ตอนที่แล้วL.P.T ตอนที่ 61 การฝึกทักษะที่น่าเบื่อ
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปL.P.T ตอนที่ 63 การปรับตัวให้เข้ากับกฎธรรมชาติของผู้อ่อนแอ

L.P.T ตอนที่ 62 ขัดขวาง


ตอนนี้ดวงอาทิตย์ค่อยๆหายไปภายใต้ภูเขาที่ห่างไกลและแสงระเรื่อของดวงอาทิตย์ก็ค่อยๆหายไปเช่นกัน และแล้วป่าโทคิวะก็กลายเป็นยามค่ำคืนแทน

ในตอนนี้ซาโต้ยังคงก่อไฟใต้ต้นไม้ใหญ่ที่เป็นฐานลับของเขาและกำลังย่างขาหลังกวางป่าตัวหนาอยู่

ด้วยการย่างอย่างพิถีพิถันของซาโต้ ขาของกวางป่าที่โรยเกลือตอนนี้มีสีน้ำตาลทองอยู่แล้วและกลิ่นหอมของเนื้อก็ถูกปล่อยออกมาจากขากวางข้างนี้

นอกจากโปเกมอนป่าที่อุดมสมบูรณ์แล้วป่าโทคิวะยังอุดมไปด้วยทรัพยากรสัตว์ป่านาๆชนิดอีกด้วย

ด้วยความช่วยเหลือของเรดาร์มีชีวิตอย่างซูแบท ซาโต้ก็สามารถหากลุ่มกวางป่าได้อย่างง่ายดายจากนั้นก็จับกวางป่าที่อ้วนพีได้อย่างง่ายดายโดยอาศัยสปร์อัมพาตของคุไซฮานะ

สำหรับกวางป่าตัวนี้ ซาโต้ได้ใช้ประโยชน์จากมันให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ เลือดกวางนั้นถูกเก็บไว้ในขวดแก้วที่เคยเก็บเลือดวัวก่อนหน้านี้และซาโต้ก็ดึงหนังกวางออกอย่างระมัดระวังและล้างออก และกำจัดกลิ่นเลือดแล้วปล่อยให้แห้งบนกิ่งไม้

สำหรับเนื้อกวางนั้นซาโต้เอาขาที่มีไขมันที่มีค่าที่สุดทั้งสี่ขามาเท่านั้นและเนื้อกวางที่เหลือจะถูกมอบให้กับโปเกมอนป่ากินเนื้อเป็นอาหารที่เฝ้าดูอยู่รอบๆ แน่นอนสำหรับเขากวางที่มีค่าซาโต้ก็ไม่ได้เหลือทิ้งเอาไว้เช่นกัน

เมื่อเห็นขากวางป่าที่ย่างจนหอมอยู่ตรงหน้าเขา ซาโต้ก็ขยับมือของเขาและหั่นเนื้อกวางด้วยมีดล่าสัตว์อย่างรวดเร็วเพื่อลิ้มรสมัน

ตอนนี้สมาชิกในทีมยกเว้นเขาได้กินอาหารเย็นไปหมดแล้วและเขาก็ใช้เวลาตั้งนานเพื่ออาหารที่อยู่ตรงหน้าเขาอีกด้วย

เมื่อซาโต้กำลังจะหยิบเนื้อกวางออกมาจากไฟ แต่กลิ่นที่น่าดึงดูดของเนื้อสัตว์ก็ดึงดูดโปเกมอนป่ามาในขณะเดียวกัน

ตอนนี้รอบๆต้นไม้ใหญ่ของซาโต้ ได้มีดวงตาสีแดงหรือสีเขียวคู่หนึ่งกำลังจับตาดูเขาอยู่ในความมืด

สำหรับโปเกมอนป่าเหล่านี้ที่ถูกดึงดูดด้วยแสงไฟและกลิ่นของเนื้อสัตว์ ซาโต้ได้รู้มาตั้งแต่แรกแล้วด้วยความช่วยเหลือของซูแบทแต่นอกจากจะระมัดระวังแล้วเขาก็ไม่ได้เลือกที่จะจัดการหรือทำอะไรพวกมัน

เนื่องจากตลอดระยะเวลาของการเดินทางในป่าลึก ซาโต้จึงค่อยๆเข้าใจว่าไม่มีประโยชน์ที่จะหลบหนีหากต้องการที่จะตั้งหลักในป่าโทคิวะนี้อย่างแท้จริงก็จำเป็นต้องแสดงความแข็งแกร่งของตัวเองอย่างเหมาะสม เขาเคยเห็นตรงริมฝั่งแม่น้ำมาก่อนตัวอย่างที่ดีที่สุดคือโปเกมอนป่าไม่กล้าทำอะไรผลีผลามเมื่อเขาเอาชนะโปเกมอนป่าจำนวนมาก

ในความเป็นจริง ตอนั้นถ้าหากโปเกมอนป่ายังคงไล่ล่าซาโต้และโปเกมอนของเขา ซูแบทและคุไซฮานะซึ่งใกล้หมดกำลังจะต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอนและตอนนั้นซาโต้ก็คงไม่รอดเช่นกัน

อย่างไรก็ตามโปเกมอนป่าที่ตามมาเหล่านี้ไม่ได้ทำเช่นนี้ หลังจากได้เห็นโปเกมอนป่าที่เข้าไปก่อนแพ้ให้กับซาโต้ พวกมันทั้งหมดก็ไม่กล้าที่จะเข้าสู้กับเขาหรือตามมาด้วยซ้ำ

ในฐานะโปเกมอนป่าที่อาศัยอยู่ในป่าเป็นเวลานาน พวกมันทุกตัวเชื่อในสัญชาตญาณแห่งความป่าเถื่อนเป็นอย่างมากและตระหนักถึงความจริงที่ว่า"สัตว์ร้ายก่อนตายนั้นน่ากลัวที่สุด"จากบทเรียนที่มันเคยเจอกันมา พวกโปเกมอนก็เลยไม่กล้าที่จะบุกเข้าไปโจมตีซาโต้ในช่วงสุดท้าย

จากฟังก์ชั่นการตรวจสอบของระบบพบว่าไม่มีโปเกมอนป่าตัวใดที่ปรากฏในบริเวณใกล้เคียงที่มีเลเวลสูงกว่า 30 เลย ซึ่งหมายความว่าสถานการณ์ตรงหน้ายังอยู่ในระดับที่ซาโต้สามารถจัดการได้

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือหลังจากร่วมมือกันเพื่อเอาชนะโปเกมอนป่าหลายตัวในตอนนั้น โปเกมอนทั้ง 2 ตัวของเขาทั้งซูแบทและคุไซฮานะก็เริ่มมีความมั่นใจและก็แสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่งเวลาประสานการโจมตี

เหล่าโปเกมอนป่าที่เดินไปมาใกล้ๆสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของซูแบทและคุไซฮานะที่คอยปกป้องซาโต้อยู่ นี้เลยทำให้พวกเขาลังเลที่จะเข้ามาโจมตี

และในขณะเดียวกันโปเกมอนป่าที่มีสัญชาตญาณดีกว่าปกติหน่อย ทั้งหมดรู้สึกได้ถึงเจตนาฆ่าของมนุษย์ที่นั่งอยู่หน้ากองไฟเหมือนจะสื่อว่าหากกล้าที่จะก้าวเข้าไปรบกวนหรือโจมตีละก็พวกมันจะต้องตายแน่นอน เหมือนกับการเชือดไก่ให้ลิงดู

ตอนนี้ซาโต้พร้อมที่จะฆ่าแล้ว กฎของป่าคือการกินผู้อ่อนแอเนื่องจากโปเกมอนป่าเหล่านี้มีความคิดที่จะฆ่าเขาและกินเขาถ้าเป็นยังงั้นพวกมันก็ต้องเตรียมพร้อมที่จะถูกเขาฆ่าเช่นกัน

การยอมแพ้อย่างเชื่อฟังและถูกใครบางคนฆ่ามันไม่ใช่สไตล์ของซาโต้ กังนั้นต่อให้เขาต้องโหดร้ายกับโปเกมอนเขาก็จะทำ แต่ถ้ามีโปเกมอนที่เข้าหาเข้าด้วยความเป็นมิตรเขาก็อาจจะปล่อยผ่านไปก็ได้

แต่โปเกมอนบางตัวก็ที่อยู่ไม่สุขนั้น แม้ว่าเขาจะไม่ยั่วโมโหมันแต่อีกฝ่ายก็จะมาหาเรื่องเขาด้วยตัวเอง ดังนั้นเขาก็จะไม่ใจอ่อนเมื่อถึงเวลานั้นอย่างแน่นอน

ในตอนนี้ซาโต้ค่อยๆลิ้มรสเนื้อกวางป่าย่างในมือของเขาอย่างเชื่องช้าในขณะที่มองดูทุกสิ่งรอบตัวด้วยสายตาที่เฉียบคม และเมื่อเขากำลังจะกินครึ่งหนึ่งของเนื้อกวางป่าย่างในมือของเขาหมด หัวหน้าเปอร์เซียนที่สุดท้ายก็ทนอาหารที่ล่อตาล่อใจไม่ไหวก็กระโดดเข้าใส่ซาโต้

หัวหน้าเปอร์เซียนตัวนี้เร็วมาก ซาโต้อาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมื่อไหร่กันที่เปอร์เซียนตัวนี้ปีนขึ้นไปบนกิ่งไม้ด้านบนเขา

ทันใดนั้นเปอร์เซียนก็โฉบลงมาจากกิ่งไม้และอาศัยแรงจากการตกของมันในการเพิ่มความเร็ว ตอนนี้มันเปรียบกับผีที่มีสีขาวตกลงมาจากท้องฟ้าในยามค่ำคืนเลย

กรงเล็บแมวคู่หนึ่งวอันแหลมคมได้พุ่งเข้าหาหัวของซาโต้ เห็นได้ชัดว่าเปอร์เซียนนั้นไร้ความปราณีมาก การโจมตีครั้งนี้ของมันกะจะทำให้ซาโต้ได้รับบาดเจ็บสาหัสในทันที

น่าเสียดายที่เปอร์เซียนอยู่ภายใต้การจับตามองของซูแบทมานานแล้วเมื่อฝ่ายตรงข้ามลงมือ ซูแบทที่นอนอยู่บนไหล่ของ ซาโต้ก็ทำหน้าที่ทันที

เขาควบคุมพลังงานธาตุบินสร้างพายุหมุนสีขาวปรากฏขึ้นบนหัวของซาโต้ทันทีและทันใดนั้นเปอร์เซียนก็ได้ปะทะกับพายุหมุนสีขาวก่อนที่จะถึงตัวซาโต้เสียอีก

"นาา!" ในเวลาเดียวกันคุไซฮานะที่เฝ้าดูอย่างใกล้ชิดรอบๆก็จู่โจมหัเปอร์เซียนทันทีภายในไม่กี่วินาทีของพายุหมุนสีขาวที่กำลังกักขังเปอร์เซียนอยู่นั้น ลูกบอลพลังงานสีฟ้าคราม5-6ลูกก็ถูกปล่อยออกไปจากมือของเธอและโจมตีเขาใส่เปอร์เซียนที่อยู่บนอากาศอย่างแม่นยำ

ลูกบอลพลังงานระเบิดทันทีหลังจากที่มันสัมผัสกับเปอร์เซียนในวินาทีถัดมา และก็เกิดเสียงระเบิดดัง"บูม ~" และหลังจากนั้นเปอร์เซียนที่มีแผลเป็นทั่วตัวก็นอนลงบนพื้นหญ้าหน้าซาโต้ทันที

เปอร์เซียนไม่ได้สูญเสียพลังการต่อสู้ไปโดยสิ้นเชิง มันต้องการที่จะลุกขึ้นจากพื้นและหลบหนี แต่คราวนี้ซาโต้ก็ได้ถือมีดล่าสัตว์ และก่อนที่เปอร์เซียนตัวนี้จะสิ้นสติแล้วจมลงสู่ความมืดมิดตลอดกาล ภาพที่มันเห็นเป็นครั้งสุดท้ายคือ ดวงตาคู่หนึ่งที่เหลือทนและเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

หลังจากจัดการเปอร์เซียนที่กำลังจะตายด้วยมีดล่าสัตว์แล้ว ซาโต้ก็กลับมายืนที่หน้ากองไฟจากนั้นก็กินขากวางป่าย่างที่เหลือต่อไปซูแบทและคุไซฮานะก็กลับไปอยู่ตำแหน่งเดิมของตัวเองต่อ

ในเวลานี้ดวงตาส่วนใหญ่ที่มองไปจากหญ้าใกล้ๆได้หายไป หลังจากเห็นศพบนพื้นหญ้าที่ค่อยๆเย็นลง พวกมันจึงเลือกที่จะจากไปอย่างเงียบ ๆ

ในไม่ช้าในสภาพแวดล้อมที่เลวร้ายใกล้ๆ ก็เริ่มหายไปและมีเสียงแมลงในตอนกลางคืนพร้อมกับเสียงใบไม้ที่เคลื่อนไหวตามสายลมอย่างสงบ

"ฉันขอโทษ ตอนนี้ฉันจะยังไม่ตาย ดังนั้นฉันคงต้องให้นายตายเพื่อฉันเท่านั้น" เมื่อมองไปที่ศพที่แห้งอยู่ตรงหน้าเขาซาโต้ถอนหายใจแล้วใช้เสียงที่แผ่วเบาจนเขาได้ยินคนเดียวเท่านั้นพูดออกมา

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด