11.อย่ากลัวเลย ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนท่านเอง

หลิ่วเจินโอบกอดคนผู้นั้นจากด้านหลัง รู้สึกเพียงว่าคนผู้นี้ตัวช่างเย็นจัด ทั้ง ๆที่ห่มผ้านวมผืนหนาแล้ว ทว่าตัวก็ยังคงเย็นอยู่ดี นางจงใจเอ่ยเสียงนุ่มนวลอ่อนโยน  “อย่ากลัวเลย  ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนท่านเอง จะไม่มีใครรังแกท่านได้”

เป็นเพราะถ้อยคำนี้  ทั่วทั้งร่างของกู้หรูเฟิงดูคล้ายว่าจะสงบระงับ  ชายหนุ่มถูกอีกฝ่ายโอบกอดแนบแน่นตลอดทั้งคืน  เขารู้สึกถึงความอบอุ่นทางเบื้องหลัง แม้กระทั่งฝันร้ายที่คอยตามหลอกหลอนเขา ก็มลายหายไปสิ้น

คืนนี้คนทั้งสองต่างนอนหลับสนิทเป็นพิเศษ

ยามตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย  กู้หรูเฟิงพบว่าตนเองอยู่ในอ้อมกอดของหลิ่วเจิน  คนทั้งสองต่างไม่เคยแนบชิดสนิทใกล้กันขนาดนี้มาก่อน  ใบหน้าชายหนุ่มพลันแดงก่ำราวกับจะคั้นออกมาเป็นโลหิต ทว่ากลับไม่กล้าโวยวาย เพราะตระหนักว่าตนเองก็กอดอีกฝ่ายเช่นกัน  อีกทั้งยามผล็อยหลับไปนั้น มือตนอาจจะเคลื่อนไปกอดอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัวก็เป็นได้  ครั้นแล้วชายหนุ่มจึงค่อย ๆบรรจงเลื่อนมือของหลี่วเจินออกจากร่างตนอย่างแผ่วเบาที่สุด จากนั้นจึงนอนลงแล้วแสร้งทำเป็นหลับ เหนืออื่นใด เมื่อเจอสถานการณ์อันน่ากระอักกระอ่วนเช่นนี้  การไม่ทำตัวกระโตกกระตากถือเป็นทางออกที่ดีที่สุด

อีกอย่าง เขารู้สึกแปลกๆในใจ  ชัดเจนว่า หากคนทั้งสองพัวพันใกล้ชิดกันมากกว่านี้อีกนิด พวกเขาคงต่างมีแต่ความเบื่อหน่ายจนไม่อยากสนทนากันเป็นแน่

แต่เหตุใดความรู้สึกในยามนี้ ถึงมีแต่ความขัดเขินเล่า?

ชายหนุ่มเพิ่งค้นพบประเด็นนี้  แต่ก็ไม่กล้าขุดลึกลงไป  จึงรีบปัดมันทิ้งไปเสีย

ทางฟากหลิ่วเจิน นางตื่นก่อนชายหนุ่มเสียอีก สาเหตุที่นางแกล้งทำเป็นหลับ ก็เพราะตนเองก็รู้สึกขัดเขินเหมือนกัน  และเมื่อเห็นผู้อื่นเขินอายยิ่งกว่าตน  จึงนึกสนุก และบังเกิดความคิดอยากเย้าแหย่อีกฝ่ายเล่นดูสักหน่อย

นางจึงจงใจยกขาพาดเอวอีกฝ่าย และให้รู้สึกฉงนในใจ เดิมทีเจ้าของร่างเดิมกับกู้หรูเฟิงต่างป็นสามีภรรยากัน อย่าบอกนะว่าสองคนนี้ไม่เคยพัวพันใกล้ชิดกันมาก่อน ดังนั้นพอนางแสดงท่าทีเช่นนั้นออกมา จึงทำให้เขารู้สึกขัดเขินใช่หรือไม่?

พอเกิดความสงสัยนี้ ก็นอนต่อไม่ลงแล้ว หญิงสาวจึงยกขาตนเองออกจากตัวชายหนุ่ม รอเวลาผ่านไปสักพัก นางจึงค่อย ๆลืมตาตื่นขึ้น พลางเหลือบตามองกู้หรูเฟิง  จึงเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงแสร้งทำเป็นหลับตามเดิม

หญิงสาวล้างหน้า สีฟัน  ทำธุระส่วนตัวเสร็จ ครั้นแล้วจึงไปทำอาหารมื้อเช้าต่อ

ผ่านไปไม่นาน กู้หรูเฟิงจึงลืมตาตื่นขึ้นอีกคน ขาทั้งสองข้างของเขายังเจ็บอยู่  พอลุกขึ้นขยับขา ความปวดร้าวก็เสียดแทงขึ้นมา ทว่ายังโชคดี ที่พอเขาใช้ไม้เท้ามาช่วยพยุง ก็ทำให้สามารถลุกขึ้นยืนได้  ดังนั้นปัญหาเร่งด่วนข้อที่สาม นับว่าคลี่คลายลงได้แล้ว

วันนี้หลังจากชายหนุ่มสามารถลุกขึ้นยืนได้  ต่อมาเขาก็ลองก้าวเดินไปสองก้าว จึงพบว่าไม่รู้สึกเจ็บมากอีกแล้ว การให้หมอมารักษานับว่าได้ผลดีจริง ๆ  ชายหนุ่มลังเลอยู่ชั่วขณะ ในที่สุดก็หันไปเอ่ยกับหลิ่วเจินผู้ซึ่งกำลังประกอบอาหารอยู่ “ขอบคุณนะ”

หลิ่วเจินอดยกยิ้มไม่ได้  ในที่สุดสิ่งที่ตนได้กระทำลงไป นับว่าไม่สูญเปล่า กระทั่งมือของหญิงสาวที่กำลังผัดชิ้นมันฝรั่งก็ดูว่องไวกระฉับกระเฉงขึ้นมาก เมื่อหญิงสาวยกอาหารมาวางบนโต๊ะเสร็จ จึงพูดขึ้น “ไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้าหรอก  มันเป็นสิ่งที่ข้าสมควรทำ”

กู้หรูเฟิงรู้สึกสับสนกับตัวตนของหญิงสาวตรงหน้า  คราหนึ่งก็ร้ายเหลือ เปี่ยมไปด้วยเขี้ยวเล็บแหลมคนประดุจนางมาร  ส่วนอีกครากลับดูเฉยเมยสงบนิ่ง ประหนึ่งน้ำนิ่งในสระ ยามนี้เขาได้เห็นภาพพจน์ทั้งสองแบบ สลับสับเปลี่ยนไปมาไม่หยุดต่อหน้าต่อตา   ทำให้ผู้คนแยกแยะไม่ออกไปชั่วขณะ

ชัดเจนว่าร่างก็มีอยู่ร่างเดียว  แล้วไฉนถึงได้มีสองบุคลิกเล่า?

ชาวหนุ่มพลันนึกได้ว่าเขาเคยอ่านพบในหนังสือโบราณ ซึ่งอยู่ในห้องหนังสือของตระกูล  ซึ่งกล่าวว่าคนบางคนเกิดมาพร้อมกับสองบุคลิก ซึ่งถือกันว่าเป็นความเจ็บป่วยประเภทหนึ่ง  บุคลิกหนึ่งนั้นจะอ่อนโยนนุ่มนวลดังสายน้ำ ส่วนอีกหนึ่งสามารถฆ่าคนได้ดั่งผักปลา ทั้งสองบุคลิกย่อมเปลี่ยนสลับกันไปมาได้ ซึ่งก็อาจเปลี่ยนคนดีให้กลายเป็นคนบ้าได้ในที่สุด

“เจ้า...บิดามารดาเจ้าเคยพาเจ้าไปให้หมอรักษาหรือไม่?”

หลิ่วเจินค่อนข้างละอายใจ  รู้ดีว่าพฤติกรรมต่าง ๆที่แสดงออกมานี้ หาได้สืบทอดมาจากความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมมากนัก ดังนั้น หญิงสาวจึงปรับสีหน้าให้นิ่งเฉย และตั้งคำถามกับอีกฝ่าย “ไฉนท่านถึงได้ถามเรื่องนี้ขึ้นมาเล่า?”

กู้หรูเฟิงเงียบไปชั่วอึดใจ และเอ่ยด้วยความใคร่รู้ “เพราะพิษพวกนั้น  ซึ่งก็คือของที่เรากินกันเป็นปกติ  แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไรว่าพวกมันไม่มีพิษ? ข้าสงสัยว่าเจ้าเคยกินพวกมันมาก่อนหรือไม่  หรือเพราะบิดามารดาเจ้าพาเจ้าไปหาหมอ  ดังนั้นเจ้าจึงไม่เป็นไร  เจ้าถึงได้รู้ว่าของพวกนี้สามารถกินได้ใช่หรือไม่ ?”