EPISODE 4
EPISODE 4
“พ่อบอกให้แกหาแฟน แต่ไม่ใช่เอาตัวประหลาดมาเป็นแฟน!!”
“ประหลาดแล้วไม่มีหัวใจหรอคะ”
“แล้วลูกยังอาสาจะท้องให้ไอ้ตัวประหลาดอีก คิดบ้าอะไรอยู่!!”
เสียงเอ็ดตะโรดังลั่นอยู่ในบ้านพักท่านนายพล เขากำลังโมโหลูกสาวสุดขีดจนหน้าดำหน้าแดง ส่วนลูกสาวที่ยังป่วยอยู่ก็เถียงบิดาอย่างไม่ยอมแพ้
ก่อนที่เสียงเครื่องยนต์ที่มาหยุดอยู่หน้าบ้านพักจะทำให้ทั้งคู่เลิกโต้เถียงกันชั่วคราว ไม่นานนักต้นเหตุที่ทำให้พ่อลูกคู่นี้ทะเลาะกันก็โผล่เข้ามาในบ้านพักด้วยท่าทีเจี๋ยมเจี้ยม
“ลอยหน้าลอยตาเชียวนะแก!!” ท่านนายพลหันมาตะคอกใส่เจ้าตัวประหลาดที่ทำหน้ามึนงง ก่อนมันจะก้มหน้าลงเหมือนเต่าหดหัวเข้าไปในกระดอง
“พ่ออย่าพาลมินจินะ”
“ปกป้องมันเข้าไปเถอะ ฉันจะไม่ให้มันอยู่รับใช้ในบ้านเราแล้ว!!”
“ไม่เอาค่ะ มินจิต้องอยู่ที่นี่”
สตาร์ทำหน้างอใส่บิดา ก่อนจะเดินเข้าไปกอดเจ้าตัวประหลาดสูงสองเมตร ที่พอสตาร์ทำท่าจะกอด มันก็นั่งลงและใช้มือใหญ่สีดำกอดตอบหล่อนแทบจะทันที
“แกน่ะไปเก็บข้าวของ แล้วเตรียมกลับไปอยู่ที่ตึกทดลองซะ!!”
ท่านนายพลตะโกนสั่งเสียงเหี้ยมใส่มินจิ มันเลยส่ายหัวว่าไม่ไปไหนทั้งนั้น พร้อมกับกอดร่างในอ้อมแขนแน่นขึ้น
“พ่อคะ สตาร์ขอล่ะ”
ทหารสาวเขยิบตัวไปนั่งซ้อนตักมินจิ ก่อนจะหันไปมองพ่อด้วยใบหน้าแกมขอร้อง ท่านนายพลก็ใจอ่อนกับลูกสาวตัวดี เลยทำแค่พ่นลมหายใจพรืดใหญ่ออกมา
“งั้นแกต้องไปดูตัวกับฉัน เผื่อจะเจอคนที่ถูกใจ” ท่านนายพลพึมพำ
“เสียเวลาเปล่าค่ะพ่อ ถ้าสตาร์ไปก็ไปได้แค่ตัว เพราะใจสตาร์อยู่ที่มินจิค่ะ”
“แกนี่มันดื้อแพ่งเหมือนแม่แกเลยนะ!”
“ก่อนแม่จะจากไป พ่อจำที่แม่ขอไว้ได้ไหม แม่ขอให้พ่ออย่าบังคับสตาร์ ให้หนูได้มีอิสระในการเลือกอะไรให้ชีวิตตัวเองบ้าง” สตาร์เอ่ยไป ก็ขยับตัวซบร่างเจ้าตัวประหลาดไป เธอยังคงนั่งอยู่บนตักเจ้าตัวประหลาดและกอดซบร่างมันไปด้วย
“...” ท่านนายพลนิ่งไป ก่อนจะถลึงตาใส่เจ้าตัวประหลาด “ฝากไว้ก่อนเถอะแก ไอ้เจ้าบ้าเอ๊ย”
แล้วเดินหนีไปเข้าห้องนอนส่วนตัว ปิดประตูดังโครมอย่างใส่อารมณ์ สตาร์เลยถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะผละหน้าออกนิดเพื่อสบสายตากับมินจิที่หลุบตามามองหาเช่นกัน
“ก๊าซ” มันส่งเสียงเบาๆ
“อยากพามินจิออกไปข้างนอกได้จัง สตาร์จะพาไปกินข้าว ไปเดินเที่ยวด้วยกัน” สตาร์นึกแล้วก็อมยิ้ม
จุ๊บ..
มินจิก้มหัวลงไปจูบแก้มร่างบนตักอย่างรักใคร่ ทั้งคู่สวีทกันอยู่กลางบ้านอย่างไม่ต้องเกรงใจใคร เพราะท่านนายพลหนีเข้าห้องนอนไปแล้วนั่นเอง
“ไปเดินเล่นกันมั้ยคะ มืดแล้วไม่ต้องกลัวใครเห็น”
หงึกๆ!
มินจิพยักหน้าเมื่อคนสวยของมันชวนไปเดินเล่น สตาร์เลยลุกจากตักแล้วเดินนำออกไปใส่รองเท้าก่อน
โดยมีมินจิเดินตามหลังไปต้อยๆ สตาร์เดินออกมาอยู่หน้าบ้านพักก็ชะลอฝีเท้าจนมินจิเดินตามทัน ทั้งคู่เดินไปตามทางมืดๆที่มีแสงไฟจากเสาไฟฟ้าเป็นจุดๆ
หมับ!
สักพักสตาร์ก็เอื้อมมือไปจับนิ้วแกร่งของมินจิ เดินจับมือถือแขนกันตามประสา ทว่าสตาร์ไม่รู้เลยว่านิ้วที่หล่อนจับอยู่นั้นไม่ใช่นิ้วธรรมดาแล้ว
“ก๊าซซซ” เจ้าตัวประหลาดเลยชักมือหนีราวกับต้องของร้อน
“เป็นอะไรไปคะมินจิ” สตาร์เอียงคอสงสัยและหยุดเดิน
มันเลยชี้ที่นิ้วมือตัวเอง แล้วทำมือเป็นสัญลักษณ์กากบาท สตาร์เลยทำหน้าประหลาดใจขึ้นมา
“สตาร์โดนมือขวามินจิไม่ได้หรอ”
หงึกๆ!
มันพยักหน้าอย่างเร็วไว ก่อนจะยื่นมือซ้ายให้คนสวยของมันจับแทน สตาร์ก็เลยจับไว้ และออกเดินอีกครั้ง พอได้จับมือถือแขนกับมินจิสมใจอยาก หล่อนก็ยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี
ทั้งคู่เดินเล่นในค่ายทหารจนมาถึงริมแม่น้ำ สตาร์พามินจิไปนั่งที่ม้านั่งริมแม่น้ำ ก่อนจะล้มตัวนั่งข้างๆแล้วเอนตัวพิงแขนมินจิ
“มินจิ เราจะมีลูกกันกี่คนดีคะ”
“ก๊าซ..” หลายๆคนเลยค่ะคนสวย
“แต่ให้แม่มาขอสตาร์ก่อนนะ”
นายทหารสาวพูดแล้วหัวเราะคิกคัก เพราะสีหน้ามินจิมู่ทู่ขึ้นมาเลย เจ้าตัวประหลาดแค่คิดว่าจะกลับไปหาแม่ด้วยสภาพนี้ มันก็คิดว่าไม่สมควรแล้ว กลัวแม่จะเอาไม้กวาดไล่ตีสิไม่ว่าให้ ‘ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้ แกเป็นใคร เป็นตัวอะไร!’
“พ่อสตาร์คงเรียกสินสอดสิบล้านแกล้งมินจิแหล่ะ”
“ก๊าซ..” สิบบาทตอนนี้ยังไม่มีเลยค่ะคนสวย
“ลมเย็นสบายดีนะคะ แต่เย็นจนสตาร์หนาวเลยอ่ะ”
หล่อนเอ่ยแล้วสูดน้ำมูกฟุดฟิดๆด้วยปลายจมูกแดงเรื่อ มินจิเลยหันมาสนใจคนตัวเล็ก ก่อนจะใช้มือใหญ่โตอุ้มหล่อนมานั่งซ้อนตัก แล้วกอดให้ความอบอุ่นกับเจ้าหล่อน
สตาร์ไม่หนาวจากลมเย็นๆที่ปะทะมาแล้ว เธออุ่นเพราะเจ้าตัวประหลาดใช้มือใหญ่ยักษ์สีดำกอดกกเธอไว้ ความน่ารักของมินจิทำสตาร์นั่งแก้มร้อนอยู่บนตักมินจิ
“นี่ เรามาลองคบกันมั้ย..”
สตาร์ถามเบาๆด้วยแก้มแดงซ่าน ก่อนจะกระเถิบตัวเป็นหันข้าง เพื่อช้อนสายตามองสีหน้ามินจิได้ชัดถนัดตา
“ก๊าซ..!”
มินจิคำรามแทนการตกลง แก้มมันก็ขึ้นสีระเรื่อไม่แพ้ร่างบนตัก ต่างฝ่ายต่างเคอะเขินใส่กัน
“คบแล้วห้ามเลิกนะคะ”
“ก๊าซ” ไม่เลิกแน่นอนทูนหัว
“ห้ามมองสาวคนอื่นด้วย”
“ก๊าซ” ไม่มองแน่นอนจ้ะ
จุ๊บ..
ร่างบนตักขยับตัวมาประคองใบหน้าที่ใหญ่โตกว่า ที่มีเขาแกร่งทั้งสองข้าง และตาสีแดงสดราวกับสีเลือด อย่างไม่นึกรังเกียจ ก่อนจะยื้อเข้ามาใกล้ปากหล่อน แล้วหล่อนก็บรรจงกดจุมพิตที่เขาแกร่งของมินจิ
“มินจิต้องไปหาคุณแม่ แล้วให้คุณแม่มาสู่ขอ สตาร์จะให้ยืมรถทหารคันใหญ่ที่มินจินั่งได้ไป นี่กุญแจค่ะ กลับมากับคุณแม่ก่อนเช้าวันพรุ่งนี้นะคะ” นายทหารสาวสั่งการณ์เป็นฉากๆ
“รถอยู่ตรงนี้ค่ะ.. มีคนของสตาร์ขับรถไปให้ ทำให้สำเร็จนะคะ” ที่สตาร์ชักชวนมินจิออกมาเดินเล่นเพราะคิดแผนนี้ไว้อยู่แล้ว รถทหารที่จอดอยู่ริมแม่น้ำฝั่งซ้ายนั่นเตรียมรับมินจิกลับไปทำภารกิจ ‘พาแม่มาสู่ขอ’
มินจิเลยไสใบหน้าเข้าไปหอมแก้มแม่นักวางแผนหนึ่งฟอด ก่อนจะขยับผละจากสตาร์ไปขึ้นรถทหารตามบัญชาเจ้าหล่อน
“เดินทางอีกไกล หลับระหว่างทางได้นะครับคุณมินจิ” นายทหารที่รู้จักกันกับสตาร์ เคาะกระจกหลังบอกมินจิที่นั่งอยู่ข้างใน ที่พยักหน้าหงึกๆรับ
ถ้าแม่รู้ว่าลูกกลายเป็นตัวประหลาดไปแล้ว แม่จะน่ากลัวขนาดไหนกันนะ? มินจิคิดอย่างนึกเครียดขึ้นมาบ้าง โดนเอาไม้กวาดไล่ตีแน่ๆ
แต่มันจะสู้!!
ให้แม่ไปสู่ขอสตาร์ให้จงได้!
เจ้าตัวประหลาดขดตัวหลับอยู่ในรถทหาร เนื่องจากกำลังเดินทางข้ามจังหวัด ในรถมีกระดานขนาดย่อมกับปากกาไวท์บอร์ดวางกองไว้ที่มุมหนึ่ง มินจิที่ตื่นจากหลับเลยเลื้อยตัวไปสำรวจ
‘จะได้คุยกับคุณแม่รู้เรื่องนะคะ’
สตาร์
มีข้อความแปะไว้บนกระดานแบบนั้น มินจิเห็นก็อมยิ้มที่สตาร์เตรียมพร้อมเอาไว้ให้แทบทุกอย่าง มันเลยใช้มือใหญ่ฝึกเขียนบนกระดาน ให้มันอ่านรู้เรื่อง เนื่องจากมือมันใหญ่เกินไปที่จะจับปากกาด้ามเรียวเล็กได้ถนัด
ก๊อกๆ!
“ผมจะรออยู่ในรถนะครับ” นายทหารหนุ่มเคาะกระจกว่าถึงหน้าบ้านแล้ว เจ้าตัวประหลาดเลยเดินอุ้ยอ้ายออกไปพร้อมถือกระดานไวท์บอร์ดลงมาด้วย
มินจิผลักรั้วเตี้ยๆเข้าบ้านไป ก่อนจะเคาะประตูบ้านเรียกแม่ ซึ่งไม่นานนักแม่ของมินจิก็เดินมาเปิดประตูต้อนรับแขก
“ตาเถร!” พอแม่มินจิเห็นสภาพลูกก็เอามือทาบอกอย่างตกใจ
ก่อนจะรีบลากลูกเข้าบ้านเพื่อไม่ให้เพื่อนบ้านคนไหนทันได้เห็นสภาพมินจิตอนนี้
“ลูกกลายเป็นตัวอะไรไปแล้วน่ะ แล้วหายไปไหนมา!” แม่ถามมินจิอย่างโมโหไม่น้อย
‘เป็นตัวทดลองของทหาร แม่ถึงได้เงินมาจ่ายค่าบ้านไง’ มินจิลงมือเขียนปากกาไวท์บอร์ดด้วยอักษรโย้เย้ไปบ้าง แต่เอาให้แม่อ่าน แม่ก็เลยทำหน้าเข้าใจ
“หน้าแกก็เหมือนเดิม แต่หลายอย่างเปลี่ยนไปหมดเลยนะ มันไม่ได้อันตรายอะไรใช่ไหม มินจิ”
‘ไม่อันตราย หนูแข็งแรงขึ้นเยอะ แต่ภายนอกก็ออกจะน่ากลัวหน่อย..’
“ไม่หน่อยเลยย่ะ!” แม่แว๊ดใส่ลูกสาวที่กลายเป็นตัวประหลาดไปซะแล้ว
“โฮก โฮก โฮก..” มินจิหัวเราะ
‘ที่หนูมาวันนี้คือจะพาแม่ไปสู่ขอสาวให้หนูหน่อยอ่ะแม่..’
แล้วมินจิก็ยิ้มหวานที่เหมือนแยกเขี้ยวให้แม่
“ฉันดูเหมือนคนมีสินสอดให้บ้านอื่นรึไง แล้วนี่แกเป็นผู้หญิงนะ แทนที่จะหาผัวหล่อๆรวยๆน่ะห๊ะ ดันมีเมียเข้าไปอีก โอ๊ย แกนี่มันไม่ได้ดั่งใจแม่สักอย่าง!”
‘ลูกสาวนายพลเชียวนะแม่..’
“ลูกสาวนายพล! ดีล่ะ ดีล่ะ ..เดี๋ยวฉันไปเอาเครื่องเพชรของยายมาให้แกดู”
..ทีอย่างนี้ล่ะรีบเลยนะแม่
บ้านพักท่านนายพล
เสียงนกกำลังแตกรัง และสตาร์เดินพิงรั้วบ้านคอยมองไปยังทางที่พาไปยังนอกค่ายบ่อยๆ เธอกำลังจดจ่ออยู่กับคุณแม่มินจิว่าจะมาพร้อมสินสอดมั้ย มินจิจะทำสำเร็จหรือเปล่า ทรัพย์สินมากน้อยไม่สำคัญ
เพราะเธอกล่อมคุณพ่อให้ยอมรับได้แล้วกัน แล้วสตาร์ก็ยิ้มออกมาอย่างสดใสเมื่อเห็นรถทหารคันใหญ่เลี้ยวเข้าค่ายมาจอดอยู่หน้าบ้านเธอ
“คนนี้ใช่มั้ย เจ้ามินจิ” คุณแม่มินจิลงมาพร้อมกระเป๋าสานใบสวยที่มีสินสอดทองหมั้นอยู่ในนั้นมากมายหลายหลาก ก่อนคุณแม่จะลงจากรถแล้วตรงไปทางสตาร์อย่างถูกคน สตาร์จึงรีบยกมือไหว้คุณแม่มินจิ
“ก๊าซ!” เจ้าตัวประหลาดคำรามใส่แม่ แทนการตอบว่าใช่
มันถือกระดานกับไวท์บอร์ดติดมือมาด้วยและถือไว้เฉยๆแบบไม่จำเป็นต้องใช้อีกแล้ว เพราะเมื่ออยู่กับสตาร์ มันแทบไม่ต้องพยายามสื่อสารกับหล่อน เจ้าหล่อนรู้ใจมันเกือบตลอดเวลาอยู่แล้ว
“เข้าบ้านกันเถอะค่ะคุณแม่ กระเป๋าสวยนะคะเนี่ย” สตาร์ปากหวานใส่ว่าที่แม่ยายที่หัวเราะรับอย่างอารมณ์ดี
“ปากหวานจริงๆแม่หนู” แล้วทั้งคู่ก็เดินเข้าบ้านพักกันไปสองคน
ทิ้งให้มินจิยืนถือกระดานอยู่กับคนขับรถที่ชะโงกหน้าออกมาจากประตูรถ เขามองมินจิอย่างถามหาคำตอบ
“ผมไปได้รึยัง”
“ก๊าซๆ..” มินจิจึงส่งเสียงพร้อมพยักหน้าหงึกๆหงักๆให้
บรืนนนนน!!
รถทหารคันใหญ่จึงแล่นจากไป มินจิเลยรีบมองซ้ายแลขวาว่าไม่มีใครเห็นมัน มันก็รีบเดินเข้าบ้านพักท่านนายพล ก่อนจะไปนั่งแหมะอยู่ข้างเท้าแม่ เฝ้ามองแม่คุยกับสตาร์และท่านนายผลด้วยสายตาสนอกสนใจ
“นี่คุณแม่มินจิค่ะพ่อ”
“สวัสดีครับคุณนาย”
“สวัสดีค่ะพ่อรูปหล่อ”
จากที่ฟังทั้งคู่แนะนำตัวกัน มินจิก็ขำพรืดและคิดว่าทุกอย่างกำลังไปได้สวย เลยปล่อยให้ผู้ใหญ่คุยกัน ได้ความว่าท่านนายพลไม่รับสินสอนของแม่มัน แต่ยอมให้ทั้งคู่คบหากัน และยอมรับความรักครั้งนี้
แต่มีข้อแม่ว่ามันจะต้องออกไปทำภารกิจเสี่ยงอันตรายต่างๆกับท่านนายพลนับจากนี้ เช่นการเก็บกู้ระเบิด ยับยั้งผู้ก่อการร้าย และอื่นๆ เมื่อพามันไปทำภารกิจพวกนี้ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ว่าต้องเปิดเผยมินจิสู่สาธารณะชน
กล่าวคือชีวิตทั้งชีวิตของมินจิจะตกเป็นของท่านนายพล แลกกับการที่มินจิได้รักกับลูกสาวเขา มีเจ้าตัวน้อยกับลูกสาวเขา คุณแม่มินจิเลยชะงักไปและทำท่าจะปรึกษากับลูกตัวเองก่อน แต่ลูกเธอนั้นยอมรับข้อตกลงนี้ทันทีเลย
หงึกๆๆ!
มินจิพยักหน้าหลายต่อหลายครั้งเพื่อตกลงกับท่านนายพล
ผัวะ!!
เลยโดนคุณแม่ตบศีรษะจนหน้าคว่ำ ท่านนายพลจึงหัวเราะ
“ต้องไปกู้ระเบิด ไปฝ่ากองโจร ไปทำบ้าทำบอที่อันตรายๆ คิดว่าแม่จะยอมให้แกไปเสี่ยงตายอย่างนั้นน่ะหรอ!”
“งี๊ดด..” มินจิห่อไหล่
“คุณแม่คะ มินจิน่ะแข็งแรงกว่ามนุษย์ทั่วไปเยอะเลยนะคะ ผละกำลังเค้าสุดยอดเอามากๆเลย” สตาร์เกลี้ยกล่อมว่าที่แม่ยายอย่างใจเย็น
“ถ้าลูกฉันตาย ฉันจะเอาเรื่องเธอ นังหนู!” คุณแม่มินจิบอกสตาร์ด้วยความโมโห สตาร์เลยยิ้มแห้งๆให้
“งั้นถือว่าตกลงแล้วนะคะ ตอนนี้หนูกับลูกแม่ก็เป็นสามีภรรยากันเรียบร้อย” สตาร์สลัดรอยยิ้มแห้งเหี่ยวทิ้งไปและยิ้มออกมาใหม่อย่างสดใส
“เดี๋ยวผมไปส่งคุณนายให้ถึงบ้านเองครับ เชิญครับเชิญ..” ท่านนายพลลุกขึ้นเดินนำคุณแม่มินจิออกไปก่อน
ก่อนคุณแม่มินจิกลับออกไปก็หันมาลูบหัวลูกที่ถึงแม้จะประหลาดก็ยังเป็นลูกของเธออยู่วันยังค่ำ เธอลูบหัวมินจิ แล้วผละตัวจากไปด้วยแววตาที่ยังหลงเหลือความเป็นห่วงเอาไว้มากมาย
ลูบๆ..
คราวนี้มือเล็กๆของภรรยาลูบหัวสามีบ้าง สามีก็เลยหันไปช้อนสายตามองอย่างออเซาะ
“คุณสามีเครียดอะไรคะ ไม่ต้องเครียดมีสตาร์อยู่ทั้งคน”
“ก๊าซ..” ไม่เครียดก็ได้จ้ะ
เจ้าตัวประหลาดรู้สึกชอบมากเลยที่สตาร์เรียกกันว่าคุณสามี มันเองถ้าพูดได้ก็อยากจะเรียกสตาร์ว่าคุณภรรยาดูบ้าง และพอเห็นว่าทางสะดวกแบบนี้ เจ้าตัวประหลาดก็ยกยิ้มแล้วอุ้มคุณภรรยาเข้าห้องตัวเอง สตาร์ที่นั่งอยู่บนแขนแกร่งก็แก้มแดงแต่ไม่ว่าอะไร ยอมเจ้าตัวประหลาดไปหมด
100 to 100
