ตอนที่ 2 เดี๋ยวมึงเจอก้านมะยม !!

ตอนที่ 2

หลังจากจันทร์กลับมาถึงบ้านเธอก็เข้าไปตักข้าวก่อนจะราดด้วยไข่พะโล้ที่ทำเอาไว้ตั้งแต่เช้าออกมานั่งกินหน้าโทรทัศน์ก่อนจะเปิดดูก่อนบ่ายคลายเคลียดอย่างที่เคย

“เที่ยงนี้ไอ้ลูกเวรนี่ก็ไม่ลงมากินข้าวอีกแล้วสินะลดความอ้วนอะไรของมันวะอดข้าวเที่ยงแบบนี้เสียสุขภาพเปล่าๆ” จันทร์ส่ายหน้าเบาๆแต่ก็ไม่ได้ขึ้นไปตามลูกเพราะเธอให้อิสระกับลูกมากแถมข้าวและกับข้าวเองก็มีอยู่ในครัวถ้าลูกเธอหิวมันคงลงมาตักกินเองได้ก็นะลูกเธอไม่ได้เป็นง่อยนี่ไม่จำเป็นต้องตักไปเสิร์ฟถึงห้องเสียหน่อย

ไม่ไกลจากโต๊ะที่ตั้งโทรทัศน์นั้นมีตู้กระจกขนาดใหญ่ตั้งอยู่ซึ่งตู้นั้นถ้าใครเข้ามาเห็นจะต้องตกใจแน่เพราะมันอัดแน่นไปด้วยถ้วยรางวัลมากมายนับจากสายตาน่าจะประมาณสองร้อยถ้วยได้ซึ่งตู้กระจกนี้แบ่งออกเป็นสามชั้น

ชั้นล่างสุดคือชั้นที่เก็บถ้วยที่ได้มาจากการแข่งระดับประเทศซึ่งชั้นนี้เป็นชั้นที่เก็บถ้วยรางวัลเยอะที่สุด และชั้นที่สองคือชั้นกลางชั้นนี้มีถ้วยรางวัลตั้งเอาไว้เพียงห้าถ้วยเท่านั้นซึ่งแต่ละถ้วยเป็นถ้วยเหมือนกันทั้งหมดแต่ทว่าสิ่งที่เขียนบนถ้วยนั้นแตกต่างกันไปเล็กน้อยซึ่งบนถ้วยทั้งห้าถ้วยนั้นเขียนเอาไว้ว่า รางวัลชนะเลิศการแข่งขันคาราเต้ระดับนานาชาติ ครั้งที่ xx ปี xxxx ซึ่งมันเรียงติดต่อกันถึงห้าปีซ้อน

และชั้นสุดท้ายคือชั้นบนสุดมันไม่ใช่ถ้วยรางวัลแต่มันคือเหรียญสีทองเงาวับสองเหรียญมันถูกติดตั้งเอาไว้บนฐานคริสตัลสั่งทำพิเศษบนฐานเขียนเอาไว้ว่า รางวัลเหรียญทองโอลิมปิก ปี xxxx กีฬาคาราเต้การแข่งขันประเภทหญิงเดี่ยวรุ่นไม่จำกัดน้ำหนัก และอีกอันเขียนเอาไว้ว่า กีฬาคาราเต้การแข่งขันประเภททีมหญิง

ใช่แล้วถ้วยพวกนี้คือถ้วยของจันทร์ทั้งหมดเธอเป็นอดีตนักกีฬาคาราเต้หญิงทีมชาติ เหรียญทองสองเหรียญดีกรีแชมป์โลกห้าสมัยซ้อนเมื่อสิบกว่าปีก่อนนั้นเธอเป็นคนที่มีชื่อเสียงเป็นอย่างมากแต่เมื่อตอนอายุยี่สิบห้าจู่ๆเธอก็ประกาศถอนตัวก่อนจะหายตัวเข้ากลีบเมฆไม่มีใครสามารถติดต่อเธอได้เพราะพ่อแม่เธอเสียไปตั้งแต่ตอนเธออายุสิบสาม และเธอก็ไม่มีญาติ จึงไม่มีนักข่าวคนไหนหาเธอพบมีข่าวหลายสำนักบอกว่าเธอบาดเจ็บจนต้องถอนตัว บ้างก็บอกเธอเสียชีวิตแต่ทางสมาคมกีฬาปิดเรื่องของเธอเอาไว้ บ้างก็บอกเธอติดยาอย่างหนักจนไม่สามารถเป็นนักกีฬาได้อีก บ้างก็ว่าเพราะเธอเบื่อที่จะยืนอยู่จุดสูงสุดจึงถอนตัวเพื่อให้รุ่นน้องได้ชูคอขึ้นมาบ้าง และอีกหลายๆข่าวแน่นอนไม่มีใครรู้ว่าข่าวไหนเป็นเรื่องจริง

สุดท้ายพอเวลาผ่านไปคนก็ค่อยๆลืมเรื่องของเธอไปและในที่สุดก็ไม่มีใครพูดถึงเธออีกเลย

“ว้าจบซะแล้ว” จันทร์พูดออกมาเสียงเสียดายเมื่อรายการก่อนบ่ายคลายเคลียดได้จบลง

ติ๊ด !! ปิดมันลงทันทีเมื่อเห็นว่ารายการต่อไปคือรายการข่าวซึ่งเธอนั้นไม่ดูข่าวเธอจะกลับมาดูโทรทัศน์อีกทีก็ตอนค่ำตอนที่มันฉายละครนั่นเอง

“เอาล่ะไปทำความสะอาดบ้านซะหน่อยค่อยไปนอนกลางวันแล้วค่อยตื่นมาทำกับข้าวเลยทีเดียว” จันทร์พูดก่อนจะเดินไปหยิบไม้กวาดมากวาดบ้านตามด้วยถูบ้านให้เรียบร้อยส่วนห้องของลูกชายเธอนั้นไม่ได้เข้าไปยุ่งปล่อยให้เจ้าตัวจัดการเรื่องความสะอาดเอาเอง

พอหลังจากทำความสะอาดบ้านเสร็จเธอก็ไปนอนกลางวันที่ห้องของเธอ

        หลายชั่วโมงต่อมา

“อือ....” จันทร์ที่นอนอยู่บนเตียงครางขึ้นมาเบาๆก่อนเธอจะค่อยๆลืมตาเธอมองไปที่ผนังห้องก่อนจะเห็นว่าเป็นเวลาห้าโมงเย็นแล้ว

“อ๊ะตายแล้วกับข้าว !!’ จันทร์อุทานออกมาตอนแรกเธอคิดว่าจะตื่นตอนสี่โมงเย็นเสียหน่อยจะได้มีเวลาทำกับข้าวมากกว่านี้เธอรีบลุกขึ้นมาเก็บที่นอนให้เรียบร้อยและรีบลงไปข้างล่างเพื่อทำกับข้าวทันที

เนื่องจากเวลามีน้อยทำให้เธอต้องทำกับข้าวที่ใช้เวลาไม่มากเธอจึงเลือกทำผัดกะเพราเธอและลูกชายนั้นเป็นคนกินอะไรง่ายๆอยู่แล้วแถมอยู่กันแค่สองคนไม่จำเป็นต้องทำอะไรมากมายหลายอย่าง

หลังจากทำเสร็จก็เป็นเวลาเกือบหกโมงพอดี

“ไอ้ทิศลงมากินข้าวได้แล้วโว๊ย !!” จันทร์ตะโกนเรียกลูกชายคนเดียวของเธอเสียงดังชื่อของเขาคืออาทิตย์ วงศ์สิริ ชื่อเล่นก็คือทิศ ถามว่าทำไมนามสกุลไม่เหมือนจันทร์ ที่นามสกุลมณีรัตน์ น่ะเหรอนั่นก็เพราะเธอให้ลูกชายใช้นามสกุลพ่อยังไงล่ะเธอกับสามีของเธอนั้นไม่ได้จดทะเบียนสมรสแต่อยู่กินกันเลยทั้งแบบนั้นส่วนงานแต่งก็จัดแค่เล็กๆมีเพียงญาติพี่น้องของฝ่ายชายเท่านั้นทีเป็นแขกในงาน

แต่ทว่าถ้าเป็นปกติเวลาเธอตะโกนเรียกไปจะมีเสียงตะโกนตอบกลับมาจากลูกชายแต่ในวันนี้มันกลับเงียบสนิท

“ไอ้เหี้ยแม่งตายปะวะ” จันทร์สบถด่าออกมาแต่ในน้ำเสียงก็เจือด้วยความเป็นห่วงอยู่มาก

จันทร์เดินขึ้นไปบนบ้านก่อนจะยื่นมือไปบิดประตูห้องลูกชายของเธอ

กึก !! ปรากฏว่าประตูห้องลูกเธอมันล็อก

ปัง !! ปัง !! ปัง !! จันทร์ที่เห็นดังนั้นก็ทุบแรงๆไปสามที

“ทิศโว้ย !!!” จันทร์ตะโกนเรียกแต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบกลับเช่นเคยเธอถึงกับหน้าเสีย

“เหี้ยลูกกู !!” จันทร์อุทานเสียงดังในหัวคิดว่าลูกเธอคงเป็นอะไรสักอย่างถึงได้ไม่ตอบแบบนี้ทั้งๆที่เรียกเสียงดัง

ฟุ่บ !! จันทร์กระโดดถอยหลังมาหนึ่งช่วงตัวอย่างรวดเร็วก่อนจะง้างหมัดไปด้านหลังย่อเข่าลงเล็กน้อยและปล่อยหมัดออกไปอย่างรวดเร็วเป้าหมายคือประตูห้องลูกของเธอ

ตู้ม !! หมัดตรงในท่าคาราเต้ถูกต่อยออกไปมือของเธอทะลุประตูห้องลูกชายเธอไปทันทีก่อนจะบิดข้อมือลงมาปลดล็อกประตูจากด้านใน

แกร๊ก !! ประตูที่ถูกล็อกไว้คลายล็อกออกทันที

“ไอ้ทิศ !!” จันทร์รีบเปิดประตูเข้าไปในห้องก่อนจะเห็นลูกชายเธอนอนอยู่บนเตียงบนหัวครอบอะไรสักอย่างเอาไว้คล้ายหมวกกันน็อก

“ไอ้ทิศเป็นไรลูกยังไม่ตายใช่มั้ยตอบแม่หน่อย !!” จันทร์เข้าไปดูอาการลูกชายของเธออย่างเป็นห่วงแต่ทว่าเมื่อเธอเข้ามาดูใกล้ๆก็สังเกตุเห็นว่าหน้าอกของลูกชายยังคงกระเพื่อมอยู่แสดงให้เห็นว่ายังหายใจ

“เอ๊ะก็ยังไม่ตายนี่มันเป็นไรของมันวะ” จันทร์อุทานอย่างแปลกใจ

แปะ !! แปะ !! จันทร์ตบไปที่แก้มลูกชายเบาๆเพื่อปลุกให้ตื่นแต่ดูท่าทีลูกชายเธอจะไม่ตื่นขึ้นมาเลยสักนิด

เธอพยายามดึงหมวกกันน็อกออกจากหัวของลูกชายแต่ก็ดึงไม่ได้ก่อนจะลองเปิดหน้ากากสีดำของหมวกกันน็อกที่ปิดลงมาครึ่งหน้าก็เปิดไม่ขึ้นพอพยายามฝืนเปิดก็มีตัวอักษรภาษาอังกฤษสีแดงปรากฎขึ้นมาบนหน้ากากว่า ONLINE

“อะไรวะ” จันทร์พูดอย่างไม่เข้าใจนี่มันหมายความว่ายังไงกันแน่และเมื่อเธอสังเกตที่หมวกดีๆก็สังเกตเห็นคำว่า ศึกชิงจ้าวยุทธออนไลน์ รุ่นพิเศษ ถูกสลักเอาไว้

“หือไอ้นี่มันของที่ลุงอู๊ดเอามาเป็นหลักประกันเงินห้าหมื่นเอาไว้นี่” จันทร์จำของที่ลุงอู๊ดลูกแผงในตลาดของเธอเอามาประกันเงินที่ยืมไปเอาไว้ได้

อย่าบอกนะว่ามันเล่นเกมส์อยู่จันทร์คิดในใจตอนนั้นเองเธอก็ตัดสินใจหยิบมือถือออกมาโทรไปหาเพื่อนลูกชายเธอ

ซึ่งเบอร์ที่บันทึกในเครื่องของเธอเอาไว้นั้นเขียนว่า หัวหน้าห้องไอ้ทิศ เธอกดโทรออกไปทันทีไม่ถึงห้าวินาทีก็มีคนรับสาย

สวัสดีค่ะป้าจันทร์เสียง  ผู้หญิงวัยรุ่นพูดทักทายทันทีที่รับสาย

“สวัสดีนะหนูดาวสะดวกคุยมั้ย” จันทร์พูดเพราะกับเพื่อนลูกชายเธอทันทีเพราะเพื่อนลูกชายเธอคนนี้เป็นเด็กดีมากและคอยดูแลเรื่องเรียนให้ลูกชายเธอตลอด

สะดวกค่ะ  เด็กสาวที่ชื่อดาวตอบกลับมา

“อือถ้าอย่างนั้นป้าขอถามหน่อยนะหนูพอจะรู้จักไอ้หมวกเครื่องเกมส์ที่ชื่อเกมส์ศึกชิงจ้าวยุทธอะไรนี่มั้ย” จันทร์ถามเพื่อนลูกชาย

        รู้จักสิคะเป็นเกมส์ที่พึ่งเปิดเมื่อไม่กี่เดือนก่อนตอนนี้ฮิตมากเลยนะคะคนเล่นกันหลายล้านคนเลยพวกหนูเองก็พึ่งจะเล่นเมื่อสองวันก่อนนี่เอง  ดาวบอกกับจันทร์ใช่ดาวพึ่งเล่นมันเมื่อตอนที่โรงเรียนพึ่งจะปิดเทอม

“เหรอไอ้ทิศมันก็เล่นด้วยใช่มั้ย” จันทร์ถามเสียงเย็นๆพลางมองไปที่ลูกชายที่นอนอยู่บนเตียง

ใช่ค่ะแต่รู้สึกว่าทิศจะเล่นตั้งแต่วันแรกที่ตัวเกมส์เปิดให้เล่นแล้วนะคะหนูก็พยายามเตือนแล้วว่าอย่าเล่นมากเกินไปเดี๋ยวเกรดจะตกขนาดตอนพักกลางวันทิศยังเล่นเลยนะคะหนูพยายามห้ามแล้วแต่ทิศก็ไม่ฟังหนูเลยค่ะป้า  ดาวตอบก่อนจะรายงานให้จันทร์ฟัง

“

เหรองั้นเหรอมันเล่นมาหลายเดือนแล้วสินะแล้วไม่มีการบ้านเหรอหนูถึงมาเล่นเกมส์นี่ด้วย” จันทร์ถาม

ไม่มีหรอกค่ะเทอมนี้อาจารย์ไม่ได้ให้รายงานค่ะเพราะเป็นเทอมสุดท้ายของ ม.3 แล้วเกรดของมอต้นคิดแค่ห้าเทอมค่ะป้าจันทร์ ดาวตอบ

กึก !! จันทร์ที่ได้ยินดังนั้นก็กำหมัดแน่นทันทีเพราะถ้าเป็นอย่างที่เพื่อนลูกชายบอกล่ะก็ลูกชายเธอโกหกว่ามีรายงานนั่นเอง

“แล้วหนูพอจะรู้มั้ยป้าจะถอดเจ้าเครื่องนี่ออกจากหัวไอ้ทิศมันได้ยังไง” จันทร์ถาม

อืมปกติถ้าถอดจากภายนอกก็สามารถถอดได้เลยนะคะแต่ว่าถ้าเกิดเป็นหมวกรุ่นพิเศษล่ะก็จะมีฟังก์ชั่นห้ามรบกวนถูกติดตั้งเอาไว้ด้วยทำให้ไม่สามารถถอดออกได้ค่ะสังเกตง่ายๆถ้ามันมีอักษร ONLINE สีแดงขึ้นอยู่ล่ะก็จะถอดไม่ได้ค่ะเพราะนั่นคือการตั้งค่าห้ามรบกวนแต่ปกติไม่ค่อยมีใครตั้งโหมตห้ามรบกวนหรอกค่ะเพราะมันจะตัดการรับรู้จากภายนอกเกมส์ทั้งหมด ดาวอธิบายให้จันทร์ฟัง

“อ้อแบบนี้เองเข้าใจแล้วขอบใจหนูดาวมากนะ” จันทร์พยักหน้าพลางยิ้มเหี้ยมให้ลูกชาย

ค่ะไม่เป็นไรค่ะ  ดาวพูดอย่างเกรงใจ

“อ๊ะจริงสิหนูดาวพอจะรู้ชื่อในเกมส์ไอ้ทิศมั้ย” จันทร์ถามถึงชื่อลูกชายในเกมส์เธอ

เอ...เห็นว่าชื่อไท่หยางนะคะ รู้สึกว่าจะเป็นหัวหน้ากิลด์อะไรสักอย่างด้วยหนูก็ไม่แน่ใจเพราะหนูพึ่งเล่นได้สองวันเองได้ตอนเรียนเคยได้ยินทิศพูดเรื่องในเกมส์บ่อยๆกับเพื่อนผู้ชายน่ะค่ะหนูดาวไม่แน่ใจรายละเอียดเบื้องลึกนัก

“ขอบใจมากนะงั้นป้าวางก่อนล่ะเอาไว้ว่างๆมาเที่ยวบ้านป้าสิเดี๋ยวทำอะไรอร่อยๆให้กิน” จันทร์บอก

ค่ะป้าจันทร์เอาไว้ว่างๆหนูแวะไป  ดาวพูดก่อนจะวางสายไป

“ไท่หยาง ที่แปลว่าดวงอาทิตย์ในภาษาจีนสินะไม่รู้หรอกนะมึงไปซื้อไอ้หมวกรุ่นพิเศษราคาห้าหมื่นสี่มาได้ยังไงแต่มึงเจอก้านมะยมกูแน่ไอ้ทิศกูจะไปตามถึงในเกมส์เลยคอยดูแล้วก็บังอาจมาโกหกกูว่ามีรายงานคอยดูเถอะจะตีให้หลังลายเลยไอ้ลูกเวร !!” จันทร์พูดกับทิศที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงจากนั้นเธอก็โทรไปหาใครบางคนอีกรอบ

“ฮาโหลเฮียศักดิ์ช่วยเอาประตูมาเปลี่ยนให้หน่อยสิเอาลายเดียวกับที่ซื้อเลยนะ....ไม่ๆเปลี่ยนตอนนี้เลยเดี๋ยวฉันเพิ่มเงินให้ฉันจะรอที่บ้านนะแค่นี้แหละ” จันทร์โทรไปหาเฮียที่ขายเฟอร์นิเจอร์ที่รู้จักกันซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านนัก

“มึงนะมึงโดนแน่” จันทร์อาฆาตลูกชายเอาไว้พลางเดินไปเก็บเศษไม้ที่หลุดมาจากประตูก่อนจะเดินลงไปข้างล่างเพื่อกินข้าวและรอเฮียศักดิ์ที่จะมาเปลี่ยนประตูห้องลูกชาย

ภายในเกมส์

ภายในป่าระดับสูงแห่งหนึ่งมีกิลด์ระดับต้นๆของเกมส์กิลด์หนึ่งกำลังพาผู้เล่นในกิลด์กว่าสองร้อยคนเดินทางไปจัดการบอสลับระดับสูงที่นานครั้งจะปรากฎขึ้นมาให้ผู้เล่นฆ่าที่เอวของผู้เล่นกลุ่มนี้นั้นมีป้ายสัญลักษณ์บางอย่างห้อยเอาไว้ทุกคนบนป้ายนั้นมีอักษรเขียนเอาไว้ว่า UNIVERSE มันคือชื่อกิลด์ของคนกลุ่มนี้นั่นเองซึ่งคนที่กำลังวิ่งนำเหล่าผู้เล่นกลุ่มนี้นั้นคือหัวหน้ากิลด์สูงกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบใบหน้าหล่อเหลาสมชายชาตรีผมสีแดงเพลิงดั่งดวงอาทิตย์ ข้างๆกันมีชายอีกคนวิ่งตีคู่มาด้วย

“ไอ้ทิศเอ็งไม่ออฟไลน์ไปกินข้าวหรือไงวะปกติออกไปเวลานี้ประจำนี่” ชายคนที่วิ่งตีคู่มาด้วยถามด้วยความแปลกใจ

“เรียกกูไท่หยางสิวะตี้ฉิว(ตี้ฉิวแปลว่าโลก)” ชายคนที่ถูกเรียกว่าทิศรีบบอกให้เพื่อนที่วิ่งคู่มาด้วยกันเปลี่ยนคำเรียก

“เออๆไท่หยางก็ไท่หยางแม่งกลัวเรื่องตัวจริงหลุดจังไอ้ห่ามึงใช้รุ่นพิเศษที่กูซื้อให้สามารถปรับแต่งตัวละครได้นะจะกลัวห่าอะไร” ชายที่ชื่อตี้ฉิวพูดอย่างเบื่อๆ

“ก็ต้องระวังไว้ก่อนปะวะถ้าตัวจริงแตกก็แย่สิกูอายุสิบห้านะเว้ยในฐานะหัวหน้ากิลด์ต้องดูมีอายุหน่อยปะวะ” ไท่หยางพูด

“เออแล้วที่กูถามล่ะไม่กลัวแม่มึงขึ้นมาตามหรือไง” ตี้ฉิวพูด

“ไม่เป็นไรหรอกแม่กูปกติไม่ค่อยเข้ามาในห้องว่ะกูลงไปกินข้าวช้าหน่อยไม่เป็นไรหรอกแล้วที่สำคัญถ้ากูออกไปกินข้าวสักครึ่งชั่วโมงเท่ากับกูหายไปครึ่งวันเลยนะแบบนั้นมีหวังบอสลับถูกกิลด์พบแล้วอื่นจัดการไปก่อนแน่” ไท่หยางพูด

(ไรท์ : 1 ชั่วโมงนอกเกมส์ = 1 วันในเกมส์)

“เออๆตามใจมึงแล้วกัน” ตี้ฉิวพยักหน้า

“พวกเราเร่งเดินทางกันหน่อยอีกสิบกิโลจะถึงพิกัดบอสลับแล้ว !!!” ไท่หยางหันหลังไปตะโกนบอกเหล่าลูกกิลด์

“รับทราบท่านไท่หยาง !!!!!!!!!!!” เหล่าลูกกิลด์ทั้งชายและหญิงตอบกลับมาอย่างพร้อมเพรียงบ่งบอกให้ถึงความมีระเบียบและวินัยที่สูงมาก

จบ...