ตอนที่แล้วLv1 Skeleton บทที่ 19
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปLv1 Skeleton บทที่ 21

Lv1 Skeleton บทที่ 20


'ท่านเรียกข้าหรือ?'

เบียงก้าอ้างว่าเธอไม่มีความผิด

เธอหมายความว่าอย่างไร เธอไร้เดียงสา มีหลักฐานใครจะยิงใยได้? ยกเว้นโกเล็ม ทูตทั้งหมดถูกขังอยู่ในใยแมงมุมจำนวนมากที่หมุนอย่างแน่นหนา

'เบียงก้า เจ้าลืมคำสั่งของข้าไปหรือเปล่า?'

การปรากฏตัวของทูตที่น่าสงสาร นั้นค่อนข้างน่าสังเวช

'ท่านบอกข้าว่า อย่าแตะต้องพวกเขาเลย'

'ดังนั้น?'

'ข้าไม่ได้แตะต้องพวกมันและแค่ยิงใย'

'ฮึ เจ้านี่! เจ้ากล้าตีความคำพูดของข้าได้อย่างไร! '

'ยังไงก็ตาม เจ้าก็รู้ว่าพวกมันเป็นศัตรูของเรา ดังนั้นเรามาใช้มันเป็นสารอาหารกันเถอะ นอกจากนี้เรายังเสียน้ำทิพย์ไปโดยสิ้นเชิง '

ผมรู้ว่ามันเป็นสไตล์ของเบียงก้า ที่จะไม่ให้อภัยศัตรู แต่ผมไม่สามารถปล่อยให้เธอดื้อรั้นได้

'ลีกอล เอรีน แฮททันมัดนางไว้' (หมายเหตุ: ดูเหมือนว่าจะมีคนอื่นที่สามารถยิงใยออกมาได้ ... )

'รับทราบ!'

'ท่าน ข้าแค่ให้การปฏิบัติต่อศัตรูที่พวกเขาสมควรได้รับ!'

ผมส่ายหัว

'เจ้าตีความคำสั่งข้าให้เหมาะกับความต้องการของเจ้า ไตร่ตรองถึงการกระทำของเจ้า โดยแขวนไว้บนเพดานสำหรับสัปดาห์หน้า '

'นายท่าน!'

'เบียงก้าเงียบ! หยุดเสียงดัง '

เธอติดอยู่กับเพดาน ใยแมงมุมทำให้เธอถูกมัดแน่น

ผมเข้าหาคณะทูต ซึ่งยังติดอยู่ในใย

'อัลเปี้ยนดำเนินการลบใยแมงมุมออก'

'ทันที นายท่าน'

'โปรดยกโทษให้เราด้วย สำหรับความไม่เคารพที่แสดงออกมา'

ผมโค้งคำนับเล็กน้อยให้กับทูตที่อยู่ในสภาพที่น่าสังเวช แสดงความจริงใจของผม

“ราชา เจ้ากำลังทำอะไรอยู่!”

ชาวแอสโมเดี้ยนกำลังตรวจดูใย พวกเขาดูเหมือนอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับส่วนผสมของใย พวกเอลฟ์โกรธมากและประท้วงด้วยความโกรธต่อการปฏิบัติที่พวกเขาได้รับความเดือดร้อน โกเล็มมาทิลด้ามีขนาดใหญ่เกินกว่าที่จะได้รับผลกระทบจากใยและกำลังพยายามช่วยโรสรินออกไป

'ยกโทษให้ข้า มันเป็นลูกน้องของข้าที่ทำ'

“เจ้าต้องรับผิดชอบต่อการกระทำของคนรับใช้ของเจ้า! ดูเหมือนว่าเจ้าจะผ่อนปรนกับพวกเขามากเกินไป”

ลีออนพูดเกินไปเล็กน้อย ดูเหมือนเป็นเพราะผมเน้นย้ำให้ปฏิบัติต่อพวกเขาในฐานะแขกเสมอ พวกเขาลืมไปว่าแท้จริงแล้วพวกเขาเป็นเชลยของผม

ผมมองลีออนและดูเคร่งเครียด

[เดทสแตร ระดับ 4 ➢ 5]

ปัด!

แม้ว่าเขาจะไม่ได้ตายจากเดทสแตรของผมเพียงครั้งเดียว แต่เลือดของเขาก็ลดลงหนึ่งในสามและเขาก็หมดสติไป

“ลีออน!”

กั๊กกึก!

ชาวแอสโมเดี้ยนที่เฝ้าดูจากด้านข้างดูเหมือนจะดีใจกับความโชคร้ายของคนอื่น ๆ

'ข้าขอการให้อภัยจากเจ้า เนื่องจากการกระทำของผู้ใต้บังคับบัญชาของข้า ก่อนหน้านี้แต่อย่าถือเป็นสัญญาณของความอ่อนแอ!'

ผมบอกจุดยืนของตัวเองชัดเจน

'ตามข้ามา ทูตแอสโมเดี้ยน ข้าอยากคุยกับเจ้าเป็นการส่วนตัว'

เราเดินไปตามทะเลสาบจนมาถึงจุดที่มีโขดหินขนาดใหญ่เรียงซ้อนกันเป็นเนินเล็ก ๆ

“จ้าวหลุม ยกโทษให้เราที่ไม่เคารพ”

ทาลวิน เข้ามาหาผมและคุกเข่าลงบนขาข้างหนึ่ง

'แม้ว่าเขาจะมีความภาคภูมิใจ แต่ทาลวินดูเหมือนจะสามารถยอมรับความผิดพลาดของเขาได้ แต่ผมก็สามารถทำสิ่งนั้นได้'

พิลเบี่ยมดูเหมือนจะลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะคุกเข่าข้างหนึ่ง

'เจ้าต้องการกลับไปบ้านเกิดของเจ้าหรือไม่?'

“ใช่แล้วพวกเราชาวแอสโมเดี้ยนได้เดินทางไปทั่วโลก โดยแยกจากบ้านของเรามาหลายชั่วอายุคน มันเป็นความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเรา”

'บ้านเกิดของเจ้าอยู่ที่ไหน'

“บ้านของเราอยู่ในอิบิลซา”

'แล้วนั่นคือที่ไหน?'

ทาลวินส่ายหัวแสดงความไม่รู้

“เราไม่รู้”

'แล้วทำไมคนของเจ้าถึงตั้งใจที่จะเป็นเจ้าของหลุม?'

เราได้เรียนรู้จากเอกสารสำคัญทางประวัติศาสตร์ว่านานมาแล้ว ดินแดนแห่งนี้ได้รับการตั้งชื่อตามท้องถิ่นของอิบิลซา

'นั่นเป็นเบาะแสเดียวที่พวกเจ้ามี?'

ผมคร่ำครวญอยู่ข้างใน ดูเหมือนว่าอดีตราชาไม่เคยใส่ใจที่จะพูดคุยกับฝ่ายตรงข้ามของเขาและคิดแต่จะรักษาความเป็นเจ้าของหลุม ดูเหมือนเป็นไปได้อย่างแน่นอนที่จะประนีประนอม แต่บางทีนั่นอาจเป็นข้อจำกัดของแมลง

'ข้าจะช่วยเจ้ากลับบ้านเกิด'

“นายท่าน! ท่านพูดจริงหรือ?”

เสียงของ ทาลวิน ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปอย่างมาก

'ใช่ แค่สัญญาว่าเจ้าจะภักดีต่อข้า เมื่อถึงเวลาที่ข้ากลับมา ข้าจะแสดงความจริงใจด้วยการช่วยให้เจ้าพบบ้านเกิดของเจ้า '

'นายท่านของข้า…ก่อนอื่นข้าจะต้องหารือกับหัวหน้าเผ่าของข้า'

ผมชี้ไปที่พิลเบี่ยม

'เจ้าอยู่ที่นี่ ในขณะที่ทาลวินไปและถามหัวหน้า สำหรับการตัดสินใจของพวกเขา เจ้าต้องการกี่วัน?

พวกเขามองหน้ากันและดูเหมือนจะตกลงกันได้ ทาลวินหันกลับมาทางผม

“ขอเวลาข้าสักเดือน ข้าจะได้คำตอบจากท่าน เมื่อถึงเวลานั้น”

ผมพยักหน้า.

“ข้าจะออกเดินทางทันที โปรดช่วยข้าข้ามหน้าผา”

'อัลเปี้ยนช่วยทาลวินข้ามหน้าผา ในขณะที่เขากำลังรีบและหาที่พักของพิลเบี่ยมให้เขา เขาจะเป็นแขกของเราในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า'

'ข้าจะทำมัน นายท่าน'

บ๊ะอุ๋งบ๋ออุ๋ง ~

มดบินหลายสิบตัวมาถึงและพร้อมเพรียงกันยกทาลวินขึ้น ให้เขานั่งผ่านหน้าผา พิลเบี่ยมมุ่งหน้ากลับไปที่เนินเขา อัลเปี้ยนซึ่งมีมดยักษ์สอง สามตัวพาไป

'ตอนนี้ถึงเวลาสำหรับเอลฟ์ที่ดื้อรั้นแล้ว'

ผมส่งข้อความถึง อัลเปี้ยนอีกครั้ง

'นำทางเอลฟ์ไปยังที่ที่ข้าอยู่ บนเนินหินริมทะเลสาบ'

นิมัมขึ้นมาจากทะเลสาบเพื่อสนทนาในขณะที่ผมรอ

“นายท่าน เอลฟ์เป็นเผ่าพันธุ์ที่หัวดื้อ”

ผมพยักหน้าตอบรับ

“เมื่อต้องรับมือกับเด็กดื้อ มือที่แข็งแกร่งและมีพลังในช่วงเวลาที่เด็ดขาดจะได้ผลดีกว่าวิธีที่อ่อนโยน”

ผมพยักหน้าอีกครั้ง ดูเหมือนเธอจะกังวลว่าผมจะไม่สามารถรับมือกับอารมณ์ของเอลฟ์ได้

'ขอบคุณ นิมัมแต่ข้าคิดว่าข้ามีความสามารถพอแล้ว'

“ นายท่าน ข้าจะเฝ้าดูจากใต้น้ำ ฟังดูน่าสนุก ดูบรรดาเอลฟ์ที่ดื้อรั้นตกอยู่ในมือท่าน คงน่าจะดี

สวูดดด ~

เธอจมดิ่งลงไปใต้ผิวน้ำทะเลสาบด้วยรอยยิ้มซุกซน ในระยะไกลผมสามารถเห็นเอลฟ์คู่หนึ่งเข้ามาใกล้ โดยมีมดสีทองพามา ดูเหมือนว่าลีออนยังไม่ฟื้นจากเดทสแตร ของผมและต้องการการดูแลจากนารินเพื่อเดิน ผมไม่คาดคิดว่ามันจะสร้างความเสียหายได้มากขนาดนี้

'ผมทำเกินไปหรือเปล่า'

ผมใช้เดทสแตรมาสักพักแล้ว แต่มันก็ยังแข็งแกร่งเกินไปสำหรับพวกเขา เอลฟ์มีเวทมนตร์และพลังโจมตีที่รุนแรง แต่เลือดของพวกเขาต่ำเกินไป ถ้าผมไม่สามารถควบคุมความแข็งแกร่งของผมได้อย่างถูกต้อง ผมอาจฆ่าพวกมันโดยไม่ได้ตั้งใจ

'คราวหน้าจะต้องเบากว่านี้หน่อย'

“ราชา เป็นอะไรที่ตลกมาก? ทำไมเจ้าถึงทำร้ายลีออน”

ริมฝีปากของลีออนเป็นสีฟ้าและดูเหมือนเธอจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

'เจ้าถามความสัมพันธ์ของข้ากับผู้ใต้บังคับบัญชาของข้า ดังนั้นข้าจึงต้องขีดเส้นไว้'

นารินกัดริมฝีปากล่างพยายามยอมรับความอัปยศอดสู

'ทำไมพวกเจ้า เอลฟ์ถึงต้องการครอบครองหลุมนี้?'

ผมเปลี่ยนหัวข้อเพราะเราไม่ได้ไปไหน ผมไม่ได้สนใจความรู้สึกของพวกเขามากนัก ดูเหมือนพวกเขาจะมีความเป็นศัตรูต่อผม แต่ผมก็ไม่เสียใจกับการกระทำใด ๆ ของผม

นารินจ้องผมสักพักก่อนจะตอบ

“เพื่อกลับสู่บ้านเกิดของเรา”

'บ้านเกิด?'

“ใช่ที่ด้านบนสุดของโลกนี้คือบ้านเกิดของเราเอล์ฟไฮม์ เราต้องการที่จะกลับไปที่นั่นโดยยอมเสียค่าใช้จ่ายทั้งหมด”

เนื่องจากมันตั้งอยู่ที่ด้านบนสุดของโลก ผมเดาว่าน่าจะมีความเกี่ยวข้องกับรากของโลก ซึ่งจะทำให้พวกเขาสนใจในหลุมนี้

'แต่ข้าเป็นเจ้าของสถานที่นี้ เจ้าไม่สามารถครอบครองได้'

นารินกัดฟันแน่น ผมคิดว่าเขาจะเลือดออก ดูเหมือนเขาจะหงุดหงิดกับความไร้พลังของเขา

'แต่ถ้าเผ่าของเจ้า ตกลงกับผม ผมสามารถช่วยเจ้าในการค้นหาบ้านเกิดของเจ้าได้'

“ตกลงแบบไหน”

'มันง่ายพอที่จะรับใช้ข้าในอีกสิบปีข้างหน้า และข้าจะช่วยเจ้าในการค้นหาของเจ้า'

อันที่จริงผมมีความคิดที่ดีอยู่แล้วว่ามันจะอยู่ที่ไหน แต่ผมก็เก็บมันไว้กับตัวเอง

“จ้าวหลุมสิ่งที่ เจ้าเลี้ยงเรา…มันคือน้ำทิพย์จากรากโลกหรือเปล่า”

'มันเป็นจริง แต่เจ้าควรเก็บข้อมูลนั้นไว้กับตัวเอง ถ้าคนอื่นรู้และมายึดสถานที่แห่งนี้ เจ้าจะหมดโอกาสกลับบ้าน '

แครอทและไม้เท้านี่เป็นเครื่องมือที่ผมเลือกใช้เพื่อทำให้เชื่อง เอลฟ์ที่ดื้อรั้น แม้ว่านารินจะดูหนักใจ แต่ผลลัพธ์ก็ได้ถูกตัดสินไปแล้ว เมื่อมีความคลาดเคลื่อนอย่างมากในด้านอำนาจ ฝ่ายที่อ่อนแอกว่ามีทางเลือกน้อยมาก นอกจากจะทำตามเจตจำนงของผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด นั่นเป็นวิธีของสุนัขตัวนี้ที่กินสุนัขทั้งโลก

'ข้าไม่มีเจตนาที่จะทำให้เจ้าหรือคนของเจ้าได้รับอันตรายใด ๆ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเวลา 10 ปีความสัมพันธ์ระหว่างเจ้านาย / ผู้รับใช้ ข้าจะให้โอกาสเจ้า 3 ครั้งในการปฏิเสธคำสั่งของข้า '

ผมรู้สึกว่ามันเป็นข้อเสนอที่สมเหตุสมผลทีเดียว

“ข้า แต่จ้าวหลุมข้าต้องยืนยันกับผู้นำของเราก่อนที่จะตัดสินใจ”

ผมพยักหน้าและชี้ไปที่ลีออน

'เป็นธรรมดา แต่ผู้หญิงคนนั้นจะอยู่ที่นี่'

“นางเป็นตัวประกันเหรอ”

'อืม เนื่องจากเจ้ายังเป็นศัตรูของข้า นางจะต้องอยู่ที่นี่ในฐานะแขกของอัลเปี้ยน'

“ข้า ยอมรับ จ้าวหลุม”

โห่ ~ บุ๊ง!

มดบินซึ่งประจำการอยู่ใกล้ ๆ พานารินผ่านหน้าผา

'ปฏิบัติต่อผู้หญิงคนนี้ในฐานะแขก'

มดยักษ์มาช่วยหามลีออนกลับไปที่รังของพวกมัน

'ถึงเวลาคุยกันยาว ๆ '

ผมพยายามนึกภาพการสนทนาครั้งต่อไปโดยใช้แขนไขว้กัน

“นายท่าน ท่านเจ๋งมาก ท่านสามารถสร้างความสัมพันธ์ระหว่างเจ้านาย / ผู้รับใช้กับเอลฟ์ที่จู้จี้จุกจิกเหล่านั้นได้ แม้ว่าท่านจะสร้างสถานการณ์ที่พวกเขาไม่มีทางเลือกในเรื่องนี้ก็ตาม”

นิมัมขึ้นมาจากน้ำแล้ว และนั่งบนหินเพื่อสนทนา

'ตราบใดที่พวกเอลฟ์ปรารถนา ข้าสามารถใช้มันกับพวกมันได้ เพื่อปกป้องสถานที่แห่งนี้ ข้าควรจะนำทางแกะหลงทางเพื่อที่จะพูด '

“ราชาองค์เก่าแค่พยายามปกป้องสถานที่ แต่ดูเหมือนว่าท่านกำลังคิดว่าจะก้าวไปข้างหน้า”

'มันไม่มีอะไรพิเศษ ถ้าเจ้าหยุดใครบางคนไม่ให้บรรลุความปรารถนาพวกเขา พวกเขาก็จะกลับมาแบบแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น แต่ถ้าเจ้าให้ความหวังเล็ก ๆ กับพวกเขา การต่อต้านของพวกเขาก็พังทลายลง '

ผมมุ่งหน้ากลับไปที่ป่าโดยทิ้ง นิมัมไว้ข้างหลัง ที่นั่นผมพบโกเล็มมาทิลด้าถือโรสรินด้วยมือทั้งสองข้างอย่างคนที่ถืออัญมณีล้ำค่า แม้จะเหนื่อยล้าจากการต่อสู้ของเราและการรักษาในภายหลังของเบียงก้า แต่มันก็ยังคงห่วงใยเพื่อนสนิท

'มาทิลด้าเราคุยกันได้ไหม?'

“ว่า.มา.เลย.”

น้ำเสียงแปลก ๆ นิดหน่อย แต่ผมไม่รู้สึกถึงความเป็นศัตรู

'ข้าอดไม่ได้ที่จะทำรุนแรงในการต่อสู้ครั้งก่อน โปรดเข้าใจด้วย'

“ข้า.เข้าใจ.เจ้า.ชอบ.ต่อสู้.โรสลิน.มี.ความแข็งแกร่ง.จะ.ดี.กว่า.นี้”

โรสลินหลับไปอย่างรวดเร็ว บางทีตอนนี้พระอาทิตย์ขึ้นแล้ว เราควรย้ายเธอไปที่ที่มืดกว่า

'อัลเปี้ยนช่วยพาโรสลินไปห้องมืดได้ไหม'

'ข้ากำลังรอคำแนะนำของท่าน นายท่าน'

มดยักษ์เข้ามาใกล้มาทิลด้า

“ข้า.จะ.ไม่.ยอม.ยกโทษ.ให้.เจ้า.ถ้า.เจ้า.ทำ.อันตราย.นาง”

'เจ้ามีเชื่อเถอะว่านางจะปลอดภัย'

มาทิลด้าส่งโรสลินที่หลับใหลของมดอย่างระมัดระวัง ซึ่งจากนั้นก็หายไปในป่า เป็นไปได้มากที่จะพาเธอกลับไปที่รังของพวกมัน

'ทำไมสมาคมถึงสนใจที่นี่?'

“เพราะ.โซเลสเต้.แต่.ตอนนี้.เขา.ถูก.กัก.ไว้.แล้ว.ดังนั้น.มัน.จึง.น่า.สนใจ”

'สมาคมของเจ้าประกอบด้วยคนที่กลับชาติมาเกิดหรือไม่?'

โกเลมมองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง บางทีอาจจะกลัวผู้แอบฟัง

'ไม่ต้องกังวล ลูกน้องทั้งหมดของข้า อยู่ไกลมันเป็นแค่เราสองคนที่นี่'

ทุกคนอยู่ห่างจากที่ตั้งของเราอย่างน้อย 20 เมตร ดังนั้นหากมาทิลด้าควบคุมเสียงได้ก็ไม่น่าจะมีปัญหาใด ๆ (หมายเหตุอืม…. ชื่อสมาคมของพวกเขาคือสมาคมผู้กลับชาติมาเกิด …)

“ใช่ ราชา.ท่านเคย.มี.ชีวิต.ก่อน.หน้า?”

ผมพยักหน้า

'เจ้ามีกี่คน?

“ปัจจุบัน เรา.มี.แค่.ห้า”

แล้ว. เจ้ามีมากกว่านี้ในอดีตหรือไม่ '

“เรา.มี.20.แต่.พวกเขา.ตาย.หรือ.จาก.ไป.แล้ว.”

อย่างน้อยผมก็สามารถสบายใจได้บ้าง ที่ผมไม่ได้อยู่คนเดียว แต่มันก็ทำให้เกิดความไม่มั่นคงเช่นกัน

'โซเลสเต้ เป็นคนแบบไหน?'

“เป็น.หนึ่ง.ผู้กลับ.ชาติ.มา.เกิด.ที่.มี.ความ.ชั่ว.ร้าย.ทุกคน.ต้อง.ทำ.ตาม.คำสั่ง.ของ.เขา.เขา.อยู่.ใน.สุสาน.”

'มันเป็นสมาคมที่ปิดผนึกเขาหรือเปล่า?'

“ใช่.เรา.จับ.เขา.ไว้.ใน.ห้อง.มี.ประตู.กั้น.เขาไว้.ป้องกัน.การรบกวน.และ.มังกร.เป็น.ตัว.ป้องกัน.ทาง.เข้า.ของ.สุสาน”

ผมสามารถเข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันได้ไม่มากก็น้อย ดูเหมือนว่าโซเลสเต้จะเป็นคนแรกที่ได้กลับชาติมาเกิดในโลกนี้ แต่ความกระหายในอำนาจของเขานั้นแข็งแกร่งเกินไป เขาบังคับให้ผู้กลับชาติมาเกิดอีกคนรวมกลุ่มกันและสร้างสมาคมซึ่งปิดผนึกเขาไว้

'อย่างน้อยผมก็ยืนยันว่าโซเลสเต้ได้รับการปิดผนึกอย่างถูกต้องและด้วยการปิดกั้นอุโมงค์นั่นก็เป็นเรื่องที่น่ากังวลไม่น้อย

“โซเลสเต้.มี.ความ.มาสารถ.อัญเชิญ.หลายสิ่ง.เขา.คาด.เดา.ไม่ได้.เรา.เก็บ.ดวง.ตา.ของ.เขา.ไว้”

ผมจำได้ว่าเห็นความสามารถในการอัญเชิญ ในหน้าสถานะของเขา บางทีผมอาจถูกเรียกตัวไปที่ประตูนั้นและเขาก็แอบมีอิทธิพลต่อความคิดของผมโดยที่ผมไม่รู้

'เอาล่ะเมื่อทราบถึงเจตนาที่ดีของเจ้า ข้าหวังว่าจะมีความสัมพันธ์ที่เป็นมิตรกับสมาคม'

“เจ้า.ต้อง.การ.อะไร.จาก.เรา”

'เขาเพิกเฉยต่อความปรารถนาดีของผม ผมควรจะใช้วิธีที่มีพลังมากกว่านี้หรือไม่'

ความคิดที่อันตรายเข้าครอบงำจิตใจของผม

“โรสลิน.เรียก.พวกเขา.มา.พวกเขา.จะ.ปลอดภัย.ที่นี่.ตอนนี้”

ดูเหมือนทั้งสมาคมจะมาที่ผม ผมรู้ว่ามีอีกแค่ 3 คน ดังนั้นมันจึงไม่ได้คุกคามมากนัก แต่พวกเขาสามารถผนึกพลังได้เหมือนโซเลสเต้ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถเพิกเฉยได้

'ในอนาคตเจ้าควรขออนุญาตจากข้า ก่อนจัดการ อย่างไรก็ตาม เราสามารถพิจารณาครั้งนี้เป็นกรณีพิเศษ ได้ข้าจะอนุญาต'

“ขอโทษ.ข้า.ตัดสินใจ.โดย.ตัว.ข้า.เอง”

แม้เขาจะขอโทษ แต่ผมก็ไม่รู้สึกเสียใจกับการกระทำของเขา

'อืม ข้ามีบางอย่างที่ต้องจัดการ ดังนั้นเราจะพูดคุยกันในภายหลัง'

ผมยังคงมีคำถามที่ยังไม่ได้รับคำตอบมากมาย แต่ธุระของผมกับอัลเปี้ยนนั้นสำคัญที่สุด ดังนั้นผมจึงทิ้งโกเลมไว้เบื้องหลัง

'สมาคม ... ยังไม่ชัดเจนว่าเราจะเป็นเพื่อนหรือเป็นศัตรูกัน'

ปวดหัวอีกแล้วที่ผมต้องจัดการ ผมมีหลายอย่างในใจ ขณะมุ่งหน้าไปที่ห้องกับรากของโลก เพื่อพบกับอัลเปี้ยน

'ถึงเวลาสำหรับการผจญภัยครั้งใหม่แล้วหรือยัง?'

ผมกลัวนิดหน่อย แต่ส่วนใหญ่เต็มไปด้วยความคาดหวัง ขณะที่ผมดู รากของโลก

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด