ภาค4บทที่30 ยิ่งเร็วยิ่งดี (ฟรี)
ภาค4บทที่30 ยิ่งเร็วยิ่งดี
“ย่าห์~!”
“อู๊ดดดด!?”
ออร์คส่งเสียงร้องก่อนที่ร่างใหญ่ของมันจะถูกฟัน
“ไฟร์บอล!”
“อู๊ดดดดดดด!?”
และถูกเผาด้วยเปลวเพลิงโดยไม่หยุดพัก ออร์คนั่นก็ตายไปพร้อมกับส่งเสียงร้องออกมา
“สำเร็จแล้ว...?”
“ชนะแล้วล่ะ อย่างที่พ่อบอกเลยใช่มั้ยล่ะ? แค่นี้ลูกก็ชนะออร์คได้แล้วล่ะ”
ในขณะที่ผมเดินไปหาทั้งคู่ ที่กำลังมองออร์คที่เกรียมอยู่ราวกับกำลังตื่นใจ ผมก็พูดออกมาด้วยความชื่นชม
“อื้ม! เหมือนที่ป๊ะป๋าพูดเลยล่ะ!”
ที่มองมาทางผมคือลูกสาว-----เรย์ล่า พร้อมกับร้อยยิ้มอันใส่ซื่อบริสุทธิ์
ที่เกลียดกันในตอนแรกนั้นเหมือนกับเรื่องโกหก ในตอนนี้เธอติดผมมากๆและกอดขาผมแน่น
“...ฟู่ว~”
ส่วนอีกคน ลูกชายของผม อาร์ค กำลังถอนหายใจอยู่เงียบๆ ไม่ได้ยินดีเหมือนกับเลย์ล่า
ต่างกับเลย์ล่า เขาเติบโตมาโดยที่ไม่ได้แสดงอารมณ์มากนัก
ผ่านมาห้าปีแล้วนับจากวันนั้น
แฝดทั้งคู่ ที่ตอนนั้นยังเป็นแค่เด็กทารก เติบโตมาอย่างรวดเร็ว และในตอนนี้พวกเขาก็สามารถใช้ทั้งดาบและเวทมนตร์ได้ดีแล้ว
มันเป็นผลจากการสอนดาบและเวทของผมทุกวันตั้งแต่ที่ลูกๆอายุหนึ่งขวบที่ทั้งคู่สามารถเดินได้แล้ว
หลังจากที่ผมกลับบ้านไป ผมก็บอกเรย์นะด้วยความภาคภูมิใจว่าวิธีการสอนของผมมันถูก
“ไม่ๆๆๆๆๆไม่ใช่แล้ว ยังไงออร์คมันก็อันตรายไม่ใช่รึไงกัน!? ลูกๆยังห้าขวบอยู่เองนะรู้ใช่มั้ย!?”
แต่ว่าผมถูกบ่นเฉยเลย
“ถึงจะชนะได้แบบไร้รอยขีดข่วนน่ะเหรอ?”
“นั่นไม่ใช่ปัญหา ลูกๆยังอายุแค่ครึ่งเดียวของอายุที่จะได้รับพรเลยนะ เริ่มฝึกมันไม่เร็วไปรึไงกันน่ะ?”
ปกติแล้ว การเรียนรู้วิชาดาบและเวทในช่วงอายุนี้มันหายากมาก
ส่วนมากมักจะทำกันตอนที่ได้รับพรและได้รับสกิลมาแล้ว
โดยเฉพาะเวทมนตร์ ที่ว่ากันว่ามีเพียงแค่อาชีพที่เกี่ยวกับเวทมนตร์เท่านั้นที่จะใช้ได้
ก็นะ นั่นน่ะผิดมากเลย
เพราะว่าผมมีทฤษฏีอยู่
“ยิ่งเริ่มฝึกเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดีนี่”
นั่นแหละ
จากประสบการณ์ที่ได้เรียนดาบและเวทมนตร์โดยที่ไม่มีสกิลนั้น ผมมั่นใจเอาซะมากๆ
ผมเรียนรู้ดาบมานิดหน่อยตั้งแต่เด็กเพราะว่าแม่ แต่ว่าผมเริ่มฝึกจริงๆจังๆก็เมื่ออายุสิบขวบ
ถ้าหากว่าผมเริ่มเร็วกว่านี้ล่ะก็ ผมคงจะเชี่ยวชาญได้ในเวลาเร็วกว่านี้แน่ๆ
“ไม่รู้หรอกนะว่าลูกๆจะได้อาชีพแบบไหนกัน แต่ว่าการฝึกนี่คงจะช่วยพวกเขาได้มากแน่นอนเลยล่ะ”
“ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ....”
เรย์นะดูเครียดๆ
แต่ว่าเลย์ล่า
“หม่าม๊าไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกน้า! เรย์ล่าน่ะน้า~ ป๊ะป๋าแล้วก็”การฝึก“หนูชอบมากเลยล่ะค่ะ!”
“ถ้าเรย์ล่าว่างั้น....”
“ไชโย~~!”
เรย์ล่าเป็นเด็กดีมากๆเลยล่ะนะ
พอผมลูบหัวเธอ เธอก็ยิ้มอย่างมีความสุข “แหะๆๆ”
“เรย์ล่าอยากแข็งแกร่งกว่านี้ค่ะ!”
“ดีมาก งั้นต่อไปเป็นไวเวิร์นนะ”
“เดี๋ยวสิยะ!?”
เรย์นะร้อง
หลังจากนั้น ผมก็ฝึกพวกเขาต่อไป
และผ่านมาอีกประมาณสามปี
“อืม ทั้งคู่ฝึกกันได้ดีเลยล่ะ ตอนนี้ลูกๆเก่งกว่าพ่อตอนอายุเท่าลูกอีกนะน่ะ”
ผมให้พวกเขาเรียนทั้งวิชาดาบ เวท และโจร
ทั้งคู่ยังอายุแปดขวบอยู่ เพราะงั้นมันมีบางอย่างที่พวกเขาทำไม่ได้เนื่องจากความสามารถทางกายภาพ แต่ว่าในเรื่องของด้านเทคนิค ความเก่งของพวกเขานั้นเกินกว่าผมตอนที่อายุยี่สิบไปแล้วซะอีก
“จริงเหรอ! ไชโย~!”
“...ก็นะ ผมก็แค่ทำแค่นั้น”
ทั้งคู่แสดงอารมณ์ที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง
เรย์ล่านั้นมีความสุขมากๆ ในขณะที่อาร์คถอนหายใจออกมาราวกับกำลังเหนื่อย
ขนาดในการฝึก ความคิดของทั้งคู่ก็ต่างกันโดยสิ้นเชิง
เรย์ล่าจะเข้าไปลุยโดยไม่กลัวอะไรเลย ในขณะที่อาร์คมีความรู้สึกประมาณว่า “เดี๋ยวเรย์ล่าก็ทำส่วนของเรา”
“แต่ว่ายังมีสิ่งที่ลูกยังขาดอยู่นะ”
“ที่ยังขาดอยู่เหรอคะ...?”
“นั่นคือ....?”
ผมบอกพวกเขาในขณะที่มองมาทางผม
“ประสบการณ์ไงล่ะ”
ทั้งคู่เอาแต่ฝึกอยู่รอบๆเมืองชนบทนี่
มอนสเตอร์ที่ปรากฏตัวแถวๆนี้นั้นก็มีแต่รูปแบบเดิมๆ
แม่น้ำและป่าใกล้ๆนั้นก็ไปบ่อยเหมือนกับสวนที่บ้านไปแล้ว
เด็กๆยังต้องหาประสบการณ์ในการต่อสู้กับคนจริงอีก
แน่นอนว่าก็มีผมที่สู้ด้วยได้ และเบฟฟี่แล้วก็คนอื่นๆมาเป็นคู่ต่อสู้(ถึงจะไม่ใช่ร่างมนุษย์ก็เถอะ) แต่ว่าถ้ายังต่อสู้กับคู่ต่อสู้คนเดิมไปเรื่อยๆ พวกเขาก็ไม่มีประสบการณ์ที่หลากหลายกันพอดีน่ะสิ
“พวกเราเลยจะไปออกเดินทางหาประสบการณ์กันยังไงล่ะ”
“เดินทางล่ะ! เย้~!”
“โอ้ว--”
เรย์ล่ามีความสุขตาเป็นประกาย และอาร์คที่ปกติแล้วนิ่งๆก็ดูจะมีความสุขด้วยเช่นกัน
“ไปลงดันเจี้ยน ไปลุยเขตมนตรา เป็นการฝึกที่ยากกว่าครั้งก่อนแน่ๆเลยนะ”
“ค่าาา~า!”
“......อ่าา”
อาร์คหน้าเสีย ต่างกับเรย์ล่า ที่กำลังมีความสุขอยู่
เพื่อเหตุนั้น ผมต้องรีบ
ผมต้องบอกเรย์นะเกี่ยวกับเรื่องนี้และเตรียมตัวเดินทาง
◇ ◇ ◇
ดินแดนศักดิ์สิทธิ์พาซันที่มีประวัติศาสตร์และประเพณีมาอย่างยาวนานในทวีปแห่งนี้
เกิดความวุ่นวายขึ้นที่ท้องพระโรงในเวลาเดียวกับที่อาเรลตัดสินใจจะออกเดินทางฝึกพร้อมกับแผดทั้งสองคน
“ฝ่าบาทขอรับ! เผ่าปีศาจปรากฏตัวขึ้นมาจากทางทิศตะวันตกขอรับ!”
“เข้าใจล่ะ...ถ้าเช่นนั้น แสดงว่าจอมมารได้ฟื้นคืนชีพมาแล้วสินะ....”
ชายอายุห้าสิบห้าปีนั่งอยู่บนบัลลังก์ถอนหายใจยาวเมื่อได้ยินที่ลูกน้องรายงาน
เขาเป็นราชาของประเทศนี้ ลีโอ-พาซัน-พาร์เมเลีย
“แต่ว่าฝ่าบาทขอรับ พวกเราได้เตรียมพร้อมสำหรับเรื่องนี้แล้ว พวกเราได้รวบรวมเหล่าผู้กล้าจากทั่วทุกมุมโลกมาเพื่อเวลานี้เอาไว้แล้ว พวกเขาต้องจัดการจอมมารได้อย่างแน่นอนเลยขอรับ”
“อืม จริงด้วย”
หลังจากที่พยักหน้าให้กับรัฐมนตรีที่ยืนอยู่ข้างๆ ลีโอคอร์ตก็สั่ง
“เอาล่ะ เรียกพวกเขามาได้”
