ตอนที่ 6 เมืองเริ่มต้น
ตอนที่ 6
ผัวะ !! จันทร์วาดสับมือลงที่จมูกของหมาป่าตัวสุดท้ายเธอใช้เวลาจัดการพวกมันทั้งหมดเกือบสามนาทีเธอมองไปยังกลุ่มเด็กๆที่มาแย่งเหยื่อของเธอก่อนจะเห็นว่าเหลือเพียงเด็กผู้หญิงเหลือรอดอยู่คนเดียวเด็กผู้หญิงคนนั้นร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลแต่ก็ไม่ถือว่าสาหัสเธอนั่งแหมะอยู่บนพื้นและพยายามหายใจเอาอากาศเข้าไป
“นี่ยัยหนูเพื่อนเธอไปไหนหมดแล้วป้ายังไม่ได้สั่งสอนเด็กพวกนั้นเลยนะ !!” จันทร์วาดเดินเข้าไปถามเด็กสาว
“เพื่อนเหรอคะพี่สาวพวกพี่ชายพวกนั้นเขาไม่ใช่เพื่อนหนูพึ่งจะเจอกันเมื่อเย็นเองค่ะพวกพี่เขาแค่พาหนูออกมาเก็บระดับ” เหม่ยเหยาพูดถึงเธอจะสงสัยก็เถอะทำไมผู้เล่นหญิงคนนี้เรียกเธอว่ายัยหนูแบบเดียวกับที่ผู้ใหญ่อายุเยอะเรียกเธองั้นแหละแถมยังเรียกแทนตัวเองว่าป้าอีก
ซึ่งจากที่เหม่ยเหยาเห็นหน้าตาของผู้เล่นหญิงคนนี้ก็ไม่น่าจะห่างจากเธอมากนักน่าจะเป็นนักเรียนมหาลัยเพราะเกมส์นี้ส่วนใหญ่มีผู้เล่นเป็นนักเรียนมัธยมและนักเรียนมหาลัยแทบทั้งนั้น
หือพี่สาวงั้นเหรอจริงสินะตัวเราในตอนนี้อายุยี่สิบนี่นาลืมไปเลยเปลี่ยนสรรพนามตัวเองหน่อยแล้วกัน จันทร์วาดที่ได้ยินเด็กผู้หญิงตรงหน้าเรียกพี่สาวก็นึกขึ้นได้
“งั้นเหรอไม่ใช่เพื่อนสินะป้า...เอ้ยพี่สาวชื่อจันทร์วาดน้องสาวล่ะ” จันทร์วาดแนะนำตัวเอง
“หนูชื่อเหม่ยเหยาค่ะยินดีที่ได้รู้จักค่ะพี่จันทร์วาดแต่ว่าก่อนอื่นพี่ไม่เก็บของที่ดรอปเหรอคะถ้าไม่เก็บในหนึ่งชั่วโมงหลังจากมันตกล่ะก็มันจะหายไปนะคะ” เหม่ยเหยาพูด
“เก็บงั้นเหรอจะเก็บยังไงดีล่ะของเยอะแยะไปหมดเลย” จันทร์วาดเกาหัวแกรกๆพลางมองดูของที่ตกมาจากหมาป่าที่เธอจัดการได้มันกระจัดกระจายเต็มพื้นไปหมด
“เอ๋...พี่จันทร์วาดทำกระเป๋ามิติหายเหรอคะ !!” เหม่ยเหยาพูดออกมา
“เอ่อ...ก็ทำนองนั้นน่ะน้องเหม่ยเหยาเก็บให้หน่อยสิ” จันทร์วาดไม่รู้ว่ากระเป๋ามิติคืออะไร
“จะดีเหรอคะที่ให้หนูเก็บให้ไม่คิดว่าหนูจะเอาไปเลยบ้างเหรอคะ” เหม่ยเหยาพูด
“พี่ว่าพี่ดูคนไม่ผิดรีบไปเก็บเถอะเดี๋ยวหายไม่ใช่หรือไงกัน” จันทร์วาดบอก
“ค่ะหนูจะเก็บเอาไว้ให้ค่ะ” เหม่ยเหยาพยักหน้าก่อนจะรีบลุกขึ้นและวิ่งไปเก็บของที่ตกเกลื่อนกลาดตามพื้นอย่างรวดเร็วจากนั้นไม่นานเหม่ยเหยาก็กลับมาหลังจากเก็บของเสร็จ
“เรียบร้อยแล้วค่ะได้หนังมาหกสิบห้าผืน เขี้ยวสี่สิบอัน เนื้อห้าสิบชิ้นและก็เงินสี่ร้อยยี่สิบเหรียญค่ะ !!” เหม่ยเหยารายงานสิ่งที่เก็บได้ในจันทร์วาดฟัง
“โอ้ดีมากพาพี่กลับเมืองหน่อยสิออกแรงไปเยอะชักจะเมื่อยเนื้อเมื่อตัวแล้วอยากเอนหลังละ” จันทร์วาดพูดไปอย่างนั้นเพราะจริงๆแล้วเธอไม่รู้ต่างหากว่าเมืองมันไปทางไหน
“ค่ะ” เหม่ยเหยาพยักหน้าก่อนจะเดินนำทันทีระหว่างทางจันทร์วาดก็แอบถามเหม่ยเหยาอย่างเนียนๆถึงข้อมูลเกมส์นี้และเหม่ยเหยาก็ตอบได้อย่างดี
จันทร์วาดค่อนข้างชอบนิสัยของเหม่ยเหยาที่เป็นคนช่างพูดช่างเจรจาแถมยังน่ารัก
เฮ้อ...ถ้าไอ้ทิศมีแฟนแบบหนูเหม่ยเหยาได้ก็ดีสิกูจะได้หายเป็นห่วงอนาคตมันสักทีหนูเหม่ยเหยาดูๆไปแล้วก็น่ารักดีแถมนิสัยน่าจะเป็นคนเอาการเอางานด้วยสิ จันทร์วาดคิดในใจขณะฟังข้อมูลเกมส์ที่เหม่ยเหยารู้
หนึ่งชั่วโมงต่อมา
ในที่สุดจันทร์วาดก็ได้เห็นอย่างอื่นนอกจากป่าข้างทาง
เมืองแบบจีนโบราณงั้นเหรอคงทำให้เข้ากับชื่อเกมส์สินะสร้างได้สวยมากเลย จันทร์วาดคิดในใจจากนั้นทั้งคู่ก็เดินเข้ามาในเมืองถึงตอนนี้จะเป็นเวลาค่อนข้างดึกแล้วแต่ภายในเมืองก็ยังเต็มไปด้วยผู้เล่นเดินกันขวักไขว่แถมยังมีผู้เล่นมากมายตั้งแผงขายของอยู่ข้างทางยังกับตลาดนัด
“อาวุธระดับห้าชุดเกราะระดับห้าดรอปมาเมื่อเย็นมาเลือกกันได้เลยพี่น้องชิ้นละห้าสิบเหรียญเท่านั้น !!”
“ซาลาเปาติดบัฟมั้ยพี่จากสายอาชีพพ่อครัวทำสดๆร้อนๆลูกละสามเหรียญเท่านั้น”
“ซาลาเปาติดบัฟงั้นเหรอ” จันทร์วาดที่ได้ยินเหล่าผู้เล่นที่ตั้งแผงขายของอยู่ตะโกนขายสิ้นค้าตัวเองก็ได้แต่สงสัยว่าซาลาเปาติดบัฟคืออะไร
“โหซาลาเปาติดบัฟลูกละสามเหรียญแน่ะแพงจังเลยเนอะพี่สาวจันทร์วาด” เหม่ยเหยาที่เห็นว่าซาลาเปาติดบัฟลูกละสามเหรียญจึงคิดว่ามันแพงมาก
“แพงงั้นเหรอ !!” จันทร์พูดเบาๆ
“ใช่หนูเคยได้ยินเพื่อนๆในห้องคุยกันเรื่องนี้เหมือนกันเห็นว่าพวกผู้เล่นที่ทวีปหลักที่มีอาชีพเป็นพ่อครัวชอบกลับมาทวีปเริ่มต้นเพื่อขายซาลาเปาติดบัฟเพราะมันได้ราคาดีกว่า” เหม่ยเหยาพูด
“เหรอเป็นแบบนั้นเหรอ” จันทร์วาดพยักหน้า
“ใช่ค่ะที่หนูเคยได้ยินเห็นว่าซาลาเปาพวกนี้ที่ทวีปหลักขายกันลูกละเหรียญเองบัฟจากการกินซาลาเปาก็ไม่ได้มากมายนักเพิ่มพลังโจมตีสิบเปอร์เซ็นเองแถมยังอยู่ได้แค่ห้านาที” เหม่ยเหยาอธิบายจากนั้นไม่นานทั้งคู่ก็เดินมาจนถึงจัตุรัสกลางเมือง
“นี่น้องเหม่ยเหยาไปจองที่พักให้พี่สาวหน่อยสิพี่สาวเดินดูอะไรแถวนี้สักหน่อยแล้วมาเจอกันตรงจัตุรัสตรงนั้นนะใช้เงินของพี่ได้เลยจองห้องของตัวเองด้วยล่ะ” จันทร์วาดพูดพลางชี้ไปที่อาคารที่เขียนไว้ว่าโรงแรมเมืองเริ่มต้น
“ได้ค่ะพี่สาวจันทร์วาดเดี๋ยวหนูไปจองที่พักให้นะคะ” เหม่ยเหยาพยักหน้า
“อือ” จันทร์วาดพยักหน้าเธอมองดูเหม่ยเหยาที่กำลังเดินไปจองที่พักให้เธอ
“ยัยหนูนั่นบอกว่าผู้เล่นใหม่ทุกคนจะได้ของสำหรับเริ่มเกมส์ถ้ามารับที่อาคารผู้เล่นใหม่กลางเมืองสินะ” จันทร์วาดพูดพลางมองไปที่อาคารสำหรับผู้เล่นใหม่ที่อยู่ใกล้ๆจัตุรัสกลางเมืองเธอรีบเดินเข้าไปในอาคารนั้นทันทีก่อนที่เหม่ยเหยาจะกลับมา
เมื่อจันทร์วาดเดินเข้าไปอาคารสำหรับผู้เล่นใหม่เธอก็ตรงไปที่โต๊ะที่มีพนักงานนั่งอยู่ทันที
“สวัสดีค่ะคุณคงเป็นผู้เล่นใหม่สินะคะ” พนักงานกล่าวทักทายจันทร์วาดอย่างสุภาพ
“สวัสดีแม่หนูป้ามารับของสำหรับผู้เล่นใหม่” จันทร์วาดพูดกับพนักงาน
“เชิญวางมือบนลูกแก้วนี่ได้เลยค่ะ !!” พนักงานพูดก่อนจะหยิบลูกแก้วออกมาจากใต้โต๊ะ
ฟุ่บ !! จันทร์วาดวางมือบนลูกแก้วที่พนักงานเอาออกมา
[คุณได้รับกระเป๋ามิติเริ่มต้นสำหรับใส่ไอเท็ม 100 ช่อง ,มีดสั้นเริ่มต้น ระดับ 1 หนึ่งเล่ม ,น้ำยาฟื้นฟูเลือดระดับต่ำ 3 ขวด ,เงินจำนวน 10 เหรียญ]
วู่บ !! กระเป๋ามิติปรากฏขึ้นที่ข้างเอวของจันทร์วาด
“กระเป๋าใบนิดเดียวเองแฮะ” จันทร์วาดพูด
“มันเป็นกระเป๋ามิติเริ่มต้นค่ะถ้าอย่างได้กระเป๋าใบใหญ่กว่านี้สามารถซื้อได้ที่ร้านค้าของตัวเกมส์ที่ทวีปหลักค่ะส่วนการใช้กระเป๋ามิติผู้เล่นก็แค่ล้วงมือลงไปในกระเป๋าเท่านั้นก็จะมีข้อมูลสิ่งของที่มีอยู่ในกระเป๋าผุดขึ้นในหัวผู้เล่นก็แค่คิดและหยิบสิ่งที่ต้องการออกมาค่ะส่วนการแลกเปลี่ยนระหว่างผู้เล่นด้วยกันนั้นก็แค่แตะไปที่กระเป๋าของตัวเองและคิดถึงสิ่งที่ต้องการจะแลกเปลี่ยนก่อนจะยื่นมือไปแตะที่ตัวผู้เล่นหรือเสื้อผ้าผู้เล่นเป้าหมายและพูดคำว่า แลกเปลี่ยน ค่ะแล้วก็กระเป๋ามิติสามารถสูญหายหรือเสียหายจากการโจมตีของสัตว์อสูรได้นะคะแต่ไม่สามารถขโมยได้” พนักงานอธิบาย
“ป้าเข้าใจแล้วว่าแต่ป้าจะดูไอ้ระดับของตัวเองได้อย่างไร” จันทร์วาดพยักหน้าพลางถาม
“แค่พูดคำว่า สถานะตัวละคร ในใจก็พอแล้วค่ะจะมีแถบค่าสถานะของตัวละครผู้เล่นปรากฎขึ้นมาแต่แถบค่าสถานะนี้จะมีแต่ตัวเองเท่านั้นที่เห็นค่ะ” พนักงานบอก
“โอ้งั้นเหรอ” จันทร์วาดพยักหน้าก่อนจะลองดู
สถานะตัวละคร
ผู้เล่น : จันทร์วาด
ระดับ : 12
อาชีพ : ไม่มี
หือนี่ป้าระดับสิบสองแล้วเหรอเนี่ยไม่ใช่ว่าหนูเหม่ยเหยาบอกว่าระดับมันขึ้นยากงั้นเหรอเพราะขนาดหนูเหม่ยเหยาเล่นมาเกือบสองเดือนในเกมส์ยังระดับแค่เจ็ดเอง จันทร์วาดคิดในใจ
“เรียบร้อยดีมั้ยคะคุณผู้เล่น” พนักงานถามเมื่อเห็นว่าจันทร์วาดเงียบไป
“อ้อ...เรียบร้อยดีขอบคุณมากนะแม่หนูป้าไปก่อนล่ะ” จันทร์วาดตอบก่อนจะบอกลาและออกจากอาคารเริ่มต้นไปและเมื่อออกมาจากอาคารเริ่มต้นจันทร์วาดก็กวาดสายตามองหาเหม่ยเหยาก่อนจะเห็นเธอยืนชะเง้อมองหาเธออยู่ที่กลางจัตุรัส
จันทร์วาดค่อยๆเดินไปหาเธอส่วนเหม่ยเหยาที่กำลังหาจันทร์วาดอยู่ไม่นานเธอก็เห็นจันทร์วาดเดินเข้ามาเธอปรีเดินเข้าไปหาจันทร์วาดทันที
“อ๊ะพี่สาวนึกว่าไปไหนที่แท้ก็ไปซื้อกระเป๋ามิติมานี่เอง” เหม่ยเหยาพูดพลางสังเกตุเห็นกระเป๋ามิติที่เหน็บอยู่ข้างเอวของจันทร์วาด
“ใช่ใบเก่าพี่สาวทำหายไปเลยไปหาซื้อมาน่ะ” จันทร์วาดโกหกออกไป
“ถ้าอย่างนั้นหนูเอาของให้พี่สาวเลยนะคะ” เหม่ยเหยาพูดก่อนจะแตะมือไปที่กระเป๋ามิติของเธอประมาณสามวินาทีก่อนจะพูดคำว่า แลกเปลี่ยน ออกมาและแตะเข้าที่ชายเสื้อของจันทร์วาด
[ติ๊ง !! คุณได้รับการเสนอซื้อขายแลกเปลี่ยน ตกลง/ยกเลิก]
จันทร์วาดได้ยินเสียงของระบบดังขึ้นในหัวเธอตอบตกลงไปทันที
[คุณได้รับหนังหมาป่าระดับสิบจำนวน 65 ผืน ,คุณได้รับเขี้ยวหมาป่าระดับสิบจำนวน 40 อัน ,เนื้อหมาป่าระดับสิบจำนวน 50 ชิ้น ,คุณได้รับเงินจำนวน 400 เหรียญ !!]
เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นในหัวของจันทร์วาด
“เรียบร้อยนะคะพี่สาวจันทร์วาดหนูใช้เงินค่าโรงแรมไปยี่สิบเหรียญ” เหม่ยเหยาบอก
“ไม่เป็นไรแต่รบกวนอะไรหน่อยสิพาพี่สาวไปหาอะไรกินหน่อยสิรู้สึกหิวชะมัดเดี๋ยวค่าอาหารพี่สาวเลี้ยงเอง” จันทร์วาดบอกพลางคิดในใจ
ระบบเกมส์ทำได้สมจริงดีนี่มีการหิวเสียด้วย จันทร์วาดคิด
“อ๊ะได้เลยค่ะพี่สาวอยากกินอะไรดีคะ” เหม่ยเหยาถาม
“อะไรก็ได้พาพี่สาวไปได้เลยไม่ต้องเกรงใจ” จันทร์วาดบอก
“ถ้าอย่างนั้นชาบูหมาล่ามั้ยคะพอดีมีร้านแฟรนไชส์ดังจากนอกเกมส์พึ่งมาเปิดหนูยังไม่เคยไปกินร้านนี้เลยค่ะเพราะคิวเยอะมากกว่าจะเลิกเรียนก็เย็นแล้วถ้าไปกินคงกลับบ้านดึกแถมราคายังค่อนข้างสูงด้วย” เหม่ยเหยาพูด
มีแม้กระทั่งร้านอาหารแฟรนไชร์ดังจากนอกเกมส์เข้ามาเปิดในเกมส์เลยเหรอเนี่ย จันทร์วาดคิดในใจ
“งั้นเหรอชื่อร้านอะไรล่ะพาพี่สาวไปเลยน้องเหม่ยเหยา” จันทร์วาดบอก
“ร้าน Hai Di Lao ค่ะตามหนูมาทางนี้เลย” เหม่ยเหยาพูดก่อนจะจับมือจันทร์วาดและจูงเธอไปทันที
จบ...
