ตอนที่ 1 อย่ายอมแพ้การรักษา  

ตอนที่ 1 อย่ายอมแพ้การรักษา

ฟางจี้ฟาน ขยี้ตาและจ้องไปที่เสื้อคลุมสีแดงตรงหน้า ในระยะไกลคือกล่องเปียโนที่สวยงามและเฟอร์นิเจอร์ที่มีลักษณะคล้ายเก้าอี้สตูลไม้จันทน์แดง

หน้าม่านมีผู้ชายสวมหมวกใบเล็กในซิงยี่ จ้องมองมาที่เขา จากนั้นชายคนนี้ก็แสดงรอยยิ้มที่น่าอึดอัดใจพร้อมกับรอยยิ้มที่น่าสะอิดสะเอียน: "อาจารย์ตื่นแล้ว ..."

หัวใจของฟางจี้ฟานตกตะลึง นี่คือ... ที่จะสวมใส่ ... ผ่าน เพราะเขาได้ยินอย่างชัดเจนว่าชายในซิงยี่และหมวกกำลังพูดภาษาจีนเฟิงหยาง

ในฐานะผู้เชี่ยวชาญด้านประวัติศาสตร์หมิง  ฟางจี้ฟาน มั่นใจได้ 100% ว่าเครื่องเรือนที่นี่และชายผู้อธิบายไม่ได้นี้ ในสมัยของเขาเองแม้ว่าจะเป็นการลงทุนขนาดใหญ่ในภาพยนตร์และโทรทัศน์ แต่ก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะจัดฉากเช่นนี้

หากปราศจากความตื่นตระหนกและตกใจภายในใจของฟางจี้ฟานมีความตื่นเต้นอยู่ในนั้นหลังจากเรียนรู้มาหลายปี เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เห็นคนสมัยก่อนในวันนี้!

คนโบราณ, เมื่อเห็นผู้ชายคนนี้กำลังยิ้มอย่างมีความหมาย ฟางจี้ฟางก็อดคิดไม่ได้ว่านี่ ... เป็นคนสมัยก่อนงั้นเหรอ?

"นี่คือปีหงจื่อ?" ฟางจี้ฟานเห็นการประดิษฐ์ตัวอักษรและภาพวาดบนผนัง,ข้อความที่จารึกเป็นอักษรตัวอักษรในราชวงศ์หมิง。

ด้วยเตียงระบบของ Xuanqin ยังดึงดูดความสนใจของฟางจี้ฟาน นี่คือรูปแบบของช่วงกลางราชวงศ์หมิงหลังจากราชวงศ์หงจื่อได้รับความนิยมน้อยลง Xuanqin ดูเหมือนจะเป็นระบบใหม่ น่าจะเป็นช่วงหงจื่ออย่างไม่ต้องสงสัย

ชายในหมวกซิงยี่พยักหน้าแต่ยังคงมองตรงไปที่ฟางจี้ฟาน

หลังจากได้รับการยืนยันแล้ว ฟางจี้ฟาน ก็ลุกขึ้นนั่งบนเตียงตบต้นขาของเขาและพูดด้วยความตื่นเต้นว่า :"คิงหนิงยังอยู่ไหม ? ที่นั่นมีการกบฏของเจ้าชายน้อยทางตอนเหนือ อุตสาหกรรมสิ่งทอทำมือในภาคใต้เริ่มคึกคักขึ้น ... ใบหน้าของฟางจี้ฟานเต็มไปด้วยความสุข :จักรพรรดิองค์ปัจจุบันยังเป็นพระมหากษัตริย์ที่ศักดิ์สิทธิ์และเขามีอะไรให้ทำอีกมากมาย...

ฟางจี้ฟาน ตื่นเต้นมากนี่เป็นช่วงเวลาที่ดีของผู้ชายคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ เพื่อการเรียนรู้เพื่อศึกษาประวัติศาสตร์ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่มีความหวังแล้วและฉันคิดไม่ถึงว่าสุดท้ายแล้วจะได้มาอยู่ในสถานที่ที่มีประโยชน์ขนาดนี้

ฟางจี้ฟานอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เพราะเขาทำงานในห้องสมุดและศึกษาประวัติศาสตร์หมิงไม่เพียง มีแต่ประวัติศาสตร์หมิงที่รู้เรื่องนี้มากเท่านั้น เขายังรู้พงศาวดารท้องถิ่นในยุคนี้และเขาก็รู้ว่ามันคืออะไร มีขโมยไม่กี่วันในเขตนี้ในช่วงสองสามวันของเดือนและเขาประทับใจในความทรงจำที่น่าทึ่งของเขามาก

ในชีวิตที่ผ่านมาฉันก็เหงาและหมดหนทางอยู่ดีดูเหมือนจะไม่เลวร้ายนักที่จะมาถึงยุคนี้ ฟางจี้ฟาน ถึงกับชื่นชมหัวใจของเขา ... ใหญ่มาก

ใบหน้าของชายในหมวกใบเล็กซิงยี่เปลี่ยนไปและลังเล : "อาจารย์ ... คุณ ... คุณบอกว่า ... คุณทำได้หรือไม่?

:"ถูกแล้วล่ะ" ฟางจี้ฟาน ให้กำลังใจ เขาเป็นนายน้อยแล้วคน ๆ นี้จะเป็นเด็กหนังสือหรือผู้ติดตามระยะยาว ความตื่นเต้นของเขายังไม่ผ่านไป และการแสดงออกของเขาก็เต็มไปด้วยความสนใจ : " ชายคนนี้ยังมีชีวิตอยู่ เขาได้กลายเป็นชื่อของรายการทองและมีส่วนร่วม ..."

เมื่อถึงตอนนี้ใบหน้าของชายในหมวกใบเล็กซิงยี่ เปลี่ยนจากความสงสัย เป็นความเศร้าและเขาก็ตะโกน : "นายน้อย ... นายน้อย ... ป่วยอีกแล้ว ... มา ... มาที่นี่ ..."

ฟางจี้ฟาน ประหลาดใจ นี่คืออะไร ... เกิดอะไรขึ้น?

(ตะคอก!)

ทันใดนั้นประตูก็เปิดออกโดยชายที่แข็งแรงสองสามคนซึ่งดูเหมือนหมาป่าและเสือ

แสงแดดภายนอกก็สาดเข้ามาเช่นกัน แต่ร่างกายที่กำยำเหล่านี้ก็บังแสงที่มากเกินไป

จากนั้นชายตัวสั่นที่สวมเสื้อขงจื๊อและมีเคราแพะซึ่งเป็นผู้ชายเหมือนสุภาพบุรุษรีบก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับกล่องยาที่ด้านหลังของเขาและพูดอย่างตื่นตระหนก ว่า : "ท่านอาจารย์โรคของท่าน ... ข้าจะทำ ... เร็ว!...เร็ว!...เข็ม!"

ด้วยคำสั่งคนที่แข็งแกร่ง ชายเหล่านั้นก็รีบวิ่งเข้าหา ฟางจี้ฟาน และควบคุม ฟางจี้ฟาน ทันที

ลูกศิษย์ของ ฟางจี้ฟาน หดตัว  เขาสาปแช่งในใจเพราะเห็นว่าชายชราหยิบเข็มเงินยาว 1 นิ้วออกมาจากกล่องพร้อมกับสีหน้าเป็นทุกข์และพูดกับฟางจี้ฟาน : "นายน้อยเป็นโรคที่สมอง เจ็บป่วยอย่าเลี่ยงป่วยมาที่นี่ไม่ต้องกลัวไม่ต้องกลัว ... แค่ยิง ... "

ฟางจี้ฟางตกใจมากจนกรามหลุด : " ฉัน ... ฉันไม่ได้ป่วย ... "

ในขณะที่ทำการฝังเข็ม แพทย์ส่ายหัวและพูดอย่างจริงใจว่า: "ถูกต้อง

ในอดีตเมื่อคุณป่วยคุณมีอาการนี้อาจารย์อดทนผู้เฒ่าผู้แก่วิธีการฝังเข็มนี้สืบทอดกันมาโดยบรรพบุรุษเขาจะหายขาดถ้าเขาป่วยและเขาก็ยังคงแข็งแรงอยู่ได้ อาจารย์,เจ้านอนลง! "

เอ้……

หลังจากนั้นเสียงก็หอนเหมือนหมู ฟางจี้ฟาน ไม่ได้ส่งเสียงใดๆ

มือและเท้าถูกควบคุมและสุภาพบุรุษชราก็แทงเข็มเงินเข้าไปที่ด้านหลังศีรษะของเขาโดยตรง ฟางจี้ฟานหยุดร้อง แต่กลัวมากจนกัดฟันไม่กล้าขยับเพราะกลัวการเคลื่อนไหวของสุภาพบุรุษชราคนนี้ เข็มไม่ตรงแนว!

ที่สำคัญที่สุดคือฉันกลัวการฉีดยามาตั้งแต่เด็ก ๆ !

เข็มยาวดังกล่าวแทงเข้าที่ศีรษะอย่างรุนแรง นี่คือวิธีการรักษา แต่สำหรับฉันนี่คือการฆาตกรรมลุงของคุณ!

ก่อนที่เข็มจะถูกนำออกไปชายชราก็หยิกเคราของเขาและส่ายหัวและถอนหายใจ : "ไม่มียาสำหรับคนพิการทางสมองและชายชราเพิ่งใช้ใบสั่งยาโบราณเพื่อควบคุมอาการชั่วคราวว่าเขาจะหายได้หรือไม่ทั้งหมดขึ้นอยู่กับโชคของเจ้านายหนุ่ม"

ชายในหมวกซิงยี่ซึ่งซ่อนตัวอยู่ข้างที่นั่ง กระซิบ : "อาจารย์ครับอาจารย์ หมอฟางเป็นหมอที่มีชื่อเสียงที่ลุงของคุณเชิญมาอย่ากลัวมันจะสบายดีหลังจากฝังเข็มไม่กี่เดือน ลุงซิ่วหนังสือเล่มนี้บอกฉันว่าตราบใดที่ความเจ็บป่วยของนายน้อยสามารถรักษาให้หายได้ไม่ว่าจะใช้วิธีใดก็ตาม ... ในระยะสั้นก็จำเป็นอย่างยิ่งในการรักษาโรค ... นายน้อยเป็นลูกชายคนเดียวของลุงและนายน้อย มีความอดทน ... ความอดทน ... "

ใบหน้าของฟางจี้ฟานขาวซีดและตัวสั่นเทา

.........................

เที่ยง.

ทิวทัศน์นอกหน้าต่างช่างน่ารื่นรมย์ แต่ ฟางจี้ฟานไม่มีอารมณ์ที่จะชื่นชมทิวทัศน์เลยสักนิด!

นี่เป็นวันที่ยี่สิบเจ็ดเมื่อ ฟางจี้ฟาน มาถึงโลกนี้แน่นอนว่าเขาไม่รู้ว่าเขาถูกแทงไปกี่เข็มทุกครั้งที่ถูกเข็มแทง ฟางจี้ฟาน รู้สึกเหมือนการเดินเข้าไปในประตูของผี

"หมอที่มีชื่อเสียง"  โบราณเจาะด้านหลังศีรษะของคุณด้วยเข็มเงิน ฟางจี้ฟานตัวสั่นและรู้สึกกระวนกระวายใจเล็กน้อยหลังจากคิดถึงเรื่องนี้มานานแล้ว

ยี่สิบเจ็ดวันเพียงพอสำหรับ ฟางจี้ฟาน ที่จะเข้าใจทุกอย่าง

เจ้าของเดิมของร่างกายนี้ เขาเป็นลูกชายคนเดียวของต้าหมิงหนานและบ่อฟางจิงหลง

เอิร์ลที่ถ่ายทอดทางพันธุกรรมของตระกูลฟาง คนนี้ได้รับจากการต่อสู้ที่จิงหนาน บรรพบุรุษติดตามกษัตริย์ Yan Zhu Di จากมังกรจากเมืองเป่ยผิงไปหนานจิงจู้ตี้ยังคงใจดีและโบกมือให้เขาส่งชามข้าวเหล็ก

และเจ้าของร่างนี้ ...

ไม่น่าแปลกใจเลยที่ฉันพูดไปแค่เรื่องเดียวว่าจะเป็นคนขี้โกงได้อย่างไร เพราะผู้ชายคนนี้เป็นคนขี้งกความชั่วร้ายที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวงความมหัศจรรย์ของคนมหัศจรรย์มันเต็มไปด้วยความชั่วร้าย!

ไม่กี่วันที่ผ่านมา.....

เด็กชายคนนี้ป่วยฉันจึงขอหมอชื่อดังมาดูฉันคิดว่าเป็นเพราะปัญหาทางจิตและไม่เคยยอมแพ้หลังจากที่ฟางจี้ฟานข้ามถนนสาเหตุที่คนเข้าใจผิดคิดว่าโรคนี้ไม่หายเป็นเพราะตัวเขาเองและก่อนหน้านี้ ลูกชายอัจฉริยะมีบุคลิกที่แตกต่างกันมากดังนั้น ... การรักษาจะดำเนินต่อไป ...

โง่เกินไปแล้ว....

ฟางจี้ฟาน มองสะท้อนตัวเองว่าเขายังเด็กเกินไปและเมื่อเขามาถึงครั้งแรกเขาก็พูดกับคนอื่น ๆ เกี่ยวกับการบริจาคและทำสิ่งต่างๆเพื่อประเทศและประชาชน

คนอัจฉริยะที่ทำตัวผิดปกติในสายตาคนอื่นมันคืออะไร?

เอาล่ะ,เพื่อที่จะให้การรักษาต้องมีมากกว่า ฟางจี้ฟานก่อน

ประตูห้องนอนถูกเปิดออกแล้วเด็กผู้หญิงหน้าตาดีก็เข้ามาและผู้ติดตามของฟางจี้ฟานก็เดินเข้ามาจากด้านหลัง มันคือผู้ชายในหมวกซิงยี่ชื่อ เติ้งเจี้ยน

วันใหม่ได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง.....

ฟางจี้ฟาน หายใจเข้าลึก ๆ ตลอดยี่สิบวันที่ผ่านมาเขาได้เข้าใจกฎและเข้าใจภูมิหลังของตระกูลนี้อย่างคร่าวๆโดยธรรมชาติ เขาเข้าใจ ฟาง จี้ ฟาน ดั้งเดิมอย่างละเอียดแล้ว

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เดินมาที่ที่นั่ง และกล่าวทักทาย: "อาจารย์ลุกขึ้นเถอะ"

ฟางจี้ฟาน ลืมตาขึ้นแสดงความไม่อดทนเขาเชียร์ตัวเองในใจ : "ลูกชายอัจฉริยะลูกชายอัจฉริยะบัดนี้เป็นลูกชายอัจฉริยะอย่าอวดเท้า"

ฟางจี้ฟาน กล่าวอย่างดุเดือด: "กี่โมงแล้ว เช้าตรู่. ผีชื่ออะไร?

เด็กหญิงตัวเล็กตกใจกลัวและใบหน้าสวยของเธอก็ดูไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย : "วัน ... ดวงอาทิตย์ลาไปสามเสาแล้ว

สามเสาเท่านั้น ... "ฟางจี้ฟานแยกเขี้ยวฟัน

: "อาจารย์ข้าเป็นคนที่ขึ้นด้วยไม้สามเสาเท่านั้นหรือ? นอนต่ออีกชั่วโมง! "

เติ้งเจี้ยนในหมวกซิงยี่รีบก้าวไปข้างหน้า พยักหน้าและโค้งเอวแล้วกล่าวว่า "อาจารย์ยังเร็วเกินไป แต่น้องกลัวว่านายน้อยจะหิว ..."

" เอาล่ะ,ได้เลย ... " ฟางจี้ฟานต้องลุกขึ้นยืนและเปลี่ยนเสื้อผ้าภายใต้การรอคอยของสาวน้อย

แน่นอน.ฟางจี้ฟาน ต้องแสดงสีหน้าของเขาจ้องมองไปที่หน้าอกของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆเขากล่าวด้วยรอยยิ้มว่า: " เซี่ยวเซียงเซียง เจ้าโตแล้วมาที่นี่ให้นายน้อยมาทดสอบ"

มือของ ฟางจี้ฟาน บิดไปมาบนเครื่องหอมของ เซี่ยวเซียงเซียง เหมือนเมฆน้ำกิ่งดอกไม้ของ เซี่ยวเซียงเซียงสั่นด้วยความตกใจ ดวงตาของเธอเป็นสีแดงและน้ำตากำลังจะร่วงหล่น

ฟางจี้ฟานถอนหายใจและไม่สามารถทนได้ แต่เมื่อเขาเห็นเติ้งเจี้ยนอยู่ด้านข้างเขาก็รีบยกมือขึ้นและพูดว่า: "ฮ่าฮ่าฮ่า ... เสี่ยวหนี่ซี่ขี้อายจริงไม่ต้องกลัวอาจารย์รักคุณ"

เซี่ยวเซียงเซียงต้องการซ่อนตัว ฟางจี้ฟานเลิกลาด้วยข้ออ้างและไม่ได้ก่อกวนต่อไป

เติ้งเจี้ยนหัวเราะด้วยความถูกใจ : "นายน้อยฉลาด นายน้อยเป็นนักต่อสู้และนายน้อยไม่เปลี่ยนนิสัยที่แท้จริงคนร้ายชื่นชมเขาและทิ้งเท้าลงบนพื้น"

: "ไสหัวไปให้พ้น!" ฟางจี้ฟาน ยกขาขึ้นและเตะ เติ้งเจี้ยนด้วยเท้าข้างเดียวด้วยความโกรธ

: "นายน้อยไม่มีอะไรเลยนอกจากหน้าตาหล่อเหลา คุณกล้าพูด ฉลาด และมีฝีมือได้อย่างไร? นักสู้ระดับเทพที่ฉลาดสามารถกินได้หรือไม่? บางอย่างเช่น สุนัข "

เติ้งเจี้ยนกลิ้งไปกับพื้นและร้องไห้อย่างขมขื่น

ฟางจี้ฟานตกใจ! ทำไม? ตอนนี้ถึงเตะหนักได้ขนาดนี้? บาปบาปฉันขอโทษจริงๆ แต่ ... เฮ้!เพื่อนก็อายมากถ้านายน้อยคนนี้อ่อนโยนเขาจะยอมแพ้ได้อย่างไร

โดยไม่คาดคิดในวินาทีถัดมา เติ้งเจี้ยนก็ล้มกลิ้ง แต่เงยหน้าขึ้นและพูดอย่างตื่นเต้น : "อาการป่วยของนายน้อยก็ดีขึ้นในที่สุด

ตัวเล็ก ... ตัวเล็ก ... ฉันดีใจแทนนายน้อยคนร้ายร้องไห้ด้วยความดีใจ ร้องไห้ด้วยความดีใจ

ตกลง?

ฟางจี้ฟานตกตะลึง "นี่โอเคไหม?"