บทที่ 92
เกือบสองชั่วยาม เวลาไหลผ่านอย่างช้าๆ สายลมหนาวค่อยๆพัดผ่านร่างกาย ชายชราผู้หนึ่งนั่งจ้องมองเด็กหนุ่มผู้หนึ่งด้วยสายตาที่หวาดกลัว ร่างกายเจ็บปวดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เพียงแค่คิดที่จะโคจรลมปราณ เลือดในกายร้อนระอุออกมาประดุจอยู่ในกาต้มน้ำ จนแน่ใจแล้วว่าเม็ดยาที่กินเข้าไปมีพิษ ชายชรารีบหยุดที่จะโคจรลมปร...
