บทที่ 172
หิมะอันขาวโพลน คล้ายประดุจดั่งขนห่านที่โปรยลงมาจากฟากฟ้า ปกคลุมไปทั่วทั้งขุนเขาและลำธาร ม่านท้องฟ้าเป็นสีเทาทะมึน พายุร้องกระหน่ำเสียงดังสนั่นแข่งกับเสียงร้องคำรามของสัตว์อสูรขนาดใหญ่ มีกองทัพปีศาจนับพันก้มคารวะอยู่ด้านล่าง ชายฉกรรจ์อายุห้าสิบปี มีรอยแผลเป็นที่แก้มซ้าย สวมชุดสีแดงนั่งอยู่บนแท่นหินขน...
