูดของชายจมูกโตขึ้นมาทันที

“ให้ชายที่แข็งแกร่งมากคนนั้นออกมาจะดีกว่า เขาแข็งแกร่งเกินไป ผมกลัวถ้าเขาไม่ยอมออกมา”

ชายจมูกโตไม่รู้เอาปืนมาจากที่ไหน และนั่นยิ่งยืนยันการคาดเดาของเย่จงหมิง ที่ว่าชายคนนี้เป็นนักฆ่า

เย่จงหมิงครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ แล้วเดินออกไป ซึ่งนั่นทำให้ชายจมูกโตยิ้มออก

“หวู่เกอ ปัญหาของพวกเรา เขาสามารถให้คำตอบที่ถูกต้องได้มากกว่า นายว่าไหม?”

หวู่เกอหัวเราะ เขารู้จักเย่จงหมิง แต่ไม่คาดคิดว่าหาจนรองเท้าเหล็กสึกจะมาได้พบในสถานการณ์แบบนี้

“ว่าไงหนุ่มหล่อ พูดเรื่องผลึกนั่นกับสิ่งที่นายเป็นมาซิ” ชายจมูกโตหัวเราะ ประกายเยียบเย็นของมีดสั้นพุ่งไปจ่อที่คอของเหลียงชูหยิน “บอกความจริงมา ไม่งั้นคนของนายคงต้องลำบากแน่ๆ”

โม่เย่พบแล้วว่าตัวเองสะเพร่าเกินไป แต่นิสัยที่ติดมากับอาชีพ ทำให้เธอเดินออกมา และค้นพบว่ามันโง่แค่ไหนที่เปิดเผยตัวเองต่อฝ่ายตรงข้ามที่มีปืน

ใบหน้าของเย่จงหมิงพร่ามัวอยู่ในที่มืด แต่ดวงตาของเขาสดใสเป็นประกายมาก เขายิ้มหยัน “อะไร? ขู่ฉัน? แกรู้อะไรเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของฉันกับเธอ? แกมั่นใจได้ไงว่าฉันจะไม่ปล่อยให้เธออยู่ภายใต้ความเมตตาของแก? หรือแกคิดว่า ฉันจะไม่กล้าเสียสละพวกหนอนหนังสือที่ไม่กล้าแม้แต่จะยืนขึ้นสู้เพื่อเพื่อนของตัวเอง?”

ทั้งชายจมูกโตกับหวู่เกอรู้สึกเหมือนเป็นคนโง่ไปทันที หวู่เกอเห็นเย่จงหมิงกับเหลียงชูหยินเข้ามาในมหาวิทยาลัยด้วยกันสัญชาตญาณของเขาทำให้คิดว่าทั้งคู่อยู่ด้วยกัน ส่วนชายจมูกโตเองฟังมาครึ่งค่อนวันก็คิดว่า เย่จงหมิงกับเหลียงชูหยินมีความสัมพันธ์ที่ผิดปกติต่อกัน

แต่พอได้ยินสิ่งที่เย่จงหมิงพูดตอนนี้ ในใจของพวกเขาก็เริ่มเกิดความสงสัยขึ้น คู่นี้ไม่ได้อยู่ด้วยกันจริงๆ หรือ?

“พวกแกทำพลาดไปแล้ว ยังไม่ได้เตรียมการให้ถี่ถ้วน กลับมาท้าทายต่อคนที่แข็งแกร่งกว่า รู้อะไรมั๊ย การทำแบบนี้มักจะให้ผลที่ไม่ดีเลย”

พอเย่จงหมิงก้าวออกไปหนึ่งก้าว หัวใจของหวู่เกอกับคนอื่นๆก็แทบกระดอนออกจากปาก

“ฉันจะสอนพวกแกเองว่าเรื่องที่ต้องเรียนรู้มากที่สุดในวันโล กาวินาศคืออะไร” เย่จงหมิงหัวเราะพลางขยับมือ

การเคลื่อนไหวนี้ทำให้ชายจมูกโตกับหวู่เกอถึงกับหน้าซีดทันที

“อย่าลืมหนีให้เร็วล่ะ”

เย่จงหมิงหันไปทางหน้าต่าง แล้วเหนี่ยวไก