บทที่ 110: การสังหารมังกร
แสงวาบของพลังแบทเทิล คัทที่แสนอันตรายพุ่งลงมาจากท้องฟ้า มันมีพลังที่จะทำลายทุกสิ่ง
มันเป็นเหมือนกับว่า
ความยุติธรรมได้ลงมาจากฟ้าด้วยตัวเอง!
ทุกคนเบิกตากว้างและมองด้วยความไม่เชื่อ...
เมื่อโคเรียวทรัสซ์กลิ้งออกมาจากถ้ำ เขาก็เต็มไปด้วยความหวังใหม่ เขาเชื่อว่าเขาจะไม่ตายและสามารถมีชีวิตรอดออกไปได้สำเร็จ
เขาเห็นสมาชิกเผ่าของเขา ตราบใดที่เขามีเวลาฟื้นตัว เขาก็สามารถปกครองทวีปรีเจนดารีได้ เขาจะเผาทั้งอาณาจักรเหล็กและอาณาจักรอื่นๆ ของมนุษย์ด้วยเปลวเพลิงอันเกรี้ยวกราดของเขา
เมื่อเขาล้มลงกับพื้นและกำลังจะยกศีรษะอันมหึมาของเขาขึ้น
จู่ๆ ออร่าแห่งการสังหารที่เต็มไปด้วยความเยือกเย็นก็พุ่งลงมาจากท้องฟ้า
เจ้ามังกรสามารถหลบได้ทันเวลา เขารู้สึกว่าหัวของเขาหนักขึ้นและความเจ็บปวดอย่างรุนแรงก็ทำให้สติของเขาขุ่นมัว
ปัง!
สายฟ้าระเบิดเป็นพลังต่อสู้
ทุกคนต่างเป็นพยานในการเห็นภาพกะโหลกของมังกรไฟที่ถูกระเบิดโดยพายุสายฟ้า เกล็ดแวววาวของมันที่เต็มไปด้วยกระแสไฟฟ้าร่วงหล่นลงมาทับทหารจำนวนมากเสียชีวิต
เวลาผ่านไปสักพัก
และด้วยเสียงดังตูม ผู้ยิ่งใหญ่แห่งท้องฟ้า มังกรไฟโคเรียวทรัสซ์ก็ทรุดตัวลงกับพื้นอย่างแรง รูม่านตาสีเหลืองเพลิงของเขาดับลง เจ้ามังกรได้ถูกปลิดชีวิตลงแล้ว...
ในขณะเดียวกัน
ครึ่งเอลฟ์ที่ดูเหมือนเทพเจ้าสายฟ้ายืนอยู่บนหัวของมังกร และดึงดาบยาวที่ฝังอยู่ในหัวออกมา เขามองไปที่ใบหน้าของทุกคนและหัวเราะออกมาเบาๆ “มังกรตัวนี้เป็นของเรา”
หลังจากดาบแห่งสายฟ้าระดับคุณภาพทองเข้มของเขาถูกทำลาย วิลเลียมก็ได้รับ ดาบแห่งสายฟ้าใหม่ระดับอีปิค
มันไม่ได้แตกต่างจากก่อนหน้านี้มากนัก เฉพาะคุณสมบัติและลักษณะพิเศษเท่านั้นที่เพิ่มระดับขึ้นมา
ดาบอันใหม่นี้มีเอฟเฟกต์พิเศษเพิ่มเติมอีกสี่แบบ
พายุสายฟ้า: การโจมตีครั้งต่อไปของคุณจะทำให้เกิดพายุสายฟ้า ความเสียหายจากสายฟ้าจะเป็น X5
พลังที่ใช้: ไม่มี
คูลดาวน์: 10 นาที
วิลเลียมได้ประหารชีวิตมังกรด้วยการลงดาบเพียงครั้งเดียว นั่นคือพลังแบทเทิล คัท
อย่างไรก็ตาม
พลังแบทเทิล คัทนี้ได้รับการปรับปรุงด้วย แสงแห่งรุ่งอรุณ มันเพิ่มพลังงานการต่อสู้ทั้งหมดขึ้น 50% และด้วยเหตุนี้ความเสียหายจึงขยายกว้างมากขึ้น
มันเพิ่มพลังให้พายุสายฟ้าเพียงเท่านั้น แต่กลับสร้างความเสียหายอย่างไม่น่าเชื่อ
การเฉือนเพียงครั้งนั้นครั้งเดียวทำให้กะโหลกศีรษะระเบิด!
แต่การเฉือนครั้งนั้นสร้างความเสียหายโดยใช้สายฟ้า การเฉือนจึงรุนแรงและสร้างความเสียหายจากการระเบิด วิลเลียมสร้างความเสียหายไปทั้งหมด 27340 แต้ม!
และมันเป็นเพียงฟางเส้นสุดท้ายที่ปลิดชีวิตมังกร งานหลักในการสร้างบาดแผลนั้น คนอื่นได้ทำให้แล้ว
ออกัสติน, มัคฮู เรดด์และเหล่าทหารที่ได้รับบาดเจ็บมองดูมังกรไฟที่ตายแล้วด้วยความไม่เชื่อ พวกเขาทั้งหมดลุกโชนด้วยไฟโกรธ
“ลอร์ดแห่งแสงวิลเลียม เจ้าสมควรตาย !!!” ออกัสตินคำราม
ดราก้อนสเลเยอร์ที่แท้จริงปรากฏตัวต่อหน้าผู้คนนับหมื่น มันเป็นจุดกำเนิดของตำนานที่แท้จริง
อาจกล่าวได้ว่า
การโจมตีมังกรที่ร้ายแรงของวิลเลียมทำให้การต่อสู้ครั้งก่อนไร้ความหมาย...
ณ เวลานี้
ไม่มีใครจดจำหรอกว่าใครเป็นคนทำให้มังกรได้รับบาดแผล พวกเขาจะยกยอแต่ชื่อของคนที่ฆ่ามังกรเท่านั้น
“ขอโทษด้วย แต่เรากำลังขโมยแสงสปอร์ตไลท์” วิลเลียมยักไหล่ เขาอยากจะบอกพวกเขาว่าตัวเขาเป็นผู้เล่นระดับบอสรีเจนดารีที่มีค่าหัวมหาศาลในชีวิตก่อนหน้านี้
เขากระโดดลงมาจากหัวมังกรและโบกมือภายใต้การจ้องมองของทุกคน
จากการกระทำนี้ของเขา ร่างขนาดมหึมาของมังกรก็หายวับไป
“โอ… พระเจ้า?” สมาชิกเผ่าของมังกรยักษ์เบิกตาของพวกเขาด้วยความประหลาดใจพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอ
“...” ออกัสตินและมัคฮู เรดด์มองหน้ากันและกัน พวกเขาจำมันได้ สมบัติมิติที่มีมิติขนาดใหญ่เป็นของตัวเอง
วิลเลียมก้มหัวต่ำลงพร้อมกับลูบแหวนวงที่สองของเขา เขายืมมันมาจากโมเสส และเขาก็ต้องคืนมันให้กับโมเสสเมื่อสงครามนี้จบลง!
แต่เขากลับตกอยู่ในอันตรายทันที แอรอนที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นได้นำทหารของเขาเข้าล้อมวิลเลียม
ทหารหลายพันคนล้อมวิลเลียมเอาไว้ ไม่มีทางให้เขาหนีไปได้
กองทัพของมังกรยักษ์ถอยกลับและแม้แต่ ผู้ติดตามมังกรที่แสนภักดีก็เลือกที่จะถอยทัพ
มันเป็นเพราะเจ้านายของพวกเขาถูกสังหาร เจ้านายเขาถูกลอร์ดแห่งเมืองรุ่งอรุณตัดหัว!
แม้แต่ร่างกายของเขาก็หายไปและพวกเขาก็ไม่สามารถเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ใดๆ ได้เลย พวกเขาทำได้เพียงถอยหนีและระบายความคับข้องใจลงที่อื่น
ฝูงชนผิวดำถอยลงจากภูเขา พวกเขาไม่ได้นำศพของสหายที่เสียชีวิตลงไปด้วย
ออกัสตินเดินเข้าไปในวงล้อมด้วยสีหน้าเย็นชา สีหน้าของเขาเคร่งขรึมขณะที่เขาพูดว่า “เจ้าทำการสังหารมังกร ตอนนี้เป็นไงล่ะ เจ้าคิดว่าเจ้าจะสามารถหลบหนีออกไปได้?”
แต่วิลเลียมไม่ได้กังวลและเดินเล่นอยู่ภายในวงล้อม เขาไม่ได้สนใจออกัสตินหรือนักล่าค่าหัวเถื่อน แต่เขายืนอยู่บนก้อนหินขนาดใหญ่และสำรวจสภาพรอบๆ...
วิลเลียมจะกลัวไหม?
ไม่ วิลเลียมไม่มีวันอ่อนข้อ!
เขายิ้มอย่างอ่อนโยนและพูดว่า “ประโยคนั้นควรเป็นของเรา… เจ้าไม่สามารถหนีได้แล้ว”
“เจ้าหมายถึงอะไร? เจ้าจะมาดักรอเราได้อย่างไร? ด้วยกองทัพทหาร 2,000 นายที่อ่อนแอของเจ้างั้นหรือ?” ออกัสตินไม่ใช่คนโง่ เขารู้ว่าวิลเลียมมีทหารกี่นาย แต่ด้วยจำนวนที่นับว่าน้อย เขาจึงไม่ต้องกังวลเรื่องนี้
วิลเลียมยกดาบแห่งสายฟ้าของเขาขึ้นและชี้ดาบไปยังทหารที่ปิดล้อมหลายพันคนขณะที่เขาพูดว่า “ถูกต้องแล้ว เจ้ากำลังถูกล้อม”
นักรบปีศาจที่ร่างกายถูกกลืนกินด้วยพลังการต่อสู้สีดำเกือบจะสูญเสียการควบคุม เขากลัวว่าพลังแห่งการต่อสู้สีดำจะพุ่งออกมาจากปากของเขา เขาจึงกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ แต่เขาก็ไม่วายเหน็บแนมวิลเลียม “นั่นเจ้าล้อเล่นอยู่หรอ”
“ลอร์ดแห่งเมืองรุ่งอรุณกลายเป็นคนปัญญาอ่อนหลังจากสังหารมังกรไปแล้วงั้นหรือ” ใครบางคนพูดน้ำเสียงเอ็นดู
ก่อนที่จะมีคนได้เหน็บแนมวิลเลียมต่อไป
ทหารคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาและตะโกนว่า “พวกเราถูกล้อมอยู่จริงๆ ศัตรู 2,000 นายกำลังปีนภูเขาและศัตรู 4,000 ถึง 5,000 นายก็มุ่งหน้ามาจากทางใต้เช่นกัน!”
ในเวลาเดียวกัน เหล่าเอลฟ์ชั้นยอด 130 ตนที่อยู่ด้านบนของถ้ำก็กระโดดลงบนพื้นและรวมตัวกันอย่างรวดเร็วรอบวิลเลียม
ออกัสตินตกลงสู่ห้วงความคิด…
มัคฮู เรดด์เองก็ครุ่นคิด...
แอรอนลูบหน้าและพูด “ดี ไม่เจ็บดี!”
ทหารคนอื่นๆ กำลังสับสน พวกเขาไม่เข้าใจว่าพวกเขาถูกล้อมรอบได้อย่างไร
“เป็นไปได้อย่างไร? ทางใต้คือมหาสมุทร…” ออกัสตินพึมพำ เขาอดไม่ได้ที่จะตบหน้าตัวเองเพื่อปลุกตัวเอง
ไม่ใช่เวลาที่จะคิดว่ากองทหารเพิ่มเติมเข้ามาได้อย่างไร
เขาต้องตัดสินใจว่าแนวทางปฏิบัติต่อไปของเขาจะเป็นอย่างไร ..
เขามองไปที่วิลเลียมที่ถูกล้อมอยู่ เขารู้ว่านี่อาจเป็นโอกาสเดียวของเขาที่จะฆ่าวิลเลียม
แต่เขาเหลือบมองไปยังทหาร 3,000 นายของเขาและอดไม่ได้ที่จะส่ายหัว...
แต่ในช่วงถัดมา
เขาก็ตะโกนออกมาอย่างขุ่นเคือง “บ้าเอ้ย ฆ่าวิลเลียมปัญญาอ่อนคนนี้ซะ!”
ออกัสตินพุ่งไปข้างหน้าเหมือนประกายไฟที่บดขยี้โลก เขาชนเข้ากับวิลเลียม!
ทหารอีกหลายคนเลือกที่จะเข้าโจมตีเอลฟ์ 100 ตนที่พวกเขาล้อมไว้
ออกัสตินทำเช่นนี้ในขณะที่เขาไม่สามารถทนต่อการสูญเสียมังกรและต้องการที่จะฆ่าวิลเลียม
“โอกาสมีแค่ครั้งเดียว วิลเลียม ข้าเต็มใจที่จะเสียสละกองทัพของอาณาจักรเหล็กทั้งสองกองเพื่อฆ่าเจ้าและทหารของเจ้า” ออกัสตินและวิลเลียมต่อสู้กับพวกเขาและได้รับบาดเจ็บเช่นกัน
ทั้งสองมีอุปกรณ์ที่ทรงพลังซึ่งประกอบด้วยชุดอุปกรณ์คุณภาพระดับทองและอาวุธระดับอีปิค
แต่วิลเลียมไม่ต้องการให้มีผู้บาดเจ็บเสียชีวิตมากเกินไป
ในระหว่างการต่อสู้ เขาก็หัวเราะออกมาและพูดว่า “แทนที่จะถูกฆ่า มันน่าจะดีกว่าถ้าเราตายไปด้วยกัน ระวังม้วนกระดาษปืนใหญ่เวทมนตร์ของเราเอาไว้!”
เมื่อมัคฮู เรดด์ได้ยินคำพูดเหล่านี้ เขาก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
ออกัสตินเห็นว่าอัจฉริยะมัคฮู เรดด์หนีไปแล้ว เขาก็ตื่นตระหนก เขาตะโกนอย่างหวาดกลัวและถอยกลับไปอย่างต่อเนื่องพร้อมกับกองทหารของเขา
อย่างไรก็ตาม…
อย่างไรก็ตามคัมภีร์สีดำไม่ได้ระเบิด
มันหายไปพร้อมกับควันดำ...
เมื่อออกัสตินที่เต็มไปด้วยความโกรธและความต้องการที่จะเฆี่ยนร่างกายของวิลเลียมร้อยๆ ครั้ง
เขารู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังเลียใบหน้าของเขา...
เขารู้สึกได้ถึงลางไม่ดีและหันหน้าไปมอง
เขาพบแม่มดหน้าตาน่ากลัวนอนแผ่อยู่บนหลังของเขา มันเลียใบหน้าของเขาด้วยลิ้นที่เต็มไปด้วยหนอน
"อา!!!"
เสียงกรีดร้องที่น่ากลัวดังก้องท่ามกลางภูเขาหิมะของทะเลตะวันออก
