TGDS ตอนที่ 18 : ช่วงเวลาสงบก่อนความยุ่งยากจะเกิด
“สวัสดีตอนบ่ายครับคุณหนูเจย์เดน เมื่อเช้าคุณบอกว่าผมว่า คุณมีเรื่องที่อยากจะทำกับผม ดังนั้นผมจึงมาที่นี่ตามคำสั่งของคุณ” โมบี้พูดด้วยรอยยิ้มปลอม ๆ
เจย์เดนเริ่มหัวเราะเล็กน้อยก่อนที่จะพูดว่า
"ฉันจะลงโทษนายที่ทำให้ฉันต้องรอถึง 3 นาที แต่มารยาทที่ดีจนไร้ที่ติของนายสามารถช่วยนายได้แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ"
"ครั้งหน้าถ้านายทำให้ฉันต้องรอ นายจะต้องถูกลงโทษเข้าใจไหมพุดเดิ้ลตัวน้อยของฉัน" เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังจนน่ากลัว
"เข้าใจครับมาดาม สัตว์เลี้ยงตัวนี้จะไม่ยอมให้นายหญิงของผมต้องรอเช่นนี้อีก" โมบี้พูดพยายามอย่างเต็มที่ที่จะฝืนยิ้มไว้โดยไม่เข้าไปบีบคอเธอ
"เด็กดี!" เธอกล่าวขณะที่สีหน้าของเธอกลับมาร่าเริงอีกครั้ง
โมบี้กำลังเดือดดาลด้วยความโกรธ แต่เขาก็พยายามที่จะไม่แสดงให้เห็นทางสีหน้า เขาไม่เคยอับอายต่อหน้าสาธารณชนมากถึงขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต
"เราจะไปที่คฤหาสน์ของฉันกัน เมื่อเราไปถึงที่นั่นฉันจะอธิบายแผนการของฉันวันนี้ให้นายฟัง" เธอพูดขณะเดินเข้าไปในรถลีมูซีนคันนั้น
"นายยืนทำอะไรเหมือนสุนัขอยู่ตรงนั้น! รีบมาเข้ามาในรถลีมูซีนสิ" เธอตะโกน
“ก็ผมคิดว่าผมควรจะเป็นหมา” โมบี้โต้กลับ
เจย์เดนหัวเราะจนน้ำตาไหลจากคำพูดของโมบี้
'มันไม่ได้ตลกขนาดนั้น' โมบี้คิด
เมื่อเขาเข้ามาในรถลีมูซีน เขารู้สึกประหลาดใจเพราะมันนั้นดูหรูหรากว่าด้านนอกอย่างมาก
เบาะนั่งเป็นสีแดงที่นั่งแล้วรู้สึกสบายที่สุดเท่าที่เขาเคยนั่งมา ด้านในนั้นสว่างด้วยคริสตัลสีขาวที่ส่องแสงสีทองออกมา มีโทรทัศน์จอแบนข้าง ๆ โต๊ะยาวที่บนนั้นมีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์อยู่เต็มไปหมด
ตลอดชีวิตของเขา เขาจำไม่ได้เลยว่าเคยนั่งรถที่เหาะได้แม้ว่ามันจะพบเห็นได้ทั่วไปในเมืองก็ตาม โมบี้ไม่มีเงินแม้แต่จะเรียกรถแท็กซี่ ดังนั้นเขาจึงคุ้นเคยกับการเดินไปยังจุดหมายเสมอ
การนั่งรถไปบ้านของเธอนั้นน่าอึดอัดเป็นพิเศษ โมบี้ไม่สามารถที่จะหยุดการสนทนาระหว่างเขาและเธอได้ แต่ว่าเขาก็ชอบแบบนั้น เขากำลังพยายามเพิ่มระดับทักษะ "Eyes of Sin" ของเขา ในขณะที่เขารอให้รถไปถึงยังที่หมาย ยิ่งไปกว่านั้นโมบี้เกลียดการเสียเวลาไปแบบเปล่าประโยชน์ "ทุกนาทีมีค่าและมี แต่คนโง่เท่านั้นที่จะปล่อยให้มันสูญเปล่า" นี่เป็นคำพูดที่เขาใช้ดำเนินชีวิตอยู่เสมอ
ทันใดนั้นการฝึกของเขาก็ถูกขัดจังหวะทันทีด้วยการสะกิดที่มือ
'ฉันต้องใช้เวลาอีกแค่ 5 วินาทีในการใช้ทักษะ "Nature's Stimulation" ให้เสร็จ แม่งเอ้ย!’ เขาสาปแช่งในความโชคร้ายของเขา
เนื่องจากความโชคร้ายนั่น ทักษะของเขาจึงหยุดชะงักลง ตอนนี้พลังปีศาจที่โมบี้มีคือ 0 ซึ่งนั่นทำให้เขาไม่มีความสามารถพอจะป้องกันตนเอง
"เฮ้... นายอยากดื่มสักหน่อยไหม" เธอถามเขาพร้อมถือแก้วในมือ
โมบี้อยากจะปฏิเสธจริง ๆ เขาไม่ดื่มแอลกอฮอล์เพราะเขาพบว่ามันไม่ดีต่อสุขภาพและมันก็ไม่มีประโยชน์ เขาไม่รู้ด้วยว่าแอลกอฮอล์นั่นจะทำให้เขารู้สึกอย่างไร ซึ่งจะทำให้อนาคตของเขาไม่สามารถคาดเดาได้ยิ่งกว่านี้ และสิ่งนี้อาจทำลายแผนทั้งหมดของเขา หากมันเปลี่ยนบุคลิกท่าทางของเขาไปโดยสิ้นเชิง
โมบี้หยิบแอลกอฮอล์ออกจากมือเธออย่างไม่เต็มใจและดื่มมัน เขาไม่มีทางเลือก หากเขาปฏิเสธมัน สิ่งต่าง ๆ ที่พยายามมาก็อาจจะจบลงไม่ค่อยดีสำหรับเขา
ทันทีที่เขาจิบเครื่องดื่มเขาก็เห็นการแจ้งเตือนของระบบปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา
<ตรวจพบพิษที่ทำให้หลับ>
<ทักษะใหม่ที่เรียนรู้>
--------------------------------------------
ภูมิต้านทานพิษ (ติดตัว)
ผู้ใช้จะมีภูมิต้านทานต่อสารพิษไม่ว่ามันจะมีความรุนแรงแค่ไหนหรือประเภทใดก็ตาม
--------------------------------------------
'ยาพิษที่ทำให้หลับงั้นเหรอ ?' เขาคิดอยู่ในใจ
"เธอน่าจะใส่ยานอนหลับลงในเครื่องดื่มของนาย โชคดีที่ปีศาจมีภูมิคุ้มกันต่อพิษทุกประเภทไม่ว่าจะมีความรุนแรงแค่ไหน แต่ฉันขอแนะนำให้นายแกล้งทำเป็นว่ายาพิษกำลังออกฤทธิ์และหลับไปไม่งั้นจะทำให้เกิดความสงสัยตามมาอีกมากมาย" เอวิเลียกล่าว
โมบี้ตัดสินใจทำตามคำแนะนำของเอวิเลียและแกล้งทำเป็นหลับไปตลอดการเดินทาง โชคดีที่ถ้าเขาสามารถอยู่นิ่ง ๆ ได้อีก 10 นาที เขาก็จะสามารถฟื้นฟูพลังปีศาจของเขาให้เต็มได้ ซึ่งนั่นจะทำให้เขาสบายใจอย่างมาก
ในขณะที่พวกเขายังคงอยู่ระหว่างทาง โมบี้ได้ลองใช้ทักษะตรวจสอบของเขา เพื่อวางแผนในการโจมตีของเขาให้ดีขึ้น
------------------------------------
ชื่อ: เจย์เดน กริฟฟิธ
เผ่าพันธุ์: มนุษย์
ความสามารถ: เงา ระดับ 3
ระดับพลัง: 3420
พลังชีวิต: 100/100
มานา: 90/90
ความแข็งแกร่ง: 77
ความคล่องตัว: 110
ความฉลาด: 90
ความอดทน: 65
พลังจิต: 0
------------------------------------
'ดูเหมือนว่าเธอจะมีความสามารถเกี่ยวกับการใช้เงาอยู่บ้าง แต่ข้อมูลนั่นก็ไม่ได้เป็นประโยชน์มากนักเกี่ยวกับความสามารถของเธอนอกเหนือจากประเภทและระดับเท่านั้น ทั้งหมดที่ฉันรู้ก็คือเธอมีความเร็วมหาศาลและพลังป้องกันต่ำเช่นเดียวกับฉัน และเธอยังมีสติปัญญาสูงอีกด้วย ฉันสามารถคาดเดาได้ว่าเธอนั้นมีการโจมตีทางเวทมนตร์ที่รุนแรงซึ่งนั่นเป็นข่าวร้ายสำหรับฉัน'
หลังจากคิดอย่างรอบคอบแล้ว เขาตัดสินใจที่จะรอโอกาสที่จะจัดการเธอตอนที่เธอไม่ทันระวังตัว นั่นเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะเอาชนะได้
โมบี้พยายามใช้การฟังที่ดีขึ้นของเขา เพื่อพยายามหาเบาะแสต่าง ๆ ที่เจย์เดนอาจพูด แต่เธอนั้นก็เงียบสนิท
ในที่สุดเมื่อรถมาหยุดลงที่คฤหาสน์ คำพูดเดียวที่เธอพูดกับคนรับใช้ก็คือ
"ปล่อยพวกเราไว้ลำพัง ฉันต้องการเวลาส่วนตัวกับสัตว์เลี้ยงตัวน้อยของฉัน"
จากนั้นเธอก็มัดโมบี้ด้วยเชือกให้แน่น ก่อนจะแบกเขาขึ้นหลังเข้าไปในคฤหาสน์
หลังจากเดินเข้ามาด้านในที่ดูเหมือนจะใช้เวลาเป็นนิรันดร์ ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงห้องหนึ่งในคฤหาสน์
โมบี้ไม่สามารถเสี่ยงที่จะลืมตาขึ้นมามองได้
ด้วยความแข็งแกร่งของเขา เขาสามารถหลุดออกจากเชือกได้อย่างง่ายดายโดยใช้ความพยายามเพียงเล็กน้อย เพราะเชือกถูกออกแบบมาให้ใช้กับพวกที่มีพลังระดับต่ำเท่านั้น ซึ่งเจย์เดนคิดว่ามันเพียงพอที่จะมัดเขาเอาไว้ได้
เธอไม่รู้ว่าโมบี้นั้น ตอนนี้ไม่ได้ใกล้เคียงกับคำว่าระดับต่ำเลยแม้แต่น้อย
เขาถูกโยนลงบนเตียงนุ่ม ๆ
"นายรอที่นี่ก่อนนะ ระหว่างที่ฉันอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า ฉันจะกลับมาในอีก 15 นาทีแล้วเราจะได้สนุกกัน" เธอพูดพร้อมกับหัวเราะคิกคัก
"อ๊ะ ฉันขอโทษ ฉันลืมไปว่านายยังคงหลับอยู่ สัตว์เลี้ยงตัวนี้ช่างน่ารักซะจริง" เธอพูดพร้อมกับหัวเราะดัง ๆ
จากนั้นเสียงกระแทกประตูก็ดังขึ้นในห้อง ซึ่งหมายความว่าเธอน่าจะออกไปแล้ว
จากนั้นด้วยการได้ยินที่ดีขึ้นของเขา เขาสามารถได้ยินเสียงฝีเท้าคู่หนึ่งที่เดินออกจากห้องซึ่งเป็นการยืนยันว่าเธอจากไปแล้ว
ตอนนี้โมบี้รู้สึกว่าเขาสามารถลืมตาได้อย่างปลอดภัย เขารู้สึกหวาดกลัวกับความใหญ่โตและหรูหราของห้องนี้
ห้องนั้นเป็นกำมะหยี่สีเข้ม หลังคาถูกยกขึ้นไปสูงอย่างน้อยประมาณ 10 เมตรและมีเส้นผ่าศูนย์กลางมากกว่า 20 เมตร เตียงนอนมีขนาดอย่างน้อย 5 เมตรคูณ 5 เมตรล้อมรอบด้วยม่านกำมะหยี่สีเดียวกันกับห้อง รอบ ๆ ตัวเขา เขาสังเกตเห็นเทียนจำนวนหนึ่งบนโต๊ะ ซึ่งช่วยสร้างอารมณ์ให้กับสิ่งที่กำลังจะมาถึง
โมบี้อดไม่ได้ที่ตัวสั่นสะท้าน เมื่อคิดว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับเขาในสถานการณ์นี้ถ้าเขาไม่มีพลังจากเอวิเลีย จากการทรมานและการกลั่นแกล้งทั้งหมด สิ่งเดียวที่โมบี้ยังไม่เคยโดนก็คือการถูกข่มขืน แต่เขาไม่คิดว่ามันจะเป็นความรู้สึกที่น่าพอใจสักเท่าไหร่
ทันใดนั้นโมบี้ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าคู่หนึ่งที่กลับเข้ามาในห้องของเขา
เขาหลับตาลงทันทีและแสร้งทำเป็นว่ากำลังหลับอยู่
จากนั้นประตูก็เปิดออกและปิดในทันที
"ฉันกลับมาแล้วชิวาวาตัวน้อยของฉัน! นายคิดถึงฉันไหม!"
