ตอนที่ 88 ความคิดกล้าหาญ (ฟรี)
"ท่านแม่ทัพ...ท่านแม่ทัพ....พวกเราจะทำยังไงกันดี?"
นึ่งในองค์รักษ์ได้จ้องมองไปที่ผู้บัญชาการทหารองค์รักษ์ด้วยสีหน้าซีดเซียว
พวกเขาเป็นชนชั้นสูงของอาณาจักรซีหยางทั้งยังมีความแข็งแกร่งที่ไม่ธรรมดา
แต่เมื่อมองไปที่เป้าหมาย!
แม่ทัพที่ยืนอยู่ด้านหน้าของเขามีกองทัพมากกว่า 400,000 นาย แต่ด้านหลังของพวกเขากลับมีไม่ถึง 200,000 นาย ไม่สิ มีเพียงแค่ 20,000 นาย
กำแพงพระราชวังเองก็ไม่ใช่กำแพงสูงดังนั้นพวกเขาจะคุ้มกันพระราชวังได้อย่างไร?
พวกเขารู้สึกหวาดกลัว
ใบหน้าของผู้บัญชาการเองก็ซีดเล็กน้อย เขาได้ต่อสู้มาตลอดทั้งปี แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพบเจอกับสถานการณ์เช่นนี้ เขาเป็นผู้บัญชาการคุมทัพ ทหารองค์รักษ์20,000 นายในตอนนี้ แต่ด้านหน้าของเขากลับมีทหารมากกว่า 400,000 นายรอเผชิญหน้าอยู่
แม้ว่าเขาจะมีประสบการณ์แต่เขาก็ไม่สามารถหาทางแก้ไขสถานการณ์ตอนนี้ได้
ครึ่งชั่วโมงได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เมิ่งเถียน ได้โบกมือขึ้น
พลธนูที่อยู่ด้านหลังได้ง้างคันธนูออกมาและเล็งยิงไปที่กำแพงพระราชวัง
"ยิง!"
ทันใดนั้นฝนลูกศรจำนวนมากก็ตกลงมาจากบนท้องฟ้าคร่าชีวิตทหารองค์รักษ์ไปจำนวนมาก
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ทหารเหล่านี้ต่างก็ได้รับบาดเจ็บหนัก พวกเขาภาวนาขอให้ลูกศรเหล่านั้นไม่พุ่งถูกโดนพวกตนเอง
หลังจากฝนลูกศรผ่านไปผู้บัญชาการได้ยืนขึ้นและตะโกน"ลุกขึ้นให้หมดตอบโต้พวกมันซะ!"
ทหารองค์รักษ์ได้ยืนขึ้นพวกเขาได้หยิบหน้าไม้ออกมาและเตรียมที่จะต่อสู้กลับ
ในฐานะนักรบระดับ 5 ขั้นเชื่อมจิตวิญญาณ เมิ่งเถียน สามารถมองเห็นทหารบนกำแพงพระราชวังได้อย่างชัดเจน
"ยิง!"
เมิ่งเถียน ได้โบกมือขึ้น ฝนลูกศรอีกระลอกก็ได้พุ่งตกลงไป
ฝนลูกศรรอบนี้ร้ายแรงกว่าครั้งก่อนมาก เหล่าคนที่เตรียมจะยิงหน้าไม้ลงมาต่างก็ถูกจัดการก่อนที่พวกเขาจะได้ยิง
หลังจากผ่านไปสองสามรอบเหล่าผู้คุมบนกำแพงก็ไม่ได้ปรากฏตัวขึ้นอีก
"ล้อมพระราชวังเอาไว้!"
เมิ่งเถียน ได้ออกคำสั่งจากนั้นเขาก็นำกองกำลัง 30,000 นาย ขับเคลื่อนไปข้างหน้า เหล่าทหารองค์รักษ์ไม่กล้าที่จะยืนขึ้นเพราะพวกเขากลัวที่จะถูกยิงอีกครั้ง
ท้ายที่สุดปราการป้องกันพระราชวังก็แตกลงภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
เมิ่งเถียนได้นำทหารชั้นยอดหลายพันคนเข้าไปในพระราชวัง
ในขณะเดียวกัน เขาก็สั่งให้คนของเขาไปจัดการจับกุม สนม หรือ สมาชิกตระกูลของจักรพรรดิไปคุมขังเอาไว้
จากนั้นเมิ่งเถียนก็มุ่งหน้าไปยังห้องโถงตำหนัก เพราะเขาได้รับข่าวว่าจักรพรรดิได้มารออยู่ที่นี่อยู่ก่อนแล้ว
เมื่อเขาเข้าไปเขาก็เห็น ชูจิน นั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร
"ชูจิน เจ้ายังคิดว่าตนเองยังคงเป็นจักรพรรดิอยู่อีกหรือไม่?"
ชูจิน จ้องมองไปที่ เมิ่งเถียน ด้วยสายตาที่อยากจะฆ่าอีกฝ่าย แต่ท้ายที่สุดเขาก็ผุดรอยยิ้มอันบิดเบี้ยวขึ้นมา"ข้าไม่นึกเลยว่าอาณาจักรหนานหยานจะมีกองกำลังทหารมากมายขนาดนี้ บอกข้าได้หรือไม่พวกเจ้าไปนำคนเหล่านี้มาจากที่ไหนกัน?"
"ทำไมข้าถึงไม่ได้รับข่าวอะไรเลย?"
ชูจิน มีคำถามมากมาย แต่ เมิ่งเถียนไม่ได้สนใจ"ทหาร!"
"ขอรับ!"
"ไปลากเขาลงมา ทำให้เขาตระหนักถึงสถานะของตนเองว่าเขาไม่ใช่จักรพรรดิและไม่มีคุณสมบัตินั่งบนบัลลังก์มังกร!"
"ขอรับ!"
ทหารของเมิ่งเถียนได้ก้าวไปข้างหน้าและเตรียมจะลากชูจินลงมา
แต่ในขณะนั้นเองปลายดาบสองเล่มก็ได้วาดฟันทหารที่ขึ้นไปจนศีรษะหลุดกระเด็น
อาวุโสสองคนที่สวมใส่เสื้อคลุมมังกรได้ปรากฏตัวขึ้นและจ้องมองไปที่ เมิ่งเถียน อย่างเย็นชา"เจ้ากล้าที่จะฆ่าสมาชิกราชวงศ์ของพวกข้าใช่หรือไม่?"
"นักรบระดับ 2 ขั้นเชื่อมจิตวิญญาณสองคน!"
เมิ่งเถียนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยและกล่าวพูดออกมา"ไม่คาดคิดเลยว่าอาณาจักรซีหยางของเจ้าจะมีผู้หนุนหลังแบบนี้อยู่อีก!'
"ท่านบรรพบุรุษทั้งสองได้โปรดฆ่ามันให้ข้า ถ้าสังหารมันได้สำเร็จคนอื่น ๆ ของกองทัพอาณาจักรหนานหยานก็ย่อมไม่สามารถทำอะไรพวกเราได้!"ชูจิน ได้กล่าวพูดออกมา
"เข้าใจแล้ว!"
ชายชราทั้งสองรีบพุ่งไปข้างหน้าและชักดาบออกมาแทงเมิ่งเถียน
แต่มันก็เป็นเรื่องที่น่าเศร้าเพราะคนที่พวกเขาเผชิญหน้าอยู่เมิ่งเถียนเป็นนักรบระดับ 5 ขั้นเชื่อมจิตวิญญาณ
ฟวั่บ!
ดาบยาวในมือของเมิ่งเถียนได้วาดฟันร่างทั้งสองจนร่วงหล่นลงกับพื้น
ชูจิน รู้สึกตกใจจนหันหลังวิ่งหนี
แต่ร่างของ เมิ่งเถียน ได้พริ้วไหวและคว้าจับเอาไว้ก่อนที่จะโยนร่างลงไปกับพื้น"มัดเขาไว้และส่งพวกมันทั้งหมดเดินทางกลับไปยังเมืองหลวง!"
"ขอรับ!"
ทหารกลุ่มหนึ่งได้ก้าวเข้าไปข้างหน้าและมัดอีกฝ่ายไว้ภายใต้เสียงคำรามที่น่ากลัวของชูจิน
"รายงานท่านแม่ทัพ สมาชิกราชวงศ์ของอาณาจักรซีหยาง ยกเว้น ชูหยี ทุกคนถูกควบคุมตัวเอาไว้หมดแล้ว"
คนที่เมิ่งเถียนส่งไปจัดการก็ยังทำงานได้สำเร็จ
เมิ่งเถียนได้พยักหน้า"ส่งพวกเขากลับไปยังเมืองหลวงอาณาจักรหนานหยานพร้อมกับจักรพรรดิซีหยาง ที่เหลือคงต้องมอบให้ฝ่าบาทจัดการต่อ!"
"ขอรับ!"
"ทหารทั้งหมดทุกคน..."
เมิ่งเถียนได้ตะโกนขึ้น"ทหารทุกคนรับคำสั่ง อย่าได้ทำอะไรเกินเหตุไปมากกว่านี้ พวกเรามาที่นี่ก็เพื่อยึดเมืองหลวงและจับจักรพรรดิซีหยาง ส่วนคนธรรมดาไม่จำเป็นต้องใส่ใจ พวกเราไม่จำเป็นจะต้องสร้างศัตรูไปมากกว่านี้!"
"ขอรับ!"
ไม่นานหลังจากที่คนอื่น ๆ รับคำสั่ง เมิ่งอี้ ก็มาถึง เบื้องหน้าของ เมิ่งเถียน
เมิ่งเถียน ได้จ้องมองไปที่ เมิ่งอี้ น้องชายของเขาและกล่าวถาม"เจ้ามีอะไรจะเสนอแนะหรือไม่?"
"ข้าอยากแนะนำให้กองทัพของเรากวาดล้างและยึดครองส่วนใต้ทั้งหมดของอาณาจักรซีหยาง ด้วยวิธีนี้เราจะสามารถสร้างเครดิตที่ดีได้ และฝ่าบาท จะต้องไม่ตำหนิท่านแม่ทัพสำหรับเหตุการณ์สุดท้ายอย่างแน่นอน!"เมิ่งอี้ได้ตอบกลับ
เมิ่งเถียนได้สั่นศีรษะ"แม้ว่านี่จะเป็นวิธีที่ยอดเยี่ยมแต่มันก็ไม่ใช่ทางเลือกที่ดีที่สุด!"
"ท่านแม่ทัพ..."
"เดี๋ยวข้าจะจัดการเอง!"
เมิ่งอี้ ที่ได้ยินดังนั้นเขารู้สึกขมขื่น เขาเข้าใจว่าพี่ชายของเขากลัวว่าเขาจะทำข้อมูลรั่วไหลไปยังอาจารย์ของเขาเหรินหยาน ดังนั้นอีกฝ่ายจึงไม่กล้ามอบทหารให้กับเขา
เขารู้สึกเสียใจมากในเรื่องนี้ แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ทำให้พี่ชายคอยระวังเขาอยู่เสมอ
ในขณะเดียวกันขณะที่ทุกอย่างกำลังเป็นไปได้อย่างราบรื่น ที่หุบเขาหยางผิง กำลังเกิดสงครามขนาดใหญ่
เช้าวันรุ่งขึ้น เมิ่งเถียน ได้ทิ้งกองกำลังหนึ่งแสนคนเพื่อรักษาเมืองหลวงจากนั้นเขาก็นำกองกำลังสองแสนคนไปยังหุบเขาหยางผิง
จุดประสงค์ของเขาน้นง่ายมากนั่นคือการล้อมรอบสังหารกองทัพ 400,000 นายของอาณาจักรซีหยางที่อยู่ใต้หุบเขาหยางผิง
ตราบใดที่กองกำลังสี่แสนนายเหล่านี้ถูกทำลายอาณาจักรซีหยางทั้งหมดก็จะเหลือกองกำลังทางเหนือและทางตะวันออกเท่านั้น นี่จะทำให้อาณาจักรซีหยางได้รับบาดเจ็บสาหัสอย่างแน่นอน
"ท่านแม่ทัพตราบใดที่เราทำลายกองทัพ 400,000 นายเหล่านี้ได้ เราจะเป็นวีรบุรุษอย่างแท้จริง!"แม่ทัพคนนึงมองไปที่ เมิ่งเถียน ด้วยท่าทีตื่นเต้น
เมิ่งเถียน ได้แสดงรอยยิ้มบนใบหน้า ตราบใดที่เขาสามารถทำลายกองกำลัง 400,000 นายนี้ได้ ฝ่าบาทจะต้องไม่ตำหนิตัวเองสำหรับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ และกระทั่งมอบรางวัลให้กับเขา
แม้ว่าเขาจะไม่กล้าเรียกร้องตำแหน่งแม่ทัพที่สูงขึ้นไปกว่านี้ แต่รางวัล อื่น ๆ ก็ยังคงเป็นไปได้
ภายใต้หุบเขาหยางผิง กองกำลังของชูหยีกำลังเตรียมการเปิดฉากโจมตีอีกครั้ง
เพราะเมืองหลวงอาณาจักรซีหยาง ถูกปิดกั้นเขาจึงไม่รู้ข่าวสาร์นจนถึงตอนนี้
"รายงาน มีข่าวมาจากค่ายแรกขอรับ!"
