TGDS ตอนที่ 7 : เรื่องเซอร์ไพรส์ที่น่ายินดี
โดยไม่ต้องคิดอะไรเลยแม้แต่น้อย โมบี้เลือกจะยอมรับภารกิจนั่นพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง
ไม่เพียงแต่เขาจะสามารถแก้แค้นได้เร็วขึ้นมากด้วยระบบ แต่เขายังจะได้รับรางวัลมากมายสำหรับการทำเช่นนั้นอีกด้วย นี่มันเหมือนฝันที่กลายเป็นจริง
โชคดีที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ในห้องพยาบาล เพราะนี่ยังคงเป็นเวลาดึก ถ้าไม่อย่างนั้นเขาก็คงดูเหมือนคนโรคจิตที่บ้าคลั่งพร้อมกับเสียงหัวเราะอันร้ายกาจของเขาและบางครั้งเขายังพูดกับตัวเองด้วย แม้ว่าระบบและโมบี้จะสามารถสื่อสารผ่านทางโทรจิตได้ แต่ในบางครั้งโมบี้ก็มีความสุขมากจนเขาอดไม่ได้ที่จะคิดออกมาดัง ๆ
แผนการต่าง ๆ เริ่มถูกขบคิดอยู่ในหัวของโมบี้ เขารู้ว่าก่อนที่เขาจะเริ่มทำสิ่งใด เขานั้นต้องแข็งแกร่งขึ้นเสียก่อน
จากนั้นเขาก็จำได้ว่า เขานั้นมีภารกิจประจำวันของเขา ภารกิจจะรีเซ็ตเวลา 00.00 น. ของทุกวัน ดังนั้นเขาจึงมีเวลาอีกนานในการทำภารกิจให้สำเร็จ และด้วยความที่เขาไม่มีอะไรทำจนกว่าจะถึงตอนเช้า เขาจึงตัดสินใจทำสิ่งต่าง ๆ ในห้องพยาบาลที่เขาพักอยู่ หลังจากที่เขาเพิ่มแต้มสถานะพิเศษ เขาก็ไม่รู้สึกเหนื่อยอีกต่อไปแล้ว เนื่องจากมันมีพลังที่เพิ่มขึ้นมาอย่างกะทันหัน นั่นหมายความว่าตอนนี้เป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุดในการจบภารกิจประจำวัน ตอนนี้เวลา 05.30 น. ชั้นเรียนจะเริ่มเวลา 8.00 น. และพยาบาลจะเข้ามาในห้องนี้เวลา 07.00 น. ดังนั้นเขาจึงควรพยายามทำให้เสร็จภายในเวลานี้เท่านั้น
การวิดพื้น ซิทอัพ และสควอชนั้นเขาสามารถทำมันอย่างง่ายดายและใช้เวลาเพียงแค่ 45 นาทีในการทำทั้งหมด ปัญหาที่แท้จริงคือ การที่เขาจะวิ่ง 10 กม. ในห้องพยาบาลได้อย่างไร
พอเปิดผ้าม่านออกไปดูห้องที่เหลือต่างก็โล่งทั้งหมด จริง ๆ แล้วห้องนี้นั้นไม่ได้เล็กเลย มันค่อนข้างใหญ่ซะด้วยซ้ำ สำหรับห้องพยาบาลธรรมดา ๆ
แต่ถึงกระนั้นก็แทบจะไม่มีที่ว่างพอสำหรับการวิ่ง โมบี้ตัดสินใจลองวิ่งเป็นวงกลม เพื่อดูว่าจะทำภารกิจให้สำเร็จได้หรือไม่ หลังจากวิ่งไม่กี่นาทีเขาตัดสินใจตรวจสอบความคืบหน้า:
679 ม. / 10 กม
มันสามารถทำได้! แม้ว่าการวิ่งเป็นวงกลมจะทำได้ไม่เร็ว แถมเหนื่อยและยังคลื่นไส้อีกด้วย แต่มันก็เป็นทางเลือกเดียวที่เขามี โมบี้ไม่สามารถยืนต่อไปให้เสียเวลาได้อีก ตอนนี้เขามีวิธีการที่ชัดเจนในการที่จะแข็งแกร่งขึ้นแล้ว มีแต่คนโง่เท่านั้นที่จะยอมเสียเวลาหลังจากค้นพบทางออกแบบนี้
*************************
45 นาทีต่อมา
[มุมมองของพยาบาล]
พยาบาลกำลังเดินไปตามทางเดินระหว่างทางไปที่ทำงานของเธอ เธอกังวลอย่างมาก เธอไม่ได้คาดหวังว่าจะมีคนไข้ตั้งแต่วันแรกเช่นนี้ สภาพของโมบี้นั้นกำลังอยู่ในระหว่างความเป็นความตาย หากทีมช่วยชีวิตพบเขาช้ากว่านี้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาจะต้องตายอย่างแน่นอน
ซี่โครงของเขาหักทิ่มเข้าไปในปอด เขาได้รับการกระทบกระเทือนอย่างแรง ขาหักและบาดเจ็บภายในอีกหลายแห่ง ส่วนที่แปลกที่สุดคือนิ้วทั้งหมดของเขาหัก เล็บของเขาถูกฉีกออกจนหมดและเขายังมีกลิ่นปัสสาวะของมนุษย์ลอยคละคลุ้ง
เธอรู้ว่านี่ไม่ใช่อุบัติเหตุ เด็กชายต้องได้รับการทรมานมาอย่างคาดไม่ถึง เธอมีคำถามมากมายที่จะถามเขาเพื่อจะรายงานสิ่งที่เกิดขึ้น
แม้ว่าเขานั้นจะหายจากอาการบาดเจ็บแล้ว แต่ร่างกายของเขาก็ยังคงบอบช้ำเกินกว่าจะขยับได้ เวทมนตร์รักษาสามารถรักษาความเสียหายทางกายภาพของบุคคล แต่ไม่สามารถรักษาเกี่ยวกับความแข็งแกร่งหรือจิตใจของพวกเขาได้ จากพื้นฐานทางการแพทย์ของเธอ เธอประเมินว่าเขาน่าจะฟื้นตัวได้หลังจากนี้อย่างน้อย 2 วัน ถ้าหากเขาโชคดีมากพอ
เมื่อเธอเปิดประตูห้องพยาบาลออก เธอก็ได้รับการต้อนรับด้วยสายตาที่ไม่สมเหตุสมผลที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็นมา เด็กชายที่กำลังอยู่ระหว่างความเป็นความตายเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน กำลังวิ่งเป็นวงกลมเหมือนคนบ้าที่กินน้ำตาลมากจนเกินไป
เธอทิ้งข้าวของทั้งหมดลงด้วยความตกใจ ขณะที่เธอรู้สึกแปลกใจและตกใจอย่างมากกับสิ่งที่เธอเพิ่งเห็น
“คุณลุกขึ้นมาจากเตียงได้ยังไงกัน!” เธอกรีดร้องด้วยความกังวล
*************************
[มุมของโมบี้]
โมบี้รู้สึกได้ว่าเขานั้นวิ่งมาสักพักหนึ่งแล้ว แต่เขายังไม่ได้รับการแจ้งเตือนสำหรับการทำภารกิจสำเร็จ เขาไม่ได้จดจ่ออยู่กับเวลาจึงไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลา 7 โมงแล้ว ประตูค่อย ๆ ถูกเปิด แต่โมบี้นั้นยังคงมุ่งมั่นอยู่กับการพยายามทำภารกิจจนลืมสังเกตเรื่องอื่น ๆ จากนั้นเขาก็ได้รับการแจ้งเตือน
<เควสรายวันเสร็จสมบูรณ์>
<+3 แต้มสถานะ>
<+ 10XP>
โมบี้ไม่มีเวลาแม้แต่จะพักหายใจและเขาก็รู้สึกมีความสุขกับความสำเร็จของเขา ก่อนที่เขาจะได้ยินเสียงดังมาจากทางประตู
เมื่อเขามองไป เขาก็เห็นเด็กสาวหน้าตาดีสวมเสื้อคลุมสีขาวและแว่นตา บนพื้นข้างหน้าของเธอมีหนังสือมากมายกองอยู่ที่พื้น เธอมีผมสีน้ำตาลสั้นประบ่า ดวงตาสีฟ้าสดใสและใบหน้าที่ดูน่ารัก เธอดูอายุไม่น่าเกิน 25 ปี
“คุณลุกขึ้นมาจากเตียงได้ยังไงกัน!”
โมบี้มองดูเวลาอย่างรวดเร็วและสังเกตว่ามันเป็นเวลา 7:02 น. แล้ว เขาเริ่มที่จะบ่นกับตัวเองว่าเขานั้นประมาทมากเกินไป
“ผมเพิ่งตื่นนอนเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วครับ เลยลองตัดสินใจออกกำลังกายบ้าง มีอะไรผิดปกติหรือเปล่าครับ” โมบี้ถามขณะเกาศีรษะของเขาและแสดงสีหน้าเสแสร้ง
"ใช่! มีบางอย่างผิดปกติแน่ ๆ! อาการบาดเจ็บของคุณ คุณควรหลับไปอย่างน้อยสัก 2 วัน! แต่นี่คุณกลับสามารถวิ่งได้ปกติดีเหมือนไม่บาดเจ็บเลย!"
"บาดเจ็บ ?" โมบี้กล่าวขณะพยายามแสร้งว่าไม่รู้
"อะไรนะ คุณจำไม่ได้เหรอว่าเกิดอะไรขึ้น ?" พยาบาลถามด้วยความประหลาดใจ
พยาบาลคาดว่าผลลัพธ์อาจจะเป็นแบบนี้ เธอเกือบลืมไปว่าเด็กชายได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงดังนั้นจึงมีความเป็นไปได้สูงที่เขาจะสูญเสียความทรงจำ
“อย่างที่บอกครับ ผมตื่นขึ้นมาในห้องนี้เมื่อไม่นานมานี้ ผมสงสัยว่าตัวเองอาจได้รับบาดเจ็บและถูกพามาที่นี่ แต่ผมไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับสาเหตุที่ผมบาดเจ็บในหัวเลย ผมตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าไม่มีอาการบาดเจ็บ และยังรู้สึกแข็งแรงดีดังนั้นผมจึงตัดสินใจออกกำลังกายเหมือนที่เคยทำทุกเช้า” โมบี้พูดเหมือนไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
จากนั้นโมบี้ก็ได้ยินเสียงหัวเราะในหัวของเขา:
"เฮ้ เฮ้ เฮ้ เจ้าของ ฉันไม่เคยรู้เลยว่านายเป็นคนที่โกหกได้เนียนแบบนี้" ระบบกล่าว
“ตัวตนเก่าของฉันซื่อสัตย์อยู่เสมอ ก็ขอบคุณนะที่เธอช่วยดูดซับพลังงานเชิงลบของฉัน แต่นั่นทำให้ฉันไม่สามารถโกหกได้ ตอนนี้ฉันสามารถทำอะไรก็ได้ ตามที่ฉันต้องการโดยไม่มีอะไรมาคอยจำกัดอยู่ในสมองของฉัน ฉันบอกเรื่องเกี่ยวกับนาธานให้คุณพยาบาลรู้ไม่ได้เพราะมันจะเข้ามาขวางการแก้แค้นของฉันอย่างแน่นอน ดังนั้นนี่จึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด หวังว่าเธอจะเชื่อฉัน ไม่งั้นฉันแย่แน่ ๆ เพราะความประมาทของฉันเอง” โมบี้ตอบกลับทางความคิดกับเอวิเลีย
“ฉันเชื่อว่าคุณอาจสูญเสียความทรงจำไปแล้ว ฉันจะไม่ถามเรื่องนี้อีก แต่ฉันไม่รู้ว่าคุณหายเร็วขนาดนี้ได้ยังไง แต่ฉันก็มีความสุขมากที่คุณไม่เป็นไร รู้ไหมคุณเกือบจะตายแล้วตอนที่คุณมาถึงที่นี่ ? นี่มันคือปาฏิหาริย์ชัด ๆ ที่คุณรอดชีวิตมาได้” พยาบาลกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ดูจริงใจ
"โอ้ จริงเหรอครับ ? ขอบคุณที่ช่วยชีวิตผม ผมขอโทษจริง ๆ ที่ทำให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น" โมบี้พูดพร้อมกับหัวเราะอย่างประหม่า
"ไม่ ไม่ คุณไม่ได้ทำเรื่องยุ่งยากหรอก ฉันก็แค่ทำงานของฉันเท่านั้น" พยาบาลตอบกลับอย่างประหม่าเช่นกัน
จากนั้นพยาบาลก็ไอออกมาสองครั้งและความสงบของเธอก็กลับคืนมา
“ฉันเตรียมชุดนักเรียนตัวใหม่ให้คุณแล้ว เสื้อผ้าเก่าของคุณนั้นขาดและสกปรก นอกจากนี้ทางทีมช่วยชีวิตก็ยังพบดาบของคุณที่วางอยู่ข้างๆตัวคุณด้วย เสื้อผ้าของคุณอยู่ที่ห้องถัดไป ในนั้นมีห้องน้ำอยู่ ฉันขอแนะนำให้คุณอาบน้ำซะก่อน เพราะคุณมีกลิ่นที่ไม่พึงประสงค์ติดตัวมาด้วยเมื่อมาถึงที่นี่ ขอโทษนะหากนั่นฟังดูใจร้าย นั่นไม่ใช่ความตั้งใจของฉันหรอก ฉันแค่พยายามจะบอกรายละเอียดของคุณให้ทราบเท่านั้น หลังจากเสร็จแล้วคุณก็ควรตรงไปที่ชั้นเรียน คุณจะได้รับแจ้งเกี่ยวกับการโฮมรูมของคุณผ่านนาฬิกาก่อนเข้าเรียน 20 นาที ฉันขอให้คุณปลอดภัยในโรงเรียน หากคุณจำสิ่งที่เกิดขึ้นได้ โปรดแจ้งให้เราทราบและฉันจะทำทุกอย่างด้วยพลังของฉันเพื่อที่จะช่วยเหลือคุณ” เธอกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ห่วงใยและเปี่ยมด้วยความเมตตา
โมบี้พยักหน้าด้วยรอยยิ้มและมุ่งหน้าไปยังห้องอาบน้ำ
ทันทีที่เขาออกจากห้อง รอยยิ้มของเขาก็หายไปทันที สีหน้าเขากลับมาจริงจังตามปกติ
“ฉันไม่เคยคิดว่าการแสร้งยิ้มจะทำให้เหนื่อยขนาดนี้” โมบี้ครุ่นคิดพร้อมกับถอนหายใจ
“ผู้หญิงคนนั้นดูเป็นคนดีจริง ๆ ไม่คิดงั้นเหรอ ?” ระบบกล่าว
“อย่าหลงเชื่อน่า เธอมีแรงจูงใจแอบแฝงแน่นอนจากประสบการณ์ที่ผ่านมาของฉัน ฉันได้เรียนรู้ที่จะไม่เชื่อใจใครไม่ว่าภายนอกจะดูดีหรืออ่อนโยนแค่ไหนก็ตาม คนเดียวที่ฉันไว้ใจได้คือตัวฉันเอง”โมบี้ตอบกลับ
"นายเชื่อใจฉันไหม ?" ระบบถาม
“ตอนนี้เธอเป็นส่วนหนึ่งของฉันแล้ว ฉันก็คิดแบบนั้นนะ”
"นั่นเป็นเรื่องดีที่ได้รู้ เจ้าของ"
"และหยุดเรียกฉันว่าเจ้าของได้แล้วมันน่ารำคาญ เรียกฉันว่าโมบี้และฉันไม่รู้สึกไม่อยากเรียกเธอว่าระบบตลอดเวลา มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนหุ่นยนต์ ดังนั้นจากนี้ไปฉันจะเรียกเธอว่าเอวิเลีย"
"โอเค โมบี้ฉันเข้าใจ"
"ยังไงก็ตาม ทำไมเธอถึงต้องถามฉันด้วย ฉันคิดว่าเธออ่านใจฉันได้นี่" โมบี้ถาม
"ฉันเห็นแค่ความคิดที่ชัดเจนและความคิดทั่วไปของนาย ดังนั้นฉันคงไม่สามารถพูดได้ว่าฉันสามารถอ่านความในใจของนายได้อย่างสมบูรณ์หรอก" เอวิเลียตอบ
"นั่นก็ดีที่ได้รู้" โมบี้พูดพร้อมกับยิ้ม
*************************
ผ่านไป 20 นาทีตั้งแต่โมบี้ออกจากห้องพยาบาล โมบี้ออกจากห้องอาบน้ำโดยสวมชุดนักเรียนตัวใหม่ของเขา เครื่องแบบนี้เป็นเสื้อโค้ทกระดุมสีน้ำเงินเข้มที่มีเส้นสีขาวเน้นรูปร่าง กางเกงเป็นกางเกงจ็อกเกอร์ยืดหยุ่นที่เข้ากับโทนสีเดียวกัน และรองเท้านั้นเป็นรองผ้าใบสีดำล้วน ทั้งชุดมีความยืดหยุ่นและสวมใส่สบาย โมบี้ไม่เคยใส่เสื้อผ้าสวย ๆ แบบนี้มาก่อนในชีวิต
ตอนนี้เป็นเวลา 7:35 ดังนั้นจึงเหลือเวลาอีก 5 นาทีก่อนที่เขาจะได้รับแจ้งว่าเขาจะเข้าคลาสอะไร จู่ ๆ เขาก็นึกได้ว่าเขายังมีค่าสถานะ 3 แต้มที่สามารถอัพได้ จากการทำภารกิจประจำวันสำเร็จ
หลังจากครุ่นคิดเล็กน้อยเขาตัดสินใจเพิ่ม 1 แต้มให้ความอดทน 1 แต้มให้ค่าความแข็งแกร่ง และ 1 แต้มเป็นค่าความคล่องตัว เขาต้องการที่จะมีความแข็งแกร่งที่ครอบคลุมมากขึ้น แต่เขายังไม่มีเวลาทดลองค่าความฉลาดและพลังจิต ดังนั้นเขาจึงยังไม่สนใจพวกมันในตอนนี้
ค่าสถานะของโมบี้ มีดังนี้:
ค่าสถานะ
-------------------------------------
ชื่อ: โมบี้ เคน
เผ่าพันธุ์: มนุษย์
เลเวล: 1
XP ไปยังเลเวลถัดไป 10/100
ระดับพลัง: 890
พลังชีวิต: 100/100
พลังปีศาจ: 20/20
อัตราการฟื้นฟูพลังปีศาจ: 10 พลังปีศาจ / ชั่วโมง
ความแข็งแกร่ง: 23
ความคล่องตัว: 23
ความอดทน: 23
ความฉลาด: 20
พลังจิต: 10
แต้มสถานะที่สามารถใช้ได้: 0
-------------------------------------
ทันใดนั้นนาฬิกาของเขาก็เริ่มดังขึ้น
"RM 219"
นั่นคงเป็นหมายเลขห้องเรียนของเขา โมบี้ยังคงมีเวลา 20 นาทีก่อนเริ่มชั้นเรียน ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องรีบไปเข้าชั้นเรียน เขาตัดสินใจเดินไปที่ชั้นเรียนอย่างช้า ๆ พร้อมกับสำรวจโรงเรียนเพิ่มเล็กน้อย
ระหว่างทางไปชั้นเรียนเขาสังเกตเห็นการจ้องมองอย่างรังเกียจจากนักเรียนคนอื่น ๆ ทันทีที่พวกเขาเห็นระดับพลังของเขา พวกเขาจะมองเขาด้วยสายตาเกลียดชังที่เย็นชาราวกับว่าเหมือนเขาเป็นหนูที่ไม่พึงประสงค์ในโรงเรียน เขาเห็นเด็กผู้หญิงหลายคนที่พยายามเข้าใกล้เขา แต่แล้วก็เดินหนีไปอย่างรวดเร็วเมื่อสังเกตเห็นหมายเลขบนนาฬิกาของเขา โมบี้เคยเห็นฉากเหล่านี้หลายครั้งแล้วในช่วงที่เขาอยู่โรงเรียนเก่า แต่ตอนนี้เขาเข้าใจถึงความหมายที่แท้จริงของสิ่งเหล่านั้นแล้ว
โมบี้หัวเราะอย่างเข้าข้างตัวเองและเดินต่อไปโดยไม่สนใจการจ้องมองที่น่ากลัว ตอนนี้มันไม่เป็นปัญหากับเขาแล้ว เพราะในอนาคตเขาจะอยู่เหนือทุกคน เพื่อให้พวกเขาได้รู้ว่าพวกเขานั้นเคยดูถูกใครมาก่อน
หลังจากสำรวจโรงเรียนเพียงไม่กี่นาทีในที่สุด โมบี้ก็ตัดสินใจเข้าห้องเรียน
"ถึงห้อง 219" โมบี้คิด
เมื่อโมบี้เข้ามาในห้อง เขาเริ่มมองไปรอบ ๆ ดูเหมือนว่านักเรียนส่วนใหญ่จะอยู่ที่นี่แล้วและที่นั่งส่วนใหญ่ก็ถูกจับจองเรียบร้อยแล้ว
จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยซึ่งคงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะลืม
"เฮ้ โมบี้มานี่! มีที่นั่งว่างอยู่ข้าง ๆ ฉัน!" คนๆนั้นตะโกนในขณะที่ยิ้มให้กับโมบี้
