ตอนที่ 31-32

ตอนที่ 31 : ช่วยชีวิต

สำหรับผู้คนส่วนใหญ่ สตรีที่บาดเจ็บคือผู้ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง

ทว่าด้วยฐานะเจ้าของร้านต้นตำรับแห่งนี้ ปัญหาดังกล่าวลั่วฉวนสามารถแก้ไขได้ง่ายดาย

ด้วยเพียงการเดินลงไปหยิบขวดโคล่าจากชั้นวางที่ด้านล่าง จากนั้นจึงป้อนให้สตรีที่อ่อนแรงได้ดื่มโดยตรง

ส่วนผลลัพธ์ของการดื่มโคล่านั้น คงไม่ต้องกล่าวถึงแต่อย่างใด

บาดแผลที่ร่างกายนั้นเริ่มฟื้นฟูด้วยอัตรามองเห็นด้วยตาเปล่าเพียงชั่วลมหายใจ กระทั่งแผลเป็นก็ไม่หลงเหลือไว้ให้พบเห็น

กระดูกที่หักก็กลับคืนสภาพดังเดิมพร้อมผสานกับกล้ามเนื้อโดยสมบูรณ์จนเกิดเสียงก๊อกแก๊กภายในร่าง

คิ้วของสตรีผู้นี้เริ่มขมวดเล็กน้อย คิดว่าเป็นเพราะนางทราบเรื่องที่ความเจ็บปวดในร่างกายเลือนหาย

ทว่านางยังไม่ตื่น เพราะนางยังขาดซึ่งเรี่ยวแรง

หากเป็นเมื่อหลายวันก่อน ลั่วฉวนคงไม่ทราบว่าสถานการณ์นี้ควรทำอย่างไรต่อดี

ทว่าเมื่อครู่นี้เองที่เขาเพิ่งได้รับไวน์หยก

ในสถานการณ์เช่นนี้ที่ต้องการคืออะไร?

นั่นก็คือการฟื้นคืนกำลังให้แก่ชีวิต

ลั่วฉวนอดไม่ได้ที่จะสงสัย ว่าระบบได้คาดการณ์ถึงเรื่องที่เขาจะช่วยสตรีผู้นี้ในค่ำคืนนี้ จึงเป็นผลให้เขาได้รับไวน์หยกมา

น้ำหมักผลไม้เริ่มออกฤทธิ์ กำลังวังชาจึงเริ่มแผ่กระจายสู่ทั่วร่างของสตรีที่นอนอยู่

แก้มของนางแปรเปลี่ยนเป็นสีแดง ไม่ว่าผู้ใดรับชมต่างก็ต้องกล่าวว่างดงาม

ขณะลั่วฉวนคิดให้นางดื่มไวน์หยกเป็นแก้วที่สอง คิ้วนั้นพลันกระตุกพร้อมลืมตาตื่นขึ้น

ดวงตาสีม่วงงดงามกำลังจับจ้องที่ลั่วฉวน

เส้นผมและดวงตาสีม่วง ไม่ว่ามองอย่างไรก็ผิดธรรมชาติของมนุษย์

ทว่าลั่วฉวนเป็นใคร?

เขาคือผู้ที่ผ่านดวงดาวสีครามมายังต่างโลกแห่งนี้!

ลั่วฉวนเคยเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย เขาย่อมทราบเรื่องความแตกต่างทางชาติพันธุ์

สตรีตรงหน้าก็แค่อาจจะมียีนส์ที่พิเศษ

ลั่วฉวนและนางต่างมองหน้ากันเอง

เวลาผ่านไปทั้งคู่ก็ยังคงเงียบงัน

ลั่วฉวนรู้สึกคันที่หัวใจทว่ายากเกาได้ สถานการณ์เช่นนี้เขาควรกล่าวอะไร?

พอดีเป็นเถ้าแก่ร้านนี้ เพราะฝนตกจึงเบื่อไปเหม่อมองภายนอก แล้วก็พบนางร่วงหล่นจากฟ้าเลยช่วยเอาไว้?

ไม่ว่าพูดกล่าวทางไหน มันก็คล้ายดูไม่ดีใช่หรือไม่?

ผู้อื่นไม่ทราบ ทว่าเวลานี้ภายในใจเหยาซือหยานนั้นคลุ้มคลั่งประหนึ่งเกิดพายุขึ้น

การโจมตีก่อนหน้าเป็นนางต้องใช้แก่นอสูรพร้อมเรี่ยวแรงกายใจหมดสิ้น กำลังของทั้งกายนางคือเหือดหายไม่หลงเหลือ!

แต่ตอนนี้เล่า?

ไม่เพียงแต่อาการบาดเจ็บหายดี แต่กำลังวังชายังกลับมาเต็มเปี่ยมจนแทบล้น?!

นอกจากนี้ ดวงตาของนางยังหันมองที่ไวน์หยกในมือของลั่วฉวน ความตื่นตะลึงในสายตาของนางแทบไม่อาจเก็บไว้ได้มิด

ด้วยกำลังวังชามากล้นเพียงนี้ เกรงว่าน้ำพุแห่งชีวิตของราชวงศ์สัตว์อสูรจะยังไม่อาจเทียบเปรียบได้ด้วยซ้ำ

เรื่องราวนั้นชัดเจน บุรุษลึกลับตรงหน้าได้ช่วยรักษานางเอาไว้

หากเทียบเปรียบกับมนุษย์ สัตว์อสูรส่วนใหญ่นั้นสัตย์ซื่อมากกว่า ไม่เกินเลยนักที่จะกล่าวว่าเหล่านั้นอยู่ร่วมด้วยกันได้ดีกว่ามนุษย์ที่ชอบขัดแย้งกันเอง

“ขอบคุณที่ช่วยชีวิตเล็กจ้อยนี้เอาไว้”

เหยาซือหยานสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะกล่าวออกด้วยความจริงจัง

เมื่อกล่าวออกไปแล้ว นางจึงรู้สึกสับสนอยู่เล็กน้อย

ตามปกตินางคงต้องหาทางตอบแทนความเมตตาของลั่วฉวน ทว่าตอนนี้แม้แต่อาการบาดเจ็บและกำลังของนางยังฟื้นคืนกลับมา กระนั้นระดับการฝึกฝนได้เสียหายไปแล้ว นางไม่ทราบว่าเมื่อใดจึงสามารถฟื้นคืนสู่ขอบเขตราชันได้อีกครั้ง อย่างไรแล้วอสูรนักบวชอู๋เซี่ยงผู้นั้นก็ต้องมาล่านางอีกครั้งเป็นแน่

ขณะนี้นางกำลังครุ่นคิดถึงความวินาศตั้งแต่ถือกำเนิด ภายในก็อดไม่ได้ที่จะเกิดความอับจนขึ้นมา

ทว่าลั่วฉวนหาได้ทราบเรื่องหรือคิดสนใจแต่อย่างใดไม่

เขาเพียงพยักหน้ารับ “ไม่เป็นไร อันที่จริงเจ้าร่วงหล่นจากฟ้าลงมาที่นี่ ข้าก็เลยช่วยไว้เท่านั้น”

จากนั้นลั่วฉวนจึงครุ่นคิดไปพักหนึ่งก่อนจะกล่าว “ขอแนะนำตัว ข้าคือเถ้าแก่ร้านแห่งนี้ นามลั่วฉวน เรียกหาเป็นเถ้าแก่ลั่วก็ได้”

ด้วยความลังเลเล็กน้อย เหยาซือหยานตอบคำกลับ “นามข้าเหยาซือหยาน”

ราวกับคนทั้งสองไม่ใช่ประเภทช่างพูด ดังนั้นบรรยากาศจึงกลับกลายเป็นอึดอัดไปชั่วขณะหนึ่ง

ตอนที่ 32 : ระบบไม่ใช่ตลาดสด

ไม่ช้าความเงียบงันจึงคลายออก

โครก~

เสียงอันน่าอับอายดังขึ้น ใบหน้างดงามของเหยาซือหยานกลับกลายเป็นแดงก่ำ

ตอนนี้นางค่อยจดจำได้ ว่าหลายวันแล้วที่ผ่านพ้นทัณฑ์สายฟ้าก่อนเผชิญเหตุการณ์หลบหนี

และตลอดระยะเวลานั้นนางไม่ได้มีอะไรตกถึงท้องเลย

แม้เป็นผู้ฝึกตนที่ใช้พลังวิญญาณจากฟ้าดินดำรงชีพ กระนั้นก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นเช่นนั้นได้โดยตลอด

และด้วยอาการบาดเจ็บของเหยาซือหยานหายดีแล้ว ทว่าจิตใจยังคงอ่อนแรงและไม่มีทางฟื้นคืนได้โดยง่าย

“หิวหรือ?”

ลั่วฉวนมองสตรีที่เขินอายตรงหน้าก่อนจะกล่าวถามตรงไปตรงมา

เหยาซือหยานเพียงพยักหน้ารับด้วยใบหน้าแดงก่ำ หากยังจะกล่าวถามย้ำว่าหิวหรือไม่ เช่นนั้นก็คงเป็นเรื่องเสียมารยาทแล้ว

ด้วยถอนหายใจออก ลั่วฉวนจึงตัดสินใจ

“รอที่นี่ เดี๋ยวไปหาอะไรมาให้กิน”

ถัดจากนั้น ลั่วฉวนจึงไปยังครัวภายในร้าน

ก่อนหน้านี้ลั่วฉวนก็มีปัญหาด้านการกิน ทว่าก็มักแก้ไขได้โดยการกินที่ภัตตาคารใกล้เคียง

อย่างไรแล้วปู้หลี่เกื๋อก็แวะเวียนมาทุกวี่วัน ลั่วฉวนก็ไม่ใช่คนตระหนี่ถี่เหนียวอะไร

ส่วนแบ่งหนึ่งในสิบจะเป็นของเจ้าของร้าน ลั่วฉวนจึงขอให้ระบบถอนส่วนแบ่งหนึ่งในสิบออกมา

รับชมห้องครัวทันสมัย ลั่วฉวนจึงอดไม่ได้ที่จะเผยยิ้ม

ช่วงวันเปิดร้านเขาไม่เคยทำอาหารเอง แต่เลือกไปยังภัตตาคารใกล้เคียงเพื่อความสะดวก

ซึ่งเขาก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าวันต้องทำอาหารเองจะมาถึงเร็วขนาดนี้!

ลั่วฉวนเคยสงสัยว่าระบบทราบอนาคตหรือไม่ ดังนั้นจึงมีการจัดเตรียมห้องครัวเอาไว้เช่นนี้

“ช่างมัน ทอดไข่กับมะเขือเทศก็แล้วกัน จากนั้นก็บะหมี่สักชาม”

ลั่วฉวนที่ตัดสินใจได้จึงถอนหายใจก่อนจะลงมือ

ที่ทวีปเทียนหลันแห่งนี้ มันไม่มีพืชพรรณที่เรียกว่ามะเขือเทศ

“ระบบ เปลี่ยนเป็นมะเขือเทศสองลูกและไข่สองฟอง” ลั่วฉวนกล่าวภายในใจ

“ขอท่านจดจำไว้ว่าระบบคือระบบร้านค้าสุดแกร่ง ไม่ใช่ระบบร้านค้าตลาดสด!” เสียงที่คล้ายไม่พอใจของระบบดังตอบกลับมา

“รู้แล้วน่า” ลั่วฉวนพยักหน้ารับ “รีบเอามะเขือเทศกับไข่มาได้แล้ว”

ระบบถึงกับกล่าวต่อไม่ถูก

ท้ายที่สุดระบบจึงไปหามะเขือเทศและไข่มาให้ลั่วฉวน

แน่นอนว่าเขายังไม่ลืมบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป

ผ่านไปครู่ กลิ่นหอมจึงค่อยลอยโชยมาจากครัว

“กินได้เลย” ลั่วฉวนนำบะหมี่พร้อมไข่ดาวมะเขือเทศมาให้เหยาซือหยาน

อาหารที่ลั่วฉวนทำอย่างไรก็ไม่มีทางเทียบเท่าพ่อครัวชื่อดัง ทว่าในสายตาของเหยาซือหยาน มันไม่ต่างอะไรกับอาหารเลิศรส

หากหิวโซ เช่นนั้นแม้เป็นหมั่นโถวก็บอกว่าหวานได้ นี่จึงเป็นความจริงอันเป็นนิรันดร์

“ขอบคุณ” เหยาซือหยานกล่าวคำเสียงเบา

สภาพจิตใจของนางขณะนี้กำลังขึ้นลง

มันเป็นเรื่องง่ายที่จะเข้าถึงผู้คนที่อับจนหนทางเช่นนางตอนนี้

แต่ถึงอย่างไรลั่วฉวนก็คล้ายไม่รู้ความ กล่าวได้ว่าเขาเป็นโสดมาแล้วถึงสองชีวิต ดังนั้นจึงไม่ทันตระหนักถึงสายตาของนาง

เหยาซือหยานยังคงไม่ขยับ และเขาก็ไม่ใช่คนที่ใส่ใจมารยาทบนโต๊ะอาหาร ดังนั้นจึงเป็นฝ่ายเริ่มกินไข่ดาวมะเขือเทศพร้อมบะหมี่ก่อน

ทั้งสองเมื่อกินจนอิ่มเรียบร้อย ลั่วฉวนจึงค่อยลุกขึ้นเก็บกวาด

“ห้องอาบน้ำอยู่ทางนั้น คืนนี้พักที่นี่ก็ได้ ขอตัวก่อนแล้ว”

ถัดจากนั้นเขาจึงออกจากห้องไป

ที่ลั่วฉวนช่วยเหลือเหยาซือหยานเอาไว้ก็เพราะทำตามใจชอบ ขณะนี้เขาเองก็ไม่ทราบว่าควรทำอย่างไรต่อดี

รับชมลั่วฉวนออกไปแล้ว เหยาซือหยานจึงกัดริมฝีปากอย่างที่คิดกล่าวทว่าไม่กล่าวคำใดออก

ลั่วฉวนที่เข้ามาในชีวิต เป็นผลให้ใจที่เกลียดชังมนุษย์เป็นล้นพ้นของเหยาซือหยานต้องแปรเปลี่ยน

ในสายตาของเหยาซือหยาน ตัวตนของลั่วฉวนคือยอดบุรุษที่ซุกซ่อนตัวตนในเมืองใหญ่

นางขณะนี้คล้ายได้ทราบกระจ่าง ว่ามนุษย์ก็ยังมีสิทธิ์คบหาเป็นสหายกับสัตว์อสูรได้

ถูกต้องแล้ว

เหยาซือหยานทราบดี ว่าลั่วฉวนนั้นทราบตัวตนสัตว์อสูรของนางแต่แรก

อย่างไรเส้นผมและนัยน์ตาสีม่วงก็ไม่ใช่เรื่องปกติสำหรับเผ่าพันธุ์มนุษย์

นั่นจึงเป็นสาเหตุว่าทำไมครั้งเหยาซือหยานเป็นมือสังหาร นางจึงต้องสวมใส่ชุดสีดำปกปิดทั้งร่างกายไว้โดยตลอด

......

ไม่พลาดการอัพเดตตอนใหม่ ติดตามได้ที่ :https://bit.ly/32ciG6V