ตอนที่ 10 : กินเข้าไป! 

ตอนที่ 10 : กินเข้าไป!

รับชมแท่งเครื่องเทศและโคล่าในมือปู้ฉืออี ปู้หลี่เกื๋อจึงต้องลอบกลืนน้ำลาย

เขายังจำได้ชัดเจนถึงความอร่อยล้ำของโคล่าที่ดื่มไปเมื่อวาน ทั้งยังไม่ลืมเลือนความรู้สึกเย็นและฟองที่แตกออกในปาก!

ปู้ฉืออีพยักหน้ารับพลางเดาะลิ้น “จ่ายไปแล้วกว่าหนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ ก็ต้องทดลองดูว่าคุ้มค่าเงินหรือไม่”

ปู้หลี่เกื๋อเผยสายตาเว้าวอน ปู้ฉืออีค่อยฉีกห่อแท่งเครื่องเทศออก

ทันใดนี้เองที่กลิ่นเครื่องเทศหอมฟุ้งกระจายต่อโสดประสาทคนทั้งสอง

ภายในห่อคือแท่งเครื่องเทศ มันมีสีแดงมันวาวสะท้อนแสง

ภายในห่อมีเพียงแค่หนึ่งแท่งเครื่องเทศเท่านั้น!

แรกพบเห็น ลั่วฉวนยังอดสงสัยว่าระบบจงใจลดน้ำหนักของแท่งเครื่องเทศหรือไม่

ปู้ฉืออียืดสองนิ้วเข้าไปคว้ามันออกมา นางลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะส่งเข้าริมฝีปากสีแดงภายใต้สายตาจับจ้องของปู้หลี่เกื๋อ

เสียงเคี้ยวดังเบา กลิ่นหอมของเครื่องเทศฟุ้งกระจายภายในปากของนาง

ถัดจากนั้นจึงราวกับกลุ่มก้อนอัคคีเพลิงปรากฏในช่องท้อง มันร้อนวูบทั่วทั้งร่าง พลังวิญญาณภายในกายของนางขณะนี้พลุ่งพล่านภายใต้ความร้อนแรง

“อืม อร่อย!”

ปู้ฉืออีหรี่ดวงตาเล็กน้อยก่อนประเมินผล

“พี่หญิง เป็นอย่างไรบ้าง?”

ปู้หลี่เกื๋อพบเห็นสีหน้าของปู้ฉืออียามนี้พลันต้องกลืนน้ำลายคิดอยากกินตาม

ปู้หลี่เกื๋อเกิดนึกเสียดาย ว่าทำไมตนเองจึงไม่นำผลึกวิญญาณมาให้มากกว่านี้

“อร่อยมาก!” ปู้ฉืออีอเร่งรีบตอบคำ

“ผลลัพธ์ที่ได้เป็นดังเถ้าแก่ว่า กำลังข้าตอนนี้คือขอบเขตจิตวิญญาณระดับที่หก!” รับรู้ถึงพลังวิญญาณภายในร่าง ปู้ฉืออีจึงอดไม่ได้ที่จะยินดีอยู่ภายใน

ด้วยฐานะธิดาแห่งขุนนางใต้ ปู้ฉืออีที่มีรูปโฉมงดงามจึงเป็นหนึ่งในหญิงงามแห่งนครจิ่วเหยา เป็นผลให้คนหนุ่มทั้งหลายต่างหวังจะได้ครองนางสวรรค์ในใจผู้นี้

และแม้นางเป็นสตรี ทว่ากำลังหาได้อ่อนด้อย ตัวนางขณะนี้คือขอบเขตจิตวิญญาณระดับที่ห้า!

ด้วยระดับการฝึกฝนเช่นนี้และอายุเท่านี้ แม้เป็นทั่วทั้งจักรวรรดิเทียนชิงยังหาได้ยาก!

“ได้ยินว่าแท่งเครื่องเทศและน้ำดำอ้วนท้วน... แค่ก แค่ก หมายถึงโคล่านั้นเข้าคู่กันได้ดีเยี่ยม!” ลั่วฉวนกล่าวออกได้ถูกจังหวะ

ปู้ฉืออีพยักหน้ารับ จากนั้นจึงบิดเปิดขวดโคล่าพร้อมจิบลงไป

ดวงตาของนางเบิกกว้าง ริมฝีปากนั้นจิบอีกหนึ่งอึก จากนั้นจึงกระดกต่อจนหมดทั้งขวด

เพียงไม่นาน ขวดโคล่าจึงกลับกลายเป็นว่างเปล่า

“เอิ๊ก...”

เสียงเรอออกดังพร้อมใบหน้าแดงก่ำของปู้ฉืออี

สีหน้าของลั่วฉวนยังไม่แปรเปลี่ยนใด ทั้งยังสงบใจได้แม้อยู่ต่อหน้าโฉมงามที่ชายหนุ่มทั้งเมืองหมายปอง

“หลี่เก๋อ ไปกันได้แล้ว” นางพยักหน้ารับให้แก่ลั่วฉวน จากนั้นจึงนำปู้หลี่เก๋อที่น้ำลายสอออกจากร้าน

“ขอบคุณที่มาอุดหนุน ร้านของเรายินดีต้อนรับทุกเมื่อ” ลั่วฉวนพยักหน้ารับพร้อมเผยคำกล่าวทิ้งท้าย

“พี่หญิง กินเข้าไปแล้วเป็นอย่างไรบ้าง?” ทันทีที่ก้าวเดินพ้นจากร้าน ปู้หลี่เกื๋อจึงถามออกด้วยสีหน้าคาดหวัง

ปู้ฉืออีหันมองกลับไปทางร้าน ดวงตางดงามของนางเปี่ยมแน่นด้วยความไม่เข้าใจ “ข้าเองก็ไม่นึก ว่าเจ้าสองสิ่งนั้นจะเป็นดังสรรพคุณกล่าวอ้าง”

“ตอนนี้เชื่อแล้วใช่หรือไม่ว่าข้าไม่ได้โกหก?” ปู้หลี่เก๋อยืดอก

ปู้ฉืออีพยักหน้ารับก่อนจะกล่าว “เชื่อแล้ว แต่ก็ยังอดไม่ได้ ว่าเถ้าแก่ร้านผู้นั้นมีจุดประสงค์ใดจึงมาเปิดร้านในนครจิ่วเหยาแห่งนี้?”

ปู้หลี่เก๋อโบกมือตอบก่อนจะกล่าวอย่างเฉยชา “พี่หญิง ท่านห่วงหาเรื่องนี้ไปทำอะไร ซื้อหาจากร้านได้ก็เพียงพอแล้วไม่ใช่หรือ? สถานะและกำลังของเถ้าแก่เกี่ยวข้องอันใดกับพวกเรา?”

ทราบคำตอบไร้ความนึกคิดถึงปู้หลี่เก๋อ ปู้ฉืออีจึงนิ่งไปครู่ก่อนจะผลักน้องชายและหัวเราะ “นั่นก็จริง ตราบเท่าที่ซื้อของจากในร้านได้ เรื่องอื่นก็ไม่ต้องสนใจอะไรแล้ว”

......

ไม่พลาดการอัพเดตตอนใหม่ ติดตามได้ที่ : https://bit.ly/32ciG6V