บทที่ 113 : ผู้ถูกเลือก
มันแสนจะวิบวับระยิบระยับไปทั่ว…
เหรียญทอง, อัญมณีและหินล้ำค่าที่ส่องประกายทั้งหมดร่วงหล่นจากวงแหวนมิติไปยังห้องเก็บสมบัติของเมืองรุ่งอรุณ
ก่อนหน้านี้ห้องเก็บสมบัติของเมืองแห่งรุ่งอรุณยังคงว่างเปล่า แม้ว่าวิลเลียมจะปล้นเหรียญทองจำนวนมากจากอาณาจักรเหล็ก แต่ก็หมดไปกับการขยายกองทัพและการสร้างเรือรบ ห้องเก็บสมบัติแทบไม่มีเงินทุนเหลืออยู่
แต่หลังจากการสังหารมังกร การช่วงชิงทรัพย์สมบัติก็ได้ทำให้ห้องเก็บสมบัติของเมืองเต็มอีกครั้ง
ลอทเนอร์และโอดอมอ้าปากค้าง เมื่อเห็นภูเขาเหรียญทองขนาดย่อมๆที่วิลเลียมเทลงมา
โอดอมเลียริมฝีปาก ก่อนจะพูดด้วยความงุนงงว่า “อย่างน้อยก็ต้องมีประมาณ 130,000 เหรียญทอง และนั่นยังไม่รวมอัญมณีและโลหะหายากอีก”
ลอทเนอร์พยักหน้าและตอบกลับ “ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรเหรียญทอง 180,000 เหรียญในห้องเก็บสมบัติก็เพียงพอที่จะสนับสนุนการพัฒนาของเราได้ในระยะหนึ่ง”
"ถูกต้อง ตอนนี้เราควรมุ่งเน้นไปที่การปรับปรุงความสัมพันธ์ของเรากับเผ่าพันธ์มีปีกที่อยู่ใกล้ ๆ พวกครึ่งเอลฟ์และชาวเมืองบลูมูน เราควรทำธุรกิจกับกลุ่มวาณิชย์ให้มากขึ้นและขยายการค้า” วิลเลียมออกคำสั่ง โอดอมและลอทเนอร์ต่างพยักหน้าแล้วเดินออกจากห้องเก็บสมบัติ
ช่วงเย็นวันที่วิลเลียมนำทัพกลับไปที่เมือง
ขณะที่ผู้ติดตามของเขาสรรเสริญเกี่ยวกับการสังหารมังกรให้ผู้คนนับหมื่นคนได้ฟังและรู้สึกยินดี ตามที่วิลเลียมประกาศว่าจะมีการจัดงานเลี้ยงเกิดขึ้น และนอกจากงานเลี้ยงอย่างเป็นทางการแล้ว ชาวบ้านยังเอาอาหารและไวน์รสเลิศออกมาเฉลิมฉลองตามท้องถนน
งานเลี้ยงและงานเฉลิมฉลองดำเนินไปจนถึงเช้าวันรุ่งขึ้น
เมื่อวิลเลียมมาถึงห้องเก็บสมบัติ ไม่ว่าจะเป็นผู้อยู่อาศัยจากเขตใหม่หรือเก่า ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์เอลฟ์ ครึ่งเอลฟ์หรือคนแคระทุกคนต่างก็มองวิลเลียมในมุมที่ต่างออกไป
ก่อนหน้านี้พวกเขากลัวหรือสงสัยเกี่ยวกับวิลเลียม
แต่ตอนนี้เมื่อพวกเขามองดูท่านลอร์ดของพวกเขา สายตาต่างก็เต็มไปด้วยความเคารพและยำเกรง ผู้ที่เฝ้าดูอย่างกระตือรือร้นบางคนถึงกับกลายเป็นแฟนของวิลเลียมซึ่งเป็นสาวกที่ซื่อสัตย์ของเขา
ตัวอย่างคืออเล็กซ์ ...
สามัญชนเหล่านี้ส่วนใหญ่ไม่มีความรู้หรือได้รับการสั่งสอน เป้าหมายหลักในชีวิตของพวกเขาคือการอยู่รอดและสืบเชื้อสายต่อไป
วิลเลียมล้างสมองสามัญชนเหล่านี้ทุกสามถึงห้าวัน
ดังนั้นเมื่อพวกเขาได้ยินเกี่ยวกับความสำเร็จในการสังหารมังกรของเขา
วิลเลียมก็ชนะหัวใจของพวกเขาไปเต็ม ๆ !
วิลเลียมเหลือบมองหน้าต่างสถานะ
[นับถอยหลังสู่เบต้าเวอร์ชัน 1.0 เปิดในเวลา : 12 วัน 13 ชั่วโมง 22 นาที]
“การเปิดเบต้าใกล้เข้ามาแล้ว อุปกรณ์ของผู้เล่นอาจจะมีปัญหาได้” วิลเลียมเลิกคิ้ว ก่อนจะเรียกโอดอมเข้ามา
“ท่านลอร์ด มีอะไรให้ข้ารับใช้หรือ?” โอดอม อดีตเจ้าชายคนแคระแห่งหุบเขาเดียวดาย ที่ตอนนี้กลายเป็นพ่อบ้านของเมืองแห่งรุ่งอรุณไปเสียแล้ว เขารับผิดชอบงานด้านโลจิสติกส์ต่างๆ
อาจกล่าวได้ว่า
งานของโอดอมอยู่ภายใต้สถานะของเขาในฐานะเจ้าชายคนแคระ...
แต่เมืองนี้ขาดแคลนกำลังพล วิลเลียมพยักหน้าให้โอโดมและกล่าวว่า “แจ้งให้ช่างตีเหล็กทุกคน ทำชุดเกราะและอาวุธปกติ 30,000 ชุดและชุดเกราะและอาวุธชั้นเยี่ยม 20,000 ชุด”
โอโดมรู้สึกประหลาดใจ “นี่เป็นโอกาสในการทำธุรกิจที่ยิ่งใหญ่งั้นหรือ”
"โอ้ใช่! ท่านรู้อะไรเกี่ยวกับผู้ถูกเลือกที่หายตัวไปหรือไม่”
“ข้าหาพวกเขาไม่เจอ พวกเขาหายไปอย่างไร้ร่องรอย ถ้าข้าไม่ได้ออกแบบและสร้างเมืองด้วยตัวเองคงคิดว่ามีถ้ำลึกลับที่ข้าไม่รู้ซ่อนอยู่เป็นแน่” โอดอมนึกไม่ออกว่าทำไมวิลเลียมถึงเรียกพวกเขาว่าผู้ถูกเลือก
วิลเลียมทำท่ามือเพื่อกวักมือเรียกโอโดมให้เข้ามาใกล้
จากนั้นเขาก็โน้มตัวเข้าไปใกล้หูของโอดอมและกระซิบบางอย่างอย่างลึกลับ ...
การแสดงออกทางสีหน้าของโอดอมเปลี่ยนไปจากไม่เชื่อ เป็นตกใจ เป็นเหลือเชื่อ ...
เขาใช้เวลาพอสมควรในการตั้งสติของตัวเอง
แล้วโอโดมก็กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากและพูดเสียงต่ำว่า “จริงหรือท่านลอร์ด?”
“เราฝันเมื่อครึ่งปีก่อนและในนั้นเราได้พบกับผู้ถูกเลือกที่ไม่มีวันตาย”
“เชื่อหรือไม่ว่าหลังจากผ่านไปหลายสิบวันผู้ถูกเลือกก็ลงมาหาเรา ถ้ามันเกิดขึ้นจริงเราก็พูดถูก”
“เราเชื่อว่าสวรรค์จะส่งไปยังความคิดของทุกคน!”
“ผู้ถูกเลือกเหล่านี้คือใคร? พวกเขามาจากไหน?” โอดอมงงงวย
แม้ว่าผู้ถูกเลือกจะประกอบไปด้วยเผ่าพันธุ์ต่างๆ แต่พวกเขาก็แตกต่างจากโอดอมมาก ...
วิลเลียมยิ้มอย่างมีเลศนัยและตบไหล่โอดอมเบาๆ “เราไม่รู้คำตอบของคำถามนี้อย่างแน่ชัด แต่ท่านต้องจำไว้ว่าคำถามนี้นั้นไม่สำคัญในระยะสั้น ท่านสามารถพึ่งพาโชคชะตาของตัวท่านเอง ผู้ถูกเลือกจะไม่มีวันตายและเราต้องใช้ประโยชน์จากข้อเท็จจริงนี้ให้เกิดประโยชน์”
“ข้าเข้าใจแล้วท่านลอร์ด” โอดอมออกจากห้องประชุมอย่างเคร่งขรึม ในขณะที่เขาก้าวไปยังโรงฝึกช่างตีเหล็ก สีหน้าของเขาปรากฏร่องรอยคำถาม
ความรู้สึกที่หลากหลายถูกฝังอยู่ในหัวใจของเขา ถ้าสิ่งที่เขาพูดเป็นความจริงท่านลอร์ดคงไม่ใช่…ผู้ส่งสารจากสวรรค์ใช่หรือไม่?
เขารู้ความลับมากมายขนาดนี้ได้ยังไง?
ผ่านไปครู่หนึ่ง
โอโดมปิดปากอย่างรวดเร็ว เขาต้องมีความรอบคอบ ความเพ้อฝันเกี่ยวกับวิลเลียมทำให้ความสัมพันธ์ของเขากับวิลเลียมเพิ่มขึ้นเป็น 980+ เหลือเพียง 20 แต้มก็จะถึงค่าสูงสุดแล้ว...
“โฮกกก โฮกกก~” หมีป่าตัวใหญ่ร้องคำรามในป่าทึบ หมู่ภมรบินว่อนไปในอากาศในขณะที่สัตว์ป่าวิ่งหาที่กำบัง
วิลเลียมขี่หมีมุ่งหน้าไปทางทิศใต้ ชาวเมืองสองสามคนที่ลากเกวียนเห็นวิลเลียมเข้าพอดี จึงหลีกทางให้ทันที พวกเขามองดรากอนสเลเยอร์ด้วยความเคารพ ขณะที่วิลเลียมเร่งความเร็วจากไป
เด็กหนุ่มอายุสิบหกปีมองไปที่ลอร์ดผู้เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ ก่อนจะส่ายหัวเบาๆ “ข้ารู้สึกเหมือนได้จูบรองเท้าของท่านลอร์ด…”
ชายวัยกลางคนละสายจากวิลเลียม ก่อนจะเตะก้นของเด็กหนุ่มนั่น เขาเย้ยหยัน “หึหึ เจ้าคิดว่าตัวเองคู่ควรกับการจูบรองเท้าของดรากอนสเลเยอร์งั้นหรือ? ไปตกปลาแล้วเอาตาข่ายไปตากที่บ้านด้วยล่ะ”
เด็กหนุ่มหัวเราะขณะที่เขายืนขึ้น “ท่านพ่อ ข้าก็อายุเกือบจะสิบหกแล้ว ข้าอยากเป็นผู้เชี่ยวชาญเพื่อรับใช้ท่านลอร์ด แล้วข้ายังสามารถตกปลาในทะเลได้อีกด้วย ข้าไม่อยากอยู่ที่ทะเลสาบสายรุ้งเพื่อจับกุ้งและคางคกไปวันๆหรอกนะ…”
พ่อวัยกลางคนขมวดคิ้วและมองไปที่ลูกชายของเขาที่จ้องมองกลับมาที่เขาอย่างแน่วแน่ ผู้เป็นพ่อถอนหายใจ “มาดูกันว่าเจ้ามีความสามารถแค่ไหน เราได้รับเงินจำนวนมากจากความช่วยเหลือของท่านลอร์ด หากเจ้ามีความสามารถข้าก็จะช่วยสนับสนุนคู่มือลับในการฝึกฝนเป็นระดับสูงอย่างแน่นอน”
“ขอบคุณท่านพ่อ ข้าจะต้องกลายเป็นนักรบที่แท้จริงให้ได้”
นี่เป็นความใฝ่ฝันของเยาวชนหลายคนในเมืองแห่งรุ่งอรุณ พวกเขาต้องการเป็นผู้เชี่ยวชาญ แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถถูกเกณฑ์เข้าสู่กองทัพได้ แต่พวกเขาก็มีโอกาสสูงที่จะเป็นทหารรับจ้าง
แม้ว่าจะไม่เป็นเช่นนั้นเยาวชนก็ยังตกปลาในทะเลได้ ชาวประมงต้องการความช่วยเหลือจากผู้เชี่ยวชาญ วิลเลียมสนับสนุนผลประโยชน์ในทะเลมาโดยตลอดหลายคนจึงถูกล่อลวง
หมีป่ายักษ์อายุหนึ่งปีเป็นอสูรเวทย์เลเวล 31 เมื่อหมีลุกขึ้นยืนมันมีความสูงเกือบ 2.5 เมตร มันมีความเร็วในการวิ่งที่ยอดเยี่ยมและมีการโจมตีที่รุนแรง อย่างไรก็ตามมันมีข้อบกพร่องอย่างหนึ่ง มันขี้เกียจไปนิดหน่อย…
โชคดีที่หมีทั้งสามตัวไม่ยอมอ่อนน้อมต่อผู้อื่น แต่พวกมันจะทำตามคำสั่งของวิลเลียมเสมอ
มันไม่ได้เกิดจากความใกล้ชิดของสัตว์เลี้ยงกับวิลเลียม
แต่เป็นเพราะตอนนี้วิลเลียมมีตำแหน่งเป็นดรากอนสเลเยอร์ หมีทั้งสามไม่กล้าที่จะไปต่อต้านเขา
วิลเลียมขี่หมีอยู่พักหนึ่ง
ใช้เวลาสองชั่วโมงวิลเลียมก็มาถึงใต้สุดของทวีป เขาสังเกตเห็นมหาสมุทรที่ไร้ขอบเขตและแสนจะมหัศจรรย์
มองไปที่ภาพที่สวยงาม
ก่อนวิลเลียมจะมุ่งหน้าไปยังอู่ต่อเรือขนาดใหญ่
