HPST ตอนที่ 73: ครุกแชงก์กับสแคบเบอร์
HPST ตอนที่ 73: ครุกแชงก์กับสแคบเบอร์
วันเวลาผ่านไป,ก็มาถึงวันสุดท้ายของวันหยุดฤดูร้อน
ตอนเช้าตรู่,อีวานและแฮร์รี่พึ่งจะลงมาชั้นล่างเมื่อพวกเข้าเห็นครอบครัววีสลีย์เดินออกมาจากเตาผิง,ดูเหมือนกับว่าพวกเขาพึ่งจะกลับมาจากอียิปต์, พวกเขาแต่งตัวผสมกันระหว่างชุดคลุมพ่อมดทั่วไปกับชุดประเพณีของอียิปต์ซึ่งมันดูแปลกประหลาด
คุณนายวีสลีย์เดินออกมาและกอดที่พวกเขาทั้งสอง หลังจากนั้นคุณวีสลีย์ของห้องหลายห้องที่บาร์, พวกเขาจะใช้เวลาคืนนี้ที่ร้านหม้อใหญ่รั่ว
ไม่กี่นาทีต่อมา,ทอมคนเก่าก็นำอาหารเช้ามาเสริฟ
หลังจากทานอาหารเช้าแล้ว,เพอร์ซี่เดินเข้ามาทักทายกับอีวานและแฮร์รี่และโชว์ตราหัวหน้าประจำบ้านให้เขาดู, เพอร์ซี่ทำท่าทางเหมือนกับว่าเขาเป็นราชาผู้ปกครองโลกนี้
เฟรดกับจอร์จไม่ปล่อยให้เพอร์ซี่พูดต่อ,พวกเขาหัวเราะใส่เพอร์ซี่และแสดงท่าทางเลียนแบบเขา
คุณนายวีสลีย์ดุพวกเขาเพราะเธอภูมิใจในตัวของเพอร์ซี่
หัวข้อเปลี่ยนไปเป็นเรื่องอียิปต์,ครอบครัววีสลีย์เล่าให้พวกเขาฟังเกี่ยวกับการเดินทางของพวกเขา
ต่อมา,รอนโชวืไม้กายสิทธิ์ใหม่ของเขาให้อีวานกับแฮร์รี่ดู, มันเป็นไม้กายสิทธิ์ยาว 14 นิ้ว,ทำมาจากไม้วิลโล่ว์,และแกนกลางทำมาจากขนของยูนิคอร์น ในส่วนของจินนี่,เธอยังคงเขินจนหน้าแดงเมื่อเธอต้องอยู่ต่อหน้าแฮร์รี่ แต่เธอสงบลงกว่าเดิมเมื่อเธออยู่กับเขาในตอนนี้
หลังจากที่ทุกคนทานเสร็จ,เฮอร์ไมโอนี่และพ่อแม่ของเธอก็เขามาในบาร์
เฮอร์ไมโอนี่สวมเสื้อคลุมยาวสีฟ้า,พร้อมกับสวมหมวกทรงโดมสีเหลืองอ่อนบนศีรษะของเธอ, เธอมีผิวพรรณที่ผ่องใส,เธอดูมีความสุข,เธอยิ้มได้อย่างสดใส เธอทักทายทุกคนด้วยความยินดี
พวกเขาพูดคุยกันได้พักหนึ่ง,แต่ครอบครัวเกรนเจอร์ต้องกลับไปก่อนเพราะพวกเขามีอะไรบางอย่างที่ต้องไปจัดการ พวกเขาทิ้งให้เฮอร์ไมโอนี่อยู่ในการดูแลของครอบครัววีสลีย์และให้เธออยู่ที่ร้านหม้อใหญ่รั่วในคืนนี้
เมื่อถึงเวลาที่พวกเขาแยกทางกัน, แฮร์รี่เริ่มเล่าให้รอนฟังว่าเขาเป่าลมใส่ป้าของเขายังไง, และเฮอร์ไมโอนี่ก็ดึงแผ่นกระดาษจำนวนมากที่เธอเขียนขณะที่เธออยู่ในฝรั่งเศสออกมา
“ฉันได้ยินเรื่องทุกอย่างมาจากพ่อฉันแล้ว, เขาบอกว่าเธอติดอยู่บนเพดานนานเกือบสองชั่วโมง” รอนหัวเราะลั่น, เขาคิดว่ามันเป็นเรื่องตลกที่จะเป่าลมใส่ป้าของเขา
“มันไม่ตลกนะรอน, ว่ากันตรงๆ ฉันประหลาดใจเสียด้วยซ้ำที่เขาไม่ถูกไล่ออก” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงแหลม
“ฉันคิดว่าฉันจะถูกส่งไปอัซคาบัน รอน, คุณวีสลีย์รู้ไหมว่าทำไมฟัดจ์ถึงไม่ลงโทษอะไรฉันเลย?”
“มันอาจจะเป็นเพราะว่านายคือนาย” รอนยักไหล่และหัวเราะ “แฮร์รี่ พอตเตอร์คุณดังหรืออะไรทำนองนั้น ถ้าฉันทำให้ป้าของฉันเสื่อมเสียล่ะก็กระทรวงคงจะไม่ส่งคำเตือนทั่วไปมาให้ฉันหรอก พวกเขาคงจะให้ฉันขุดหลุมศพของฉันก่อน เพราะว่าแม่ได้ฆ่าฉันแน่ๆ”
“ฉันว่าพวกนายควรเรียนรู้จากอีวานนะ, เขาคงจะไม่มีทางที่…….”
“ฉันรู้ ฉันขอโทษเฮอร์ไมโอนี่! ฉันแค่ควบคุมตัวเองไม่ได้” เมื่อเห็นเฮอร์ไมโอนี่โกรธเล็กน้อย,แฮร์รี่รีบเปลี่ยนหัวข้อที่จะพูดคุย “พวกเราจะไปที่ไหนกันต่อ?”
“ฉันคิดว่าพวกเราน่าจะไปร้านสัตว์วิเศษ” เฮอร์ไมโอนี่มองไปที่กระเป๋าเงินของเธอและกล่าว “วันเกิดของฉันคือเดือนกันยายน ดังนั้นพ่อแม่ของฉันเลยให้เงินฉันมาบ้างเพื่อฉันจะได้ซื้อของขวัญวันเกิดและฉันก็อยากได้นกฮูก”
“ฉันก็คิดว่าฉันน่าจะพาสแครบเบอร์ไปตรวจอาการดู, ฉันคิดว่าที่อียิปต์ไม่ใช่ที่ที่เหมาะกับมัน” รอนกล่าวขณะที่เขาคว้าเอาหนูออกมาจากกระเป๋าเสื้อของเขา
สายตาของอีวานย้ายจากกระดาษในมือของเขาที่หนูซึ่งมันดูผอมลงกว่าเดิม, ขนของมันเสียความเงางามไปเกือบหมด
“รอน,หนูของนายแค่ไม่ได้ออกกำลังกาย” อีวานพูดพร้อมกับรอยยิ้มบิ้วเบี้ยว, ปีเตอร์ เพ็ตติกรูว์คงจะเครียดเพราะการหลบหนีของซีเรียส แบล็ก
“ออกกำลังกาย!?” รอนกล่าวขณะมองไปที่อีวานด้วยความสงสัย
“ใช่,ฉันแนะนำให้เฮอร์ไมโอนี่ซื้อแมว ดังนั้นเธอจะช่วยนายเอง”
“อย่าไปฟังเขา,เฮอร์ไมโอนี่!” รอนพูดขณะที่เขาหยิบหนูกลับลงไปในกระเป๋าของเขาโดยที่ไม่รู้ตัว
“ที่นี่แหละร้านสัตว์วิเศษ!” แฮร์รี่กล่าว, หลังจากสองอาทิตย์ที่ตะลอนไปทั่วทั้งตรอกไดแอกอน, ตอนนี้แฮร์รี่คุ้นเคยกับที่นี่อย่างมาก, “เธอสามารถซื้อทุกอย่างได้ที่นี่ แม้กระทั่งนกฮูกกับแมว”
“เธอต้องไม่ซื้อแมวเด็ดขาด!” รอนพูดด้วยความกลัว
ทั้งสี่คนเดินข้ามถนนและเข้าไปในร้านค้าที่ชื่อร้านสัตว์วิเศษ
ในร้านค้ามีพื้นที่ไม่มากนัก, มีกำแพงกั้นทุกตารางนิ้ว, สิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆที่อยู่ในกรงล้วนส่งกลิ่นและเสียงดังออกมา
“สวัสดีครับ,นี่สัตว์เลี้ยงของผม!” รอนพูดกับแม่มดที่ยืนอยู่ข้างหลังเคาน์เตอร์, “คุณจะบอกกับผมได้ไหมว่าเขาเป็นอะไร? ตั้งแต่ที่ผมพาเขากลับมาจากอียิปต์, เขาก็ดูเหมือนจะป่วยลง”
“วางมันลงบนเคาน์เตอร์” แม่มดกล่าว, เธอหยิบแว่นตาของเธออิกมาจากกระเป๋าและตรวจสอบสแครบเบอร์
“หืมม!” แม่มดพูด “เขาอายุเท่าไหร่แล้ว?”
“ผมก็ไม่รู้” รอนกล่าว “แต่มันน่าจะแก่มากเพราะมันเคยเป็นของพี่ผมมาก่อน”
“เขามีพลังอะไร?” แม่มดถามขณะที่เธอตรวจสอบเขาอย่างระมัดระวัง
“อืม…...” รอนไม่รู้ว่าจะพูดอะไร,ความจริงก็คือหนูนี่ไม่เคยจะแสดงให้เห็นความต้องการพลังแม้แต่น้อย
แม่มดสังเกตที่หูที่ฉีกขาดของเขา, นิ้วเท้าที่หายไปของเขา,ซึ่งมันทำให้เธอทำเสียงจุ๊ๆออกมา
“เขาผ่านอะไรมาเยอะ” แม่มดกล่าว
“เขาก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่ที่พี่ชายให้ผมมา” รอนพูดปกป้องตัวเอง
แฮร์รี่พยัดหน้าเห็นด้วยตั้งแต่ที่เขารู้จักหนูของรอนก็เป็นแบบนี้มาตลอด, ปกติมันทำเพียงแค่กินและนอนโดยไม่แสดงให้เห็นความผิดปกติสักนิด
“เธอไม่สามารถคาดหวังให้หนูธรรมดาหรือหนูสวนแบบนี้มีชีวิตอยู่ได้นานกว่าสามปี” แม่มดชี้ไปที่หนูสีดำที่อยู่ในกรงข้างๆเขาแล้วพูดว่า “ถ้าเธอต้องการหนูที่ทนทานกว่านี้,เธออาจจะชอบหนึ่งในนั้น”
“เอาล่ะ ถ้าเธอไม่อยากจะซื้อตัวใหม่,ลองยาชูกำลังหนูนี่ดู” แม่มดกล่าว, เธอเอื้อมไปใต้เคาน์เตอร์และหยิบขวดยาสีแดงขนาดเล็กออกมา
“โอเค, มันราคาเท่า…...” รอนกล่าว,แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบเขาเห็นอะไรบาองย่างขนาดใหญ่และสีส้มกระโดดลงมาจากกรงที่อยู่สุดและลงมาที่หัวของเขา
มันเป็นแมวรูปร่างประหลาด,ตัวใหญ่,ขาโก่ง,ขนสีส้มแดงและมีหัวที่แบน
จากนั้นแมวก็พุ่งไปทางสแครบเบอร์
“ไม่ ครุกแชงก์ ไม่!” แม่มดร้องออกมา
หนูหลุดออกไปจากมือของเธอเหมือนกับก้อนสบู่ลื่นๆ,และลงมาที่พื้นและรีบวิ่งตรงไปที่ประตู
“สแครบเบอร์!” รอนตะโกนขณะที่รีบวิ่งออกไปนอกร้าน, แฮร์รี่ก็รีบตามออกไป
หลังจากสแครบเบอร์หายไป, ครุกแชงก์ก็หันหัวมามองที่อีวาน,มันไม่ดุร้ายเหมือนเมื่อตะกี้บางทีเพราะร่างแอนนิเมจัสของเขาเป็นแมว,ครุกแชงก์จึงชอบอีวาน,มันก็เลยเริ่มที่จะเลียมือของเขา
มันทำให้แม่มดที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ประหลาดใจ,เธอไม่เคยเห็นครุกแชงก์สนใจพ่อมดหรือแม่มดคนไหนมาก่อนโดยที่พวกเขาไม่ได้เป็นคนเริ่มก่อน
“เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ารักอะไรแบบนี้, ขนของมันสวยมาก, ใช่มั้ยอีวาน” เฮอรืไมโอนี่พูดขณะที่เธอก้มลงและเล่นกับครุกแชงก์
แมวนั้นระวังตัว แต่ไม่นานมันก็ยอมรับเธอ
“ขนของมันเป็นสีส้มสดใสมาก, เหมือนกับลุกบอลขนสัตว์อันใหญ่” อีวานกล้่วขณะที่มองไปที่แมวพร้อมกับคิดว่าหน้าของมันไม่ค่อยจะดูดีเท่าไหร่
“ฉันตัดสินใจแล้ว!” เฮอร์ไมนี่พูดขณะที่เธออุ้มครุกแชงก์ไว้ในอ้อมแขนของเธอแล้วยืนขึ้น
“เธอตัดสินใจอะไร?” อีวานมองไปที่อีกฝั่งด้วยความประหลาดใจ, เขามีความรู้สึกไม่ดี
“นายพึ่งจะบอกให้ฉันซื้อแมวไม่ใช่หรอ ดังนั้นฉันเลยจะซื้อครุกแชงก์!” เฮอร์ไมโอนี่กล่าวขณะที่เธอชี้มาที่ครุกแชงก์
“ซื้อแมว? แต่ถ้าเธอจะซื้อจริง,รอนคงได้ฆ่าฉันตายแน่” อีวานพูดพร้อมกับยิ้มเจื่อน
