Chapter 2: ซอร์ดมาสเตอร์ (3)
“สวัสดีครับ”
เจ วูเปิดประตูยิมแล้วเข้าไป.
“มาแล้วเหรอ?” ด้อก เบยิ้มแล้วทักทายเขา. ทั้งคู่สนิทกันมากขึ้นตลอดครึ่งปีที่ผ่านมา.
“ผมจะไปเปลี่ยนชุดแล้วรีบฝึกทันทีครับ”
เจ วูเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อแล้วถอดชุดออก.
ร่างกายของเขาได้เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว.
จะพูดสั้นๆก็ ร่างกายเขาหนา แข็งแรงและแข็งแกร่งเหมือนกับม้าตัวนึงเลย!
ร่างกายเขาคือเครื่องพิสูจน์ว่าที่นี่ไม่ได้ทำให้เขาเสียเวลาเลย.
หลังเปลี่ยนเสื้อเสร็จเจ วูเดินออกมาแล้วเริ่มฝึกทันที.
อย่างแรกคือ เหวี่ยงดาบลง500ครั้ง!
ด้อก เบเดินมาหาแล้วเหวี่ยงดาบของเขาข้างๆเจ วู.
เจ วูได้เหวี่ยงดาบบ่อยครั้งที่สุดในโรงยิม.
ด้อก เบเหวี่ยงให้มากพอๆกับเขา เหมือนกับว่าไม่อยากให้ตัวเองแพ้.
ทั้งคู่เหวี่ยง500ครั้งเสร็จแล้ว จากนั้นก็เหวี่ยงข้างอีก500ครั้ง, แทง500ครั้งและเสย500ครั้ง. เมื่อพวกเขาฝึกเสร็จ ทั้งคู่ก็นั่งลงที่พื้นแล้วพักเบรค.
“ฮู้ว, หนักจริงๆ. สงสัยคงสู้อายุไม่ไหว”ด้อก เบพูดขณะนวดไหล่ของตัวเอง. เพราะอายุเขาก็อยู่ในช่วง30กลางๆแล้ว ร่างกายจึงเหนื่อยเร็ว.
ขณะที่เจ วูที่อายุ20ต้นๆหายเหนื่อยได้เร็วกว่า.
“มาเริ่มซ้อมกันดีกว่าครับ”
เจ วูหยิบดาบแล้วลุกขึ้นมา.
“ขอพักอีกหน่อยสิ” ด้อก เบกล่าวพร้อมทำสีหน้าไม่พอใจ.
แทนที่จะพูดอะไรซักอย่าง เจ วูแค่มองไปทางเขา เหมือนกับว่าจะเร่งด้อก เบ.
‘ฮู้ว หมอนี่มันไม่รู้แคร์คนอื่นเลยสินะ?”
ในที่สุด ด้อก เบ ก็ยืนขึ้นมา.
“ชั้นจะไม่ออมมือให้แน่” ด้อก เบพูดหนักแน่น.
เมื่อเขาทำหน้าซีเรียส หน้าที่ดูคมๆนั่นยิ่งดูน่ากลัวกว่าเดิม.
ด้อก เบเริ่มลงมือก่อน.
แต่ว่า มันใช้กับเจ วูไม่ได้ผลเลย.
เพราะถึงยังไง มันก็มีปีศาจที่น่ากลัวและสยองกว่ามนุษย์ตนใดในโลกเกมVR.
ดังนั้น สำหรับเจ วูที่เห็นปีศาจมาบ่อยแล้ว หน้าของด้อกเบก็ดูไม่ต่างกับหนังผีตลกเกรดB.
“ย่าาห์!”
เจ วูรับมือแล้วโจมตีไป.
แทง!
มันเป็นการโจมที่รวดเร็ว.
ยิ่งกว่านั้น เขาเล็งไปที่ไข่!
ทั้งคู่ไม่ได้ใส่อุปกรณ์ป้องกันเลย.
ถ้าคนเดินผ่านมาเห็น คงร้องเสียงหลงแหง.
แน่นอน ด้อก เบรับดาบของเจ วูอย่างง่ายดายราวกับเขาคุ้นเคยกับมันอย่างดี.
ซอร์ดมาสเตอร์เป็นโรงเรียนที่สอนวิชาดาบในชีวิตจริงให้ลูกศิษย์.
ในการซ้อม, การโจมตีแบบไม่ทันตั้งตัวนั้นสามารถใช้ได้ เช่นเดียวกับการโจมตีจุดสำคัญอย่างหลังหัวหรือไข่. แย่กว่านั้นคือการต่อสู้ระยะประชิดก็ใช้ได้เหมือนกัน.
อย่างที่เห็น, พวกเขาไม่ได้ใส่อุปกรณ์ป้องกันเหมือนในชีวิตจริง.
ในฐานะครูฝึกของซอร์ดมาสเตอร์ ด้อก เบถูกโจมตีแบบไม่ทันตั้งตัวมานักต่อนักแล้ว ถึงขนาดเขาเองก็ใช้วิธีนั้นเหมือนกัน.
ย่าาห์!
ด้อก เบเริ่มสวนกลับหลังจากรับการโจมตีของเจ วูได้. เขาเล็งไปที่จุดสำคัญของร่างกาย ลิ้นปี่ยังไงล่ะ!
เจ วูโยกตัวไปด้านข้างพร้อมหลบการโจมตีของด้อก เบ. จากนั้นฟาดดาบลงมา.
วู่บ.
เสียงดาบของเขาตัดผ่านอากาศดังไปทั้งห้องโถงใหญ่. ด้อก เบก็เหวี่ยงดาบตัดผ่านอากาศเช่นกัน.
เจ วูกับด้อก เบประดาบกันอย่างรุนแรง.
เป๊ง! เป๊ง! เป๊ง!
เสียงดาบของพวกเขาปะทะกันไม่หยุดเลย.
การโจมตีของทั้งคู่ทำให้ชุดขาดออกเล็กน้อย.
ด้อก เบเป็นฝ่ายรุกไปข้างหน้า ส่วนเจ วูก็ตั้งรับรัวๆ. จนด้อก เบ เริ่มดูไม่ไหว.
‘แก เจ้าปีศาจ!”
สำหรับเขา, เจ วูคือปีศาจจริงๆ.
เขาเป็นปีศาจจริงๆ. เพราะเจ วูเพิ่งจะเรียนวิชาดาบได้แค่ครึ่งปี แต่เขากับสู้กับคนที่เรียนมาตั้ง10ได้อย่างสูสี!
“ตายซะ!”
ด้อก เบเริ่มลงแรงที่ดาบหนักขึ้น.
“ไม่เอาเด้อ!”
เจ วูก็ทำเหมือนกัน.
ย้าาาก!
ดาบของพวกเขาปะทะกันและเจ วูถอยหลังไป.
เขาไม่มีโอกาสชนะด้อก เบเรื่องพลังหรือวิชาดาบเพียวๆแน่.
แต่ว่า เจ วูได้คาดการณ์ไว้ล่วงหน้าเหมือนกับรู้ว่าดาบของด้อก เบจะโจมตีมาที่ไหน มันทำให้เขาได้เปรียบ.
และเขาจะหาช่องว่างแล้วก็โจมตีด้วยวิธีที่ไม่คาดคิด.
แน่นอนว่าด้อก เบไม่หลงกลให้การโจมตีแปลกๆของเจ วูแน่ จากประสบการณ์และความสามารถที่สั่งสมมา.
ด้อก เบค่อยๆรับดาบเจ วูแล้วดันเขาออกไป.
เพราะงี้ดาบของพวกเขาจึงปะทะกับซ้ำไปซ้ำมา!
แต่โดยรวมแล้ว ด้อก เบได้เปรียบกว่า, ส่วนเจ วูก็ฝืนรับมือไว้.
ในที่สุดพวกเขาก็ไม่สามารถตัดสินผู้ชนะได้และจบแมตช์ลงด้วยผลเสมอกัน.
“ห้ะ จบแบบเสมอนี่นะ”
ด้อก เบขมวดคิ้ว.
ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นการสู้ให้เหมือนในชีวิตจริง แต่เป็นการสู้แบบในชีวิตจริง จริงๆ ด้อกเบคงชนะไปแล้ว.
เพราะเขายั้งพลังไว้ไม่ให้เจ วูเจ็บตัวและยังมีเทคนิคถึงตายด้วยเหมือนกัน.
แต่ถึงเขาจะอยากทำให้เหมือนการต่อสู้ในชีวิตจริงแค่ไหน เขาก็ทำไม่ได้ เพราะเป้าหมายหลักคือไม่ได้จะทำร้ายเจ วู.
แต่ผลการต่อสู้ก็ออกมาดูไม่น่าพอใจเท่าไหร่.
‘น่าอิจฉามันจริงๆ’
ด้อก เบมองไปหาเจ วู.
เจ วูมองเห็นทุกการเคลื่อนไหวของเขาง่ายเกินไปจริงๆ.เขามองเห็นและโจมตีจุดอ่อนโดยได้โดยสัญชาตญาณ.
เป็นของขวัญจากพระเจ้าชัดๆ. แถมยังเป็นคนที่เอาจริงเอาจังด้วย!
‘หมอนี่คงจะเก่งได้มากกว่าชั้นอีกสินะ?”
ด้อก เบอิจฉาพรสวรรค์ของเจ วูและรู้สึกไม่ชอบใจที่วิชาดาบของเจ วูจะก้าวข้ามตัวเขาถ้าเขาฝึกมากพอ.
“ทำไมต้องมองผมแบบนั้นล่ะครับ?”
เจ วูสังเกตเห็นสายตามองแรงของด้อก เบเลยคิ้วขมวด.
“ชั้นก็แค่อิจฉา. ทำไม, มีปัญหาเหรอ?!”
“อิจฉาอะไรครับ?”
เจ วูเอียงหัว.
“ชั้นอิจฉาเพราะนายเป็นอัจฉริยะ!”
“ใคร, ผมเหรอ?”
เจ วูหัวเราะ, พูดไม่ออก. อาจารย์พูดอะไรของเขา?
“จะใครล่ะนอกจากแก? นายเพิ่งเรียนมาแค่ครึ่งปีแต่สามารถสู้ชั้นได้อย่างสูสีเลยนะ!”
ด้อก เบตะโกนพรวดขึ้นมา.
“...”
เจ วูเกือบจะปฏิเสธที่เขาพูดไปว่าเขาไม่ใช่อัจฉริยะเลย แต่ก็เงียบปากไว้.
เขาไม่มั่นใจเรื่องดาบแต่เขาก็รู้สึกว่าตัวเองมีความสามารถพิเศษบางอย่างแน่.
‘ผมไม่ใช่อัจฉริยะหรอกครับ. ผมอาจจะมี….สัมผัสที่หกป้ะ?”
จากนั้น เจ วูค่อยๆรื้อฟื้อความจำในวันนั้น, วันแรกที่เขารู้ตัวว่ามีพลังพิเศษ.
