ตอนที่ 2 ของขวัญสำหรับนาย

ณ ชั้นล่างของโรงแรม

ประตูลิฟต์เปิดออก กลุ่มบอดี้การ์ดและพนักงานโรงแรมเดินนำชายหนุ่ม ไปยังห้องพัก

ชายหนุ่มร่างกายกำยำ ท่าทางเคร่งขรึม ทว่าทุกส่วนของใบหน้าช่างหล่อเหลาสมบูรณ์แบบ อีกทั้งส่วนสูง 186 ซม. ทำให้สัดส่วนของเขาดีเสียยิ่งกว่านายแบบบนรันเวย์

เขาสวมชุดสูทพอดีตัว ปลายแขนเสื้อเชิ้ตประดับด้วยกระดุมไททาเนียมส่องแสงระยิบระยับภายใต้โคมไฟระย้า

ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำก้าวมาหยุดหน้าประตูห้องพัก บอดี้การ์ดรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อเปิดประตูห้องให้เขา

ชายหนุ่มก้าวเข้าไปยังห้องพัก แล้วปลดเนกไทวางไว้ใกล้ ๆ กันตู้เสื้อผ้า

เพียงเดินไปได้สองก้าว เขารู้สึกว่าห้องอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาด ก่อนจะเปิดประตูออกไปด้านนอกห้อง กลับพบว่าประตูถูกล็อก

เขาประหลาดใจและขมวดคิ้วขึ้น เขาพยายามเอื้อมมือไปยังลูกบิดประตูแล้วดึงลง แต่กลับไม่ได้ผล

...

สีหน้าของเขาเริ่มตึงเครียด กระทั่งเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ในมือดังขึ้น

...จากหยางเชาชิงเหรอ...

เสียงหยางเชาชิงจากปลายสายดังขึ้น “พี่รอง กลับมาแล้วเหรอ พวกเรามีของขวัญจะให้พี่แหละ ได้รับรึยัง ชอบไหมล่ะ”

ความโกรธแผ่ซ่านไปทั่วใบหน้าอันหล่อเหลา เขาชำเลืองมองไปยังประตูและพูดโพล่งขึ้นอย่างเย็นชา

“นายทำบ้าอะไร เปิดประตู!”

“ฮาฮ่า พี่รอง ตอนนี้ก็แค่สนใจสาวสวยที่อยู่ตรงหน้าและมีความสุขกับเธอจะดีกว่านะ ครั้งนี้ผมได้สาวสเปคอย่างที่พี่ชอบมาเลย พี่ไปดูก่อนสิ ผมว่าพี่ต้องชอบแน่ ๆ”

พูดจบหยางเชาชิงก็ตัดสายทิ้งทันที

เขาพยายามกดโทรกลับไปยังปลายสายอีกครั้ง ทว่าไม่สามารถติดต่อได้อีกเลย

เหมาเยซือยืนนิ่งหน้าห้องน้ำด้วยท่าทีเคร่งขรึม

เขาได้ยินเสียงน้ำจากด้านในห้องน้ำ ใครอยู่ข้างในกันนะ

เขายกมุมปากขึ้นอย่างแข็งกร้าว แล้วผลักประตูห้องน้ำให้เปิดออก

ม่านไอน้ำลอยตัวออกมาตามช่องประตูที่เปิดออก เผยให้เห็นหญิงสาวคนหนึ่งนั่งฮัมเพลงเบา ๆ ท่าม ๆ กลางฝักบัวที่มีน้ำไหลลงมาเป็นสาย ราวกับลูกแมวน้อย

เขาก้าวเท้าผ่านม่านหมอกของไอน้ำเข้าไปใกล้ ๆ

กระทั่งมองเห็นหญิงสาวที่กำลังนั่งอาบน้ำอยู่ภายในนั้น

เผยให้เห็นใบหน้าสวย ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อ ดวงตามีชีวิตชีวาเฉกเช่นดวงดาวบนท้องฟ้า

แม้เหมาเยซือจะคุ้นเคยกับผู้หญิงสวยมานักต่อนักยังตะลึงในความสวยของเจ้าหล่อน

นี่น่ะเหรอสาวสวยที่หยางเชาชิงให้เขาเป็นของขวัญ

เธอสวยจริง ๆ แต่ไม่ว่าจะเป็นหญิงสาวที่สวยที่สุดก็ไม่อาจจุดประกายความสนใจของเขาได้

เขาจ้องมองเธอเพียงครู่ก่อนจะพูดอย่างเย็นชา

“ออกไปซะ ผมจะให้เวลาคุณเพียงหนึ่งนาที รีบออกไปจากห้องของผมเดี๋ยวนี้”

...

หล่อนเงยหน้ามองเขาอย่างช้า ๆ

หล่อนเลิกคิ้วขึ้น แล้วมองตรงมายังเขา พร้อมเอื้อมมือออกไป เมื่อเห็นว่าเขาไม่ตอบรับ เธอจึงคว้ามือไปจับกางเกงของเขา

เหมาเยซือตกใจตัวเกร็ง จนแทบอ้วก รู้สึกระคายไปทั่วร่างกาย แต่ยังคงนิ่งเฉยต่อสถานการณ์ตรงหน้า

เหมาเยซือไม่ชอบให้ผู้หญิงทั่วไป เว้นแต่คนในครอบครัวแตะต้องร่างกายของตน

แต่ในขณะนี้เขากลับไม่รู้สึกขยะแขยงผู้หญิงตรงหน้า ร่ายกายของเขาไม่มีทีท่าไม่พึงพอใจต่อหล่อนแต่อย่างใด

เหมาเยซือก้มศีรษะลงมองดูหล่อน ความประหลาดใจฉายออกมาจากแววตา

ก่อนสติของเขาจะคืนกลับมา เจ้าหล่อนลุกขึ้นโอบรอบคอของเขาเสียงแล้ว เธอเขย่งเท้าขึ้นแล้วแนบริมฝีปากลงบนริมฝีปากอวบอิ่มของเขา

เมื่อเปิดเปลือกตาขึ้น หล่อนตกใจกระทั่งเผลอร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ “ช่วยด้วย...”