ตอนที่แล้วตอนที่ 38 สามพันต่อเดือน?
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 40 ผมเป็นเจ้าของร้าน

ตอนที่ 39 ทานให้มากๆเผื่อไม่มีโอกาสอีก


ตอนที่ 39 ทานให้มากๆเผื่อไม่มีโอกาสอีก

"3,000 หยวนต่อเดือน?"

หวังเสียน ยิ้มและแอบหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นโจวหยวนห่าวเสแสร้งทำเป็นรุ่นพี่ที่ใจดีคอยให้คำแนะนำกับรุ่นน้อง

เขาสังเกตเห็นความปรารถนาของโจวหยวนห่าว เมื่อมองเข้าไปในดวงตาของเขา หวังเสียนก็สามารถเข้าใจในการกระทำทั้งหมดของเขาขึ้นมาในทันที

โจวหยวนห่าวผู้นี้ต้องการจีบ กวนชูชิง และมองว่าหวังเสียนเป็นเสมือนคู่แข่งที่ได้เปรียบในด้านของความใกล้ชิดกับกวนชูชิง

ซึ่งเขาก็ต้องเหยียบคู่แข่งให้จมทันทีเมื่อเจอกัน

แต่เขาไม่สามารถทำได้อย่างเปิดเผยเพื่อหลีกเลี่ยงการเข้าใจผิดทำให้กวนชูชิงมองเขาในแง่ลบและเพื่อสร้างความประทับใจในตัวของเขา เขาจึงวางคำพูดในเชิงแนะนำเพื่อให้ตัวเองดูสูงขึ้นและลดสถานะของ หวังเสียน ลงทางอ้อม

รับเขาเข้ามาทำงานหรือก็คือให้เขามาเป็นลูกน้อง! นำเขามาเป็นคนคอยรับคำสั่ง!

หวังเสียนยิ้มและส่ายหัวเบา ๆ "คุณโจวนักศึกษาในมหาลัยของเราไม่ได้เป็นพวกชอบวัตถุนิยม พวกเรานั้นสามารถที่จะใช้กระเป๋าราคาไม่กี่ร้อยหยวนแล้วมีความสุขกับมัน และพวกเราก็ชอบนัดกันทานอาหารที่โรงอาหารของมหาลัยอยู่ท่ามกลางกลุ่มเพื่อนฝูงเพื่อพูดคุยและเล่นสนุกกัน"

"ฮึ..?" เมื่อได้ยินคำพูดของหวังเสียนหัวหน้าโจวก็หายใจขึ้นจมูกและหน้าเปลี่ยนสีเขาไม่คิดว่า หวังเสียน จะพูดประชดและแดกดันเขาว่าเป็นพวกวัตถุนิยม

ดวงตาของโจวหยวนห่าวฉายแววความไม่พอใจ

“ น้องชาย...เสี่ยวหวังคุณไม่สามารถพูดแบบนั้นได้ความรักในรั้วมหาลัยนั้นมันทั้งบริสุทธิ์และไร้เดียงสา คุณอาจคิดว่ามันสวยงาม

แต่เมื่อคุณจะออกจากมหาลัยและเริ่มเข้าสู่สังคมคุณจะรู้ว่าโลกภายนอกนั้นมันไม่ใช่แค่เรียน มีความรักและสนุกสนานกับเพื่อนฝูงเพียงเท่านั้น หัวหน้าโจวในฐานะรุ่นพี่ เขาพูดทั้งหมดนี้ก็เพื่อประโยชน์ของคุณเองคุณลองนำไปคิดดู อย่าถือเอาคำพูดของเขาผ่านหูไปเปล่าๆ" ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดและขมวดคิ้วไปที่หวังเสียนเมื่อเขาเห็นสีหน้าของ โจวหยวนห่าว แสดงความไม่พอใจ

“ถูกต้อง! หากพูดตามหลักความจริงแล้วนั้น คุณจะทำอะไรได้ในเมื่อตัวคุณไม่มีเงินผู้หญิงสาวๆ ต่างก็ต้องการสามีที่ร่ำรวยและรักพวกเธอ มันแย่มากที่ฉันแต่งงานแล้วไม่งั้นฉันจะรีบไปจีบหัวหน้าโจวซะตอนนี้”

หญิงสาวคนนั้นยังมองไปที่หวังเสียน "เสี่ยวหวังคุณนี่ยังเด็กอยู่มากจริงๆ"

พวกเขานั้นทำงานและอยู่ในสังคมมาหลายปีแล้วและพวกเขาสามารถสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่างจากการแสดงออกของเจ้านาย

ในความคิดพวกเขาพวกเขาบอกได้เลยว่าหัวหน้าโจวต้องการทำให้เด็กหนุ่มคนนี้อับอาย เมื่อเป็นอย่างนั้นแล้วตามปกติพวกเขาก็จำเป็นต้องยื่นมือเข้าช่วยเหลือ

หวังเสียนนึกดูถูกพวกเขาอยู่ในใจ เมื่อเขาได้ยินคำพูดของกลุ่มคนพวกนี้

" พวกเรายังเรียนกันอยู่และเราก็ไม่มีเรื่องให้หนักใจมากมายเราแค่ต้องการที่จะไล่ตามความฝันและทำสิ่งที่พวกเราอยากจะทำในตอนนี้ สิ่งที่เราสามารถทำและสนุกกับมันได้ท่ามกลางกลุ่มเพื่อนเมื่อจบออกไป ฉันว่ามันคงจะไม่ค่อยมีโอกาส "

กวนชูชิง พูดพร้อมกับรอยยิ้มเมื่อเธอรู้สึกว่าบรรยากาศในการสนทนามันไม่ค่อยจะดี แต่จากคำพูดของเธอก็พอฟังออกว่าอยู่ฝั่งเดียวกับหวังเสียน

" ชูชิง เธอหน่ะยังเด็กอยู่ฟังพี่สาวนะ เพื่ออนาคตของเธอ เธอควรฟังพี่สาวคนนี้แนะนำจะดีกว่า" หญิงสาวคนหนึ่งกล่าวกับ กวนชูชิง

เธอรู้สึกยินดีทันทีที่ได้เห็นความพึงพอใจในสายตาของหัวหน้าโจวทันทีที่เธอพูดจบประโยค

" พนักงานเสิร์ฟ "

ในเวลานี้ผู้อำนวยการโจวมีความคิดบางอย่างและเรียกพนักงานเสิร์ฟที่ประตูให้เข้ามา

" คุณค่ะมีอะไรให้รับใช้ค่ะ " ถามพนักงานเสิร์ฟเดินเข้ามาถามอย่างนอบน้อม

“คุณยังมีคาเวียร์แบบ พิเศษอยู่ไหม?” หัวหน้าโจวถามพนักงานเสิร์ฟ

"ฉันจะสอบถามกับเชฟให้นะค่ะ" พนักงานเสิร์ฟตอบพร้อมรอยยิ้ม

"โอเค..โปรดตรวจสอบให้ผมที" หัวหน้าโจวพยักหน้าอย่างมั่นใจ ต่อจากนั้นเขาบอกกับทุกคนว่า "ทรัฟเฟิลฟัวกราส์และคาเวียร์เป็นอาหารจากต่างประเทศที่มีชื่อเสียงที่สุดสามรายการโดยเฉพาะคาเวียร์มีค่าอย่างยิ่งคาเวียร์ที่ขายในร้านอาหารที่นี่มีจำนวนจำกัด

และราคา 4,000 หยวนต่อส่วน (ประมาณ30กรัม) สามารถแบ่งกันทานได้ 1-2 คนรสชาติดีมากทีเดียว เดี๋ยวดูว่ามีกี่ส่วนที่เราสามารถสั่งมาได้ มันขึ้นอยู่กับข้อกำหนดของทางร้าน "

"หัวหน้าโจวคุณใจดีมากเกินไปแล้วคาเวียร์มันแพงเกินไป"

"ถูกต้องหัวหน้าโจว แค่อาหารเหล่านี้ก็เพียงพอแล้วทำไมคุณไม่สั่งสำหรับ แค่ ชูชิงล่ะคุณไม่ต้องเสียเงินเพิ่มเผื่อพวกเราหรอก" ชายหนุ่มที่มีหลายคนพูดขึ้นพร้อมๆกัน ในตอนนี้พวกเขารู้ตัวว่าควรพูดอย่างไร

"ไม่เป็นไร เราจะดูว่ามีกี่ส่วนที่สั่งได้" หัวหน้าโจวพอใจกับพวกเขามากหลังจากที่ได้ยินพวกเขาพูดออกมา

"คุณค่ะขอโทษด้วยนะค่ะ แต่วันนี้จำนวนคาเวียร์ของเราหมดแล้วค่ะ" ไม่นานหลังจากนั้นพนักงานเสิร์ฟก็เดินเข้ามากล่าวพลางขอโทษ

"อืม..ยังงั้นเหรอขายหมดแล้วงั้นหรือ งั้นผู้จัดการหวางอยู่ไหม? " หัวหน้าโจวถามพร้อมกับขมวดคิ้ว

"อยู่ค่ะ ฉันจะไปตามให้นะคะ" พนักงานเสิร์ฟตอบรับอย่างรวดเร็ว

"ไม่มีเป็นไรผมจะโทรหาเขาเอง" หัวหน้าโจวแสดงท่าทางบอกพนักงานและหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมา

"หัวหน้าโจวคุณรู้จักกับผู้จัดการจากร้านอาหารชั้นหนึ่งด้วยงั้นรึ" ชายหนุ่มถามด้วยความประหลาดใจ

“เราเคยเจอกันสองสามครั้ง” หัวหน้าโจวพูดอย่างเฉยเมย แต่แววตาของเขากลับฉายแววภาคภูมิใจ "ฉันยังรู้จักคนไม่ค่อยมากนักหรอกแค่นักธุรกิจใหญ่ๆด้วยกันบางคนในเจียงเฉิงเท่านั้นในช่วงสองสามปีหลังจากกลับมาจากต่างประเทศ"

"หัวหน้าโจวคุณรู้จักกับผู้คนมากมายจากทุกสาขาอาชีพจริงๆ นั่นจะทำให้คุณมีความได้เปรียบและประสบผลสำเร็จในการทำธุรกิจอย่างแน่นอน" ชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆกำลังเลียรองเท้าของเขาอย่างออกนอกหน้า

“ใช่ เครือข่ายเป็นสิ่งที่สำคัญในสังคมทุกวันนี้” ผู้อำนวยการโจวกล่าวอย่างยิ้มแย้มขณะที่โทรศัพท์ฝั่งตรงข้ามดังขึ้น

"สวัสดีผู้อำนวยการโจวสบายดีไหม" เสียงของชายวัยกลางคนดังออกมาทางโทรศัพท์

“ผู้จัดการหวางคุณงานยุ่งหรืเปล่า?” โจวหยวนห่าวถามด้วยรอยยิ้ม

“ไม่มีอะไรผมว่างสำหรับคุณเสมอ มีอะไรให้ผมช่วยไหมผู้อำนวยการโจววันนี้เป็นยังไงบ้าง?”

"ผมค่อนข้างพอใจ ผมโทรหาคุณเกี่ยวกับคาเวียร์ คุณพอจะหาให้เราบ้างได้ไหมพนักงานของคุณบอกว่ามันหมดแล้ว แต่ผมอยากได้มัน สักเล็กน้อยให้พอกับปริมาณที่พอเลี้ยงคนสำคัญสักหน่อยจะได้มั้ยครับ ฮ่าๆๆ ”

"แน่นอนว่าห้องครัวควรจะมีสำรองน่าจะเหลืออยู่บ้าง"

"เยี่ยมเลย ขอโทษที่ทำให้คุณต้องลำบากผู้จัดการหวาง" โจวหยวนห่าวยิ้มกว้างขึ้นขณะที่เขาวางสายหลังจากกล่าวคำพูดขอบคุณแบบสุภาพกับปลายสาย

"ร้านอาหารชั้นหนึ่งจะมีสำรองอยู่ไว้ทุกวันเผื่อว่าจะมีเหตุจำเป็น" โจวหยวนห่าวหัวเราะเบา ๆ และเขาจ้องไปที่ กวนชูชิง "เดี๋ยวลองชิมดูนะ ชูชิง รสชาติดีมากเลย"

“หัวหน้าโจวขอบคุณสำหรับการเลี้ยงอาหารของคุณ ค่าอาหารมื้อนี้ต้องแพงมากแน่ ๆ” กวนชูชิงกล่าวอย่างเกรงใจ

"มันไม่ได้มีค่าใช้จ่ายมากอะไรขนาดนั้นบางทีอาจจะน้อยกว่า 10,000 หยวนซะอีก" โจวหยวนห่าวส่ายหัว " ตอนแรกวันนี้คุณบอกว่าจะไปทานอาหารกับเพื่อน พวกคุณวางแผนจะไปทานอาหารกันที่ไหนงั้นเหรอ"

“พวกเราวางแผนที่จะทำอาหารกลางแจ้งที่ลานบาร์บีคิวของมหาลัย” กวนชูชิงพูดด้วยรอยยิ้ม

"ทำอาหารกลางแจ้งงั้นเหรอ" โจวหยวนห่าวเลิกคิ้วขึ้น "วันที่อากาศร้อนขนาดนี้คุณกำลังจะไปทำอาหารกลางแจ้งเหรอและข้างนอกก็มียุงมากมาย เสี่ยวหวัง คุณไม่เข้าใจงั้นหรือว่ามันไม่ดีต่อผิวของพวกเธอหากสาว ๆ ถูกยุงกัดและควันบาร์บีคิวจะทำให้ผมเสียและมีกลิ่น คุณปฏิบัติต่อหญิงสาวสวยอย่างนี้ไม่ได้ ในมื้อค่ำอย่างน้อยคุณต้องพาไปร้านอาหารที่ดีๆ "

"ร้านอาหารแบบไหนเหรอครับ?" หวังเสียนสังเกตเห็นว่าโจวหยวนห่าวเริ่มก่าวก่ายเขามากเกินไป เขายกน้ำขึ้นจิบเบาๆและถามอย่างมีอารมณ์เล็กน้อย

"ร้านอาหารชั้นหนึ่งแบบนี้ อาจจะมีราคาแพงเกินไปสำหรับคุณเพราะคุณยังเป็นนักศึกษา แต่อย่างน้อยคุณก็ควรจะไปที่ร้านอาหารแฟรนไชส์ทั่วไปที่วัยรุ่นนิยม ค่าอาหารแค่ 200 ถึง 300 หยวนเท่านั้นเองอย่างคุณก็น่าจะมีปัญญาจ่ายไหวอยู่ แต่การทำอาหารกลางแจ้งแบบนี้มันไม่เหมาะสม" โจวหยวนห่าวมองกวนชูชิง แล้วพูดว่า "นอกจากนี้การทำอาหารกลางแจ้งนั้นมันก็ไม่ปลอดภัย ชูชิง ต่อไปคุณไม่ควรไปอีก"

"ฮึฮึ" เมื่อได้ยินคำพูดของโจวหยวนห่าว หวังเสียนก็หัวเราะเขาอย่างอดไม่ได้

โจวหยวนห่าวแสดงความไม่พอใจในดวงตาของเขาทันทีเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของหวังเสียน

“หัวหน้าโจวมากินกันเถอะมันเริ่มดึกแล้ว”

เมื่อเห็นว่าหวังเสียนไม่พอใจ กวนชูชิง ก็รีบจับมือของเขาบีบเบาๆที่ใต้โต๊ะ

ขณะที่เธอทำเช่นนั้นอย่างลืมตัวด้วยกลัวว่าหวังเสียนจะโมโห ดูเหมือนว่าจะมีกระแสไฟสปาร์คเบาๆระหว่างเธอกับเขา ร่างกายของเธอชะงักเล็กน้อยและเธอก็พยายามรีบถอนมือออกจากมือของเขา

หวังเสียนมองเธอและแกล้งยื้อไม่ยอมปล่อยมือเธอ และหัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นหน้าเธอเริ่มแดงระเรื่อ เขาจึงไม่ยื้อต่อไปและยิ้มและพูดขึ้น "ทานข้าวกันเถอะอาหารทะเลในร้านอาหารชั้นหนึ่งนี่ดีที่สุด"

“โอ้วว..ถ้าอย่างนั้นก็ทานอาหารให้มากๆล่ะเพราะคุณอาจจะไม่มีโอกาสได้เข้ามาทานที่นี่อีกเลยในอนาคต” โจวหยวนห่าวยิ้มเยาะแล้วพูด

" อืม..ใช่ ขอบคุณนะคุณโจวสำหรับการเลี้ยงอาหารผมในวันนี้" หวังเสียนดึงริมฝีปากของเขาขึ้นเล็กน้อยและพยักหน้า เขาหยิบตะเกียบขึ้นมาและทานอาหารของเขาต่อ

กวนชูชิง รู้สึกโล่งใจเมื่อเห็น หวังเสียน กำลังอร่อยกับอาหารของเขา

เธอจึงหยิบก้ามปูชิ้นหนึ่งวางในจานของเขาและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "ลองนี่สิอร่อยมากเลยล่ะ"

"อืม..แน่นอน..ขอบคุณนะ" หวังเสียนมองไปที่เธอและพยักหน้า

" อร่อยอย่างนั้นรึ ... ก็คงใช่เพราะฉันเกรงว่านายจะไม่มีโอกาสได้ลองกินมันอีกครั้งในชีวิตหลังจากนี้" ชายหนุ่มคนหนึ่งพึมพำประชดเมื่อเห็นท่าทางของหวังเสียน

อย่างไรก็ตาม หวังเสียน ไม่ได้ใส่ใจเลย เขาไม่ต้องการเล่นลิ้นและโต้เถียงกับคนพวกนี้ อย่างน้อยพวกเขาก็เป็นเพื่อนร่วมงานของ กวนชูชิง

ในเวลาเดียวกันผู้จัดการหวางวางสายจากโทรศัพท์ของผู้อำนวยการหลี่และพูดคุยกับผู้อำนวยการหลี่ซึ่งกำลังเคลียร์สิ่งของของเขาที่ด้านในออฟฟิต

"ยังไงก็ตาม..." ผู้อำนวยการหลี่พูดกับเขาทันทีว่า "ปฏิเสธลูกค้าคนนั้นซะหลังจากนั้นไปที่ห้องครัวจัดชุดคาเวียร์อย่างดีที่สุดมาเพิ่มแล้วตามฉันไปที่ห้องส่วนตัวนั้น เราจะเข้าไปส่งและทักทายเขาสักเล็กน้อย"

“ใครยังงั้นเหรอครับผู้อำนวยการหลี่..?” ผู้จัดการหวางตะลึงเล็กน้อยขณะที่เขาถามด้วยความประหลาดใจ

“เจ้านายในอนาคตของคุณ!” ผู้อำนวยการหลี่มองเขาและพูดต่อว่า "ร้านอาหารชั้นหนึ่งจะเป็นของเขาคนนี้ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไปคุณควรทำความรู้จักกับเขาก่อนในวันนี้"

“เจ้านายในอนาคตของผม?” ผู้จัดการหวางรู้สึกประหลาดใจ เขารู้ว่าผู้อำนวยการหลี่มีข้อตกลงกับบุคคลรายหนึ่งในการซื้อและจดทะเบียนร้านอาหารชั้นหนึ่ง แต่เขาไม่คาดคิดว่าเจ้านายในอนาคตของเขาจะมาทานอาหารเย็นที่นี่ในวันนี้

"ตกลงครับผู้อำนวยการหลี่ผมจะอธิบายให้ลูกค้าฟังเอง"

ผู้จัดการหวางพยักหน้าอย่างรวดเร็วและเดินไปที่ห้องครัว เขาขอให้เชฟเตรียมอาหารอย่างเต็มที่ ท้ายที่สุดแล้วสิ่งนี้ก็เตรียมพร้อมต้อนรับสำหรับเจ้านายในอนาคตของพวกเขา!

………….

จบบท

5 1 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด