บทที่ 95 : เขมือบมันซะ
โอดอมอ้าแขนรับการต่อสู้ที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตเขา
อีกฝ่ายคือออร์คขาวที่มีสายเลือดระดับรีเจนดารี
แต่โอดอมก็ยังเปี่ยมไปด้วยศักดิ์ศรีแห่งเทพเจ้าทางเหนือ… คนแคระแห่งหุบเขาเดียวดาย
แม้ว่าเขาจะอยู่เพียงแค่เลเวล 54 และไม่สามารถเทียบกับอัลทาอิกได้แม้แต่น้อย แต่เขาก็มีสายเลือดของตระกูลเฮฟวี่แฮมเมอร์ที่แสนกล้าหาญ
เขาสวมชุดอุปกรณ์สายฟ้าระดับอีปิค มือโบกสะบัดค้อนสายฟ้าระดับอีปิคคู่ใจ… เขาตั้งใจที่จะต่อสู้จนตัวตายไปพร้อมกับออร์คขาวตนนี้
เนื่องจากเลเวลที่แตกต่างกันมากเกินไป โอดอมที่พึ่งพาเพียงอุปกรณ์ไม่สามารถต่อกรไปได้นานมากกว่านี้และพ่ายแพ้หลังจากผ่านไปห้านาที แต่ยังดีที่อเล็กซ์พบโอกาสตอบโต้อัลทาอิกและสามารถช่วยเหลือโอดอมไว้ได้
แต่ไม่ว่าในกรณีใด กองกำลังออร์คที่ถูกค้นพบล่วงหน้าก็ได้รับความเสียหายอย่างรุนแรง
แต่ถึงอย่างนั้น หากเหล่าออร์คไปไกลมากกว่านี้ กองทัพรุ่งอรุณคงจะตกที่นั่งลำบาก
และด้วยการต่อสู้กับหน่วยลาดตระเวน ไม่เพียงแต่จะทำให้พบร่องรอยของพวกมันเท่านั้น แต่ยังทำให้อเล็กซ์ค้นพบที่ซ่อนของพวกมันอีกด้วย คงต้องบอกว่าเหล่าออร์คนั้นโชคร้ายจริงๆ
กองทหารชั้นยอดทั้งสองต่อสู้กันอย่างดุเดือด หลังจากนั้นไม่นานกองทัพของอัลทาอิก ซึ่งเป็นออร์คระดับรีเจนดารีก็ต้องถอยทัพครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความพ่ายแพ้
เขาไม่สามารถคว้าโอกาสไว้ได้ เขาไม่เข้าใจจังหวะในการบุกโจมตี
ด้วยจำนวนทหารที่เท่าๆกัน มันเป็นเรื่องยากที่กองทัพออร์คจะเอาชนะกองกำลังของมนุษย์ได้
แม้ว่าในแง่ของพลังการต่อสู้ของแต่ละบุคคล อัลทาอิกซึ่งอยู่ในเลเวล 65 นั้นแข็งแกร่งมากและสามารถเอาชนะคนที่อยู่ในระดับอีปิคได้ แต่หากถูกโจมตีหลายๆทิศทางในเวลาเดียวกันล่ะก็... ซึ่งมันกำลังเกิดขึ้นในสถานการณ์นี้
โดยเฉพาะอย่างยิ่งฝ่ายตรงข้ามที่เขากำลังเผชิญอยู่นั้นมาจากกองทัพรุ่งอรุณที่วิลเลียมคัดสรรมาอย่างดี องครักษ์เอลฟ์ที่กล้าหาญและทรงพลัง ทุกคนถือเป็นมินิบอสเลยก็ว่าได้ สำหรับชนชั้นสูงในหมู่ออร์คที่มีสายเลือดระดับกลาง ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่พวกเขาจะรับมือได้
บรัดดี้ ครัชเชอร์ที่สูงกว่าสามเมตรทำตัวสมชื่อ
โทรล์ที่มีเขี้ยวแหลมคมขนาดใหญ่พุ่งเข้าใส่กองทัพของเหล่าออร์ค ไม่มีใครขวางเขาได้ เปรียบเหมือนกับรถถังหนักแล่นผ่าน แค่เขาคนเดียวก็สามารถเปลี่ยนสถานการณ์ของสงครามขนาดย่อมๆนี่ได้แล้ว
รองแม่ทัพของอัลทาอิกซึ่งมีสายเลือดยระดับอีปิคพุ่งเข้ามาทันที แต่เขาดันเลือกศัตรูผิด…
เมื่อเผชิญหน้ากับโทรลเลเวล 70 สายเลือดของเขาก็ใช้การอะไรไม่ได้มากนัก โจมตีได้เพียงไม่กี่ครั้งก็ถูกสังหารไป
แม้แต่ฟิว โรสเซอร์ก็ยังแสดงให้เห็นถึงความองอาจห้าวหาญและแสดงพลังต่อสู้ที่เขาควรจะมี เขาเป็นมือใหม่ที่ปราบศัตรูลงได้อย่างง่ายดาย ยิ่งเขาต่อสู้มากเท่าไหร่ เขาก็ดุร้ายมากขึ้นเท่านั้น และแสดงให้เห็นถึงความโหดเหี้ยมของนักรบโถวเหยิน เขาสีทองของเขาดูวิบวับแวววาวในสนามรบ หากใครปฏิเสธที่จะยินยอม เขาก็จะเข้าโจมตี
อัลทาอิกผู้มีเลเวล 65 เป็นเสาหลักของกองทัพ แต่หลังจากที่รองแม่ทัพของเขาตายไปก่อนเวลาอันควร เขาก็พบว่าตนเองกำลังเผชิญหน้ากับบอสระดับอีปิคโดยตรงมากเกินไป
ด้วยจำนวนทหารที่มากมายเขาทำได้เพียงแค่ถอยหนีเท่านั้น
เช่นเดียวกับตอนที่วิลเลียมเผชิญหน้ากับนักล่าค่าหัวทั้งสี่ อัลทาอิกก็ไม่อยากรีบตายเช่นกัน
แต่ด้วยความดื้อรั้น ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็เหลือออร์คแค่ 500 กว่าตนและนำไปสู่การถอยทัพ นี่ทำให้เขารู้สึกสลดใจ
โอดอมไม่ได้ไล่ตามพวกเขา เป้าหมายภารกิจของการต่อสู้ครั้งนี้ชัดเจนมาก และนั่นก็คือถ้ำปีศาจ
จากการต่อสู้ครั้งนี้เขาได้ค้นพบสิ่งหนึ่ง เขากลายเป็นเป้าหมายของภารกิจ นอกจากนี้เขายังสร้างความเกลียดชังอย่างรุนแรงต่ออัลทาอิก
แต่เขาก็เกลียดมันเช่นกัน ที่บรรพบุรุษของเขาต้องพินาศลงก็เพราะเหตุนี้ โอเคไหม?
แต่นี่เป็นผลกรรมของอัลทาอิกที่นำกองทหารของเขาเข้าเปิดการโจมตี
แม้ว่าโอดอมจะมีค่าหัวถึง 100,000 เหรียญทอง แต่มันก็เพียงทางผ่านสำหรับอัลทาอิกเท่านั้น
โอดอมแน่ใจว่ากองทัพรุ่งอรุณต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา แต่ทันใดนั้นภูเขาที่เต็มไปด้วยหมอกก็สว่างขึ้น เมื่อโอดอมเห็นดังนั้น เขาก็เข้าใจทันทีว่านั่นเป็นสัญญาณจากท่านลอร์ด เขาพาคน 3,000 คนไปกับเขาและรีบวิ่งเข้าไปในภูเขาโดยปล่อยให้ทหารและกองทหารรับจ้างที่เหลือเฝ้าอยู่ด้านนอก
ภูเขาที่เต็มไปด้วยหมอกแห่งนี้มีขนาดไม่ใหญ่มากนัก กองทัพรุ่งอรุณที่มีคนกว่า 3,000 พุ่งเข้าไปในภูเขาโดยมีโล่อยู่ตรงหน้า
แต่ฉากที่พวกเขาเข้ามาเห็นนั้นสะเทือนใจเป็นอย่างมาก!
มีสิ่งมีชีวิตจากความมืดเหลือเพียงไม่กี่ตนอยู่ในภูเขาและพื้นดินก็ปกคลุมไปด้วยซากศพ ไม่มีพื้นที่แม้แต่จะวางเท้าลง
ปีศาจส่วนใหญ่ถูกกินหมดแล้ว
ออร่าอันทรงพลังของมันยังคงอบอวลอยู่
แต่สิ่งสำคัญที่พวกเขากังวลมากที่สุดก็คือเจ้าเมืองของพวกเขา… วิลเลียม แบล็คลีฟ
ชุดอุปกรณ์ธันเดอร์ที่สว่างและแวววาวของเขาถูกทำลายจนหมดสิ้น มันอาจจะถูกนำกลับมาหลอมใหม่และสร้างขึ้นอีกครั้ง แต่มันก็ไม่สามารถใช้ในการฝึกฝนได้อีกต่อไป
โดยเฉพาะใบหน้าหล่อเหลาของเขาที่ทำให้สาวๆ ทั้งเมืองตกหลุมรักเขาจนพากันอกหักไปเป็นแถบๆ…
มันยากที่จะจินตนาการถึงสิ่งที่ท่านลอร์ดของพวกเขาพบเจอ
ตรงกันข้ามกับวิลเลียม
ลอทเนอร์และเอริคไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส มีเลือดสาดบนร่างกายของพวกเขา แต่ก็ไม่ได้ร้ายแรงอะไร
ทั้งคู่พบว่าสหายของพวกเขากำลังมองมาที่พวกเขาด้วยความเกลียดชัง แต่พวกเขาทำได้เพียงแค่อยู่เงียบๆ พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะแสดงความกระวนกระวายออกไป พวกเขาอยากจะอธิบายตัวเองจริงๆ ว่าพวกตนคุยกันเรื่องนี้แล้ว หากไม่มีการขอความช่วยเหลือ ก็ไม่ต้องเข้าไปช่วยเหลือใดๆทั้งสิ้น
นี่เป็นคำสั่งจากท่านลอร์ด ...
ลอทเนอร์มีความชำนาญในการเล่นลิ้น เขารีบบอกคนที่เหลืออย่างรวดเร็วว่าวิลเลียมกล้าหาญและกวาดล้างสิ่งมีชีวิตในความมืดอย่างไร เขาบอกว่าไม่มีใครเทียบวิลเลียมได้และมองไปยังศัตรูด้วยความรังเกียจ เขากำจัดสิ่งมีชีวิตมืดในภูเขาเกือบทั้งหมด
คำพูดยกย่องสรรเสริญยังคงกล่าวต่อไป
ทุกคนหันมาสนใจวิลเลียม ในที่สุดลอทเนอร์และเอริคก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
อย่างไรก็ตาม
หลังจากวิลเลียมพบกับคนที่เหลือแล้ว เขาก็ตระหนักได้ว่าคู่ต่อสู้คนต่อไปของพวกเขาคงจะไม่เรียบง่ายเหมือนที่ผ่านๆมา!
………………………….
ในโพรงขนาดใหญ่ภายในถ้ำปีศาจ
มีแท่นบูชาที่สร้างจากหินออบซิเดียนบริสุทธิ์ มันถูกปกคลุมไปด้วยสัญลักษณ์ลึกลับและร่องรอยของเลือดบนสัญลักษณ์บางอย่างได้
ทั้งแท่นบูชาเป็นประกาย ราวกับว่ามันกำลังแผ่รัศมีความชั่วร้าย
ตรงหน้าแท่นบูชาคือประตูพื้นแคบๆบานหนึ่ง เบื้องหลังวังวนแห่งความมืดคือโลกแห่งความมืด
บางครั้งสิ่งมีชีวิตมืดระดับต่ำก็จะปรากฏขึ้น
แต่เนื่องจากการสะท้อนกับแท่นบูชาประตูมิติจึงขยายใหญ่ขึ้นและมั่นคงมากขึ้น
พ่อมดดำคาซ่าที่มีเลเวล 50 ถูกถอดเสื้อผ้า เขาถูกมัดด้วยเชือกหวายสีดำ
คาซ่าแค่ต้องการให้มัคฮู เรดด์ฆ่าเขา แต่เขาก็ถูกปิดปากเช่นกันและไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้
“ช่างเป็นร่างกายที่สูงและแข็งแรงอะไรอย่างนี้!” มัคฮู เรดด์เดินไปรอบๆ ‘ลูกศิษย์’ ของเขาสองสามรอบ เขากรีดร่างกายของคาซ่าอย่างไร้ความปรานีหลายต่อหลายครั้ง
มันทำให้คาซ่าเจ็บปวดมากจนไม่สามารถหยุดร้องไห้ได้ มัคฮู เรดด์ตีไปที่ร่างกายของคาซ่าอย่างรุนแรง "ทำไมเจ้าถึงร้องไห้? เจ้ากำลังจะถูกสังเวยให้กับปีศาจ จากนั้นข้าก็จะได้รับประโยชน์จากร่างกายของเจ้า ถ้าไม่เป็นอย่างนั้น ทำไมข้าถึงต้องใช้เวลาหลายปีเพื่อดูแลเจ้าด้วย”
รอยฝ่ามือสีแดงปรากฏขึ้น
คาซ่าไม่ตะโกนอีกต่อไป เขารู้แล้วว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น เนื่องจากเขาไม่สามารถต่อสู้กลับได้ เขาจึงยอมรับชะตากรรมเมื่อมันมาถึง
มัคฮู เรดด์ยิ้มอย่างชั่วร้ายขณะหยิบไม้เท้าออกมาและเริ่มสวดมนต์
เมื่อเขาสวดมนต์เลือดบนแท่นบูชาก็ค่อยๆลอยขึ้นไปในอากาศ ก่อนจะค่อยๆก่อตัวเป็นตัวอักษรนับหลายสิบ
เมื่อคาถาปรากฏขึ้นคลื่นกระแทกก็ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ!
ขณะนั้นเอง!
ตัวอักษรเลือดก็เลือนหายไป
ราวกับว่า... พวกมันข้ามผ่านประตูมิติเข้ามาแล้ว!
มัคฮู เรดด์หลับตา
เขากำลังรอการตอบรับจากปีศาจ
เขารู้ว่าศิษย์ของเขามีความโดดเด่น และมีพรสวรรค์สูงกว่าเขาเสียด้วยซ้ำ
แม้ว่าเขาไม่ได้อยากที่จะสังเวยลูกศิษย์คนนี้ แต่สถานการณ์ในตอนนี้นั้นยุ่งยากเกินไป
เขาไม่สามารถรอต่อไปได้อีก
เวลาผ่านไป
สิบวินาที
30 วินาที
40 วินาที!
กลิ่นที่น่ากลัวลอยอบอวนอยู่ในอากาศ!
มัคฮู เรดด์คุกเข่าบนพื้นด้วยความตื่นตระหนก และตะโกนด้วยความประหลาดใจว่า “ขอต้อนรับ… อันดู มาลิผู้ยิ่งใหญ่!”
ปีศาจที่แสนหล่อเหลาค่อยๆย่างก้าวออกมา เขายิ้มอย่างมีเสน่ห์และพูดช้าๆว่า “ไม่ใช่ ข้าเป็นแค่บุตรของเขา”
มัคฮู เรดด์ไม่กล้าขยับ เขารู้ว่าเขาพูดผิดไปแล้ว แม้ว่าเขากำลังพยายามจะเลียแข้งเลียขาก็ตาม
ปีศาจผู้หล่อเหลาเหยียดนิ้วออกมากวาดเลือดบนผิวของคาซ่าโดยไม่สนใจว่าคาซ่าจะดิ้นรนและตะโกนแค่ไหน เขาชอบลิ้มรสเลือดที่เต็มไปด้วยความสนุกสนาน
ปีศาจรูปหล่อยกยิ้มให้คาซ่าก่อนจะพูดว่า “ข้าชอบเจ้า!”
จากนั้น
ทันใดนั้นเขาก็อ้าปากและกลืนคาซ่าลงไป!
ในเวลาไม่นาน
คาซ่าก็หายไป เขากินจนหมด…
ปีศาจรูปหล่อแลบลิ้นงูออกมาเลียริมฝีปากของเขา “อร่อยดีหนิ ข้าชอบรสชาติของเขา แน่นอนว่าข้าต้องกินเขา”
จากนั้นเขาก็พ่นลูกบอลพลังงานสีดำออกมาและขว้างมันไปที่มัคฮู เรดด์ เขาเดินจากไปโดยไม่หันกลับมา
“การสังเวยของเจ้าไม่ได้แย่ แต่ข้าแค่อยากกินอะไรที่อร่อยกว่านี้”
มัคฮู เรดด์มองเห็นอมนุษย์และทหารแห่งความมืดที่เขาเรียกมา พวกเขาไม่สนใจคำสั่งของเขาอีกต่อไป พวกเขาเดินตามปีศาจและเดินจากไปพร้อมกับเขา
เขาหรี่ตาไม่ได้ขยับเขยื่อนไปไหน
เมื่อปีศาจหายไปจากสายตาของเขา มัคฮู เรดด์ก็ยิ้ม เขาค่อยๆกลับสู่เงามืดและหายไป!
