LCEW เล่มที่ 1 ตอนที่ 14 - โอกาสเดียวที่จะมีชีวิต
เล่มที่ 1 ตอนที่ 14 - โอกาสเดียวที่จะมีชีวิต
งูพิษใครบอกกับฉันว่าเขาจะดีกับฉันถ้าหากฉันพูดความจริง อย่างไรก็ตาม ฉันก็คงไม่กล้าเชื่อคำพูดที่เขาพูดออกมาอีก ฉันไม่กล้าบอกเขาว่าอันที่จริงแล้วฉันมาจากโลกอื่น แล้วฉันก็ยิ่งไม่กล้าบอกเขาว่าฉันคือผู้หญิง
เก้าอี้ของฉันพรุ่งทะลุก้อนเมฆจนมองเห็นดวงจันทร์ขนาดใหญ่เต็มดวงตา จากนั้นเก้าอี้ก็เริ่มหมุน ฉันมองเห็นเมืองพระจันทร์เงินที่ลอยอยู่บนฟ้าห่างออกไป มันช่างเป็นภาพที่สวยงาม ในขณะที่ฉันเข้าใกล้เมืองพระจันทร์เงิน ฉันก็มองเห็นแสงไฟและความเขียวขจีที่กว้างใหญ่ไพศาลเหมือนป่าไม้
สัตว์ประหลาดเหล่านั้นไล่ตามฉัน ขณะที่ฉันก็ดิ่งตกลงมาจากฟ้า ภายใต้แสงจันทร์สะท้อนให้เห็นผิวหนังของพวกมันเป็นสีเขียวสดใส
"ฮูกกกก!* ทันใดนั้น ใบหน้าที่แสนน่ากลัวก็ปรากฏขึ้นด้านนอกหน้าต่างทรงกลม ฟันที่แหลมคม ลิ้นสีดำ ดวงตาซีดรามกับหินดวงจันทร์!! นี่คือสัตว์ประหลาด!!
อ้า!! ฉันตกใจกลัว และถอยหลังโดยสัญชาตญาณ ขณะที่ฉันจับที่วางแขนแน่น เสียงตดดังขึ้นโดยที่ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันกดปุ่มอะไร
"โหมดทรัสเตอร์ ทำงาน!!"ทันใดนั้น เสียงหุ่นยนต์ผู้หญิงก็ดังขึ้น
โหมดทรัสเตอร์? มันคืออะไร?
และแล้วฉันก็ได้ยินเสียงระเบิด จากนั้นห้องโดยสารของฉันก็บินตรงไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูง พุ่งเข้าใส่ฝูงสัตว์ประหลาด
*ปัง!! ปัง!! ปัง!! ปัง!!*ฉันกระแทกเข้าไปในกลุ่มสัตว์ประหลาด พวกมันรวมตัวกันเป็นกระจุกหนา หากให้เทียบฉันก็คงเป็นเหมือนนกฮัมมิ่งเบิร์ดตัวเล็กๆที่บินเข้าไปในฝูงตัวต่อ ห้องโดยสารของฉันสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงตลอดเส้นทางที่ปะทะกับสัตว์ประหลาด
ทันใดนั้น ห้องโดยสารทั้งหมดก็กลายเป็นไฟสีแดง "ระบบทรัสเตอร์ล้มเหลว ระบบทรัสเตอร์ล้มเหลว"เสียงเตือนซ้ำๆทำให้ฉันยิ่งตกใจ
อะไรกัน? ระบบทรัสเตอร์เสียหาย!?
จากนั้นห้องโดยสารของฉันก็หยุดนิ่ง และค่อยๆร่วงหล่น
"อ๊ากกก!!"ฉันรู้สึกเหมือนเอาไว้ภายในกำลังจะหลุดลอยออกจากร่างกาย ไม่ต้องพูดเลยว่ามันคือหนักขนาดไหน โชคดีที่ส่วนล่างของห้องโดยสารดูเหมือนจะเป็นส่วนที่หนักที่สุด มันจะทำให้ห้องโดยสารไม่หมุนของที่ตกลงไปด้านล่าง แต่การตกลงจากฟ้าตรงๆมันทำให้ฉันเหมือนกำลังเล่นเครื่องเล่นยักษ์ตกตึกในสวนสนุก!!
*แขวก!* ทันใดนั้นกรงเล็บอันแหลมคมก็เจาะทะลุเข้ามาในห้องโดยสารของฉัน!! ฉันจ้องมองด้วยความตกใจ ขณะที่กรงเล็บอันแหลมคมเหมือนมีดสร้างรูโบ๋ที่เก้าอี้ของฉัน
*เคล้กก!*มีรอยแตกอีกรอยเกิดขึ้น อีกด้านก็เกิดเป็นรอยกรงเล็บ!! ฉันหันไปอย่างรวดเร็วและเห็นสัตว์ประหลาดตัวนึงติดชะงักอยู่กับเกราะป้องกัน
เขาจับตัวฉัน!! ไม่สิ มันดูเหมือนว่า….เธอ?
เพราะว่าหน้าอกของเธออยู่ติดกับเกราะป้องกันที่อยู่ตรงหน้าฉัน มันทำให้ฉันเห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่า เธอมีหน้าอกคู่โต!! และเธอก็สวมเสื้อผ้า!! เสื้อผ้าขาดพันรอบหน้าอก ส่วนที่ไม่ได้ปกปิดก็เผยให้เห็นผิวสีขาวอมเขียว
เธอพยายามอย่างหนักที่จะดึงตัวเองออกจากห้องโดยสารของฉัน สีข้างหลังของเธอข้างหนึ่งบิดงอเป็นมุมแปลกๆ หรือว่ามันจะหักเพราะการชน? ฉันมองไล่ขึ้นไปจากร่างกาย และเห็นคอของเธอ จากนั้นก็เห็นใบหน้า
มันเป็นใบหน้าที่เหมือนมนุษย์ เธอมีใบหน้า อย่างไรก็ตาม มันก็ยังคงเหมือนสัตว์ประหลาด ดวงตาของเธอเป็นสีขาวหมด ดูหนังของเธอส่องแสงสีเขียวภายใต้ดวงจันทร์ ผิวหนังของเธอราวกับผิวมนุษย์ที่ถูกนำมาขึง หูของเธอแหลมเล็กน้อย และเธอก็มีผมยาวสีขาว
ขณะเดียวกันเธอก็จ้องมองฉันด้วยดวงตาสีขาวคู่โตผ่านโล่กระจกป้องกัน ฉันไม่รู้ว่าดวงตาของเธอมองเห็นฉันไหม แต่ฉันรู้สึกได้ว่าเธอจ้องมองฉันอยู่
แขนของเธออย่าเอามากและข้อต่อของเธอก็ต่างจากมนุษย์อย่างเรา พวกมันมีความประณีตเหมาะสำหรับใช้บินหรือล่ากลางอากาศ ผนวกกับ กรงเล็บของเธอที่สามารถเจาะทะลุมาถึงเก้าอี้ของฉันได้ เล็บของเธอแหลมคมเหมือนกรงเล็บวูล์ฟเวอรีน!
"เตรียมตัวรับแรงปะทะ หาที่ยึดเตรียมรับแรงปะทะ!!"
*ปัง!*ถุงลมนิรภัยเปิดทำงานรอบตัวฉัน อย่างไรก็ตามถุงลมนิรภัยเหล่านั้นก็เริ่มรั่วเพราะเล็บของอสูรที่เจาะทะลุเข้ามา
เวร เวรเอ้ย!!
ฉันต้องหนีตายซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ครั้งนี้ โชคชะตาของฉันถูกเขียนให้ตายไปพร้อมกับสัตว์ประหลาดตัวนี้!?
*โว๊กก! โว๊กก!*เธอเองก็ตะเกียดตะกายพยายามใช้ปีกข้างที่เหลือ
ฉันรีบกดปุ่มที่อยู่บนพนักแขนอย่างรวดเร็ว ฉันต้องทําอะไรสักอย่าง ไม่ใช่แค่บอกความตาย!!
*ปัก! ปัก! ปัก!"ฉันกดปุ่มที่เห็น *ปัก!*ทันใดนั้นปีกทั้งสองข้างก็โผล่ออกมาจากข้างเบาะ
"เปิดใช้งานระบบลงจอดแบบควบคุมมือ"เสียงหุ่นยนต์ผู้หญิงดังขึ้นและมีจอยสติ๊กปรากฏขึ้นบริเวณพนักมือ สัตว์ประหลาดที่อยู่ตรงหน้าหยุดขยับปีก จากนั้นฉันก็เข้าใจแล้วว่าเธอไม่ได้พยายามจะจับฉัน แต่เธอรู้ว่าสิ่งที่ฉันอยู่นั้นบินได้ ดังนั้นเธอจึงพยายามเกาะติดกับห้องโดยสาร เพื่อให้ฉันช่วยเหลือเธอที่ปีกหัก
ฉันจับจอยสติ๊กและค่อยๆดึงขึ้นเมื่อมันเข้าป้ายพื้น กระสวยที่นั่งที่ฉันนั่งค่อยๆชะลอความเร็วร่อนลงจอด ดูเหมือนมันได้ผล!!
กระสวยห้องโดยสารของฉันเป็นเหมือนเครื่องบินขนาดเล็กที่ค่อยๆทะยานลงพื้นราบด้านหน้า การลงจอดเป็นไปอย่างราบรื่น ทันใดนั้นหางตาของฉันก็เห็นเส้นอะไรบางอย่าง นั่นมันเส้นอะไร? หรือว่าจะเป็น…...
ระหว่างที่ฉันกังวล ฉันก็เห็นแล้วว่าเส้นที่ฉันเห็นนั้นคือหุบเขา!! ข้างหน้าของฉันคือพื้นดินที่แตกกลายเป็นหุบเขาลึก เครื่องบินเล็กของฉันกำลังร่อนลงสู่หุบเขา!!
แสงจันทร์ส่องสลัวๆหุบเขาอย่างคลุมเครือจึงทำให้ฉันมองเห็นไม่ชัด ฉันรู้สึกตึงเครียดหัวแทบระเบิด ในหุบเขาแคบๆเต็มไปด้วยหินรูปร่างแปลกประหลาดมากมาย บางส่วนก็เหมือนสัตว์ร้ายที่กำลังคำราม บางส่วนก็เหมือนสะพาน หรือไม่ก็เหมือนดาบหัก
ทันใดนั้นตรงหน้าของฉันก็มีหินก้อนใหญ่ ฉันรีบขยับจอยสติ๊กเพื่อหลบมัน สัตว์ประหลาดหลับตาน้องตัวเข้าไปชิดกับเกราะป้องกัน มันทำให้ตัวของเธอนั้นบดบังสายตาของฉันเกือบหมด ฉันจึงรีบตะโกนบอกเธออย่างเร่งรีบว่า "ถอยออกไปเร็ว!! ฉันมองไม่เห็น!! ถ้าหากไม่ถอย พวกเราทั้งคู่จะตายด้วยกันที่นี่!!"
ฉันไม่รู้ว่าเธอเข้าใจไหม แต่เธอลืมตาตื่นและฉันก็รีบกวักมือบอกให้เธอถอยออกไปด้านข้าง ซึ่งดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจ เธอขยับออกไปด้านข้างแล้วปีนขึ้นไปข้างบนยาน
*แขวก! แขวก!*เธอเจาะรูบนยานห้องโดยสารของฉันเพื่อยึดติดร่างกายกับตัวยาน สายลมพัดผ่านเข้ามาในรู ในที่สุดเธอก็ออกไปพ้นจุดมองเห็นของฉัน หน้าอกของเธอ ท้องของเธอ...ร่างกายส่วนล่างของเธอ - เธอสวมกางเกง!! ดูเหมือนว่าเก่งจะถูกสร้างขึ้นมาจากหนังสัตว์ แม้ว่าจะเป็นรอยฉีกขาด แต่ก็ปกปิดจุดสงวนของเธอ เดี๋ยวก่อนนะ เธอมีหางยาว!!
ใช่แล้วล่ะ เธอบินได้ หางของเธอจึงถูกใช้เพื่อการทรงตัว
เหลือเพียงแค่หางของเธอที่อยู่ตรงหน้าฉัน เธอพันหางรอบโดยสารแน่น พวกเรายังคงทะยานลงสู่ด้านล่าง ฉันควบคุมจอยสติ๊กหลบหินทั้งสองข้างของผนังภูเขา พวกเรายังคงลุ้นตลอดเวลา เกือบแล้ว เกือบ ในที่สุด ฉันก็เห็นพื้น ขณะที่ห้องโดยสารขนาดเล็กของฉันพุ่งลงสู่พื้นดิน สัตว์ประหลาดก็กระโจนหนีและจากไป
