L.P.T: ตอนที่ 14 เหล่าเหยื่อที่ปรากฏตัว
ซาโต้เปลี่ยนเป็นชุดลูกสมุนแก๊งร็อคเก็ตจากนั้นก็วางเครื่องแบบมือใหม่สามชุดไว้บนเตียงอย่างเรียบร้อย ก่อนออกไปเขาเหลือบมองไปที่ห้องนี้ซึ่งอยู่แถวหน้าของห้องของผู้ดูแลหลังจากนั้นเปิดประตูและเดินออกไป
ซาโต้ที่เพิ่งเดินออกจากห้องไปด้วยชุดแก๊งร็อคเก็ตแพรวพราวของเขาจึงดึงดูดความสนใจของพวกมือใหม่คนอื่นๆที่เดินอยู่ในพื้นที่ทันที มือใหม่แต่ละคนแสดงความตกใจและชื่นชมบนใบหน้าของพวกเขาทันทีที่เห็น
"คุณปราบโปเกมอนแล้วหรือยังโปเกมอนเริ่มต้นของคุณคืออะไร" ชายคนหนึ่งที่เป็นมือใหม่ของแก๊งร็อคเก็ต เข้ามาถาม ซาโต้ด้วยสีหน้าที่ว่างเปล่าดวงตาของเขาเต็มไปด้วยอาการไม่อยากจะเชื่อ
และหลังจากที่มือใหม่ชายคนนั้นถามคำถามแล้วมือใหม่คนอื่นๆในพื้นที่ก็มองไปที่ซาโต้อย่างกระตือรือร้นหวังว่าเขาจะให้คำตอบที่ตรงใจพวกเขาได้
"ใช่อย่างที่คุณเห็นตอนนี้ฉันได้รับการเลื่อนขั้นเป็นสมุนแก๊งร็อคเก็ตอย่างเป็นทางการแล้วสำหรับโปเกมอนเริ่มต้นนั้นก็คือซูแบท" เมื่อเผชิญกับคำถามที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดทั้งสองนี้ ซาโต้ก็ไม่อยากที่จะซ่อนมันและตอบตามความเป็นจริง
"มันคือซูแบท! พี่ชายโปเกมอนที่ฉันเลือกก็เป็นซูแบทเหมือนกันบอกฉันได้ไหมว่าคุณปราบโปเกมอนตัวนี้ได้อย่างไรได้โปรด"
"โปเกมอนเริ่มแรกของฉันก็เป็นซูแบทเช่นกันโปรดบอกวิธีปราบมันให้ฉันที"
หลังจากที่ได้ยินว่าโปเกมอนแรกเริ่มของซาโต้เป็นซูแบทแมือใหม่แก๊งร็อคเก็ตทั้งสองที่อยู่ใกล้ๆก็แสดงความประหลาดใจบนใบหน้าของพวกเขาและรีบก้าวไปข้างหน้าทันทีโดยมองไปที่ซาโต้ด้วยความชื่นชมและเยินยอ
น่าเสียดายที่เมื่อเผชิญกับการเยินยอของเพื่อนร่วมองค์กรชายทั้งสองคนนี้ซึ่งมีอายุมากกว่าเขาหลายปีอย่างเห็นได้ชัดการแสดงออกบนใบหน้าของซาโต้ก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยโดยยังคงใบหน้าที่เย็นชาเหมือนเดิม
"ใช่ แต่คุณจะจ่ายในราคาเท่าไรละ" ซาโต้ตอบกลับอย่างเย็นชา
ทันทีที่ซาโต้กล่าวออกมานั้น สีหน้าเยินยอบนใบหน้าของชายสองคนที่รับการทดสอบเหมือนกันก็หายไป พวกเขามองไปที่ซาโต้ด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรและก้าวเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ
เมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลงทั้งต่อหน้าและลับหลัง ซาโต้ได้แต่แอบส่ายหัวในใจโดยไม่พูดอะไร เขาเพียงแค่ก้าวขึ้นไปและเดินต่อไปในทิศทางของบันได
"อย่าเป็นแบบนี้ทุกคนเป็นมือใหม่ในช่วงเวลาเดียวกันดังนั้นเราควรช่วยกัน เพราะฉะนั้นช่วยเราเถอะ" ในเวลานี้เองหนึ่งในมือใหม่ที่รับการทดสอบแก๊งร็อคเก็ตที่เป็นชายร่างสูงและกำยำได้บล็อกทางของซาโต้ และมองมาที่เขาพร้อมกับยิ้มเยาะเย้ยเขา
ในเวลาเดียวกันกลุ้มคนที่อยู่เบื้องหลังซาโต้ที่เป็น พวกมือใหม่ของแก๊งร็อคเก็ต บางคนก็หันมามองซาโตที่กำลังถูกบล็อกทาง ในบรรดาพวกเขานั้นชายสองคนที่มาขอให้ซาโต้บอกวิธีปราบซูแบทยังแสดงให้เห็นถึงใบหน้าที่สนใจการยิ้มเยาะเย้ยของมือใหม่แก๊งร็อคเก็ตร่างใหญ่คนนั้น
"หึ แกคิดว่าฉันจะถูกรังแกหลังจากที่ฉันมีโปเกมอนแล้วอย่างนั้นเหรอ แกอย่าให้ฉันพูดอีกเป็นครั้งที่สองออกไปซะ ก่อนที่ฉันจะจำเรื่องนี้ไว้ แล้วหลังจากที่ฉันกลายเป็นหัวหน้าของแกพอถึงตอนนั้น ถ้าแกยังกล้าที่จะทำให้ฉันขุ่นเคืองฉันก็มีสิทธิ์ที่จะฆ่าแก" เมื่อเห็นคนแบบนี้มาโผล่อยู่ใกล้ๆเช่นนี้ ซาโต้ก็แสดงท่าทีเยาะเย้ยเล็กน้อยบนใบหน้าของเขาและกล่าวออกมา
ในวินาทีต่อมา ซาโต้ เปิดลูกบอลที่เขาถืออยู่ในมือและปล่อยซูแบทของเขาออกมาข้างนอก
แสงสีขาวยิงจากลูกบอลที่เปิดขึ้นไปในอากาศทันที หลังจากแสงสีขาวหายไปซูแบทก็บินไปในอากาศจากนั้นก็ร่อนลงบนไหล่ขวาของซาโต้ อย่างเชื่อฟัง
เมื่อได้ยินคำพูดของซาโต้และได้เห็นซูแบทของคู่ต่อสู้ตกลงมาบนไหล่อย่างเชื่อฟัง ใบหน้าของเจ้าหน้าที่แก๊งร็อคเก็ตที่บล็อกทางของซาโต้และมือใหม่รอบๆก็แสดงอาการตื่นตระหนก พวกมือใหม่ได้เห็นพลังของโปเกมอนมาแล้วซึ่งมันเป็นเรื่องที่เกินเอื้อมกำลังของคน
เมื่อชายร่างสูงที่กำลังขวางซาโต้เห็นดังนี้แล้ว ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยเหงื่อ เขาไม่คิดว่าซาโต้ที่ดูผอมและอ่อนแออในตอนแรกจะดุร้ายอย่างนี้ และเมื่อจ้องไปที่ดวงตาที่สงบอย่างน่ากลัวของซาโต้อีก แต่อย่างไรก็ตามนะตอนนี้ชายร่างสูงกำลังรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นตัวตลกที่กำลังกระโดดไปรอบๆทีเดียว
ชายร่างสูงที่อยู่ตรงหน้าซาโต้ เขาดูเหมือนจะตะลึงกับซูแบทของซาโต้ เขาแตะซูแบทเบาๆบนไหล่ขวาของเขาด้วยมือของเขาจากนั้นก็มองไปยัง ชายร่างสูงที่กำลังยืนราวกับเป็นรูปปั้นที่เต็มไปด้วยเหงื่อ จากนั้นก็เดินไปทางบันไดเรื่อย ๆ
"พัฟ~" หลังจากซาโต้ผ่านไปมือใหม่ร่างสูงกำยำคนนี้ ก็คุกเข่าตรงที่เดิมหลังจากที่ซาโต้ผ่านไป
"ได้โปรดช่วยฉันด้วยโปเกมอนเริ่มต้นของฉันคือ งูอาร์โบ คะแนนของฉันถูกโกงโดยเจ้าพวกนั้น มันช่วยไม่ได้จริงๆฉันไม่ต้องการเป็นช่างซ่อมบำรุง กรุณาช่วยด้วย ได้โปรดช่วยฉันด้วย" ชายร่างสูงคนนั้นคุกเข่าลงบนพื้นขอร้องให้ซาโต้ช่วยเขา
พฤติกรรมของมือใหม่ร่างสูงคนนี้ทำให้ซาโต้ประหลาดใจ เมื่อเห็นพวกมือใหม่คนอื่นๆ ที่เข้าร่วมในที่เกิดเหตุการณืนี้หลายคนแสดงความเศร้าโศกและทำอะไรไม่ถูกบนใบหน้าของพวกเขา
เห็นได้ชัดว่ามือใหม่ของแก๊งร็อคเก็ตพวกนี้หลายคนมีความคิดที่ดีและรู้วิธีขอความช่วยเหลือจากคนเก่าคนแก่ในองค์กร แต่ก็เห็นได้ชัดว่าคนส่วนใหญ่ไม่ได้เลือกที่จะปราบโปเกมอนด้วยตัวเองเหมือนที่ซาโต้ทำ แต่เขาต้องการพึ่งพากำลังของพวกรุ่นพี่ หรือกำลังภายนอกเพื่อให้บรรลุเป้าหมายของเขา แต่ผลสุดท้ายก็คือพวกคนเก่าแก่ที่นั่งอย่างมั่นคงบนบัลลังก์เอาคะแนนอันมีค่าของพวกเขาไปด้วยวิธีต่างๆในการเล้าโลมจนหมด
และผู้มาใหม่เหล่านี้ที่สูณเสียคะแนนย่อมเป็นเรื่องที่น่าสังเวช หลังจากที่สิ่งที่สำคัญที่สุดถูกพรากไปโอกาสที่พวกเขาจะสามารถปราบโปเกมอนในมือของพวกเขาก็แทบจะเป็น0ทันที
“ฉันเห็นใจในประสบการณ์ที่คุณต้องเจอนะ แต่ฉันเสียใจมากฉันก็เป็นแค่มือใหม่ที่เพิ่งได้รับการเลื่อนขั้นเป็นสมุนชั้นผู้น้อยมันเป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะช่วยทุกอย่างในเรื่องนี้ได้ สำหรับพวกคุณถ้าคุณต้องการได้รับการช่วยด้วยพวกคุณต้องจ่ายราคาที่เหมาะสม พวกคุณรู้ดีอยู่แล้ว แล้วทำไมคุณต้องทำให้ฉันลำบากใจ?” ซาโต้มองลึกไปที่ชายร่างสูงตรงหน้าเขาหลังจากทิ้งประโยคนั้นไว้เขาก็หันกลับมาแล้วลงบันไดไป
ไม่มีการผ่อนปรนใดๆการทดสอบการรับสมัครมือใหม่นี้มีกฎตามธรรมชาติ แม้ว่าจะไม่ได้ระบุไว้อย่างชัดเจน แต่ ซาโต้ผู้ซึ่งได้รับรู้ถึงกฏเกณฑ์และมีประสบการณ์ทางสังคมมากมายก็รู้ดี
การทดสอบการรับสมัครนี้เป็นฟันเฟืองขนาดใหญ่ที่ใช้ในการขับเคลื่อนและยังเป็นงานที่เตรียมไว้เป็นพิเศษสำหรับองค์กรกับพวกคนเก่าแก่ เหล่ามือใหม่ที่ไม่ระมัดระวังตัวและอหังการจึงตกเป็นเหยื่อของเหตุการณ์นี้
และตอนนี้ซาโต้ที่ได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นสมาชิกของแก๊งร็อคเก็ต อย่างเป็นทางการแล้วเขาก็มีคุณสมบัติเพียงพอที่จะเข้าร่วมในเหตุการณ์นี้ หลังจากนี้เขาคงต้องปฏิบัติตามกฎของเหตุการณ์นี้มิฉะนั้นเขาจะต้องทนทุกข์ทรมานจากเหล่าสมุนแก๊งคนอื่นๆ ที่เข้าร่วมในเหตุการณ์นี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ท้ายที่สุดแล้วการตัดโอกาสได้ทรัพย์สมบัติของคนๆหนึ่งก็เหมือนกับการฆ่าพ่อแม่ นี่เป็นความผิดร้ายแรง และซาโต้ที่เพิ่งเริ่มต้นบนถนนของเทรนเนอร์ยังไม่สามารถทำผิดพลาดอย่างนี้ได้อย่างแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้นคนเหล่านี้ก็ไม่ได้เป็นญาติหรือแม้แต่คนรู้จักกับเขา นอกจากความเห็นอกเห็นใจแล้วหัวใจของซาโต้ยังเกลียดชังพวกเขาเช่นกัน
อะไรคือความพ่อยแพ้เล็กน้อยนี้? ไม่ใช่ว่าคุณจะกำลังตกอยู่ในห้วงสุดท้ายของชีวิตคุณหรือคนที่คุณรักจะถูกพรากไปและไม่ใช่ว่าคุณถูกบังคับให้ไปสู่ทางตัน เพียงแค่ส่งคุณไปเป็นช่างซ่อมบำรุงก็แทบจะหมดความหวังซะแล้ว?
เมื่อได้ยินคำตอบของซาโต้ มือใหม่ร่างสูงก็อดไม่ได้ที่จะแสดงร่องรอยแห่งความอับอายและความสิ้นหวังบนใบหน้าของเขา เขาอ้าปากค้างแต่เมื่อมองซาโต้ที่กำลังจะจากไปจนกระทั่งซาโต้หายไปที่บันไดด้านบน เขาก็ยังไม่พูดอะไร
พวกคุณไม่สามารถโทษใครในเรื่องนี้ได้ คุณทำได้แค่โทษตัวเองที่ไร้เดียงสาเกินไป ท้ายที่สุดแล้วแก๊งร็อคเก็ตก็ยังเป็นองค์กรมืด จะกลายเป็นองค์กรการกุศลไปได้อย่างไร?
ในสภาพแวดล้อมที่อ่อนแอและเข้มแข็งนี้ไม่มี จะผู้อ่อนแอที่สามารถอยู่รอดได้ ผู้บริสุทธิ์เหล่านั้นจะถูกทำลายล้างภายใต้ระบบที่โหดร้ายของแก๊งร็อคเก็ต ในตอนสิ้นสุดการทดสอบไปเอง
