ตอนที่แล้วLv1 Skeleton บทที่ 21
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปLv1 Skeleton บทที่ 23

Lv1 Skeleton บทที่ 22


ชื่อ: ชอมปี้ (โจร่า)

เพศ: N / A

สถานะ: เฉลี่ย

เผ่าพันธุ์: ลิซทอง / อันเดธ

คลาส: ตัวช่วยสร้าง

อันดับ: E +

ระดับ: 50/50

เลือด: 4421/4421

มานา: 12024/16771

โจมตี: 3411 (+2499)

พลังป้องกัน: 2832 (+2)

ความคล่องตัว: 256

ความฉลาด: 3133

โชค: 10

ความสามารถพิเศษ: 9

✧ทักษะเฉพาะ

[คืนชีพ ระดับ 1] [มองกลางคืน ระดับ1] [ต้านทานการตก ระดับ1] [การร่ายเวทย์ เต็ม] [ไฟช็อค เต็ม] [สโลว์ เต็ม] [ไฟบอล เต็ม] [ต้านทานกรด ระดับ2] [การแยกแยะ ระดับ1] [ภูมิปัญญาของปราชญ์ ระดับ2] [การเคลือบอาวุธ ระดับ4][การเคลือบเกราะ ระดับ3] [ต้านทานแสง ระดับ1] [ป้องกันกายภาพ ระดับ2] [อินโฟโน่ ระดับ9] [ม่านน้ำ ระดับ4] [เนโครแมนซี่ ระดับ7] [ดูดพลังชีวิต ระดับ3] [ฟื้นฟูมานา ระดับ3] [ต้านทานสายฟ้า ระดับ1] [ระเบิดซาก ระดับ8] [การครอบครอง ระดับ1] [ต้านทานการมึนงง ระดับ2] [กระแสจิต ระดับ1] [การอ่านใจ ระดับ1] [การเชื่อมต่อทางวิญญาณ ระดับ1] [เดทสแตร ระดับ4] [ควบคุมแรงโน้มถ่วง ระดับ3] [ภูมิคุ้มกันกายภาพ ระดับ4] [การวิจัยเวทมนตร์ ระดับ3] [เมเทโอ ระดับ5] [ความชำนาญเปลวไฟ ระดับ3] [โซ่สายฟ้า ระดับ4]

✧ฉายา

[นักดักหนู] [ตีหัวเข้าบ้าน] [ผู้กอบกู้ ระดับ3] [อำมหิต ระดับ2] [นักล่ามังกร ระดับ1] [ผู้กำจัดมด ระดับ14] [ความหายนะแห่งแมงมุม ระดับ3] [ผู้ฆ่ายักษ์ ระดับ2] [พ่อมดแห่งหลุม] [ความเศร้าของประตูโมฆะ ระดับ5]

✧การเลือกทักษะ

[อวตาร ระดับ1] [แปลงร่าง ระดับ1] [สมาธิ ระดับ1]

✧ตัวเลือกวิวัฒนาการ

[เจ้าลิซทอง] [ราชาลิซทอง] [สไลม์ทอง]

'ก่อนอื่นมาเลือกทักษะใหม่ที่ผมต้องการ อืม… แปลงร่าง และ สมาธิ ดูเหมือนจะออกมาอีกครั้ง แต่อวตาร คืออะไร? ผมต้องการเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับทักษะนั้น ภูมิปัญญาของปราชญ์อธิบายทักษะอวตาร

'ว้าว แค่ชีวิตเดียว ... มันเหมือนกับตัวละครในเกมในโหมดฮาร์ดคอร์'

ผมมีประสบการณ์ชีวิตและความตายมากมายในโลกนี้ ดังนั้นทักษะอวตาร จึงน่าดึงดูดสำหรับผมมาก

'อืม ... แต่ถ้าผมใช้ทักษะแปลงร่างผมก็สามารถไปเยี่ยมหมู่บ้านของมนุษย์ได้อวตาร หรือ แปลงร่าง …จะเลือกยังไงดี! '

การเยี่ยมชมถิ่นฐานของมนุษย์ในโลกแฟนตาซีนั้น เกิดขึ้นพร้อมกับความฝันของผมที่จะเป็นนักขี่มังกร เมื่อผมกลับชาติมาเกิดครั้งแรกดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้ แต่ตอนนี้แปลงร่างจะให้โอกาสผม ถ้าผมจะยอมแพ้มันก็ไม่ชัดเจนว่าผมจะได้รับโอกาสอีกครั้ง

ในทางกลับกันอวตาร เป็นเหมือนประกันขั้นสูงสุดทำให้ผมมีชีวิตที่เพิ่มขึ้นและเพิ่มความอยู่รอดของผม

ความโรแมนติกกับการเอาชีวิตรอดนี่คือภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก!

'ฮึ ผมไม่รู้! ให้ตายเถอะเรามาลองเลือกวิวัฒนาการของผมก่อน ภูมิปัญญาของปราชญ์ อธิบาย[เจ้าลิซทอง] [ราชาลิซทอง] [สไลม์ทอง] '

หากเลือก ช่องชีวิต จ้าวลิซสามารถคืนชีพได้ภายในช่องชีวิต

'อะไร ไม่รู้ทางเลือกสุดท้ายของสไลม์ทอง?'

'เฮ้ อันสุดท้ายยังนับเป็นคำตอบได้ไหม'

'ประณามภูมิปัญญาของปราชญ์โง่ ๆ ผมมีคำถามมากมายที่อยากจะถาม แต่ก็มีคำถามหนึ่งที่สูญเปล่า '

ความคิดของผมถูกกำหนด เพื่อเอาชนะโซเลสเต้ เส้นทางแห่งวิวัฒนาการของผมชัดเจน

'ใช่ มันต้องเป็นแบบนี้'

[คุณได้พัฒนาเป็นจ้าวลิซทอง]

ร่างกายของผมก็อาบแสงสีทองทันที

“นี่…นี่อะไร! อ๊ากกก!”

ตอนแรกผมมีความสุขอย่างเหลือเชื่อที่ได้เรียนรู้ว่าผมสามารถพูดได้ แต่สิ่งที่ตามมาคือ คลื่นอารมณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันทำให้ผมปวดหัว ผมกุมหัว ขณะที่กลิ้งไปมาบนพื้นด้วยความเจ็บปวด

'พระเจ้า!'

'นายท่าน!'

มดดูเป็นห่วงผมมาก แต่ในขณะเดียวกันพวกมันก็กลัวการปรากฏตัวของผม ในระดับที่ลึกและเป็นพื้นฐานที่พวกเขาไม่สามารถเข้าใกล้ได้

"ออกไป! เดี๋ยวนี้!”

ผมตะโกนออกไปทำให้พวกเขาทุกคนหนีออกจากห้องด้วยความตื่นตระหนก อารมณ์ทั้งหมดของผมที่ถูกเก็บกดไว้ ตั้งแต่ผมตื่นขึ้นมาในโลกที่แปลกประหลาดใบนี้ก็พุ่งเข้ามาในความคิดในเวลาเดียวกัน ความปรารถนาของครอบครัว ความกลัวความตาย ... อารมณ์ของมนุษย์ทั้งหมดของผมกลับคืนมา

“ไอ้บ้า! ไอ้เหี้ย! ทำไมตอนนี้?”

ผมไม่เข้าใจชีวิตที่ผมเคยอยู่และคิดว่ามันค่อนข้างดีจู่ๆก็รู้สึกเยือกเย็นอย่างไม่น่าเชื่อ ผมรู้สึกเพียงความทุกข์ทรมานและการปฏิเสธต่อโลกใบนี้

หลังจากที่กลิ้งไปมาบนพื้นด้วยความเจ็บปวดและเศร้ามานาน ผมก็นั่งกอดเข่าจ้องไปที่รากของต้นไม้โลก

“อารมณ์ของผมกลับมาหรือยัง”

ในที่สุดผมก็เข้าใจว่าทำไมผมถึงปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ได้ง่ายมาก และจะไม่กระพริบตามากนัก เมื่อต้องเผชิญกับความตายนับไม่ถ้วน ในฐานะที่เป็นอมนุษย์ความรู้สึกของผมถูกระงับโดยสิ้นเชิง แต่จ้าวลิซถือเป็น อันเดธระดับสูง ดังนั้นพวกเขาจะมีบุคลิกที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเองเปิดประตูระบายอารมณ์ของผม

ผมมองไปที่มือของผมซึ่งมีแต่กระดูก

'จิตใจของผมดูเหมือนจะไม่สามารถยอมรับได้ว่า ตอนนี้เป็นร่างกายของผม'

ความกลัวต่อสิ่งมีชีวิตใหม่ของผม ตลอดจนประสบการณ์ล่าสุดของผม ทำให้ความคิดของผมเต็ม นอกจากนี้การที่ผมนำกองทัพมดและเป็นเจ้าของอาณาเขตที่แปลกประหลาดนี้ไม่ใช่สิ่งที่จิตใจมนุษย์ของผมจะเข้าใจได้

"บ้าเอ้ย! ผมอยู่คนเดียว โดยไม่มีอารมณ์ ทำไมถึงต้องเกิดขึ้นตอนนี้”

ความกลัวทุกอย่างที่แปลกใหม่ทำให้ผมอ่อนแอและเปราะบาง

“ถ้าผมเป็นมนุษย์ ผมจะร้องไห้ แต่ผมไม่มีน้ำตาให้หลั่ง”

ผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่แล้ว ก่อนที่ผมจะเลือกขยับ ผมตัดสินใจที่จะไปพบกวินและเอียน ดังนั้นผมจึงเดินออกจากรังมดและไปหากระโจม

“อื้ม…ที่นี่สวยตลอดเลยเหรอ”

รู้สึกเหมือนได้เห็นภูมิทัศน์ของหลุมเป็นครั้งแรก ราวกับว่าผมดูโทรทัศน์ขาวดำมาทั้งชีวิตและทันใดนั้นมันก็ถูกอัปเกรดเป็นสี โลกสดใสและน่าอัศจรรย์ ซึ่งน่าเสียดายที่ตรงกันข้ามกับการดำรงอยู่ของผมยิ่งทำให้ผมมืดมน

“เอียน…”

“หือท่านโจร่า? ท่านสามารถพูดคุยตอนนี้?”

ผมพยักหน้า.

“ยินดีด้วย!”

“เจ้ายังมาไม่ได้ จำได้ไหม”

“อืม… แต่…”

ผมถอยหลังเพื่อหลีกเลี่ยงเอียนที่กำลังพุ่งเข้ามาหาผม

ขี้วีก!

เมื่อมอลเล่เห็นผม เขาก็เริ่มกลิ้งมาทางผม วันนี้เขาได้รับทักษะการหมุนตัวใหม่และไม่เคยพลาดโอกาสที่จะแสดงมันออกมา

ปักก

ในที่สุดเขาก็มาถึงและชนผม

“เฮ้ เจ้าตัวเล็ก!”

ผมจับมันที่หางและยกเขาขึ้น

'ควีกกก? สลัมมม

ลิ้นของเขาเริ่มทำงานและเลียใบหน้าของผมอย่างดุเดือด ผมกอดเขาไว้แนบอกรู้สึกถึงความรักที่ผมมีต่อมันเป็นครั้งแรก เมื่อมองไปที่เอียนผมกล่าว

“อืม…ผมจำได้หลายอย่าง”

“ยินดีด้วย…โอ้?”

เอียนสังเกตว่าผมรู้สึกกังวล นั่นเป็นสาเหตุที่น้ำเสียงของเธอกลายเป็นคำถามในตอนท้าย

“ก่อนหน้านี้ข้าไม่ได้เป็นตัวของตัวเอง ข้าสูญเสียความทรงจำและอารมณ์ไปมากมาย”

“ท่านรู้สึกโอเคไหม”

ผมส่ายหัว

“ข้าสูญเสียความมั่นใจในตัวเองที่เคยมี”

เอียนและผมแบ่งปันการเชื่อมโยงจิตวิญญาณทำให้เธอสามารถมองเห็นอารมณ์ที่ซับซ้อนมากมายที่ผมกำลังเผชิญอยู่ การแสดงออกทางสีหน้าของเธอกลายเป็นเรื่องซับซ้อน

“แต่ตั้งแต่ข้าได้คุยกับเจ้า ข้ารู้สึกดีขึ้นมาก”

ใบหน้าของเอียนมืดมน เธอกำลังทุกข์ทรมานจากการเชื่อมโยงของเรา

“ขอโทษนะ ข้าเพิ่งจำบางอย่างที่ต้องทำได้”

“ท่านโจร่า เดี๋ยวก่อน!”

แต่ผมไม่ตอบกลับ ผมจากไปโดยไม่หันกลับไปมองข้างหลัง ทิ้งเอียนไว้อย่างนั้น

'ผมไม่สามารถสร้างภาระให้กับเอียนด้วยความรู้สึกมืดมนเหล่านี้ได้'

ทุกสิ่งที่ผมคิดทำให้ผมเจ็บปวดและมันไม่ใช่สิ่งที่ผมอยากจะบังคับเธอ เพราะความผูกพันระหว่างเจ้านาย - ผู้ติดตาม

ผมเดินไปสักพักก่อนจะมาถึงลำธารของเธอ

“เฮ้ ชอมปี้ มาแล้ว!”

กวินยังคงอารมณ์เสียอยู่บ้าง เธออยากอยู่ในกระโหลกศีรษะของผม แต่ผมปฏิเสธเธอไปแล้ว เพราะมันอันตรายนั่นคือสาเหตุที่เธอยังคงทำหน้ามุ่ย

“อืม…กวิน .. ?”

“โอ้โห ?? ชอมปี้! คุยได้แล้ว”

ผมพยักหน้า.

“เชอะ! ดูเหมือนว่าข้าไม่เป็นที่ต้องการแล้ว นั่นคือสิ่งที่เจ้ามาบอกข้าหรือไม่”

“ไม่ กวิน ข้าต้องการเจ้ามากกว่าเดิม”

"จริงๆ? เจ้าต้องการผมสวยไหม? จริงๆ? เอเฮเฮเฮ”

กวินบินไปรอบ ๆ ตัวผม โปรยฝุ่นพิกซี่สีทองของเธอ

“ใช่ ข้ารู้สึกเหมือนกำลังตกลงไปในเหวลึกเพราะกวินไม่ได้อยู่ที่นั่น”

"ใช่ใช่ใช่! ข้าจะอยู่เคียงข้างเจ้าเสมอ! แต่…ข้ารู้สึกหดหู่ เมื่อเจ้าพยายามผลักไสข้าออกไป”

“ไม่ ไม่ใช่ความตั้งใจของข้า ข้าแค่ต้องการปกป้องเจ้า”

“ทำไมเจ้าถึงต้องการปกป้องข้า”

“เพราะเจ้าคือกวิน”

“จริงหรือ? อย่าไปเอาคำพูดของเจ้าเก็บไว้! ข้าชอบมากเมื่อเจ้าบอกว่าเจ้าจะปกป้องข้าเพราะข้าเอง! จากนี้ไปข้าจะไม่เสียใจแม้ว่าเจ้าจะดุข้าก็ตาม”

กวินที่วนอยู่ข้างบน เริ่มตะโกนเสียงดัง ขณะที่เธอรูดซิปเข้าไปในกะโหลกของผม

“ชอมปี้ ได้รับการเลื่อนขั้นจากพาหนะของข้า เป็นผู้พิทักษ์ของข้าแล้ว! ฮิฮิ…ได้เวลางีบสักหน่อย”

เธอร้องไห้อย่างขี้เล่นแล้วก็นอนลงแกล้งหลับ

“อืม…กวิน?”

แม้ว่ามันจะเริ่มเป็นเรื่องตลก แต่เธอก็หลับไป

'หึ ... เจ้าตัวนี้ ถึงกระนั้นผมก็ยังกังวลว่าเธอจะได้รับอิทธิพลจากอารมณ์ของผม เพราะเธอมีความสามารถในการอ่านใจ '

กวินต่างจากเอียน คือเหมือนแสงแดดที่ส่องประกายบวกอยู่เสมอ ซึ่งช่วยบรรเทาภาระบางอย่างในใจของผมได้ บางทีมันอาจจะเป็นแค่อารมณ์ที่เพิ่งค้นพบ แต่การกระทำของเธอรู้สึกเกินจริงมากกว่าปกติราวกับว่าเธอพยายามทำให้ผมมีกำลังใจ

'อาจจะไม่ จิตใจแบบเด็ก ๆ ก็ไม่สามารถสร้างความบันเทิงให้กับความคิดที่ซับซ้อนเช่นนี้ได้'

ไม่ว่าผมจะไม่เคยรู้สึกเรียบง่ายและจริงใจเท่าตอนที่ผมพูดกับกวิน

'กวินโชคดีที่สุดของผมในโลกนี้ ที่ได้พบคุณ'

กวินเสมอที่ช่วยผมจากความมืดมิด ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่ผมจะชื่นชมการมีอยู่ของเธอในใจ

'งั้นเรามาตัดสินใจเลือกทักษะกันเถอะ'

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด