บทที่ 87 : สังหารภายในเสี้ยววินาที

“อา! ในที่สุดท่านก็อนุญาตให้เขาออกมาจากเมืองแห่งรุ่งอรุณได้” เสียงแปลกๆที่แทบจะได้ยินดังมาจากเงามืดราวกับมีบางอย่างกำลังเคลื่อนเข้ามา

ออร์คขาวปรากฏตัวขึ้น ก่อนจะค่อยๆลดความเร็วลง เขามีรูปร่างที่ใหญ่โตแต่ว่องไว

เขาเหลือบมองไปยังคนที่ขวางทางแต่ไม่ได้พุ่งเข้าโจมตี เขากล่าวต่อไปโดยไม่สนใจคนผู้นั้น “ลอร์ดวิลเลียมนั่นช่างน่ารังเกียจ ข้าล่ะอยากจะฆ่าเขาเสียจริง นอกจากนี้ยังมีรองเจ้าเมืองโอดอม เงินค่าหัวของเขานั้นไม่น้อยเลย”

“แท้จริงแล้วในฐานะครึ่งเอลฟ์ ข้าก็ไม่ได้ยินดีเมื่อเห็นเขานักหรอก” ครึ่งเอลฟ์ตนหนึ่งค่อยๆเดินออกมาจากเงามืด เขามีรอยแผลเป็นสามรอยบนใบหน้า และดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโหดร้าย

จากนั้น

ก็มีอีกสามร่างเดินออกมาอยู่ด้านหลังของเขา

หนึ่งในนั้นคือชายลึกลับสวมเสื้อคลุมเวทย์สีดำขลับ เขาค่อนข้างเงียบขรึม

อีกคนเป็นนักรบที่ร่างกายปกคลุมไปด้วยเกล็ดหนาทึบ เขาแลบลิ้นยาวตวัดเลือดที่อยู่บนใบหน้าของตนราวกับถูกครอบงำ

คนสุดท้ายเป็นนักรบมนุษย์ที่ถูกเผาด้วยเปลวไฟสีดำ

เพียงแค่ห้าคน

พวกเขาก็ได้ทำการสังการอัศวินศักดิ์สิทธิ์ส่วนใหญ่ไปเรียบร้อย

พวกเขาเป็นนักล่าค่าหัวที่เดินทางไปในโลกแห่งเงามืด…

พวกเขาไม่ได้แบ่งแยกเชื้อชาติหรือเพศ ในดินแดนอันมืดมิดแห่งนี้มีเพียงแต่คนที่แข็งแกร่งเท่านั้นที่จะได้รับความเคารพ

เป้าหมายงานของพวกเขาคือสังหารใครก็ตามที่สามารถฆ่าได้

คนเหล่านี้ต่างไปจากทหารรับจ้างอย่างมาก ทหารรับจ้างจะไม่กล้าฝ่าฝืนกฏหมายแม้เพียงนิด กระทั่งเมื่อรับภารกิจลอบสังหาร เป้าหมายของพวกเขาก็มักจะเป็นอาชญากร แต่นักล่าค่าหัวจะไม่สนใจว่าใครที่เป็นเป้าหมายของพวกเขา พวกเขาไม่ได้สนใจว่าสิ่งที่พวกเขากำลังทำนั้นชอบธรรมหรือชั่วช้า

แลนซ์ล็อตเห็นคนเหล่านี้ปรากฏตัวขึ้นทีละคนๆ เขาจับดาบยาวที่ลุกโชนไปด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์ แล้ววาดมันไปข้างหน้า

สายตาของเขามั่นคงและพร้อมที่จะต่อสู้

เขาไม่ได้เกรงกลัว หากทั้งห้าคนนั่นต้องการจะผ่านเขาไป ก็คงต้องข้ามศพเขาไปก่อน

“หากพวกเจ้าไม่โจมตี ข้าจะเริ่มแล้วนะ แม้ว่ากระดูกของเขาจะแข็งไปสักหน่อย แต่ก็ยังถือว่าบอบบางอยู่ดี” คนที่เป็นมนุษย์หรี่ตา ดินใต้ฝ่าเท้าเขากระเพื่อมขณะที่เขาพุ่งตัวออกไปราวกับปืนใหญ่

แลนซ์ล็อตไม่แพ้สิ่งมีชีวิตใดในแง่ของความเร็ว เขาเบี่ยงร่างออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหวดฟันเข้าไปยังทิศทางหนึ่งเห็นเพียงประกายไฟในอากาศ

ในขณะเดียวกัน เกล็ดสีเขียวเข้มก็ถูกซัดผ่านอากาศเข้ามา

บาดแผลปรากฏขึ้นบนใบหน้าของแลนซ์ล็อตและเลือดก็เริ่มไหลซึมออกมา ใบหน้าของเขาบาดเจ็บ เขาไม่สามารถใช้พลังการต่อสู้เพื่อปกป้องร่างกายของเขาได้ พลังงานการต่อสู้ใด ๆ ก็ตามที่เขามีอยู่ในร่างกายถูกผสานลงไปยังอาวุธ เขามุ่งที่จะทำความเสียหายให้กับศัตรูของเขามากที่สุด

“ตาย!” สัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยเกล็ดร้องคำราม มันเป็นการโจมตีอย่างเฉียบพลันขณะที่มันแยกเขี้ยวอันแหลมคมและพยายามที่จะเข้ามากัดแลนซ์ล็อต

แต่อัศวินตรงหน้ากลับไม่ได้ใช้ดาบ เขาต่อยเข้าที่ฟันของฝ่ายตรงข้ามแทน

แลนซ์ล็อตไม่ได้สนใจควาเจ็บที่มือ เขาเตะไปที่สัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยเกล็ด แต่กลับไม่สามารถต้านทานพลังอันมหาศาลของมันได้ การโจมตีไม่สามารถทำให้สัตว์ประหลาดถอยไปได้ เนื่องจากขาของมันปักลงบนพื้นดินอย่างมั่นคง มันตอบโต้และใช้กรงเล็บอันแหลมคมแทงทะลุเกราะของแลนสล็อตล็อตผ่านร่างกายของเขา

“เพื่อศักดิ์ศรี!” แลนซ์ล็อตตะโกนอย่างมุทะลุ เขารวบรวมพลังงานการต่อสู้ครั้งสุดท้าย ก่อนจะพยายามจะเอาสัตว์ประหลาดไปกับเขาด้วย

แต่ทว่า…

ไม่ว่าใครก็สามารถเห็นได้ว่าพลังศักดิ์สิทธิ์ที่เหลืออยู่ไม่เพียงพอที่จะฆ่าสัตว์ประหลาดตนนี้ได้

แต่ทันใดนั้น

แสงไฟสีน้ำเงินก็ปรากฏขึ้นและเสียงคมของดาบได้ทำลายความเงียบงันใน ณ ที่นั้น ปรากฏการณ์นี้ทำให้ทั้งสองฝ่ายแยกจากกันในทันที และยังได้สร้างร่องรอยขนาดใหญ่ไว้บนพื้นดินอีกด้วย

นักล่าค่าหัวทั้งห้ามองไปยังทิศทางเดียวกันพร้อมกัน สายตาของเขาเต็มไปด้วยความระมัดระวัง…

ผู้มาเยือนคือใครกัน?

ก็เป็นแค่เพียงคนที่ไม่สามารถนอนหลับได้ในเวลากลางคืนและคอยตรวจตราดินแดนของเขาด้วยตัวเอง

ไม่ใช่เพราะเหตุใด

แต่เป็นเพราะว่าเมื่อวิลเลียมเห็นดินแดนและเมืองของเขา เขาก็คิดถึงวันที่ดีในอนาคต เขารู้สึกมีความสุขมาก

บังเอิญว่ามีผลประโยชน์ที่ไม่คาดคิดจากการตรวจตราในครั้งนี้

“บังเอิญอะไรเช่นนี้! นักล่าค่าหัวทั้งห้า แล้วทั้งหมดยังอยู่ในระดับอีปิคอีก ทำไมพวกเขาถึงมารบกวนฉันกันล่ะ?” วิลเลียมรู้สึกเสียใจที่เขายิงลูกธนูออกไปจริงๆ

เขาไม่ได้นำม้วนกระดาษสื่อสารมาด้วยในตอนที่เขาตื่นขึ้นเพราะนอนไม่หลับ

ตอนนี้ถึงแม้ว่าเขาจะตะโกนก็ไม่มีใครมาช่วยได้อีกแล้ว มีเพียงกองกำลังลาดตระเวนนอกเมืองรุ่งอรุณยามค่ำคืนไม่กี่คนเท่านั้น นอกจากนี้พวกเขาก็ไม่ได้อยู่ที่นี่อีกด้วย ...

โชคดีที่วิลเลียมเก่งด้านการแสดงและการต่อสู้ก็เหมาะกับเขามาก เขาไม่กลัว เขากระโดดลงมาจากต้นไม้และเชิดหน้าขึ้นขณะที่เดินไป สีหน้าของเขาดูสับสน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นแล้วกล่าวว่า “ตอนกลางดึกเช่นนี้ ท่านไม่ได้ฝึกฝนพลังการต่อสู้ ไม่ไปหาหญิงสาว ท่านกำลังตรวจตราในนามของท่านลอร์ดอยู่หรอกเหรอ?”

“ท่านลอร์ดแห่งเมืองรุ่งอรุณ?” นักล่าค่าหัวทั้งห้าตกตะลึง พวกเขาไม่เพียงเต็มไปด้วยความระมัดระวัง แต่ยังเต็มไปด้วยความโล�

“ท่านชื่ออะไร?” วิลเลียมไม่ได้สนใจทั้งห้าคนนั้น เขามองไปยังอัศวินศักดิ์สิทธิ์ผู้โด่งดัง แลนซ์ล็อต!

ถูกต้องแล้ว

หลังจากหน้าต่างข้อมูลของเขา วิลเลียมพบว่าผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดาเลย ในอนาคตเขาจะเป็นหัวหน้าของเหล่าอัศวินศักดิ์สิทธิ์และในไม่ช้าแลนซ์ล็อตก็จะกลายเป็นไอดอลของผู้คน

โดยเฉพาะ เขานั้นจัดว่าเป็นมาตรฐานของเหล่าอัศวินทั้งหมด

สุภาพ, ซื่อสัตย์, เห็นอกเห็นใจ, กล้าหาญ, ยุติธรรม, เสียสละ, มีสง่าราศีและมีจิตวิญญาณ!

เขาไม่มีความกลัวต่อหน้าศัตรูที่แข็งแกร่ง เขาเป็นคนที่กล้าหาญและภักดี เป็นคนที่อุทิศตนและชอบธรรม เขามีมโนธรรมชัดเจนและยอมตายกว่าที่จะยอมแพ้ เขาปกป้องคนอ่อนแอและทำตามกฎเกณฑ์!

ฉันสัญญาว่าจะปฏิบัติต่อผู้อ่อนแอเป็นอย่างดี

ฉันสัญญาว่าจะต่อต้านความรุนแรงด้วยความกล้าหาญ

ฉันสัญญาว่าจะต่อสู้กับความเลวร้ายทุกๆอย่าง

ฉันสัญญาว่าจะต่อสู้เพื่อปกป้อง

ฉันสัญญาว่าจะช่วยเหลือทุกคนที่ขอความช่วยเหลือ

ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายภรรยา

ฉันสัญญาว่าจะช่วยเพื่อนอัศวินของฉัน

ฉันสัญญาว่าจะปฏิบัติต่อเพื่อนด้วยความจริงใจ

ฉันสัญญาว่าจะไม่ยอมแพ้จนกว่าจะตายและไม่หวาดกลัวต่อความตาย

มันง่ายมาก

อัศวินคนนี้บริสุทธิ์มาก!

เขาเป็นคนที่สมบูรณ์แบบ

นอกจากนี้เขาไม่ได้มีความสัมพันธ์กับราชินีคนใด เขารักษาวินัยของอัศวินจนตัวตาย

ดังนั้นเขาจึงกลายเป็นคู่รักในฝันของผู้เล่นหญิงจำนวนมาก พวกเธอฝันถึงเขา พวกเขาตะโกนและบอกทุกคนว่าเขาเป็นมาตรฐานสำหรับคู่รักในอนาคตของพวกเธอ...

“แต่เขาจะมีจุดจบอย่างไรในสถานการณ์ที่ร้ายแรงเช่นนี้? ฉันต้องช่วยเขา ถ้าไม่ใช่เพราะ…” วิลเลียมคิดเรื่องนี้คร่าวๆ ก่อนจะเข้าใจ มันคือปรากฏการณ์บัตเตอร์ฟลาย เอฟเฟ็กต์!

“แลนซ์ล็อตแห่งอัศวินศักดิ์สิทธิ์” อัศวินที่คุกเข่าอยู่บนพื้นตอบอย่างอ่อนแรง เขาไม่ได้สลบไปเพราะความเชื่อในใจของเขาไม่ยอมให้เขาทำ

เขาไม่สามารถดูลอร์ดของเมืองแห่งรุ่งอรุณต้องเผชิญหน้ากับการโจมตีจากศัตรูของเขา

วิลเลียมมองเขา ก่อนจะถอนหายใจ อัศวินระดับกลางที่มีสายเลือดระดับรีเจนดารีมีเลเวลเพียง 41 เท่านั้น เขาเพิ่งก้าวไปถึงระดับกลางเท่านั้น การที่ถูกล้อมรอบไปด้วยห้านักรบระดับอีปิคก็เหมือนถูกรังแก

“สามคนเลเวล 49 และมีสองคนเลเวล 50 ค่อนข้างโหดร้ายเลยทีเดียว” วิลเลียมยังอยู่ที่เลเวล 46 มันไม่ใช่ว่าเขาใช้เวลานานในการก้าวไปข้างหน้า เขาแค่ต้องการประสบการณ์อีกมากมายในการเพิ่มเลเวล!

ทันใดนั้นวิลเลียมก็หัวเราะ “งั้นพวกเจ้าก็เข้ามาสิ!”

นักล่าค่าหัวห้าคนก้าวออกมาในเวลาเดียวกัน

พวกเขาไม่กลัวท่านลอร์ดแห่งเมืองรุ่งอรุณ วิลเลียมไม่ได้มีความสำเร็จในการต่อสู้เดี่ยวที่โดดเด่น

แต่พวกเขากลัวเหล่าองครักษ์เอลฟ์ที่ไม่เคยห่างกายวิลเลียมรวมถึงองครักษ์เอลฟ์อย่างลอทเนอร์ที่คอยปกป้องเขาอยู่เสมอ

“ไม่เข้ามางั้นหรอ? ฉันจะเริ่มเอง!” เมื่อวิลเลียมพูดเสร็จเขาก็ยกมือขึ้นแล้วยิงศรธนูแสง ก่อนที่อีกฝ่ายจะทันได้ตอบโต้ มันก็เจาะทะลุหน้าอกของสัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยเกล็ดเสียแล้ว

[แสงแห่งรุ่งอรุณ : สำหรับทักษะพลังการต่อสู้บางอย่างมันสามารถเพิ่มพลังงานการต่อสู้ขึ้นได้ 50% , เพิ่มพลังโจมตีเป็น 250% และเพิ่มความเสียหายสายฟ้า 230 หน่วย เวลาคูลดาวน์ 23 นาที]

ทักษะที่บ้าคลั่งนี้ทำให้เขาสามารถเสริมกำลังการยิงธรรมดาและฝ่าแนวป้องกันได้

การระเบิดที่รุนแรงได้รับการจัดการแล้ว!

แต่ไม่หยุดเพียงแค่นั้น

ยังมีการโจมอย่างฉับพลันด้วยจิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์!

วิลเลียมเดินข้ามผ่านช่องว่าง แล้วมาถึงยังด้านหน้าของสัตว์ประหลาด ก่อนที่มันจะหนีไปได้...

เขาแทงสัตว์ประหลาดด้วยดาบแห่งสายฟ้าและดาบสั้นอาบพิษพร้อมกัน!

มันถึงแก่ความตายทันที

มันเป็นพลังที่อธิบายไม่ได้

มีหลุมขนาดใหญ่ปรากฎขึ้นบนร่างกายของสัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยเกล็ด อวัยวะของมันถูกฉีกออก เลือดพุ่งกระฉูดออกจากร่างกายของมัน

จากนั้นไม่ถึงสองวินาที

วิลเลียมผลักศพไร้ชีวิตออกไปและมองไปยังคนที่เหลือ รูปลักษณ์ของเขาเป็นหนึ่งในความอยากรู้อยากเห็นอย่างมาก

“แข็งแกร่งมาก?” นักล่าค่าหัวที่เหลืออีกสี่คนกลืนน้ำลาย

ลอร์ดแห่งเมืองหรี่ตา แน่นอนว่าเขาจะไม่ยอมรับว่าเขาได้ใช้กลอุบายของเขาหมดแล้ว หากพวกเขาต่อสู้กับเขาจริงๆ แน่นอนว่าเขาเองก็ต้องวิ่งหนี!