ตอนที่ 7 ปาร์ตี้
ตอนที่ 7
จิ๊บ !! จิ๊บ !! จิ๊บ !! เสียงนกกระจิบร้องมาจากทางหน้าต่างห้องพักของจันทร์วาดเธอค่อยๆลุกขึ้นมาจากเตียงก่อนจะบิดขี้เกียจพลางยกแขนขึ้นมาตมเต่า
ฟืด !! เธอลองตมกลิ่นเต่าดูปรากฏว่าไม่มีเลย
“ในเกมส์นี่ก็ดีแฮะไม่ต้องอาบน้ำไม่ต้องขับถ่ายแถมชาบูเมื่อคืนก็อร่อยกินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วนอีกถึงว่าทำไมคนถึงเยอะ” จันทร์วาดพูดเมื่อคืนกว่าจะได้กินชาบูร้านที่เหม่ยเหยาแนะนำก็ต้องรอคิวนานนับชั่วโมงแต่ก็คุ้มค่าที่รอเพราะมันอร่อยมากเธอสั่งจนเงินที่ได้มาจากจัดการเจ้าหมาป่าเกือบหมดกระเป๋าแต่ก็นะเงินแค่นั้นจันทร์วาดไม่ได้สนใจเท่าไหร่เพราะเธอคงไม่กะเล่นนานอยู่แล้วเธอแค่กะว่าจะเข้ามาตามหาเจ้าทิศลูกชายเธอให้เจอแล้วจัดการฟาดสั่งสอนลูกชายเธอมันไปสักทีเอาให้หลาบจำที่กล้ามาโกหกเธอ
“เอาล่ะรีบลงไปข้างล่างดีกว่านัดหนูเหม่ยเหยาเอาไว้ตอนเจ็ดโมง” จันทร์วาดพูดก่อนจะเดินลงมาจากห้องพักถึงนี่จะยังไม่ถึงเวลานัดก็เถอะแต่ทว่าเมื่อเธอลงมาแล้วก็ต้องแปลกใจเพราะดันลงมาเจอกับเหม่ยเหยาที่นั่งรออยู่ข้างล่างแล้ว
อู้ยถูกใจป้าจริงมารอก่อนเวลานัดด้วยถ้าได้มาเป็นลูกสะใภ้ชาตินี้ป้าก็ตายตาหลับแล้วสงสัยจัดการฟาดไอ้ทิศเสร็จต้องหาทางให้ไอ้ทิศมาทำความรู้จักกับหนูเหม่ยเหยา จันทร์วาดคิดในใจก่อนจะเดินไปหาเหม่ยเหยา
“ตื่นเช้านะเรานัดไว้เจ็ดโมงไม่ใช่หรือไงรีบลงมาจัง” จันทร์วาดพูดพลางดูนาฬิกาที่ติดเอาไว้ที่เสาซึ่งมันพึ่งจะหกโมงครึ่งเอง
“อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่จันทร์วาดปกติหนูเป็นคนตื่นเช้าอยู่แล้วเพราะโรงเรียนค่อนข้างไกลจากบ้านถ้าตื่นสายจะไปโรงเรียนไม่ทันเอา” เหม่ยเหยาพูด
“โอ้ลำบากแย่เลย” จันทร์วาดพยักหน้าก่อนจะนั่งลง
ต่างจากไอ้ทิศลิบลับขานั้นนี่กว่าจะตื่นก็เกือบเจ็ดโมงครึ่งโรงเรียนเข้าแปดโมงดีนะที่บ้านอยู่ใกล้โรงเรียน จันทร์วาดคิดในใจ
“เดี๋ยวหนูไปตักอาหารให้นะคะพี่จันทร์วาดจะกินอะไรดีคะ” เหม่ยเหยาลุกขึ้นพลางถาม
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่ไปตักเองก็ได้” จันทร์วาดปฏิเสธ
“ไม่เป็นไรค่ะหนูจะไปเติมพอดีพี่จันทร์วาดนั่งรอเนี่ยแหละ” เหม่ยเหยาพูด
“ก็ได้ๆงั้นตักอะไรมาก็ได้พี่กินได้หมดแหละไม่เรื่องมาก” จันทร์วาดยอมแพ้เพราะดูท่าเหม่ยเหยาอยากจะไปตักให้เธอจริงๆ
จากนั้นเหม่ยเหยาก็รีบไปตักอาหารมาให้จันทร์วาดระหว่างที่กำลังกินข้าวเช้ากันอยู่เหม่ยเหยาสบโอกาสก็พูดบางอย่างขึ้นมา
“พี่จันทร์วาดจะไปไหนต่อคะจะกลับทวีปหลักเลยหรือเปล่า” เหม่ยเหยาพูดกับจันทร์วาดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
“ทำไมจะไล่พี่แล้วงั้นเหรอ” จันทร์วาดแกล้งถาม
“ปะ ปะ เปล่าค่ะหนูไม่ได้ไล่หนูแค่สงสัยเฉยๆว่าพี่จะเอายังไงต่อเพราะผู้เล่นระดับสูงอย่างพี่คงไม่มีอะไรให้ทำในทวีปเริ่มต้นมากนักหนูคิดว่าพี่แค่มาเที่ยวเล่นเฉยๆ” เหม่ยเหยารีบปฏิเสธอย่างลนลาน
“ฮ่ะๆถึงเหม่ยเหยาจะไล่พี่ยังไงพี่ก็ไปไหนไม่ได้หรอก” จันทร์วาดหัวเราะออกมามันตลกดีเมื่อเห็นเหม่ยเหยามีท่าทีลนลานแบบนั้นเพราะท่าทีของเธอยังกับสัตว์เลี้ยงที่กำลังจะถูก
เจ้าของทิ้งยังไงยังงั้น
“แสดงว่าพี่รอใครอยู่สินะคะ” เหม่ยเหยาคิดว่าที่จันทร์วาดไปไหนไม่ได้เพราะกำลังรอใครอยู่จึงถามออกไป
“เปล่าพี่ไม่ได้มารอใคร” จันทร์วาดตอบ
“อ่าวไม่ใช่เหรอคะถ้าอย่างนั้นพี่จันทร์วาดมาทำอะไรที่ทวีปเริ่มต้นนี่ล่ะคะ” เหม่ยเหยาถึงกับงงเมื่อได้ยินคำตอบของจันทร์วาด
“พี่ไม่ได้มาจากไหนอะไรทั้งนั้นแหละพี่จะออกจากทวีปเริ่มต้นต่างหาก” จันทร์วาดพูด
“หมายความว่ายังไงคะ ??” เหม่ยเหยาที่ได้ยินสิ่งที่จันทร์วาดบอกก็ทำหน้าไม่เข้าใจ
“อ้าว...ไม่ใช่เมื่อคืนเหม่ยเหยาบอกว่าต้องระดับยี่สิบก่อนถึงจะออกเจาะทวีปเริ่มต้นได้ไม่ใช่เหรอ” จันทร์วาดนึกถึงข้อมูลที่เหม่ยเหยาบอกมาเมื่อวาน
“ก็ใช่ค่ะต้องระดับยี่สิบก่อนถึงจะขึ้นเรือไปทวีปหลักได้” เหม่ยเหยาพยักหน้า
“ก็เพราะแบบนั้นไงพี่ถึงต้องรีบเก็บระดับเพื่อออกจากที่นี่พี่น่ะระดับยังไม่ถึงยี่สิบเลยนะ !!” จันทร์วาดบอกถึงระดับที่แท้จริงของเธอออกไป
“ห๋า...พี่ล้อหนูเล่นแล้วที่เห็นพี่จัดการหมาป่าเมื่อวานน่ะระดับเกินสามสิบแน่นอน” เหม่ยเหยาอุทานเสียงดัง
“อืม...ไม่เชื่อสินะทำยังไงดีนะอ๊ะจริงสิเห็นว่ามีระบบปาร์ตี้นี่นาเหม่ยเหยาลองช่วนพี่เข้าปาร์ตี้สิ” จันทร์วาดนึกถึงระบบปาร์ตี้ขึ้นมา
“พี่พูดจริงเหรอคะ !!” เหม่ยเหยามองเข้าไปในดวงตาของจันทร์วาดแต่จากที่เหม่ยเหยาเห็นดูเหมือนจันทร์วาดจะไม่ได้พูดเล่นเธอจึงลองชวนจันทร์วาดเข้าปาร์ตี้
[ผู้เล่นเหม่ยเหยาต้องการชวนคุณเข้าร่วมปาร์ตี้ ตกลง/ยกเลิก]
จันทร์วาดที่ได้ยินเสียงชวนเข้าร่วมปาร์ตี้ก็ตกลงทันที
หน้าต่างปาร์ตี้
ผู้เล่น :เหม่ยเหยา ระดับ 7
ผู้เล่น : จันทร์วาด ระดับ 12
“พะ พะ พี่ระดับสิบสอง !!” เหม่ยเหยาเปิดข้อมูลปาร์ตี้ขึ้นมาดูและเมื่อเห็นระดับสิบสองก็ตกใจมาก
“ใช่” จันทร์วาดพยักหน้า
“ถ้าอย่างนั้นเมื่อคืนพี่ก่อนหน้านั้นระดับเท่าไหร่คะ” เหม่ยเหยาถาม
“ระดับหนึ่งน่ะเมื่อคืนพี่พึ่งจะเข้าเกมส์เลยแต่ว่าไม่รู้ว่ากลางคืนไม่ให้เดินทางในป่าน่ะสิ” จันทร์วาดตอบ
“ละ ละ แล้วเมื่อคืนพี่จันทร์วาดสู้พวกหมาป่าได้ยังไงคะระดับมันตั้งสิบระดับห่างกันขนาดนั้นพี่ไม่น่าจะโจมตีมันเข้านี่แถมเมื่อคืนดูเหมือนพี่จะมีประสบการณ์ด้วยพี่เป็นใครกันแน่” เหม่ยเหยาสงสัย
“เป็นใครน่ะเหรอก็แค่(อดีต)นักกีฬาคาราเต้ทีมชาติไทยเอง” จันทร์วาดพูดออกมาโดยเธอนั้นไม่ได้บอกเหม่ยเหยาว่าเธอเป็นอดีต
“นักกีฬาคาราเต้ทีมชาติ !!” เหม่ยเหยาตกใจมากเมื่อรู้ว่าพี่สาวตรงหน้าเธอนั้นคือนักกีฬาคาราเต้ทีมชาติไทย
“ใช่ส่วนจัดการได้ยังไงน่ะเหรอก็โจมตีไปที่จุดอ่อนของพวกมันน่ะสิดูเหมือนเกมส์นี้จะออกแบบมาดีนะออกแบบให้สัตว์อสูรมีจุดอ่อนด้วยเหม่ยเหยารู้หรือเปล่าสัตว์ประเภทสุนัขมีจุดอ่อนอยู่ที่ไหน” จันทร์วาดถามเหม่ยเหยา
“อือ...ถ้าจากที่หนูรู้สัตว์ตระกูลสุนัขจะมีจุดอ่อนซึ่งเป็นศูนย์รวมระบบประสาทอยู่ที่จมูกถูกมั้ยคะ” เหม่ยเหยาไม่แน่ใจนัก
“ใช่ตรงจุดนั้นน่ะมีเส้นประสาทเยอะที่สุดเมื่อวานพี่ก็แค่อ่านการเคลื่อนไหวของพวกมันและก็โจมตีไปที่จุดนั้นแค่นั้นเอง” จันทร์วาดบอก
“อ่านการเคลื่อนไหวเหรอคะ” เหม่ยเหยาทวนสิ่งที่จันทร์วาดบอก
“ใช่ดูเหมือนคนสร้างเกมส์นี้จะไม่ได้อยากให้มันยากไปนักจึงสร้างการโจมตีของหมาป่าเมื่อวานแค่แบบเดียวมีแค่กระโดดเข้ามากัดเท่านั้นเองเพราะถ้าเป็นเรื่องจริงล่ะก็มันยังมีการโจมตีอีกหลายรูปแบบไม่ว่าจะช่วนหรือพุ่งกระแทกแถมพี่ยังใช้จุดบอดของเกมส์ให้เป็นประโยชน์อีกด้วย” จันทร์วาดอธิบาย
“จุดอ่อนงั้นเหรอคะ” เหม่ยเหยายิ่งฟังยิ่งตะลึง
“ใช่จุดบอดของฝูงหมาป่าเมื่อวานก็คือเวลาที่พวกมันโจมตีนั่นแหละเวลาโจมตีน่ะมันจะโจมตีเป็นเส้นตรงพี่ก็แค่หลบฉากใช้หมาป่าตัวอื่นบังเส้นทางการโจมตีเอาไว้พอตอนมัน
โจมตีมันก็จะกระโดดติดกันเองน่ะไม่ยากเลย” จันทร์วาดบอก
“ยะ ยะ ยอดไปเลยไม่น่าเชื่อว่าพี่จันทร์วาดจะคิดอะไรลึกซึ้งขนาดนี้” เหม่ยเหยาตกตะลึงกับสิ่งที่จันทร์วาดอธิบายให้เธอฟังมาก
“พอดีมันติดเป็นนิสัยน่ะเพราะปกติจะสู้กับใครก็ต้องวิเคราะห์หาจุดอ่อนให้ไวแถมยังต้องมองการเคลื่อนไหวของคู่ต่อสู้ให้ออกด้วย” จันทร์วาดนึกถึงตอนที่ยังเล่นคาราเต้อยู่
“อือ” เหม่ยเหยาพยักหน้า
“ว่าแต่เหม่ยเหยารู้ข้อมูลของทวีปเริ่มต้นทั้งหมดใช่มั้ย” จันทร์วาดถาม
“ใช่ค่ะก่อนเล่นเกมส์นี้หนูหาข้อมูลมาหมดแล้ว” เหม่ยเหยาพยักหน้า
“ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลยช่วยพาพี่ไปสู้กับสัตว์อสูรหน่อยสิพี่ต้องการระดับยี่สิบให้ไวที่สุดจะได้ไปทวีปหลักสักทีเหม่ยเหยาไปกับพี่ด้วยแล้วกันพี่จะดันให้เหม่ยเหยาระดับยี่สิบเอง” จันทร์วาดพูด
“ได้ค่ะถ้าพี่สู้ได้แบบเมื่อวานล่ะก็หนูคิดว่าไม่เกินสัปดาห์ภายในเกมส์พี่จะต้องระดับยี่สิบแน่ๆ” เหม่ยเหยาพยักหน้าตกลงจะพาจันทร์วาดไปเก็บระดังเอง
จากนั้นทั้งคู่ก็รีบกินข้าวเช้าให้เสร็จก่อนจะชวนกันไปเก็บระดับโดยมีเหม่ยเหยาเป็นผู้นำทาง
ทวีปมังกรทอง
ณ ที่ทำการกิลด์ UNIVERSE ภายในห้องหัวหน้ากิลด์ไท่หยางหรือทิศนั้นกำลังนั่งปรึกษากับรองหัวหน้ากิลด์ตี้ฉิวเพื่อนของเขาอยู่
“เอ็งว่าป่านนี้ยัยดาวจะเป็นไงบ้างวะแม่งเอ้ยกูอยากไปทวีปเริ่มต้นหวะอยากไปช่วยยัยนั่นเก็บระดับ” ไท่หยางพูดถามเพื่อนของเขา
“จะให้เป็นไงได้ล่ะก็เก็บระดับแบบเต่าคลานอยู่น่ะสิเอ็งก็รู้นี่ว่ายัยนั่นเล่นเกมส์ไม่เก่งกีฬาก็ไม่ได้เรื่องเกมส์เสมือนจริงแบบนี้พวกเล่นกีฬาเก่งน่ะได้เปรียบหลายขุม” ตี้ฉิวผู้เป็นเพื่อนของไท่หยางทั้งในเกมส์และโลกจริงพูด
“เฮ้อ...ยัยนั่นก็ดื้อชะมัดดันมาบอกว่าถ้าไปช่วยหรือส่งคนไปจะเลิกเล่นเพราะไม่สนุก” ไท่หยางถอนหายใจออกมา
“เอาน่ายัยดาวก็สนุกในการเล่นเกมส์แบบเธอนั่นแหละ” ตี้ฉิวพูด
“โธ่ก็กูอยากให้ยัยดาวมาเข้ากิลด์เร็วๆนี่หว่ายัยนั่นน่ะเก่งเรื่องการบริหารจัดการจะตายถ้ายัยนั่นเข้ากิลด์นะกิลด์เราต้องกลายเป็นอันดับหนึ่งในยุทธภพได้แน่” ไท่หยางพูดพลางนึกถึงความสามารถของเพื่อนที่มีดีกรีเป็นหัวหน้าห้องซึ่งเก่งเรื่องการบริหารจัดการคนมากสามารถแบ่งงานให้เพื่อนในห้องได้อย่างสมบูรณ์แบบตามความถนัดของเพื่อนแต่ละคน
“เออกูรู้ว่าแต่อันดับทำเนียบยุทธภพมึงอันดับเท่าไหร่ละ” ตี้ฉิวถาม
“ตอนนี้ระดับกูเจ็ดสิบแปดละอันดับสิบแปดเอง อันดับที่หนึ่งแม่งระดับแปดสิบเก้าไปละ” ไท่หยางเปิดระดับทำเนียบยุทธภพขึ้นมาดูก่อนจะตอบเพื่อน (ทำเนียบยุทธภพนั้นจะเปิด
ได้เฉพาะผู้ที่ติดอยู่ในอันดับหนึ่งถึงห้าสิบเท่านั้น)
“ต้องทำใจหวะพวกอันดับต้นๆแม่งเป็นเกมส์เมอร์อาชีพไม่ได้มีเรียนแบบพวกเรานี่หว่า” ตี้ฉิวพูด
“นี่ขนาดตอนยังไม่ปิดเทอมพวกเราเล่นช่วงพักกลางวันด้วยนะเนี่ยยังตามพวกนั้นไม่ทันเลยแต่ตอนนี้แหละพวกเราปิดเทอมแล้วมาดูกันเถอะว่าฉันจะแซงขึ้นไปได้มั้ย” ไท่หยางพูดอย่างมาดมั่น
“ว่าแต่วันนี้จะไปเก็บระดับที่ไหนล่ะ” ฉิวตี้ถามถึงโปรแกรมวันนี้
“ข้าใกล้ระดับแปดสิบแล้วไปเขาร้อยอสูรกันที่นั่นมีสัตว์อสูรระดับแปดสิบถึงแปดสิบห้าเต็มไปหมด” ไท่หยางพูด
“เออถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวไปจัดปาร์ตี้รอ” ตี้ฉิวพยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกจากห้องไปเพื่อไปจัดปาร์ตี้รอเพื่อน
จบ...
