ตอนที่ 36 ฉันจะซื้อ
ตอนที่ 36 ฉันจะซื้อ
.
บรูมมม! บรูมมม!
หวังเสียนขี่มอเตอร์ไซค์ฮาร์เล่ย์เพื่อไปร้านอาหาร ชั้นหนึ่ง
อย่างไรก็ตามเขาไม่ทราบว่าการปฏิเสธของตัวเองทำให้เกิดผลกระทบครั้งใหญ่เป็นอย่างมากต่อผู้หญิงที่มีเกียรติและเยือกเย็นคนหนึ่ง
"ยินดีต้อนรับค่ะ".
เมื่อเขาเข้าไปในร้านอาหารระดับเฟิร์สคลาสพนักงานสองคนที่ทางเข้าก็พูดจาต้อนรับอย่างนอบน้อม
"คุณลูกค้านั่งกี่ที่คะ?" พนักงานเสิร์ฟเดินมาถาม
"ผมกำลังรอเพื่อนอยู่ครับ"
หวังเสียนพูดกับพนักงานเสิร์ฟ
"ทราบแล้วค่ะได้โปรดรอที่นี่นะคะฉันจะนำน้ำชามาให้ค่ะ"
พนักงานเสิร์ฟได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีและชี้ไปที่โซฟาที่เป็นมุมสำหรับให้ลูกค้าได้ผักผ่อน หรือรอ
กลุ่มเพื่อน หลังจากนั้นเธอก็ไปรินน้ำชานำมาส่งให้เขาหนึ่งถ้วย
หวังเสียนพยักหน้าและนั่งด้านข้าง เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและเริ่มเล่นในขณะที่รอกวนซู่ชิงที่จะมาถึง
แป๊ะ! แป๊ะ! แป๊ะ! แป๊ะ! (เสียงตบมือ)
"ผู้อำนวยการหลี่อยู่ที่ไหน"
ในขณะนั้นคนกลุ่มหนึ่งปรากฏตัวขึ้นที่ทางเข้า ชายหนุ่มคนหนึ่งคาบบุหรี่ในปากพร้อมกับถามคำถามกับพนักงานเสิร์ฟ
"พวกคุณคือใครคะคุณมีนัดกับผู้อำนวยการหลี่หรือคะ?" เสียงของพนักงานต้อนรับค่อนข้างตึงเครียดแต่ก็ยังคงมีความสุภาพต่อกลุ่มชายสี่คนที่เดินเข้ามา
"ผู้อำนวยการหลี่เป็นคนที่นัดกับเรามากกว่าเขาอยู่ที่ไหน" ชายหนุ่มตอบ พร้อมกับทำสายตาเจ้าชู้และลามกใส่พนักงานสาวสวยที่ยืนต้อนรับอยู่หน้าประตู
"ขาวอวบทั้งคู่เลย..น่า...จริงๆ"
พนักงานสาวทั้งคู่ขมวดคิ้ว
"ผู้อำนวยการโจว! พวกคุณมาตรงนี้ดีกว่า! พื้นที่ในสำนักงานมันคับแคบไปหน่อยเราจะนั่งที่นี่กัน?"
ในขณะนี้นั้นผู้อำนวยการหลี่เดินออกจากห้องเล็กด้านในหลังโต๊ะแคชเชียร์ และมีชายวัยกลางคนติดตามเขาและเดินมาพร้อมกัน
เมื่อได้ยินเสียงของผู้อำนวยการหลี่ปากของหวังเสียนก็มีรอยยิ้มเล็กน้อยเขาหันความสนใจไปทางเสียงนั้นทันที
ในขณะนี้ผู้อำนวยการหลี่ไม่ได้ดูร่าเริงเหมือนในตอนเช้าอีกต่อไป ในความเป็นจริงเขาดูซีดเซียวเล็กน้อยและดูเหนื่อยล้า
ชายวัยกลางคนข้างๆเขาก็ดูไม่ดีเช่นกัน
"โอ้..ผู้อำนวยการหลี่คุณดูไม่ดีเลยนะฮี่ฮี่ฮี่" ชายหนุ่มมองผู้อำนวยการหลี่เห็นได้ชัดว่าเขาตั้งใจล้อเลียน
"ฉันเป็นไข้เมื่อเช้านี้และรู้สึกไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ " ผู้อำนวยการหลี่เดินตรงเข้าไปและเชิญพวกเขาเข้าไปในร้าน
"ฮิฮิ.." ชายหนุ่มยิ้มและหัวเราะเบาๆและเดินตามผู้อำนวยการหลี่ไป
ชายอีกสามคนที่มากับเขาพวกเขาก็เดิยตามไปด้วยเช่นกัน
ที่โซฟาในพื้นที่รับแขกไม่ไกลจากที่หวังเสียนนั่งอยู่ กลุ่มชายหนุ่มมองไปที่ผู้อำนวยการหลี่และพูดว่า
"ผมแปลกใจจริงๆที่ได้รับการติดต่อจากผู้อำนวยการหลี่ หลังจากหนึ่งเดือนที่แล้วที่ผมเชิญคุณมางานเลี้ยงและขอซื้อร้านอาหารของคุณอย่างไรก็ตามคุณปฏิเสธในตอนนั้น แล้วตอนนี้...คุณเปลี่ยนใจแล้วใช่ไหม? "
"ใช่ฉันเปลี่ยนใจแล้วฉันมีแผนธุรกิจอื่นที่ดีกว่าในการทำร้านอาหารดังนั้นฉันจึงเตรียมที่จะขายร้านอาหารชั้นหนึ่งแห่งนี้"
ผู้อำนวยการหลี่นั่งที่ด้านข้างยกถ้วยน้ำชาที่บริกรเสิร์ฟและฝืนให้มีรอยยิ้มจาง ๆ
"โอ้ว..จริงงั้นรึ ถ้างั้นในกรณีนี้ผู้อำนวยการหลี่ต้องการขายให้ฉันเท่าไหร่หล่ะ" ขอบปากของชายหนุ่มนั้นโค้งขึ้น เขาเอนหลังบนโซฟาและดูเหมือนจะเห็นว่านี่เป็นเรื่องตลก
"เท่ากับข้อเสนอก่อนหน้าของผู้อำนวยการโจว 23 ล้านหยวน!" ผู้อำนวยการหลี่มองที่เขาแล้วพูด
"อะไรนะ 23 ล้าน?" ชายหนุ่มแสร้งทำเป็นตกใจ "ผู้อำนวยการหลี่ข้อเสนอ 23 ล้าน คือของวันนั้น วันที่ผมไปขอเสนอซื้อกับคุณเองราคาย่อมสูง
ส่วนวันนี้คุณมาหาผมเพื่อที่จะขายมันราคาจะยังคงเป็น 23 ล้านหยวนได้อย่างไร"
"ยิ่งกว่านั้น ... " ชายหนุ่มหยุดและมองดูผู้อำนวยการหลี่อย่างเย็นชา “ในตอนนั้นผมต้องการซื้อสถานที่แห่งนี้ แต่ผู้อำนวยการลี่ไม่เต็มใจที่จะขายผมเลยเพิ่งซื้อร้านอาหารที่ห่างเพียงไม่กี่ก้าวจากที่นี่และกำลังตกแต่งปรับปรุงมันอยู่ ผมยังคงคิดตั้งใจจะแข่งขันทำร้านอาหารกับคุณโดยตรงในอนาคต!”
เมื่อได้ยินชายหนุ่มการแสดงออกของผู้อำนวยการหลี่เปลี่ยนไปอย่างน่ากลัว เขาตอบอย่างเฉียบขาด
"ร้านอาหารระดับเฟิร์สคลาสของฉันก่อตั้งและมีฐานลูกค้ามาประมาณห้าถึงหกปีแล้วและชื่อเสียงของมันก็แพร่กระจายไปทั่ว เจียงเฉิง แม้ว่าคุณต้องการที่จะแข่งขันกับฉันโดยตรงเราก็ไม่กลัวตราบใดที่ฉันและร้านอาหารชั้นหนึ่งยังคงอยู่ ร้านอาหารของคุณไม่มีทางมีลูกค้าเข้าไปกินอย่างแน่นอน! "
"ผู้อำนวยการหลี่ ... สิ่งที่คุณกำลังพูดคือผมไม่ควรเปิดร้านอาหารใกล้ๆที่นี่ใช่ไหมแต่ควรซื้อร้านอาหารเพื่อทำต่อจากคุณงั้นเหรอ?
ผมใช้จ่ายไปแล้วกว่า 10 ล้านหยวนและควรใช้เงินเพื่อซื้อร้านอาหารของคุณเพิ่มด้วยงั้นเหรอ"
ชายหนุ่มมองเขาด้วยสายตาเหยียดหยาม
"ที่คุณจ่ายไป 10 ล้านเพราะคุณซื้ออาคาร ฉันเชื่อว่าค่าใช้จ่ายในการปรับปรุงใหม่รวมถึงการซื้ออุปกรณ์และหาคนงานเพื่อทำธุรกิจร้านอาหารของคุณจะเป็นเรื่องใหญ่และมีค่าใช้จ่ายเพิ่มอีกไม่ต่ำกว่า 2 เท่า!"
ผู้อำนวยการหลี่ตอบด้วยสีหน้าบูดบึ้ง
"ฮิฮิ.." ชายหนุ่มหัวเราะอีกครั้ง เขาจ้องที่ผู้อำนวยการหลี่และตอบว่า
" คุณหลี่เนื่องจากผมตัดสินใจที่จะทำมันไปแล้วผมไม่กลัวร้านอาหารระดับเฟิร์สคลาสของคุณ มันยังคงมีความไม่แน่นอนว่าใครจะชนะในที่สุดนี้ แต่ผมรับประกันได้ว่าการสูญเสียลูกค้าของคุณก็จะรุนแรงอย่างแน่นอน"
"หากตอนนี้คุณยังต้องการจะขายร้านอาหารชั้นหนึ่ง … นั้นราคาที่ผมให้ได้คือ 13 ล้านถ้าคุณต้องการจะขายมันผมจะซื้อแต่ถ้าคุณไม่เต็มใจเราก็มาดูกันว่ามันจะเป็นอย่างไร"
"13 ล้านหยวนเป็นไปไม่ได้แค่เพียงเฉพาะอาคารอย่างเดียวก็มีราคาค่า 10 ล้านแล้วนั้นมันเหมือนคุณขอให้ฉันขายร้านอาหารให้คุณด้วยเงิน 3 ล้านหยวนแค่นั้นงั้นรึ"
เมื่อผู้อำนวยการหลี่ได้ยินคำตอบของชายหนุ่มเขาก็ตะโกนเสียงดังและใบหน้าของเขาก็ดำมืด
"อืม..ก็ได้มากที่สุดคือ 15 ล้านหยวนถ้าคุณต้องการขายก็ขายถ้าคุณจะไม่ตกลงคุณก็สามารถไปขายให้คนอื่นได้" ชายหนุ่มนั่งที่นั่นอย่างมั่นใจ
"ตอนนี้ด้วยโปรโมชั่นของร้านอาหาร
ศาลามังกร ของผมต่อให้คุณขายให้คนอื่นทำร้านอาหาร คนอื่นก็ไม่มีใครกล้าแข่งลดราคาแข่งกับผม และแน่นอนคนอื่นก็ไม่มีใครซื้อร้านอาหารของคุณเกินกว่า 15 ล้านที่ผมให้คุณแน่"
เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูดผู้อำนวยการกลี่หน้าแดงด้วยความโกรธ
อย่างที่ชายหนุ่มพูดกำไรของร้านอาหารของเขาในแต่ละปีนั้นมีเพียงสี่ถึงห้าล้านเท่านั้นในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา และราคาที่ขอมากกว่า 20 ล้านนั้นถือสูงทีเดียว
และที่สำคัญถนนสายนี้มีมีร้านอาหารที่เป็นคู่แข่งที่แข็งแกร่งและทรงพลัง
นายหนุ่มแห่ง "เจียงไห่โอเชี่ยนฟิชชิ่งกรุ๊ปดราก้อนซี " กลุ่มการค้าชาวประมงจะเข้าสู่ธุรกิจการทำอาหาร เขาย่อมได้เปรียบทางด้านทรัพยากรและวัตถุดิบทางทะเลซึ่งเขาจะสามารถหาอาหารทะเลได้ทุกชนิด
นอกจากนี้ชายหนุ่มคนนี้ยังยินดีที่จะใช้เงินและมีความกล้าที่จะแข่งขันกับ ร้านอาหารของเขาอีกด้วย แม้ว่าเป็นเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าจะชนะ ซึ่งไม่ต้องพูดถึงผู้ประกอบการรายอื่นที่จะซื้อร้านอาหารทำต่อจากเขาคงต้องคิดอีกหลายๆรอบเป็นแน่
มันคงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะขายร้านอาหารของเขาในราคา 20 ล้าน แต่ก็ยังมีความเป็นไปได้ที่จะขายในราคา 17-18 ล้านหยวน
แต่ราคาที่ชายหนุ่มยินดีที่จะซื้อต่อเขาในราคา 15 ล้านนั้นมันทำให้เขารู้สึกขุ่นเคืองมากจริงๆ
การแสดงออกของผู้อำนวยการลี่เปลี่ยนไปอย่างต่อเนื่อง เขากำลังพิจารณาทางเลือกทั้งหมดของเขาและเหตุการณ์นี้ในวันนี้ก็ทำให้เขาถึงทางตัน
ปลาทั้งหมดในฟาร์มปลาของเขาหายไปโดยไม่มีเหตุผล ปลาที่มีมูลค่าหลายสิบล้านเพิ่งหายไปในอากาศ!
ในขณะนี้เขาต้องคืนเงินกู้ธนาคารโดยเร็วที่สุด มิฉะนั้นบ้านที่เขาจำนองเอาไว้อาจถูกยึดโดยธนาคารได้
ตัวเลือกเดียวที่เขามีคือการขายร้านอาหารชั้นหนึ่ง
เขาไม่มีทางเลือกอื่น!
ชายหนุ่มนั่งที่นั่นอย่างมั่นใจและพูดกับผู้อำนวยการลี่ "ผมสามารถให้เงินแก่คุณตราบได้ในทันทีเมื่อใดที่คุณยินดีที่จะขายเงิน 15 ล้านหยวนจะถูกโอนเข้าบัญชีของคุณทันทีคุณควรรู้ว่ามีคนไม่มากนักที่สามารถ ออกมาพร้อมกับเงินสดมากมายในการลงทุนแบบนี้ "
"ผู้อำนวยการหลี่มันจะดีกว่าถ้าคุณขายร้านอาหารชั้นหนึ่งให้เรา
ผู้ที่จะซื้อนั้นเขาก็คงรู้กันอยู่แล้วว่าผลกำไรนั้นมันจะไม่มากถ้าต้องแข่งขันกับร้านอาหารของเรา เพราะฉะนั้นผมคิดว่าคงไม่มีใครมาซื้อร้านอาหารของคุณ "
เด็กหนุ่มอายุ 18-19 ปีที่นั่งอยู่ข้างๆชายหนุ่มพูดอย่างตื่นเต้น
เขายกขาขึ้นมานั่งไขว่ห้างอย่างอวดดี และเขาก็มองไปที่หวังเสียนซึ่งน่าจะฟังการสนทนาของพวกเขาอยู่ใกล้ๆเขาหัวเราะและพูดขึ้นทันที
"คุณเห็นด้วยกับผมไหมเพื่อน ถ้าเป็นคุณคุณจะซื้อที่นี่ไหมถ้าคุณมีเงิน 15 ล้านเหรียญ"
เด็กหนุ่มยิ้มอย่างมีความสุข เขาจะเข้าเป็นนักศึกษาปีแรกในปีนี้
เมื่อมหาลัยเปิดใหม่และนักศึกษาที่เข้ามาที่มหาลัยเจียงเฉิง ด้วยร้านอาหารของพี่ชายของเขาอยู่ที่นี่และมันก็เป็นร้านที่หรูหราที่สุดในละแวกนี้มันจะเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมสำหรับเขาเมื่อเขาพาเพื่อนร่วมชั้นมาเพื่อโอ้อวดพวกเขา
แค่คิดเกี่ยวกับมันก็ทำให้เขาตื่นเต้นมากแล้ว
"ใช่ ฉันจะซื้อ"
คำสามคำที่ค่อนข้างดังและชัดเจน
จากด้านข้าง
ทันใดนั้นเด็กหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อย เขาเห็นว่าหวังเสียนมองมาอย่างจริงจังและตกตะลึงในทันที หลังจากนั้นเขาก็หัวเราะเสียงดังว่า
"ฮ่าฮ่า เพื่อนของฉันคุณจะซื้องั้นเหรอคุณสามารถซื้อได้จริงๆงั้นเหรอ
คุณสามารถทำอะไรก็ได้แม้กระทั่งครองโลกแต่มันต้องอยู่ในจินตนาการของคุณไม่ต้องพูดมันออกมา ฮ่าฮ่า!"
เด็กหนุ่มหัวเราะพร้อมเอานิ้วเคาะที่หัวตัวเองเบาๆ
"ผู้อำนวยการหลี่คุณคิดว่าเป็นยังไงถ้าผมจะเสนอราคาที่ 16 ล้านหยวน"
หวังเสียนมองเด็กหนุ่มอย่างไม่แยแสและหยิบบัตรแพลทินัมจากธนาคารเกษตรแห่งประเทศจีนขึ้นมา
จะต้องมีเงินฝากมากกว่า 5 ล้านเพื่อที่จะได้รับบัตรดังกล่าว
แม้ว่าบัตรใบนี้อาจจะไม่ได้มีมูลค่า 16 ล้านเหรียญ แต่ก็ยังคงเป็นสัญลักษณ์ของความแข็งแกร่งทางการเงิน!
…...
จบบท
