ตอนที่ 55-56

ตอนที่ 55 : ร้านที่เปลี่ยนไป

 

เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ศิษย์ของสถาบันเป็นนกที่อยู่ในกรง ทุกปีอาจารย์ของสถาบันจะออกนำคณะศิษย์สู่หลากหลายสถานที่เพื่อหาประสบการณ์

และการเปิดออกของโบราณสถานในเทือกเขาจิ่วเหยาก็เป็นโอกาสอันดี!

ด้วยสองอาจารย์นำคณะ บุรุษนั้นนามหยิงอู๋จี้ สตรีนั้นนามว่ามู่หรงไห่เถิง

กำลังของคนทั้งสองนั้นยอดเยี่ยม ถึงกับเป็นผู้ฝึกตนขอบเขตทดสอบเต๋าระดับที่เก้า!

นอกจากรับหน้าที่นำคณะศิษย์ออกหาประสบการณ์แล้ว สถาบันวิญญาณเมฆาย่อมไม่คิดเดินทางสู่โบราณสถานโดยกลับไปมือเปล่า!

กลุ่มคนทะยานลงจากแผ่นหลังวิหคลึกล้ำอัคคีทอง จากนั้นจึงมุ่งหน้ามาทางนครจิ่วเหยาที่ผู้ฝึกตนรวมตัวกันอยู่

ทหารยามหน้าประตูไม่คิดกล้าเข้าขวางจึงปล่อยให้กลุ่มคนได้เข้าเมือง

นี่คืออำนาจอันเกรียงไกร!

วิหคลึกล้ำอัคคีทองเผยเสียงร้องออก ปีกนั้นสยายกว้างพร้อมทะยานบินมุ่งหน้าสู่เทือกเขาจิ่วเหยา

สำหรับพวกมัน เทือกเขาจิ่วเหยาคือสถานที่อันดีสำหรับใช้พักอาศัย

“ไม่คิดเลยว่าสถาบันวิญญาณเมฆาเองก็มาด้วย!”

“โบราณสถานครั้งนี้คงคึกคักน่าดู!”

“อย่าเพิ่งถอนใจไป! ไปต่อแถว! พวกเรายังต้องเข้าเมือง...”

เมื่อเข้ามาในเมืองแล้ว คณะคนของสถาบันวิญญาณเมฆาจึงมุ่งหน้าสู่โรงเตี๊ยมที่ใหญ่ที่สุดในเมือง หอจันทราเมรัย

ตามปกติแล้วศิษย์เหล่านี้ไม่ใช่พักอาศัยในโรงเตี๊ยมโดยตลอด หลังได้ทราบเรื่องจากหยิงอู๋จี้และมู่หรงไห่เถิง กลุ่มคนจำนวนหนึ่งจึงออกจากหอจันทราเมรัยอย่างเงียบงัน

……

ปู้หลี่เกื๋อและปู้ฉืออีต่างเดินมาถึงยังซอยเปล่าเปลี่ยว ภาพฉากอันคุ้นเคยกลับไม่คุ้นเคย

“แปลก เถ้าแก่ไปไหนแล้ว? ไฉนวันนี้ไม่มานอนอาบแดด?” ปู้หลี่เกื๋อเกาศีรษะอย่างนึกสับสน

เพียงเถ้าแก่ร้านไม่ได้มานอนอาบแดดหน้าประตูก็ถือเป็นเรื่องผิดปกติ!

“หรือในร้านมีสินค้าใหม่?” ปู้ฉืออีตั้งข้อสงสัย

ปู้หลี่เกื๋อพยักหน้าเห็นพ้อง จากนั้นจึงเผยความคาดหวัง “เป็นอย่างนั้นแน่! พี่หญิง เร่งรีบเข้าไปในร้านรับชม!”

เมื่อคนทั้งสองเข้าสู่ด้านในร้านต้นตำรับ สิ่งแรกที่ได้เห็นคือความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ภายในร้าน

สิ่งแรกที่ต้องตาคือแผ่นสีดำขนาดใหญ่หันมาทางประตู

ชั้นวางทั้งหมดในร้านทางด้านขวาหายไป พวกมันถูกแทนที่ด้วยที่นั่ง

ทั้งยังมีหมวกโลหะตั้งเอาไว้เคียงข้างที่นั่งเหล่านั้น พร้อมแผ่นสีดำที่ประดับเอาไว้ตรงหน้า

เถ้าแก่และเหยาซือหยานกำลังนั่งบนเก้าอี้คนละตัวและสวมใส่หมวกโลหะ

ที่แผงอะไรสักอย่างเบื้องหน้า มันปรากฏร่างคนสองคน

เหยาซือหยานกำลังสังหารสัตว์อสูรนานาชนิดในเวลาอึดใจ

ส่วนเถ้าแก่นั้นถูกสัตว์อสูรหลากหลายสังหาร...

เดี๋ยวสิ? นี่คล้ายไม่ถูกต้องแล้ว!

ไม่ใช่เถ้าแก่ร้านเป็นยอดฝีมือสุดยอดงั้นหรือ?

ไฉนความแตกต่างระหว่างคนทั้งสองจึงได้มากมายเพียงนี้?

สาเหตุคงมีหนึ่งเดียว นั่นก็คือสัตว์อสูรที่เถ้าแก่สู้อยู่ด้วยนั้นแข็งแกร่ง!

ปู้หลี่เกื๋อและปู้ฉืออีคิดเช่นนี้อยู่ภายใน

“ผลิตภัณฑ์ใหม่ของทางร้านหรือ?” ปู้หลี่เกื๋อรับชมด้วยความสงสัย

ของใหม่! แม้เป็นบุตรแห่งขุนนางใต้ก็ไม่เคยเห็นอะไรคล้ายคลึงเช่นนี้

หรือจะเป็นอาวุธวิเศษที่สร้างขึ้นเป็นพิเศษ?

เถ้าแก่เก่งกาจเกินไปแล้ว!

ปู้ฉืออีไม่ใช่อย่างปู้หลี่เกื๋อ นางมองมากกว่านั้น

ปู้ฉืออีขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมหันมองภายในร้าน “รู้สึกว่าพื้นที่ในร้านมันกว้างขึ้นหรือเปล่า?”

ปู้หลี่เกื๋อพอได้ยินคำจึงหันมองและพยักหน้ารับ “เหมือนจะเป็นอย่างนั้น”

ถัดจากนั้น ปู้หลี่เกื๋อจึงเร่งรีบเดินออกไปนอกร้าน

ขณะที่ปู้ฉืออีไม่ทราบว่าปู้หลี่เกื๋อคิดทำอะไร นางจึงตามออกไปนอกร้านด้วย

“หลี่เกื๋อ นี่ทำอะไร?” ปู้ฉืออีกล่าวถาม

“ก็ต้องยืนยันน่ะสิ!” ใบหน้าปู้หลี่เกื๋อเผยสีหน้าจริงจัง

ตอนที่ 56 : ก็เกมยังไงล่ะ

 

“พี่หญิง จากที่สำรวจดู พื้นที่ภายในร้านนั้นกว้างกว่าที่เห็นภายนอก!” ปู้หลี่เกื๋อกล่าวออกอย่างมั่นใจ

“เหมือนว่าจะเป็นเช่นนั้นจริง” ปู้ฉืออีพยักหน้ารับจริงจัง

ก่อนหน้านี้นางเพียงดาดเดา กระนั้นตอนนี้ได้เห็นถึงความแตกต่างที่ไม่สมดุลแล้ว

“ได้ยังไงกัน?” ปู้หลี่เกื๋อเผยความสงสัย

“เถ้าแก่ร้านสมควรมีค่ายอาคมห้วงมิติ!” ปู้ฉืออีกล่าวออกด้วยความมั่นใจ

“หากเถ้าแก่มีจริงก็ไม่แปลก เรื่องนี้มีอันใดให้ตกใจกัน?” ปู้หลี่เกื๋อเบะปากกล่าวออกอย่างเฉยเมย

ปู้ฉืออียังอดไม่ได้ที่จะสะท้านยามได้ยิน

คำกล่าวนี้สมเหตุสมผลแล้ว...

ค่ายอาคมห้วงมิติถือเป็นสิ่งหาได้ค่อนข้างยากในทวีปเทียนหลัน

มีแต่สำนักอันทรงอำนาจมีพื้นเพยิ่งใหญ่จึงครอบครองค่ายอาคมห้วงมิติที่ส่งต่อมาจากยุคโบราณ

แต่หากเถ้าแก่ร้านจะมีค่ายอาคมห้วงมิติบ้าง มันก็ไม่เห็นจะเป็นเรื่องแปลก

“อยู่ที่นี่เอง”

ลั่วฉวนตระหนักได้แต่แรกแล้วว่ามีแขกสองคนมาเยือน

ตอนนี้จึงถอดหมวกโลหะออก ภาพบนหน้าจอจึงเลือนหาย

“เถ้าแก่ นี่ของใหม่ในร้านหรือ?” ปู้ฉืออีกล่าวถาม

ลั่วฉวนพยักหน้ารับ “ถูกต้องแล้ว นี่คือเกมเสมือนจริงที่เรียกว่าหอคอยแห่งการทดสอบ”

สองพี่น้องต่างมองหน้ากันเอง ความสงสัยฉายชัดผ่านสายตา

เกม?

โลกนี้มีอะไรที่ชื่อว่าเกมด้วยงั้นหรือ?

ขณะนี้เองที่เหยาซือหยานซึ่งนั่งข้างเคียงถอดหมวกโลหะออก เส้นผมสีม่วงยาวจึงร่วงหล่นลู่ไปกับแผ่นหลัง

“เถ้าแก่ เกมนี้มันของจริงแล้ว! ไม่เห็นว่าจะแตกต่างอะไรกับของจริงเลย!”

เหยาซือหยานหันมองทางลั่วฉวนด้วยความตื่นเต้นยินดีพร้อมกล่าวออก

ลั่วฉวนพยักหน้ารับ จากนั้นจึงกล่าวถาม “นี่ขึ้นไปได้กี่ชั้นกันแล้ว?”

“ยังอยู่ที่ชั้นแรก” เหยาซือหยานยิ้มเขินอาย “ทว่าโหมดง่ายของชั้นแรกผ่านหมดแล้ว ตอนนี้เป็นโหมดปกติ”

“แล้วเถ้าแก่ล่ะ?”

เหยาซือหยานมองทางลั่วฉวนด้วยความสงสัย

ลั่วฉวนกลายเป็นเขินอายเพราะถูกเหยาซือหยานจับจ้อง

ไม่ได้! จะทำให้ภาพลักษณ์ที่มีต่อคนเหล่านี้เสียหายไม่ได้!

ลั่วฉวนตัดสินใจอย่างแน่วแน่

ด้วยกระแอมไอเล็กน้อย ลั่วฉวนจึงมองไปทางสองพี่น้องปู้ก่อนจะหันเหหัวข้อสนทนา “ทั้งสองคนคิดทดลองเล่นดูหรือไม่?”

“แน่นอน!”

คนทั้งสองพยักหน้าตอบสนองรวดเร็ว ทั้งยังลืมเลือนคำถามของเหยาซือหยานหมดสิ้น

“ซือหยาน บอกวิธีการเล่นให้คนทั้งสองด้วย ข้าขอไปอาบแดดก่อน” ลั่วฉวนบอกกล่าว

“รับทราบ”

เหยาซือหยานพยักหน้ารับ นางค่อนข้างคุ้นเคยแล้วเพราะลั่วฉวนฝึกสอนส่งต่องานดูแลร้านให้

“จริงด้วย” ลั่วฉวนขณะนี้พลันนึกอะไรขึ้นได้ก่อนจะออกจากร้านจึงหยุดฝีเท้า

เช่นนี้ ปู้ฉืออีและปู้หลี่เกื๋อพลันรู้สึกได้ถึงความรู้สึกอันคุ้นเคย

“สร้างบัญชีผู้เล่นใหม่ต้องจ่ายหนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ” ลั่วฉวนเผยคำออก “สิบผลึกวิญญาณเล่นได้หนึ่งชั่วโมง หนึ่งวันให้เล่นได้สามชั่วโมง”

“ทราบแล้ว...” มุมปากปู้หลี่เกื๋อกระตุก

ปู้ฉืออีได้แต่ยิ้มแห้งรับ

อย่างไรแล้วทั้งสองก็ทราบนิสัยลั่วฉวนดี อีกฝ่ายคือเถ้าแก่ร้านโดยนิสัย

ลั่วฉวนไปนอนอาบแดดที่ตรงหน้าประตู เป็นผลให้ค่อยสบายทั้งกายและใจ

อาบแดดได้ทั้งพักผ่อนและดีต่อสุขภาพ มีตรงใดที่ไม่ดีกัน?

ไม่นานจากนั้น เสียงร้องอุทานจากปู้หลี่เกื๋อและปู้ฉืออีจึงดังออก

“นี่หรือเกมเสมือนจริง? วิเศษ!”

“ให้ความรู้สึกอัศจรรย์ยิ่งนัก! เหมือนได้เข้าสู่โลกอีกใบ!”

“ถูกต้องแล้ว! ร่างกายนี้ควบคุมเหมือนกับร่างจริง! แต่ด้วยไม่มีพลังเลยทำให้ไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่นัก”

“ถัดจากนี้ก็เป็น... เห็นตัวเลือกตรงหน้าหรือไม่? ทั้งสองคนเพิ่งเล่นเกมเป็นครั้งแรก เพราะแบบนั้นต้องสร้างบัญชีผู้เล่นก่อน...”

......

ไม่พลาดการอัพเดตตอนใหม่ ติดตามได้ที่ : https://bit.ly/32ciG6V