EP 426
EP 426
By loop
“เราไปหาอะไรกินกันดีไหม” หลังจากหมอโจวออกมาจากห้องไอซียู เขาเองก็รู้สึกสดชื่นและความเหนื่อยล้าจากสองสามวันที่ผ่านมาดูเหมือนจะหายไปในทันที
สำหรับ Ling Ran เขามีพลังและสดชื่นอย่างแท้จริงเนื่องจากเขาดื่มเซรั่มพลังงาน
หลิงรันลูบท้องของเขาแล้วถามว่า“แล้วเราจะสั่งเดลิเวอรี่จากร้านอาหารของครอบครัวเฉา ได้อย่างไร”
"ไม่ดีกว่า. ทุกครั้งที่เราทานอาหารที่นั้นมันเหมือนว่าจะมีงานตามมาตลอดเลย“หมอโจวส่ายหัวและพูดว่า” มาทำโจ๊กกินกันเถอะให้หมอลู่ทำหมูตีนหมูตุ๋นใส่ซี่โครงหั่นขาหมูและหมูตุ๋นใส่ลิ้นหมูและผักหรืออะไรสักอย่างก็น่าจะได้ อร่อยทีเดียว”
หลิงรันเห็นด้วย เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วถามว่า“คุณอยากได้โจ๊กธรรมดาหรือโจ๊กแบบอื่น ๆ ไหม”
เมื่อหมอโจวเห็นหลิงรันเปิดแอปสั่งอาหาร หมอโจวก็รีบหยุดหลิงรันแล้วพูดว่า "อย่าทำอย่างนั้นมันเป็นแค่โจ๊ก ทำไมต้องสั่งอาหารเดลิเวอรี่? เราทำเองก็ได้”
“คุณทำโจ๊กเป็นหรอ” หลิงรันมองหมอโจวอย่างสงสัย ความประทับใจของหลิงรัน ที่มีต่อหมอโจว คือคนที่ดูไม่เหมือนว่าเขาจะสามารถทำอาหารเป็น
หมอโจวสวมรอยยิ้มเหมือนกับอิกคิวซัง แล้วพูดว่า“แล้วเรื่องนี้ล่ะ? ทีมของนายมีกลุ่มวิแชท ใช่ไหม? ถามพวกเขาว่าพวกเขาอยากกินโจ๊กแบบที่ฉันเพิ่งพูดไปหรือเปล่าและให้คนที่อยากกินตั้งชื่อให้ด้วย”
หลิงรันเองรู้สึกประทับใจในตัวหมอโจว หลังจากนั้นเขาก็รู้สึกท้อถอยในการถามคนอื่นว่าพวกเขาอยากกินหรือไม่
ดังนั้น หลิงรันจึงทำตามที่หมอโจว พูดและพิมพ์เมนูเข้าไป ใน กลุ่มแชทของทีมรักษา
ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งนาทีข้อความเสียงจาก โจวซินเยียนก็ปรากฏในกลุ่มวีแชท “หมอหลิงหมอลู่และหมอหยูกำลังรักษาคนไข้อยู่และพวกเราทั้งสามคนก็อยากจะกินตามที่คุณบอก ผมจะทำโจ๊ก หมอลู่และคนอื่น ๆ มีหม้อหุงข้าวใบใหญ่คุณอยากกินโจ๊กแบบไหน”
“ถามเขาว่าเขารู้วิธีทำโจ๊กปืนเชงไหม [1]” หมอโจวเลียริมฝีปากของเขาและพูดว่า“ผู้ชายที่แต่งงานแล้วในวัยสี่สิบเศษน่าจะทำอาหารให้ภรรยาของเขามาหลายปีแล้ว ฉันไม่รู้ว่าทักษะการทำอาหารของเขาดีแค่ไหนแม้ว่า…”
หลิงรัน ป้อนคำว่า“โจ๊กปืนเชง” ในกลุ่มวีแชท ก่อนที่เขาจะพูดกับหมอโจว“เท่าที่ผมรู้หมอโจว ไม่ชอบให้คนอื่นพูดถึงว่าเขามีครอบครัวแล้ว”
หมอโจวมองไปที่หลิงรันซึ่งสีหน้าของเขาดูจริงจังเหมือนกับตอนที่เขาทำอะไรไม่ถูก ดังนั้นหมอโจวจึงพยักหน้าและพูดว่า“ถ้าหมอโจวซินเยียนรู้วิธีทำโจ๊กปืนเฉงฉันจะไม่พูดถึงภรรยาของเขา ดูที่กลุ่มขอให้เขาเตรียมโจ๊กปืนเฉงฉันคิดว่าโจ๊กเนื้อปลาน่าจะโอเค…บางคนไม่คุ้นเคยกับตับหมู เนื้อคงจะกว่า…”
หลิงรันเปิดกลุ่มวีชแท ต่อหน้าหมอโจว และได้รับคำตอบจากโจวซินเยียน ในกลุ่มสิ่งที่เขาพิมพ์ลงไปนั้นนั้นชัดเจนมาก [ถ้าอย่างนั้นเรามาทำโจ๊กกันเถอะ โจ๊กเนื้อล่ะ หลังจากแต่งงานมาหลายปีฉันมั่นใจมากที่สุดกับการทำโจ๊กเนื้อ ฉันคิดว่าถ้าฉันปรุงให้ดีกว่านี้ภรรยาของฉันคงลังเลที่จะทิ้งฉันไป]
หมอโจวมองไปที่หลิงรันและหัวเราะ “ดูเหมือนว่านายไม่เพียง แต่ตัดสินมุมมองของหมอโจวซินเยียน ผิดในแง่ของการแต่งงาน แต่หมอโจวซินเยียน เองก็ตัดสินผิดในการแต่งงานของเขาเองด้วย”
โรงอาหารเล็ก ๆ ในศูนย์การแพทย์ฉุกเฉินได้รับการจัดเตรียมไว้สำหรับเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์เสมอ
บางครั้งแพทย์ของแผนกอื่นที่เบื่อกับโรงอาหารขนาดใหญ่ก็จะไปหาอาหารที่แผนกฉุกเฉินเช่นกัน แน่นอนว่าส่วนใหญ่เป็นแพทย์ประจำบ้านอายุน้อยหรือแพทย์ร่วมงานที่มักจะมาที่ห้องฉุกเฉินเพื่อให้คำปรึกษา พวกแพทย์อาวุโสมักจะรับประทานอาหารที่บ้านและพวกผู้บริหารตำแหน่งสูงกว่ามักจะรับประทานอาหารนอกโรงพยาบาล
โจวซินเยียน ฮัมเพลงในขณะที่เขาปรุงโจ๊กเนื้อ
เนื้อสันในจัดส่งโดยบริการจัดส่งและคุณภาพดีอย่างน่าประหลาดใจ เครื่องปรุงรสและน้ำมันมาจากครัวและทุกคนก็พร้อมใช้งาน
โจวซินเยียน ยังนึกถึงความสุขที่เขารู้สึกเมื่อเขายังเด็ก ตอนนั้นเขายังเป็นหนุ่มโสดและมีความสุข เขาปรุงโจ๊กปืนเฉงในครัวของโรงพยาบาลในเมืองคนเดียว ในเวลานั้นเนื้อสัตว์ที่ใช้ทำโจ๊กถูกส่งมาจากครอบครัวของผู้ป่วยข้าวถูกส่งมาจากครอบครัวของผู้ป่วยและครอบครัวของผู้ป่วยก็ส่งเครื่องปรุงรสมาด้วย ...
“มันทำให้ผมคิดถึงตอนที่ผมยังเด็กๆ” โจวซินเยียนสูดดมกลิ่นโจ๊กยิ้มให้หมอหนุ่มตรงหน้าเขาซึ่งเขาจำชื่อไม่ได้จริงๆแล้วพูดว่า“ตอนนั้นเรายากจนมาก แต่เราเองก็ไม่เคยคิดว่ามันแย่ ในช่วงห้าปีแรกที่ผมเป็นหมอฉันไม่เคยใช้เงินของตัวเองซื้ออาหารเลย”
หมอหน้าตาธรรมดามองไปที่โจวซินเยียนด้วยสายตาแห่งความประทับใจ "ผมได้ยินมาว่าในเวลานั้น คุณตักแบ่งอาหารจากโรงพยาบาลที่จัดสวัสดิการอาหารให้ใข่ไหม”
โจวซินเยียนจ้องไปที่หมอคนนั้นสองสามวินาทีแล้วถามว่า“นายคิดว่าผมอายุเท่าไหร่?”
แพทย์ประจำบ้านหนุ่มหน้าตาธรรมดามองไปที่ โจวซินเยียน และเดา "ห้าสิบแปด?"
“นาย…” โจวซินเยียน โกรธมากเขาตัวสั่นด้วยความโกรธ “ส่วนไหนของฉันที่ดูเหมือนอายุห้าสิบแปดปี”
“ตีนกา…ถุงใต้ตา…ริ้วรอยหัวเราะ…ริ้วรอยบนหน้าผากริ้วรอยที่คอรอยย่นบริเวณช่องปากริ้วรอยร่องลึกร่องปากรอยร่องปากรอยหุ่นรอยพับด้านล่าง…” แพทย์ประจำบ้านหนุ่มหน้าตาธรรมดาพูดเร็วขึ้นและเร็วขึ้นและเขา น้ำเสียงก็ค่อยๆมีชีวิตชีวาขึ้น
สีหน้าของ โจวซินเยียนเริ่มจริงจัง “โจ๊กเนื้อวันนี้มีไว้สำหรับคนในทีมรักษาของเราเท่านั้น ไม่ใช่สำหรับนาย นายเข้าใจที่ฉันบอกใช่ไหม”
ดังที่โจวซินเยียนพูดเขาใส่ขิงฝานลงในหม้อปล่อยให้เคี่ยวด้วยไฟกลางแล้วใส่เนื้อหมักลงไปในโจ๊ก
โจ๊กสีขาวปั่นอย่างต่อเนื่องภายใต้แรงผลักจากเปลวไฟ
เนื้อสันในกลายเป็นสีแดงเข้มอย่างรวดเร็วและเริ่มปั่นด้วยโจ๊กสีขาว
ดูเหมือนว่า น้ำจะเริ่มเดือดเนื้อที่อยู่ในนั้นมันลอยบนหม้อไฟ มันเหมือนกับซีดานได้เข้าร่วมทีมฟุตบอลแห่งชาติของจีน - มันสสวยงามมากจนไม่อยากกล้ากินเลย!
“ฉัน…” นายแพทย์หนุ่มธรรมดาเสียใจกับคำพูดของเขาทันที เขาอยากพูดอะไรบางเพื่อผ่อนคลายบรรยากาศที่น่าอึดอัด
ในขณะนี้ตัวแทนขายยาขยับคอก่อนที่จะเดินเข้าไปข้างในแล้วถามว่า“คุณหมอโจวซินเยียนจากทีมแพทย์หมอหลิงหรือเปล่า”
"ใช่." โจวซินเยียนก็ก้มหน้าไปหาตัวแทนขายยา
“ฉันมีบางอย่างจะส่งให้คุณ” ตัวแทนขายยายิ้ม “ฉันมาจาก บริษัท แพทย์หยุนลี่”
โจวซินเยียนแสดงท่าทางที่รู้แจ้งและส่งสัญญาณไปยังแพทย์ประจำบ้านผ่านสายตาของเขา “สถาณการณ์เช่นนี้มันเหมือนตอนที่ผมเป็นวัยรุ่นอยู่”
โจวซินเยียน หันกลับมาและถามตัวแทนขายยาว่า“คุณมีอะไร”
“ฉันมีผักปลอดสารพิษ ผู้อำนวยการของเราให้คนงานปลูกมันไว้ที่ชานเมือง” ตัวแทนขายยาหยุดชั่วขณะก่อนที่เขาจะพูดว่า“นอกจากนี้ยังมีเครื่องดื่มต่างๆและอาหารเย็นอีกด้วย…”
แพทย์ประจำบ้านมุ่ย “มันไม่เหมาะอย่างยิ่งที่จะกินโจ๊กกับอาหารเย็น ๆ อยู่แล้ว…ช่างมันเถอะ! แมงดาทะเล?”
“ขาปูเป็นอาหารเย็น” ตัวแทนขายยากล่าว“บริษัทหยุนลี่ยินดีที่จะดูแลคุณ”
เป็นธรรมเนียมของ บริษัท ขายยาที่ต้องปฏิบัติต่อหมอหนุ่มๆคือการนำอาหารดีๆมาเลี้ยงเพื่อเป็นการซื้อใจ
เวลาส่วนใหญ่ผู้อำนวยการแผนกและหัวหน้าหอผู้ป่วยมีอำนาจส่วนใหญ่ในแผนก พวกเขาเป็นคนที่ตัดสินใจเลือกยาที่จะใช้วัสดุสิ้นเปลืองทางการแพทย์ที่จะใช้และอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่จะใช้ หากมีคนอื่นที่ไม่ใช่ผู้อำนวยการแผนกที่มีอำนาจมากกว่าในการดึงผลประโยชน์จากตัวแทนขายยานั่นก็จะเป็นหัวหน้าพยาบาล
หัวหน้าทีมในทีมรักษาจะได้รับประโยชน์ค่อนข้าง จำกัด
สำหรับแพทย์รุ่นใหม่นอกเหนือจากการได้รับโบนัสคงที่แล้วหากมีแล้วผลประโยชน์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่พวกเขาจะได้รับคือการต้อนรับที่หลากหลายจาก บริษัท ขายยา
อย่างไรการซื้อขาปูมาให้หรือบริการอื่นใดในระดับนี้หายากมากสำหรับแพทย์ในแผนกฉุกเฉิน
แพทย์ประจำบ้านนั่งลงโดยไม่ลังเลและพูดว่า“ช่างบังเอิญจริงๆ วันนี้ฉันไม่อยากกินโจ๊กแล้ว”
สองชั่วโมงต่อมาเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ในแผนกฉุกเฉินที่ได้กินปูอีกครั้งได้รวมตัวกับบรรยากาศที่วุ่นวายและวุ่นวายในห้องฉุกเฉิน
แม้แต่หลิงรันก็เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ดีต่อ บริษัทหยุนลี่ เขาแสดงความคิดเห็นว่า“ปูสดมาก”
“มันสดจริงๆ… แต่ฉันอาจจะกินเยอะเกินไปหน่อย” หมอโจวลูบท้อง “ถ้าเรากินมากกว่านี้อีกหน่อยฉันต้องไปหาหมอที่แผนกศัลยกรรมทั่วไปแล้วล่ะ อืม…นายอยากนอนสักพักไหม”
“ไม่เลย ผมยังไม่ง่วง”
“ฉันง่วงนิดหน่อย เอาล่ะเรามาทำการผ่าตัดฉุกเฉินขนาดเล็กก่อนดีไหม” หมอโจวกล่าวพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ แน่นอนว่าแม้ว่าเขาจะไม่ง่วงเพลียหรือไม่ได้กินขาปู แต่เขาก็คิดจะรักษาเคสฉุกเฉินเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น
หลิงรันตบหน้าท้อง แต่เขาก็ยังเดินตามหมอโจวเข้าไปในห้องรักษาโดยไม่มีท่าทีดื้อรั้นแต่อย่างใด
อุบัติเหตุที่เกิดในพื้นที่ก่อสร้างทำให้มีผู้ป่วยจำนวนมากที่ได้รับบาดเจ็บหนักจำเป็นต้องได้รับการรักษาฉุกเฉินจะถูกส่งโรงพยาบาล แต่ผู้ป่วยที่ต้องการการรักษาฉุกเฉินที่ถูกส่งมาทุกวันไม่ทราบว่าพวกเขาเพิ่งรับผู้ป่วยจากการ ไซต์งานก่อสร้างและพวกเขายังคงเดินทางมาถึงโรงพยาบาลหยุนหัวอย่างต่อเนื่อง
โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับผู้ป่วยที่เดินทางมาเอง ผู้ป่วยเหล่านั้นก็ต้องรอนานมากขึ้น
“มาสร้างทีมกันเถอะ” หมอโจวไม่รอคำยินยอมจากหลิงรันและบอกให้พยาบาลนำผู้ป่วยมาส่ง
หลิงรันรออยู่ แต่เขาก็สบายดีกับความคิดที่จะจัดตั้งทีมกับหมอโจว เขาก็ต้องการผู้ช่วยเช่นกัน ถ้าหมอโจวเต็มใจที่จะเป็นผู้ช่วยเขาก็จะยังมีประโยชน์มาก
หลังจากนั้นไม่นานครอบครัวของผู้ป่วยก็เข็นผู้ป่วยขึ้นรถเข็นและมาหาหลิงรันและหมอโจว
“คุณหมอช่วยดูมือภรรยาของผมหน่อยครับ” สมาชิกในครอบครัวพูดอย่างประหม่าก่อนที่เขาจะมองไปที่ภรรยาของเขาบนรถเข็นด้วยท่าทีอ่อนโยน
“น่าจะกระดูกหัก” หมอโจวชำเลืองมองโดยไม่แตะต้องเธอ เขาถามว่า“มือเธอหัก?เธอไปทำอะไรมา”
ภรรยาในรถเข็นหันไปมองสามีแล้วพูดว่า“คุณบอกเขาสิ”
สามีมองลงไปด้วยความเสียใจ “ตอนที่ฉันนอนตอนกลางคืนฉันขยี้แขนของภรรยา”
หมอโจวไม่ได้ยินชัดเจน“อะไร”
“มีเสียงกระดูกแตก” สามีของเธอเล่าถึงสถานการณ์ก่อนที่เขาจะผลักรถเข็นไปข้างหน้าและกระซิบว่า“หมอคะเราต้องรบกวนในการรักษากระดูกที่หักแล้วเราต้องเข้าเฝือกไหม”
หมอโจวตกตะลึงเมื่อได้ฟัง จากนั้นเขาก็มองไปที่แขนของผู้ป่วยแล้วพูดว่า“ผมเดาว่าคุณต้องทำ คุณมีอาการแพ้เฝือกหรือป่าว”
เธอส่ายหัว
สามีกระซิบว่า“เธอไม่แพ้เฝือก ฉันแค่กลัวว่าตอนรักษาเธอจะเจ็บกว่านี้”
หมายเหตุของผู้แปล:
[1] โจ๊กปืนเฉง: วัตถุดิบถูกเติมลงในโจ๊กธรรมดาที่เดือด ทันทีที่ส่วนผสมสุกก็ปิดไฟทันที
