บทที่ 17 บอกมาไม่งั้นผมจะฆ่าคุณ
บทที่ 17 บอกมาไม่งั้นผมจะฆ่าคุณ
มันคือปืนพกไทป์ 54 ที่ได้มาจากรูเล็ต
ชีวิตก่อนศิลปะการยิงปืนของเย่จงหมิงได้ขึ้นสู่ขั้นสูงของอาชีพมือปืนแล้ว แม้ชีวิตนี้เขาเพิ่งจะเริ่มจับปืนก็ตาม อีกทั้งยังมีความไม่สมดุลกันอย่างมากระหว่างร่างกายกับสายตา แต่ประสบการณ์ที่เคยมียังคงอยู่ ระยะแค่นี้เขาไม่มีทางพลาด
ปังปังปัง! เสียงปืนดังขึ้น ลูกกระสุนวิ่งผ่านเข้าไปในความมืด
น่าแปลกที่เย่จงหมิงไม่ได้เล็งที่หัวของซอมบี้แขนเหล็ก เพราะตอนที่เขาเอาปืนออกมานั้น ซอมบี้ระดับ 2 ตัวนี้ดูเหมือนจะตระหนักได้ถึงอันตราย มันจึงได้ยกแขนเหล็กที่แข็งแรงของมันปิดกั้นจุดอ่อนตรงส่วนหัว
ลูกกระสุนของปืนพกไทป์ 54 ไม่สามารถเจาะผ่านแขนเหล็กได้ และต่อให้ใช้กระสุนถึง 8 แม็กฯ ก็ไม่สามารถเจาะเข้าไปได้
ดังนั้นเย่จงหมิงจึงเลือกเล็งไปที่เข่าของมัน
หลังจากวิวัฒนาการเป็นซอมบี้ระดับ 2 พวกมันไม่ได้เคลื่อนไหวเชื่องช้าและเดินกระตุกๆ อีกต่อไป พวกมันแข็งแกร่งขึ้น ว่องไวมากขึ้นและมีแม้กระทั่งพลังพิเศษ
แต่พวกมันก็ยังมีจุดอ่อน ยกเว้นซอมบี้บางตัวที่ใช้เส้นทางของวิวัฒนาการจนได้ร่างกายสมบูรณ์แบบ แต่ก่อนที่พวกมันจะถึงระดับ 5 พวกมันก็ยังไม่เป็นอิสระจากพันธนาการของร่างกายมนุษย์
ข้อต่อยังคงเป็นจุดอ่อนของพวกมัน
สำหรับซอมบี้ระดับ 2 นอกจากส่วนที่เกิดจากความสามารถในการกลายพันธุ์อย่างเช่น แขนเหล็กแล้ว ส่วนอื่นที่เหลือไม่สามารถหยุดพลังของลูกกระสุนปืนที่ยิงในระยะประชิดได้
หลังจากยิงไปหกนัด เข่าทั้งคู่ของซอมบี้แขนเหล็กก็หักลง ร่างของมันล้มคว่ำลงกับพื้น แม้ซอมบี้จะไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดแต่แขนเหล็กมีภูมิปัญญาเบื้องต้น มันจึงคำรามออกมาด้วยความโกรธ มันรู้สึกโกรธและเจือไปด้วยความกลัว
เย่จงหมิงหยุดยิงชั่วขณะ แล้วเสียงปืนก็ดังขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้ สองนัดตรงข้อต่อแขนที่ไม่ใช่แขนเหล็กของมัน
ยกเว้นแขนเหล็กที่ได้วิวัฒนาการแล้ว แขนขาของมันพิการไปสามแล้ว!
เมื่อเห็นซอมบี้แขนเหล็กหมดสภาพที่จะต่อสู้ เส้นประสาทที่ตึงเครียดอย่างหนักจากการต่อสู้ของเย่จงหมิงก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย
สำหรับการต่อสู้กับซอมบี้ระดับ 2 โดยไม่มีภูมิคุ้มกันไวรัสซอมบี้ เขาไม่มีความมั่นใจ เขาไม่ต้องการล้อเล่นกับชีวิตน้อยๆ ของตัวเองทันทีที่ได้เกิดใหม่
ถึงแม้มันเป็นการเอาชนะที่ค่อนข้างไร้ยางอาย แต่นี่คือวันโลกาวินาศ ไม่ใช่เวทีการต่อสู้ เย่จงหมิงจึงไม่ได้รู้สึกผิดอะไรเลย
เขาปลดแม็กกาซีนที่ว่างเปล่าทิ้ง แทนที่ด้วยแม็กกาซีนอีกอัน จากนั้นก็เก็บปืนกลับไปไว้ที่เอวตามเดิม สิ่งนี้สามารถช่วยเขาได้ในเวลาสำคัญ
มันขยับไม่ได้อีกแล้ว และมีเพียงแขนเหล็กของซอมบี้ระดับ 2 เท่านั้น ที่ยังอาจเป็นภัยต่อเย่จงหมิงอยู่ เขาจึงเดินวนไปรอบๆ มันสองสามรอบ เพื่อดูว่าจะจัดการกับมันอย่างไรดี เขาเดินไปทางด้านหลังที่มันไม่สามารถมองเห็น แล้วเงื้อขวานจามลงไปที่หัวจบชีวิตของมันลง
เขาขุดผลึกวิเศษระดับ 2 สีขาวออกจากหน้าผากของซอมบี้แขนเหล็ก เย่จงหมิงรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย ผลึกวิเศษระดับนี้ค่อนข้างจะมีค่า อย่างน้อยก็ในช่วง 2-3 เดือนต่อจากนี้ เขาไม่คาดคิดว่าเพียงวันแรกเขาก็ได้มันมาครอบครองแล้ว 1 ชิ้น
รูเล็ตระดับสองที่ใกล้ที่สุดอยู่ที่ไหน? เย่จงหมิงคิด ดูเหมือนมันจะอยู่ที่ห้องลองเสื้อในห้างสรรพสินค้า เอาไว้ค้นหาในขั้นถัดไปก็ได้ ถึงพบมันตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์ เพราะไม่มีซอมบี้ระดับสองมาให้ฆ่า และการที่เขาสามารถฆ่าซอมบี้แขนเหล็กได้นั้น มันเป็นแค่อุบัติเหตุที่คาดไม่ถึงเท่านั้น
เย่จงหมิงจำได้รางๆ ว่า มีซอมบี้แขนเหล็กที่แข็งแกร่งอยู่ในเมือง ว่ากันว่ามันพัฒนาไปจนถึงระดับ 7 แขนทอง แต่เขาไม่รู้ว่ามันจะเกี่ยวข้องกับเรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่หรือไม่
ถ้ามันเกี่ยวข้องกันจริงๆ ก็สามารถพูดได้ว่า ในชีวิตนี้โชคของซอมบี้ตัวนี้ไม่ดีเลยจริงๆ ที่มาเจอกับเย่จงหมิง
เมื่อเก็บผลึกวิเศษระดับ 2 สีขาวแล้ว เย่จงหมิงก็เริ่มเก็บเกี่ยวผลึกวิเศษของซอมบี้ธรรมดา ในเวลานั้นเขาก็ได้ยินเสียงเคลื่อนย้ายโต๊ะเก้าอี้ภายในห้องเรียน จากนั้นประตูห้องเรียนก็ค่อยๆ เปิดออกเป็นช่องว่างพอจะให้คนข้างในค่อยๆ บีบตัวลอดออกมา
“คุณ… คุณมาที่นี่เพื่อช่วยเหลือพวกเราใช่ไหม?”
เย่จงหมิงไม่ได้เงยหน้า และยังคงขุดผลึกวิเศษต่อไป แต่พูดขึ้นว่า “ใครคืออาจารย์ผู?”
คนที่บีบตัวออกมาจากห้องเป็นผู้ชายที่สวมแว่นสายตาที่สั้นมากคนหนึ่ง หลังจากที่ได้ยินคำถามเขาก็หันไปพูดเบาๆ กับคนในห้อง เรียนว่า “อาจารย์ผู ดูเหมือนเขากำลังตามหาคุณอยู่แน่ะ”
แม้สายตาหลังแว่นจะสั้นมาก แต่ก็เข้าใจคำถามได้อย่างชัดเจน
ทุกวันนี้ ผู้หญิงสวยเป็นที่นิยม แม้ข้างนอกจะมีสัตว์ประหลาดกินคน แต่ก็มีบางคนที่นึกถึงเธอ มันยากมากที่จะหาคนที่ทรงพลังเช่นนี้มาช่วยเหลือเธอ
ชายที่สวมแว่นสายตาสั้นวัยสามสิบต้นๆ ก็คิดต่อไปว่า เขาต้องเกาะอาจารย์ผูออกไปจากที่นี่ให้ได้
“ตามหาฉัน?”
น้ำเสียงของผู้หญิงที่ฟังดูเหมือนประหลาดใจดังออกมาจากภายในห้องเรียน ขณะที่เย่จงหมิงกำลังเก็บรวบรวมผลึกวิเศษระดับ 1 อยู่ หญิงสาวในชุดเสื้อยืดแขนยาวสีชมพูอ่อนกับกางเกงยีนส์สีน้ำเงินอ่อนก็มายืนอยู่ตรงหน้าเขา
ในวันโลกาวินาศก่อนที่เขาจะเกิดใหม่ เขาคุ้นเคยกับผู้หญิงที่เนื้อตัวสกปรก เย่จงหมิงจึงค่อนข้างประหลาดใจกับความสะอาดเอี่ยมของผู้หญิงคนนี้ นอกเหนือจากความตื่นตระหนกเล็กน้อยบนใบหน้าของเธอแล้ว อาจารย์ผูก็ดูไม่แตกต่างอะไรกับตอนอยู่ในยุคแห่งสันติเลยสักนิด เสื้อผ้าสะอาดเอี่ยม เส้นผมหวีเรียบร้อย ไม่มีแม้แต่รอยเปื้อนบนใบหน้า ผิวเต่งตึงราวกับจะระเบิดแตกได้และเป็นสีแดงระเรื่อใต้แสงไฟจากโทรศัพท์มือ ถือของเหล่านักศึกษา และด้วยชุดที่สวมใส่ทำให้ร่างนั้นเกือบเรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบ
“นักเรียนของคุณบอกว่า คุณเห็นตำแหน่งที่แสงตก บอกผมมาว่ามันอยู่ที่ไหน?”
หลังจากวินาทีแห่งความตื่นตาตื่นใจ จิตใจของเย่จงหมิงก็ถูกกู้คืนกลับมาด้วยประสบการณ์ที่ได้รับจากวันโลกาวินาศในชีวิตก่อน เขาเคยเห็นผู้หญิงสวยๆ มามาก เขาแม้กระทั่งยังเคยนอนกับดาราหญิงชื่อดังที่มีราคาเพียงยาภูมิคุ้มกันไวรัสซอมบี้ 1 ขวดมาแล้ว
ในวันโลกาวินาศ สิ่งที่ไร้ค่าที่สุดนอกจากชีวิตมนุษย์แล้ว ก็คงจะเป็นผู้หญิง
แน่นอนว่านั่นรวมถึงอาจารย์ผูด้วย ผู้รอดชีวิตเหล่านี้ไม่คาดคิดว่าชายผู้ฆ่าซอมบี้คนนี้จะมาที่นี่เพียงเพื่อแสงเท่านั้น
อาจารย์ผู้ชายที่สายตาสั้นมากคนนั้น กำลังมองอาจารย์ผูผู้งดงามอยู่ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า ขณะที่ในใจก็นึกว่า ความสวยนี่ก็ใช้การได้ดีแหะ
แต่พอได้ยินสิ่งที่เย่จงหมิงพูดเขาก็ตระหนักได้ในทันทีว่า ถ้าพูดแบบนั้นก็แสดงว่าชายคนนี้อาจไม่ได้มาเพื่อช่วยเธอ นั่นทำให้เขารู้สึกกังวลขึ้นมาทันที
ไม่มีใครโง่ เห็นได้ชัดว่าต่างก็ตระหนักถึงปัญหา
หากชายคนนี้รู้คำตอบแล้ว มีแนวโน้มสูงมากที่เขาจะหันหลังและเดินจากไป แล้วปล่อยให้พวกเขากลับไปติดอยู่ที่เดิม หากผ่านไปอีกไม่กี่ชั่วโมง พวกเขาที่ทั้งหิวและกระหาย อาจได้หิวตายคาห้องเรียนก็ได้ ถ้าไม่กินศพ
อาจารย์ผูสูดลมหายใจลึกๆ เธอมองเย่จงหมิงแล้วพูดว่า
“ฉันสามารถบอกคุณได้ แต่คุณต้องพาพวกเราออกไปจากที่นี่ก่อน”
เธอไม่คุ้นกับการข่มขู่คนอื่น แต่ความจริงที่เกิดขึ้น ทำให้เธอต้องทำมัน ถ้าครั้งนี้ไม่ได้เรียกร้องอะไรออกไป รอจนชายผู้ทรงพลังคนนี้จากไป พวกเธอคงต้องตายแน่ๆ แม้กระทั่งตอนนี้ตรงบันไดที่อยู่ไกลออกไปก็เริ่มมีซอมบี้โผล่ออกมาบ้างแล้ว พวกมันกำลังยกมือทั้งคู่เดินตรงเข้ามา
เย่จงหมิงยิ้มอย่างเย็นชา นี่คือสิ่งที่เขาคาดไว้แล้วว่าจะได้ยิน ดังนั้นพอได้ยินอาจารย์ผูพูดแบบนั้น เขาก็ยกมีดวางไปบนคอของหญิงสาวสวยคนนี้ทันที ทำให้เนื้อและเลือดที่เปื้อนอยู่บนใบมีดหยดลงที่คอเรียวขาวของเธอ
“อ๊า!”
“คุณจะทำอะไร?”
“ปล่อยอาจารย์ผูนะ!”
“คุณรู้มั๊ยว่า คุณกำลังทำผิดกฎหมาย!”
พอเสียงหนึ่งดังขึ้น เสียงอื่นๆ ก็เริ่มตะโกน คนที่รู้จักแต่จะซ่อนตัวและตัวสั่นต่อหน้าซอมบี้ พอมาพบกับคนเหมือนๆ กัน ก็มักจะมีความกล้าขึ้นมาทันที แต่ต้องบอกว่ามันเป็นแค่เรื่องน่าเศร้าเท่านั้น
“บอกมา ไม่งั้นผมจะฆ่าคุณ”
