ตอนที่ 87 การล่มสลายของเมืองหลวง (ฟรี)

ในอดีตกองทัพของเมิ่งเถียน,เมิ่งเถียนก็คือแม่ทัพใหญ่และเมิ่งอี้ก็คือรองแม่ทัพ พวกเขาสองพี่น้องคือผู้ที่มีอำนาจมากที่สุดรองลงมาก็แม่ทัพคนอื่น ๆ

แต่ตอนนี้ เมิ่งเถียน ได้มอบหน้าที่ให้แม่ทัพคนอื่นจัดการแทนที่จะเป็นน้องชายของตัวเอง นี่แสดงให้เห็นว่าทั้งสองคนมีเรื่องขัดแย้งอะไรกันอย่างแน่นอน หว่านฉีหลิน จึงไม่ได้ตอบกลับรับคำสั่ง

"เจ้าไม่ได้ยินที่ข้าสั่งหรือไม่?"เมิ่งเถียน จ้องมองไปที่ หว่านฉีหลิน

หว่านฉีหลินได้กัดฟันแน่นและคุกเข่าลงบนพื้นข้างหนึ่ง"ข้าน้อยรับคำสั่ง!"

"ดีมาก!"

เมิ่งเถียนจ้องมองไปยังแม่ทัพคนอื่น ๆ และกล่าวพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม"พวกเจ้าทุกคนเป็นแม่ทัพแห่งอาณาจักรหนานหยานเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาและเป็นพี่น้องของข้า ข้าหวังว่าทุกคนจะทำอย่างเต็มที่เพื่ออาณาจักรเพื่อฝ่าบาท อย่าได้คิดถึงเรื่องไม่เป็นเรื่องอื่นใดอีก!"

"พวกเราจะเชื่อฟัง!"

"เอาล่ะ ทุกคนไปเตรียมตัวพวกเราจะออกเดินทางกันในอีกครึ่งชั่วโมง!"

"ขอรับ"

หลังจากแม่ทัพเหล่านี้จากไป เมิ่งอี้ ก็มาหา เมิ่งเถียน พร้อมกับกล่าวถาม"พี่ใหญ่ เป็นไปได้หรือไม่ว่าท่านกำลังไม่เชื่อใจน้องชายคนนี้?"

เมิ่งเถียน ได้มองไปที่น้องชายของเขาพร้อมกับถอนหายใจออกมา"เมิ่งอี้ เจ้าเป็นน้องชายของข้า ข้าจะไม่ไว้ใจเจ้า และ ไม่เชื่อใจเจ้าได้อย่างไร"

"แต่ข้า ข้าภักดีต่อองค์ชายของข้า กลับกัน เจ้ากลับภักดีต่ออาจารย์ของเจ้า เหรินหยาน!"

เมิ่งอี้ ได้เงียบไปเล็กน้อย

เมิ่งเถียน ได้มองไปที่ เมิ่งอี้ และกล่าวพูดอีกครั้ง"เมิ่งอี้ เจ้าเป็นน้องชายของข้า เจ้าจะตัดสินใจยังไงข้าจะไม่ห้ามเจ้า แต่ถ้าเจ้ากล้าที่จะขัดขวางแผนการของข้า ข้าจะไม่แสดงความเมตตาใด ๆ ออกมา!"

เมิ่งอี้ มองไปที่ เมิ่งเถียน พร้อมกับสูดลมหายใจเข้าลึก"พี่ใหญ่ข้าเข้าใจแล้ว"

"เอาล่ะ ไปเตรียมตัวให้พร้อมพวกเราจะนำทัพออกไปกัน!"

"ขอรับ ข้าจะรีบทำตามคำสั่งทันที"

หลังจากที่ เมิ่งอี้ ถอยออกไป เมิ่งเถียน ก็จ้องมองไปที่แผ่นหลังน้องชายของเขา"เสี่ยวอี้ ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ทำอะไรโง่ ๆ "

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เมิ่งเถียน ได้นำทัพทหารม้าไปยังแถวหน้าเหมือนที่ผ่านมา ทั้งยังมีหัวหน้ากองที่คุมทัพหลังอีก 350,000 นาย คนที่คุมทัพอยู่ด้านหลังของเขาไม่ใช่เมิ่งอี้ แต่เป็นแม่ทัพอีกคน

เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ทำให้ เมิ่งเถียน ไม่กล้ามอบกองทัพให้เมิ่งอี้ควบคุมอีก

ผ่านไปครึ่งวันท้องฟ้าก็พลันมืดลง

ประตูเมืองหลวงของอาณาจักรซีหยางกำลังจะปิดตัวลง

แต่ในขณะนี้เหล่าทหารที่กำลังจะปิดประตูเมืองก็สัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะเทือนบนพื้นดินพวกเขาได้ผงะและตอบสนองอย่างรวดเร็ว

"เข้าชาร์จ!"

เมิ่งเถียน ได้นำกองทัพพุ่งตรงไปยังประตูเมือง

อย่างไรก็ตามนี่เป็นเมืองหลวงของอาณาจักรซีหยาง ทหารองค์รักษ์ที่นี่ล้วนเป็นทหารชั้นยอด

เมื่อพวกเขาพบศัตรูพวกเขาได้ตอบโต้และใช้หน้าไม้จำนวนมากยิงลงมาทำให้ทหารม้าของ เมิ่งเถียน สูญเสียไปมากกว่า 20 นาย

แต่คนเหล่านี้แม้จะแข็งแกร่ง แต่ก็มีศัตรูมาจำนวนมากเป็นธรรมชาติที่พวกเขาจะไม่สามารถตั้งรับได้ทัน

ทั้งทหารราบถึงจะกำลังรบไม่ได้อ่อนเเอเเต่พวกเขาก็ย่อมไม่ใช่คู่มือของทหารม้า

พริบตาพวกเขาก็ถูกสังหารทันที

หลังจาก เมิ่งเถียน สั่งให้ทหารบางส่วนจัดการภายในเมืองเขาก็ไปยึดประตูอีกสามประตู

"ไม่ดีแล้ว เกิดเรื่องใหญ่ เกิดเรื่องใหญ่!"

ในอาณาจักรซีหยาง จักรพรรดิชูจิน ที่กำลังนอนกอดนางสนมของเขา ตอนนี้ เขาได้ยินเสียงตะโกนของทหารยามด้านนอก

"เกิดอะไรขึ้น?"ชูจิน ได้ตะโกนออกไปด้วยความโกรธ

"ฝ่าบาท เกิดเรื่องแล้วพะยะค่ะ"ทหารองค์รักษ์ด้านนอกได้ตะโกนขึ้นด้วยอาการตื่นตะหนก

"มีอะไรเกิดขึ้น รายงานมา!"

ชูจิน เต็มไปด้วยความโกรธ เขารีบสวมเสื้อคลุมมังกรของเขา

"เป็นกองทัพของอาณาจักรหนานหยาน พวกมันบุกมายังเมืองหลวงของเราพะยะค่ะ!"

"อะไรนะ?"

ชูจิน ที่สวมใส่เสื้อคลุมมังกรเสร็จเขาได้ตะโกนออกมาอย่างตกใจเขารีบดึงดาบออกมาและชี้ไปที่ทหารองค์รักษ์คนนั้น"เจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระอันใด บุตรชายของข้า ชูหยี ได้นำทัพ 400,000 นาย ไปต่อต้านอยู่ที่หุบเขาหยางผิง จะมีกองทัพของอาณาจักรหนานหยาน ปรากฏตัวขึ้นในเมืองหลวงได้อย่างไร?"

"พวกมันมุ่งมาจากเมืองหยุนไห่พะยะค่ะ!"

ตุบ

ชูจิน รู้สึกราวกับว่าศีรษะของเขาถูกฆ้อนทุบเข้าใส่เขาได้เซถอยหลังไปสองสามเก้า

ในฐานะจักรพรรดิเขาไม่ใช่คนโง่

พวกมันจะต้องข้ามผ่านมาจากแม่น้ำผิงหยวน อย่างแน่นอน

กองกำลังรักษาการณ์ของเมืองหยุนไห่ 300,000 นาย ได้ถูกย้ายไปโจมตีหุบเขาหยางผิง ทั้งกองกำลังองค์รักษ์ส่วนตัวก็ยังถูกย้ายออกไปมากกว่า 180,000 นาย

อาณาจักรหนานหยาน คงจะใช้โอกาสนี้บุกโจมตีเมืองหลวงของเขาอย่างแน่นอน

"เร็วเข้า ส่งทหารออกไปต้านทานพวกมัน และรีบส่งคำสั่งให้ ชูหยีรีบกลับมาเมืองหลวงโดยเร็วที่สุด!"

แม้ว่าจะตื่นตระหนกและหวาดกลัว แต่ชูจิน ก็รู้ตัวว่าอะไรควรทำที่สุดในเวลานี้

"ขอรับ!"

หลังจากมองทหารองค์รักษ์ที่เพิ่งจากไปเสร็จชูจินได้ครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนที่รอยยิ้มจะปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา"กองทัพของอาณาจักรหนานหยานไม่ได้มีมากขนาดนั้นอย่างมากที่บุกเมืองหลวงในคราวนี้ย่อมไม่เกิน 50,000 นาย ด้วยทหารองค์รักษ์ 20,000 นายของข้าก็เพียงพอที่จะต่อต้านพวกมันจนถึงเช้าของวันพรุ่งนี้ หลังจากที่ บุตรชายของข้า ชูหยี กลับมา มาดูกันว่าทัพ 50,000 นายของพวกเจ้าจะตายอย่างน่าอนาถเพียงใด!"

ความคิดของชูจิน ค่อนข้างสมเหตุสมผล

เพราะเขาได้ยินมาว่าอาณาจักรหนานหยานไม่ได้มีกองกำลังทหารมากมาย

อย่างไรก็ตาม กองทัพที่บุกมาคราวนี้ กลับไม่ใช่เพียงแค่ 50,000 นาย มันเป็นกองทัพ 400,000 นายที่นำโดยเมิ่งเถียน

แม้แต่ข่าวที่เขาส่งไปหา ชูหยี ก็ยังถูกดักเอาไว้ได้

เมิ่งเถียน ฉลาดมาก เขาเข้าใจสิ่งสำคัญที่สุดเมื่อต้องยึดบุกเมืองหลวงของศัตรู อย่างแรกคือ การจับจักรพรรดิของอีกฝ่าย แต่ถ้าคุณต้องการจับ จักรพรรดิอย่างบุ่มบ่ามอีกฝ่ายก็คงจะหนีไปได้

ดังนั้นเขาจึงไม่เร่งรีบบุกไปที่พระราชวัง แต่ได้ส่งคนไปยึดประตูเมืองทั้งสี่แทน

เมื่อถึงเวลา ที่จินยี่เหว่ยส่งข่าวมา ทุกอย่างก็จะอยู่ภายใต้การควบคุมของเขาทั้งหมด

เมิ่งเถียน ได้มองจดหมายในมือของเขาและหัวเราะออกมา"จักรพรรดิแห่งอาณาจักรซีหยาง ไม่ธรรมดาจริง ๆ น่าเสียดายที่เขารู้ตัวช้าไป!"

"ถูกต้องแล้วท่านแม่ทัพ ตอนนี้ประตูเมืองทั้งหมดถูกพวกเราควบคุมไว้หมดแล้วแม้แต่แมลงวันสักตัวก็ไม่สามารถรอดออกไปได้!"

"พวกเจ้าทำงานได้ดีมาก!"

เมิ่งเถียนได้กล่าวพูดออกมา"กองทัพที่เหลือของเราอยู่ที่ไหน?"

"กองทัพของพวกเราได้เข้ามายังเมืองหลวงแล้วพวกเขากำลังจัดตั้งรูปขบวนกันอยู่!"

"ดีมาก!"

หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมงต่อมากองทัพทั้งหมดก็ได้มารวมตัวกัน

เมิ่งเถียน ได้จัดกองทัพ 150,000 นาย ไปเฝ้าประตูเมืองทั้ง 4 จากนั้นเขาก็นำทัพ 250,000 นายที่เหลือมุ่งหน้าไปยังพระราชวังอาณาจักรซีหยางโดยตรง

ผู้คนในเมืองหลวงได้หลบซ่อนตัวอยู่ในบ้านพวกเขา เมื่อพวกเขาเห็นกองทัพขนาดใหญ่บุกมาพวกเขาก็ลังเลและอยู่ในบ้านด้วยความหวาดกลัว

ครั้งนี้ เมิ่งเถียน ได้สร้างความกลัวฝังรากลงไปในใจของพวกเขาทุกคน

ผ่านไปอีกหนึ่งชั่วโมงเมิ่งเถียนได้นำทัพเดินมาถึงด้านนอกพระราชวัง

เมื่อเขาเห็นทหารยามคอยคุ้มกันอยู่บนกำแพงวังเขาก็ตะดกนขึ้น"ข้าคือแม่ทัพเมิ่งเถียนแห่งอาณาจักรหนานหยาน ข้าได้นำทัพ 400,000 นายบุกมายึดเมืองหลวง และ จับกุมจักรพรรดิซีหยาง!"

"ข้าจะให้เวลาพวกเจ้าคิดครึ่งชั่วโมงว่าจะเปิดประตูวังและส่งจักรพรรดิพวกเจ้าออกมาหรือจะให้ข้าส่งกองทัพเข้าไปภายในวังและสังหารพวกเจ้าทุกคน!"

"จะอยู่หรือจะตาย!"

"จะอยู่หรือจะตาย!"

"จะอยู่หรือจะตาย!"

กองทัพของเมิ่งเถียนได้ตะโกนขึ้นเสียงของพวกเขาได้ดังก้องสั่นสะเทือนฟ้าดินจนทำให้ทหารยามหลายคนหวาดกลัว

กระทั่งบางคนยังฉี่รดกางเกง