L.P.T ตอนที่ 53 คู่หูตัวที่สาม
เมื่อซาโต้กำลังจะจับคุไซฮานะที่ตอนนี้อยู่ในลูกบอลระดับสูงที่ขว้างไปแล้วได้สำเร็จ ก็มีเสียงหึ่งๆมาจากที่ไกลๆเห็นได้ชัดว่าการต่อส้ครั้งใหญ่ในฝั่งของซาโต้ มันสร้างความตื่นตระหนกให้กับทหารสเปียร์ที่กำลังลาดตระเวนอยู่ใกล้ๆมาก
"มันตามมาไม่มีที่สิ้นสุดเลยจริงๆสิน่ะ ซูแบทแสดงสีสันให้พวกมันเห็นหน่อยใช้ปีกเหล็กกล้าโจมตีก่อนเพื่อแก้ปัญหาเรื่องเสียงในการต่อสู้ รีบต่อสู้ให้จบละ" เมื่อเห็นสเปียร์ 3 ตัวปรากฏตัวเป็นแนวจากด้านหลัง ซาโต้จึงพูดกับซูแบททันที
ทันใดนั้นซูแบทก็กระพือปีกเมื่อเขาได้ยินคำพูดของซาโต้และสเปียร์พวกนั้น ซูแบทก็เร่งความเร็วเต็มพร้อมสำหรับการโจมตีที่รุนแรงและหลังจากนั้นก็เริ่มรวบรวมพลังไปที่ปีกทั้ง 2 ข้างของตัวเอง
หลังจากผ่านไป1สัปดาห์ของการฝึกฝนและยังมีระดับที่เพิ่มขึ้นในปัจจุบัน ความเร็วในการบินของซูแบทก็ได้เพิ่มขึ้นไปอีกระดับและเพียงครู่เดียวซูแบทก็มาอยู่ด้านหลังพวกสเปียร์จากทางด้านซ้ายสุดทันที จากนั้นเมื่อเห็นว่าพวกสเปียร์เริ่มหันมามองมันแล้ว ซูแบทก็รีบพุ่งเข้าไปเอาปีกฟาดใส่พวกสเปียร์ทันที
ทันใดนั้นสเปียร์ที่ถูกโจมตีด้วยปีกเหล็กกล้าของซูแบทก็ถูกกระแทกออกดัง"ฃู~" จากนั้นมันก็ไม่สามารถบินขึ้นได้เนื่องจากได้รับบาดเจ็บสาหัส สเปียร์ที่เหลืออีก2ตัว ก็มองไปที่สหายของพวกมันล้มลงทันทีไม่เพียงแต่พวกมันจะไม่สะดุ้ง แต่มันยังดุร้ายมากกว่าเดิม ก่อนจะตรงไปทางซ้ายและขวาโดยยังคงพยายามเอาชนะซูแบทด้วยกำลังของพวกมัน 2 ตัว
ซูแบทนั้นไม่ต้องการที่เล่นอีกแล้ว ซูแบทเลยใช้ทักษะพายุหมุนออกมาทันทีแล้วควบคุมพายุหมุนสีขาวขนาดเล็ก2ลูกพร้อมกันเพื่อโจมตีสเปียร์ทั้ง 2 ตัว ด้วยความช่วยเหลือของพายุขนาดเล็กทั้ง 2 นี้ เมื่อ สเปียร์2ตัวถูกขังอยู่ในพายุเรียบร้อย ซูแบทก็ยิงชาโดว์บอลอันทรงพลังไปที่สเปียร์ทันที
3วินาทีต่อมา พายุสีขาวทั้ง 2 ลูกก็หายไปและปรากฏสเปียร์ 2 ตัวที่สูญเสียความสามารถในการต่อสู้ได้ตกลงสู่พื้นอย่างอ่อนแรง
หลังจากที่ซูแบทต่อสู้ 1 ต่อ 3 เสร็จภายในเวลาไม่ถึง 10 วินาที ลูกบอลระดับสูงที่ยังคงแกว่งไปมาบนพื้นปุ่มที่มีไฟสีแดงตรงกลางก็ส่งเสียง "ติ้ง~" ออกมา
ซาโต้เห็นลูกบอลที่จับคุไซฮานะไว้ขึ้นแสงว่าการจับเสร็จสิ้นเขาจึงคว้าลูกบอลจากบนพื้นขึ้นทันทีจากนั้นก็รีบออกจากที่นี้พร้อมกับซูแบทที่กลับมาอยู่ข้างๆเขาแล้ว
ไม่นานหลังจากที่ซาโต้จากไปฝูงสเปียร์อย่างน้อย 1 โหลก็บินเข้ามา หลังจากเห็นเพื่อนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสบนพื้นดวงตาคู่นั้นของพวกมันก็กลายเป็นสีแดงและจากนั้นหัวหน้าทีมของกลุ่มสเปียร์ที่กำลังโกรธเกรี้ยวก็สั่งให้พวกมันแยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว เพื่อค้นหาสิ่งใดก็ตามที่น่าสงสัยในสภาพแวดล้อมใกล้เคียง
หลังจากนั้นไม่นานหญ้าที่อยู่ใกล้ๆก็เริ่มปรากฏการเคลื่อนไหวขึ้นและภูติป่าที่อ่อนแอจำนวนมากก็เริ่มหนีไปรอบๆ สเปียร์ที่ไม่พอใจเหล่านี้จึงเริ่มโจมตีสิ่งมีชีวิตที่อยู่ใกล้ๆอย่างไม่ตั้งใจเพราะพวกมันไม่สามารถหาต้นเหตุของเรื่องได้นั้นเอง
ในตอนนี้ ซาโต้ผู้ซึ่งเป็นผู้ร้ายกำลังซ่อนตัวอยู่เหนือยอดของต้นไม้หนาแน่นใกล้ๆโดยใช้ใบไม้ที่หนาแน่นปิดทับและใช้ใบไม้ที่เปื้อนปิดบนร่างกายของเขาเพื่อปกปิดกลิ่นและเขาก็หนีออกมาจากการค้นหาของสเปียร์ได้สำเร็จ
"ฮึ่ม ตราบใดที่นายยังไม่เชี่ยวชาญทักษะมากพอด้วยนิสัยแบบนี้ของนายมันอาจจะพาปัญหาหนักกว่านี้มาให้นายก็ได้" หลังจากซูแบทได้บอกซาโต้เกี่ยวกับฝูงสเปียร์และได้ขึ้นมาหลบแล้ว ซาโต้จึงพูดเกี่ยวกับการต่อสู้เมื่อกี้ของซูแบททันที
หลังจากนั้นซาโต้ก็กดปุ่มของลูกบอลในมือทันทีจากนั้นก็ปล่อยคุไซฮานะออกมา ทันทีที่ลูกบอลถูกเปิดออกกลิ่นที่ไม่พึงประสงค์ก็กระจายไปรอบๆทันที
ในช่วงเวลาสั้นๆ เสียง"หึ่งหึ่ง~" ก็ดังออกมาจากหญ้าใกล้ๆโปเกมอนและสิ่งมีชีวิตบางตัวที่ซ่อนอยู่ในหญ้าใกล้เคียงทนกลิ่นเหม็นไม่ได้เลยเริ่มหนีไปทุกหนทุกแห่ง
ในเวลานี้คุไซฮานะที่ออกมาจากลูกบอลก็ได้เห็นทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในบริเวณใกล้เคียงและความโกรธก็ปรากฏบนใบหน้าของเธออีกครั้ง อย่างไรก็ตามนอกจากความโกรธแล้วเธอยังเศร้าและหดหู่มากขึ้นอีกด้วย หลังจากที่เหล่าโปเกมอนและสิ่งมีชีวิตจากไปแล้วเธอก็ซ่อนหัวของเธอลงไปในหญ้าลึก
"ออกมาเถอะ คุไซฮานะเธอไม่เห็นเหรอว่าฉันกับซูแบทไม่ได้หนีไปหลังจากที่ได้กลิ่นนี้ ไม่มีอะไรตอนนี้ที่เธอต้องกังวลหรอก เพราะตอนนี้เธอเป็นโปเกมอนของฉันแล้วและเธอก็เป็นเพื่อนของซูแบทแล้วเช่นกัน เพราะฉะนั้นฝากตัวด้วยนะทั้งในตอนนี้และในอนาคตข้างหน้า" เมื่อเห็นคุไซฮานะนั้นเศร้าและรู้สึกว่าตัวเองด้อยค่า ซาโต้จึงนำซูแบทที่กำลังจะหนีไปซ่อนอยู่ในหญ้าไกลๆแล้วพามันเดินไปหาคุไซฮานะแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม
"เซ ซ่าซ่าา~~" แม้ว่าซูแบทจะทนกลิ่นของคุไซฮานะไม่ได้ แต่เมือ่ได้ยินเจ้าของพูดเช่นนั้น ซูแบทก็พยายามต่อต้านกลิ่นและพูดกับคุไซฮานะเป็นการแสดงการต้อนรับเธอ
"นา ~" เมื่อได้ยินซาโต้และซูแบททักทายอย่างนี้ คุไซฮานะที่ซ่อนตัวอยู่ในหญ้าก็ตกใจและรีบเดินออกจากพื้นหญ้าทันทีโดยมองไปที่ซาโต้และซูแบทด้วยความขี้อายของเธอ
หลังจากที่เธอพัฒนาจากนาโซโนะคุสะกลายเป็นคุไซฮานะ โปเกมอนและสัตว์ใกล้เคียงก็เริ่มอยู่ห่างจากเธอ เหตุผลนั้นง่ายมาก เนื่องจากกลิ่นเหม็นของเธอแถมเธอยังมีกลิ่นที่แรงกว่าคุไซฮานะตัวอื่นๆหลายเท่า เพื่อนๆของเธอจึงเริ่มเกลียดเธอเพราะพวกเขาทนไม่ได้กับกลิ่นเหม็นที่น่ากลัวที่เธอปล่อยออกมา
ดังนั้นเธอจึงเปลี่ยนจากคุไซฮานะที่ไร้เดียงสาและมีความสุขไปเป็นคุไซฮานะที่ส่งกลิ่นแห่งความเหงาและรู้สึกด้อยค่าอย่างรวดเร็ว แต่ซาโต้และซูแบทก็เป็นพวกเดียวที่เธอรู้สึกว่าพวกเขาอยากเป็นเพื่อนกับเธอตั้งแต่เธอได้วิวัฒนาการมา สิ่งนี้ทำให้หัวใจของเธอรู้สึกสะเทือนใจมาก
"ไม่ต้องกังวล คุไซฮานะเราเป็นคู่หูกันแล้วในตอนนี้ และฉันไม่รังเกียจกลิ่นของเธอมานี่สิ นี้คือของขวัญที่เราได้เจอกัน" ซาโต้ยิ้มให้คุไซฮานะอย่างจริงใจ จากนั้นมอบก้อนพลังงานอัญมณีให้กับคุไซฮานะ
ในความเป็นจริง ซาโต้รู้สึกไม่สบายใจอย่างมากกับกลิ่นเหม็นจากคุไซฮานะในช่วงแรก แต่เมื่อเขาเห็นความหงุดหงิดและความเศร้าบนใบหน้าของเธอที่ถูกภูติและสัตว์อื่นๆหันหน้าหนีใส่ เขาก็ตั้งใจที่ต่อต้านกับกลิ่นเหม็นนี้ เพราะเขารู้ว่ามันเป็นโอกาสที่ดีที่จะได้ใกล้ชิดกับคุไซฮานะที่เพิ่งถูกทำให้อ่อนแอลงตัวนี้
หลังจากได้ยินคำพูดของซาโต้อีกครั้งและเห็นรอยยิ้มที่จริงใจบนใบหน้าเขา ในที่สุดคุไซฮานะก็เชื่อว่าซาโต้ต้องการเป็นเพื่อนกับเธอจริงๆและในที่สุดเธอก็แสดงรอยยิ้มที่มีความสุขบนใบหน้าของเธอแล้วก็รับก้อนพลังงานนั้นที่มีกลิ่นหอมอยู่ในมือของซาโต้มา
"นา~~" หลังจากกลืนก้อนพลังงานอัญมณีที่ซาโต้ยื่นมาให้ในคำเดียวดวงตาของคุไซฮานะก็กลายเป็นทรงกลมเผยให้เห็นท่าทางที่มึนเมาอย่างมากและมีเสียงร้องอย่างสนุกสนานดังออกมาจากปากของเธอ
10 วินาทีต่อมาคุไซฮานะก็หายจากอาการมึนเมาและเธอยังพบว่าตอนนี้ไม่เพียงแต่ร่างกายจะแข็งแรงขึ้นแล้ว เธอยังฟื้นตัวได้จากอาการบาดเจ็บที่เกิดจากซูแบทได้เร็วมากอีกด้วย
"ดูเหมือนว่าเธอจะชอบของขวัญของฉันมากสินะ ฝากตัวในอนาคตด้วยละคุไซฮานะ" เมื่อเห็นคุไซฮานะหายจากอาการมึนเมาของเธอแล้ว ซาโต้จึงพูดกับคุไซฮานะโดยเหยียดมือขวาออกไปหาเธอ
ไม่รู้ว่าซาโต้กับซูแบทอยู่ในสภาพแวดล้อมที่มีกลิ่นเหม็นมานานแค่ไหนแล้ว ตอนนี้เขาและซูแบทเลยได้ปรับตัวให้เข้ากับกลิ่นเหม็นนี้แล้ว แม้ว่ามันจะยังคงอึดอัดอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้รู้สึกถึงระดับอาจจะอ้วกออกมาแบบตอนแรกแล้ว
"นาาา" หลังจากพยักหน้าเธอก็เหยียดแขนพืชสีฟ้าทั้งสองข้างออกมาจับมือของซาโต้ไว้แน่นแสดงใบหน้าที่เรียบง่ายพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ
บางทีอาจเป็นเพราะมีความสุขมากเกินไป ดอกตูมบนหัวของคุไซฮานะก็เปิดมากขึ้นและเริ่มแผ่กลิ่นเหม็นที่รุนแรงออกมาจากมัน สักพักซาโต้ที่อยู่ใกล้กับคุไซฮานะมากที่สุดก็ถูกโจมตีทันที (ซูแบทมันไม่สามารถยืนได้ดังนั้น มันเลยบินไปที่ต้นไม้ที่ห่างจากกลิ่มเหม็นไประดับนึง)
"โอเค คุไซฮานะ ตอนนี้เธอต้องทำตามคำสั่งของฉันแล้ว ใช้สังเคราะห์แสงภายใต้แสงแดดตรงนั่นก่อน ตอนนี้เธอต้องรีบหายจากอาการบาดเจ็บโดยเร็วที่สุด" ซาโต้อาศัยความมุ่งมั่นและความอดทนอีกครั้งหลังจากที่ทนอยู่กับกลิ่นเหม็นรุนแรงที่คุไซฮานะเริ่มปล่อยออกมาเรื่อยๆ หลังจากที่ได้สัมผัสมือเล็กๆของคุไซฮานะ เขาก็รีบพูดกับคุไซฮานะที่ยังคงมีอาการบาดเจ็บอยู่บนร่างกายทันที(อยากหนี)
สำหรับซาโต้ที่สามารถต่อต้านกลิ่นเหม็นมานานและยังคงทนอยู่กับเธอได้จนถึงในตอนนี้ คุไซฮานะจึงชื่นชอบซาโต้มากและเชื่อฟังคำพูดของเขาในทันที พร้อมเดินไปยังพงหญ้าใกล้ๆที่มีแสงแดดส่องลงมาตามรอยแตกของชั้นใบไม้ จากนั้นเธอก็เริ่มใช้สังเคราะห์แสงเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของเธอทันที
ทันทีที่คุไซฮานะจากไปกลิ่นเหม็นที่กำลังทับถมซาโต้ก็หายไปพร้อมกันทันที ซึ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหายใจโล่งสบายง่ายขึ้นมากและในขณะเดียวกันเขาก็เริ่มมีความมั่นใจมากขึ้นในหัวใจของเขาสำหรับการทดลองการเอาชีวิตรอดในป่าโทคิวะใน วันถัดๆไป
สำหรับเขาที่ค่อนข้างอ่อนแอในตอนนี้ ด้วยคุณลักษณะกลิ่นเหม็นของคุไซฮานะ มันจะเป็นสิ่งจำเป็นที่สามารถเพิ่มโอกาสในการอยู่รอดในป่าของเขาได้อย่างมาก เมื่อเทียบกับการต้องเจอกับกลิ่นเหม็นแล้วมันน้อยกว่ามาก
