ตอนที่ 66 ลอบโจมตีค่าย (ฟรี)

"เจ้า...เจ้าบอกว่ากองทัพของข้าที่ส่งออกไป 150,000 นาย ตอนนี้เหลือไม่ถึง 50,000 นายรอดกลับมางั้นเรอะ?"

"เป็นไปไม่ได้ ในชั่วระยะเวลาข้ามคืน กองทหารกว่า 150,000 นาย จะเหลือไม่ถึง 50,000 ?"

"ในกองทัพเหล่านั้นมีทหารชั้นยอดมากกว่า 30,000 นาย มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น!"

"นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ซูกู่ รีบบอกข้ามาเร็ว"

ถ้าเกาชุนรู้ว่าชัยชนะของพวกเขายิ่งใหญ่กว่าที่พวกเขาคิดไว้มากพวกเขาจะต้องตื่นเต้นมากกว่านี้อย่างแน่นอน

แต่ทว่า ซ้งหยูตี้ กลับไม่มีความสุข

สี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้เขาได้หลับนอนอย่างสนิทในเต็นท์ใหญ่ของเขาจากนั้นเขาก็ถูกใครบางคนปลุกให้ตื่นขึ้นและได้รับรู้ข่าวร้าย

อดีตกองทัพกว่า 150,000 นายที่เขาส่งออกไป ได้พ่ายแพ้และเหลือรอดกลับมาไม่ถึง 50,000 นาย!

กองทัพ 150,000 นาย ถูกสังหารในเวลาไม่ถึงหนึ่งคืน! นั่นคือจำนวน 100,000 กว่าคน!

อีกทั้งในกองกำลังหนึ่งแสนห้าหมื่นคนยังมีทหารชั้นยอดมากกว่า 30,000 คน

แต่ที่เขาได้ยินมาศัตรูมีเพียงแค่ทหารม้าพันนายเท่านั้น มันไม่น่าจะสามารถสร้างความเสียหายได้มากขนาดนี้!

ซ้งหยูตี้ จ้องมองไปที่ แม่ทัพที่คุกเข่าอยู่ด้านหน้าเขา เขาปราถนาอยากจะฆ่าชายคนนี้อย่างรวดเร็ว

แม่ทัพคนนี้ก็คือ ซูกู่ อดีตรองแม่ทัพ ที่นำทัพ 150,000 นายออกไปรบ!

เขาวิ่งหนีอย่างไม่ลังเลทันทีที่รู้ตัวว่ามีทหารม้าเหล็กบุกโจมตีค่าย ดังนั้นเขาจึงรอดพ้นจากการสังหารหมู่ของเกาชุน

ในขณะนี้เขาได้คุกเข่าและตัวสั่นอยู่บนพื้นก่อนที่จะตอบกลับ"ท่านแม่ทัพ...มันเป็นความผิดของแม่ทัพฉวนจิน ข้าได้เตือนเขาแล้วว่าให้ตั้งทหารรักษาการ์ณอยู่นอกค่ายมากกว่านี้ แต่เขาบอกไม่จำเป็นเพราะคิดว่าพวกคนจากเมืองว่านเหอคงไม่กล้าบุกโจมตีในตอนค่ำ!"

"นั่นเลยส่งผลให้ค่ายที่ไร้การเฝ้าระวังถูกจู่โจมอย่างกระทันหันโดยทัพม้าของศัตรูที่นำโดยแม่ทัพฝ่ายศัตรูเกาชุน เหตุผลที่ทหารส่วนใหญ่ถูกฆ่าตายเป็นเพราะว่าพวกเขากำลังหลับพักผ่อน ทหารที่เหลือรอดมาได้ต่างก็วิ่งหลบหนีออกมาจากค่าย แต่ก็มีบางคนโชคร้ายถูกไฟคลอกตาย ดังนั้นตัวเลขจึงพุ่งสูงมากกว่าหนึ่งแสนคน!"

"ไอ้เวรฉวนจิน!"

"ฉวนจิน อยู่ไหน เรียกมันมาพบข้า!"

ซ้งหยูตี้ตะโกนด้วยความโกรธ

"เอ่อ...แม่ทัพฉวนจินถูกแม่ทัพศัตรูจัดการไปแล้ว!"

"โชคดีของมันที่ถูกฆ่าตาย ถ้ามันกล้าที่จะกลับมาข้าเนี่ยเเหละจะเป็นคนตัดคอมันเอง!"

ซ้งหยูตี้ เต็มไปด้วยความโกรธไม่มีแม่ทัพคนไหนกล้าที่จะสบสายตากับเขา

หลังจากนั้น ซ้งหยูตี้ ก็พยายามสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อระงับความโกรธของเขาก่อนที่จะต้องมองไปที่ ซูกู่"นี่ไม่ใช่ความผิดของเจ้า ไปได้แล้ว!"

"ขอบคุณท่านแม่ทัพ!"

ซูกู่ รู้สึกดีใจมากเขารีบถอยหลังกลับทันที

ซ้งหยูตี้ จ้องมองไปที่ แม่ทัพคนอื่น ๆ และกล่าวพูดขึ้น"ใครมีข้อเสนออะไรจะแนะนำออกมาบ้างไหม?"

แม่ทัพคนอื่น ๆ ได้จ้องมองไปที่ ซ้งหยูตี้ พวกเขาอยากจะบอกว่าให้รอกำลังเสริม 300,000 นายที่กำลังจะมาถึงก่อน แต่พอลองคิดดูอีกทีพวกเขาก็ลืมไปว่า ซ้งหยูตี้ ไม่ต้องการรอจนกว่ากำลังเสริมจะมาถึง

หากพวกเขารู้ว่า ทัพกำลังเสริมจาก เจียงหลี่เซียว ถูกจัดการไปแล้ว พวกเขาคงแค้นและตื่นตระหนกมากกว่านี้

เพียงแต่ว่า ลู่เฟิง และคนอื่น ๆ สามารถทำงานได้ดี พวกเขาไม่ปล่อยให้ทัพ 300,000 นายเหลือรอดไปได้สักคนทำให้ข่าวเรื่องทัพถูกทำลายไม่ได้หลุดรอดออกไป

"เจ้าพวกขยะไร้ความสามารถ กะอีแค่ข้อเสนอบางอย่างพวกเจ้ายังไม่สามารถพูดออกมาได้"ซ้งหยูตี้ ได้คำรามออกมา

แม่ทัพหลายคนได้ตัวสั่น ก่อนที่จะมีคน ๆ นึงก้าวเดินออกมา

บุคคลผู้นี้เป็นแม่ทัพที่มีตำแหน่งเป็นรองเพียง ซ้งหยูตี้ เท่านั้น"ท่านแม่ทัพ ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้พวกเราไม่ควรบุกโจมตีเมือง!"

ซ้งหยูตี้ขมวดคิ้วและกำลังจะตะโกนออกมาด้วยความโกรธแต่ชายคนนี้ก็ได้กล่าวพูดต่อ"แต่เราก็ไม่ได้คิดจะปล่อยมันไป"

คิ้วของ ซ้งหยูตี้ ขมวดเล็กน้อยก่อนที่จะกล่าวถาม"ไหนลองพูดมา!"

"ท่านแม่ทัพ พวกเรามีกองพันหอกยาวที่เป็นกองทหารชั้นยอดมากกว่า 30,000 คน ข้าได้ยินมาว่าแม่ทัพของศัตรูเกาชุนก็มีกองพันชั้นยอดที่ถูกเรียกว่าค่ายกลยุทธ์อยู่ เช่นนั้นพวกเราลองบีบบังคับให้มันออกมาสู้กับพวกเราดีหรือไม่?"

กองพันหอกของเราเป็นกองทหารชั้นยอดที่แข็งแกร่งที่สุดในอาณาจักร พวกเขาย่อมสามารถฆ่าคนของค่ายกลยุทธ์ได้อย่างแน่นอน หลังจากประสบพบกับความพ่ายแพ้ถึงสองครั้งทำให้ขวัญกำลังใจทหารของเราถดถอยลงมาก แต่ถ้าเราชนะ ขวัญกำลังใจทหารของเราจะสามารถกู้กลับมาได้ทันที ดีไม่ดี ขวัญกำลังใจทหารของเมืองว่านเหอจะลดลงแทน หลังจากนั้นยิ่งเป็นเรื่องง่ายที่จะบุกโจมตีพวกมัน!"

เมื่อซ้งหยูตี้ ได้ยินดังนั้น เขาก็ปรากฏรอยยิ้มบนใบหน้าและพยักหน้าทันที"วิธีการของเจ้าค่อนข้างดีแต่..."

หลังจากหยุดชั่วครู่เขาก็กล่าวถามด้วยความกังวล"ถ้าเกาชุนไม่ส่งกองทหารของมันออกมาเช่นนั้นไม่ใช่ว่ากองพันหอกของพวกเราที่ส่งออกไปจะเสียเที่ยว?"

"ท่านแม่ทัพไม่ต้องกังวล ข้ามีวิธีที่จะทำให้ เกาชุน ยอมออกมาสู้กับพวกเรา!"แม่ทัพคนนี้ได้ยิ้มทันที

"ตกลง เจ้าจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จซะ พรุ่งนี้ ข้าจะให้กองพันหอกได้ดื่มเลือดค่ายกลยุทธ์ของพวกมัน"

"ขอรับ"

เช้าวันรุ่งขึ้นเกาชุนได้รับจดหมายจาก ซ้งหยูตี้ แห่งอาณาจักรซีหยาง

เขาได้เรียกแม่ทัพทั้งหมดในเมืองมาประชุมทันที

"นี่คือจดหมายจาก ซ้งหยูตี้ ถึงข้า!"

เกาชุนได้ให้คนไปส่งจดหมายให้คนอื่น ๆ ดู

หลังจากที่แม่ทัพคนอื่น ๆ เฝ้าดูพวกเขาก็กลายเป็นโกรธเคืองทันที"ท่านแม่ทัพ ซ้งหยูตี้ คนนี้มันกำลังหลอกล่อพวกเราให้ออกไปสู้กับมันนอกเมือง

สิ่งที่จดหมายเหล่านี้เขียนมานั้นชัดเจนมาก พวกมันปอดแหกกลัวทหารเพียงแค่ 150,000 นาย จนตั้งอุบายหลอกล่อให้ออกไปสู้รบนอกเมือง เมื่อเห็นสิ่งนี้พวกเขาจะสามารถทนได้อย่างไร

แต่ก็มีคน ๆ นึงที่ไม่ได้พูดอะไรออกมา!

เกาชุนได้มองไปที่หานเซิ่นและกล่าวถาม"แม่ทัพหาน ทำไมท่านถึงไม่พูดอะไร?"

หานเซิ่นได้ไตร่ตรองเล็กน้อยก่อนที่จะตอบกลับ"ท่านแม่ทัพ แม้ว่าข้าจะโกระมากกับเนื้อหาของจดหมายฉบับนี้ แต่พวกเรามีแค่ทหารองค์รักษ์กว่า 150,000 คน ถึงเราจะทำให้กองทัพศัตรูสูญเสียกองกำลังทหารไปหลายหมื่นเมื่อคืนนี้ แต่พวกมันก็ยังเหลือทหารอีกมากมาย!"

"ดังนั้น..."

หลังจากหยุดอยู่ชั่วครู่เขาก็กล่าวต่อ"ท่านแม่ทัพข้าขอแนะนำให้ท่านเผชิญหน้ากับความอัปยศและอย่าได้หวั่นไหวกับกลอุบายของศัตรู!"

เกาชุนมองเขาด้วยท่าทีชื่นชม แม้ว่าอีกฝ่ายจะโกรธแต่ก็ยังรอบคอบ ปฏิกิริยาเช่นนี้ย่อมหาได้ยากในหมู่ผู้คน หากเขาได้รับการฝึกฝนอย่างดีย่อมเป็นแม่ทัพที่แข็งแกร่งกว่านี้ได้อย่างแน่นอน

แต่ตอนนี้...

เกาชุนได้ลุกขึ้นยืนและตอบกลับ"ข้าไม่สนว่ากองทัพศัตรูจะดูถูกข้าหรือว่าอย่างไร ข้าจะปฏิบัติราวกับไม่ได้ยินหรือไม่ได้เห็น อย่างไรก็ตาม พวกมันกล้าที่จะดูหมิ่นฝ่าบาท พวกมันสมควรถูกสังหารอย่างไร้ความปราณี!"

"ข้า เกาชุน แม่ทัพของอาณาจักรหนานหยาง จะไม่ยินยอมให้ใครมันบังอาจหาญกล้ามาดูหมิ่นฝ่าบาทอย่างเด็ดขาด!"

หานเซิ่น ที่ได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของเขาได้เปลี่ยนไปก่อนที่จะรีบกล่าวพูด"ท่านแม่ทัพท่านไม่ควรใจร้อนถ้าพวกเราออกจากเมือง..."

"ไม่ต้องพูดแล้ว"

เกาชุนได้โบกมือ"ข้ารู้ว่าเจ้าคิดอะไร แต่เจ้าเห็นเนื้อหาของจดหมายหรือไม่ มันบอกว่าเป็นการดวลระหว่างกองพัน ข้าไม่เคยกลัวการแข่งขันในรูปแบบทางการทหารเลย ดังนั้นข้าจะนำค่ายส่วนตัวออกไป ทุกคนที่เหลืออยู่ที่นี่จะอยู่ภายใต้การบัญชาของเจ้า หากไม่มีคำสั่งจากข้าไม่ว่าใครก็ไม่ได้รับอนุญาติให้เปิดประตู เข้าใจหรือไม่?"

"ท่านแม่ทัพนี่..."

หานเซิ่นอยากจะพูดอะไรบางอย่างออกไป

แต่ว่าเกาชุนก็ได้โบกมือ"ข้าตัดสินใจแล้ว รับคำสั่งซะ"

หานเซิ่นได้ถอนหายใจออกมาก่อนที่จะกล่าวตอบด้วยความเคารพ"ข้าน้อยรับคำสั่ง!"

เกาชุนได้พยักหน้าและรีบไปยังสถานที่ตั้งค่ายของเขา

"เจ้าพวกคนจากอาณาจักรซีหยาง ข้าจะแสดงให้เห็นถึงความสามารถของค่ายกลยุทธ์ของข้า และ จะทำให้พวกเจ้าจดจำชื่ออาณาจักรหนานหยานตลอดไป!"