ตอนที่ 24 : หมดปัญหา
กล้ารักกันต์ โดย ศศิศิลป์
ตอนที่ 24 : หมดปัญหา
___________________________________________
สภาพแต่ละคนในตอนนี้ ทำแผลและนั่งจ๋อยกันอยู่หน้าท้องฉุกเฉิน ทุกคนอยู่ในอาการเดียวกันคือ 'ใจหาย'
"ผมขอโทษครับ.." ซีเอ่ยบอกยกมือขอโทษ คนที่เหลือยกมือไหว้กรณ์ตาม
นายตำรวจรับไหว้ไว้
"ไม่โทษใครหรอก...ถ้าผิดก็ด้วยกันทั้งหมด โดยเฉพาะคนในห้องนั่น.." กรณ์ว่าไปยังน้องชายตัวแสบ
หมอเปิดประตูห้องออกมา
"ปลอดภัยดีนะครับ...เลือดออกเพราะกระทบกระเทือนแต่ไม่ได้เป็นอันตราย...วันหลังต้องระวังมากๆ อายุครรภ์ขนาดนี้เป็นอะไรนี่แย่ทั้งคู่แน่ๆ.." กรณ์คุยถามไถ่เล็กน้อย ก่อนที่จะหันมาทางทุกคนที่โล่งใจ
"ถ้าเป็นอะไร ผมคงไม่ให้อภัยตัวเองเลย" ปราบบอกก้มหน้าลงกับฝ่ามือ
"กูขอโทษ.." นิวที่นั่งเงียบมานานว่า เพราะเขาใจร้อนเองเรื่องเลยบานปลาย บังและต๊อดตบไหล่เพื่อนให้กำลังใจ
"เอาล่ะ...หลังจากนี้ต่างหากที่จะยุ่ง...ต้องขอความร่วมมือทุกคนหน่อยนะ เราต้องจัดการกันที่ต้นเหตุแล้ว!!" กรณ์บอกเสียงแข็ง แววตาน่ากลัว
- กันติทัต -
ลืมตาขึ้นมากับเพดานขาวโพลน
"ตื่นสักทีนะตัวดี..." คำแรกที่ทักคือแม่ ข้างๆกันนั้นคือเกมและแม่ของกล้า
"ลูกเป็นยังไงบ้าง เขาไม่เป็นอะไรใช่มั้ยแม่ เขาปลอดภัยนะแม่!!" ผมก้มลงมองท้องตัวเอง ซึ่งยังคงอ้วนโตอยู่เหมือนเดิม
"ปลอดภัยดี...ทีอย่างนี้ละนึกห่วงขึ้นมานะ!" แม่มองตาเขียว เอามือลูบท้องผมเบาๆ
"โถเอ้ยกันต์...แม่ใจไม่ดีเลย.." แม่กล้าจับที่ขาผมบีบไปมา เหมือนคนทำอะไรไม่ถูก
"ผมขอโทษครับ.." ผมยกมือไหว้ทั้งคู่
"ไหนบอกไว้ใจได้ เกมเกือบโดนเสือกับสิงห์ฆ่าเลยรู้มั้ย.." เกมบอกหน้าดุ
"แล้วนี่เพื่อนๆละแม่ เพื่อนกันต์โอเคทุกคนมั้ย? เป็นยังไงกันบ้าง.."
"แม่ให้ไปพักแล้วสภาพแต่ละคน..." คุณวันดีส่ายหน้า
"แล้วกล้าละครับ กล้ารู้เรื่องหรือเปล่า.." กลัวมันโกรธ มันเคยให้ผมสัญญาว่าจะต้องไม่เกิดเรื่องแบบนี้
"กล้าป่วยน่ะลูก...นี่ก็เพ้อพิษไข้ ป่วยตั้งแต่วันที่ไปหากันต์ยังไม่หายเลย..."
แย่เข้าไปใหญ่...
"ทำไมทำอะไรเกิดตัวแบบนี้ เราท้องอยู่นะกันต์....อยากจะหยิกให้เนื้อเขียวเลย!" แม่ว่า แล้วทำเพียงหยิกด้วยปลายนิ้วเบาๆ
"แต่หายดีก็ดีแล้ว ปลอดภัยทั้งแม่ทั้งลูก.."
"แล้วเอ่อ..." ผมจะถามว่ามันเป็นอย่างไรบ้าง เรื่องที่ผมไปจัดการมา
"ลุงโกรธมากเลยนะ...และสมควรแก่การโกรธด้วย ต่อไปนี้กันต์ไม่ต้องทำอะไรอีกแล้ว ลุงเขาจะจัดการเองกับกรณ์ทั้งหมด เพื่อนเรา ซีกับปราบ เขาจะเป็นพยานทั้งหมด เราไม่ต้องไปยุ่งอะไรเลย.." แม่กำชับทุกอย่างในการพูดครั้งเดียว
"แม่..." ผมคว้าเธอมากอดเต็มรัก
"กันต์ขอโทษนะแม่...กันต์ค แค่.. แค่อยากจะจัดการ ไม่อยากให้ใครมาเดือดร้อนอีก กันต์อยากอยู่กับกล้าแบบสงบๆ กันต์อยากมีชีวิตครอบครัวปกติสุขน่ะแม่.." น้ำตามันไหล่เอ่อออกมาเอง
"รู้แล้ว...แม่รู้ แต่กันต์ต้องไม่ทำอย่างนี้ เห็นมั้ยว่ามันอันตราย ถ้าวันนี้กันต์กับลูกเป็นอะไรไปคนข้างหลังจะทำยังไง กล้าน่ะจะอยู่ยังไงหืม?" แม่ลูบหัวทั้งว่าทั้งสอนทั้งปลอบไปคราเดียว
ตื่นขึ้นในห้องตอนนี้ก็พบกรณ์กับเสือนั่งคุยอยู่
"ก กรณ์..." เสียวแหบแห้ง
เสือเดินไปหยิบน้ำมาให้ผมดื่ม
"จัดการให้เรียบร้อยแล้วนะ ต่อจากนี้จะไม่ต้องดังวลแล้ว.."
"จัดการอะไรกรณ์.."
"ก็เอาเข้าคุกทั้งแก๊งนั่นแหละ รู้มั้ยว่าพวกนั้นมันระยำขนาดไหน.." กรณ์มองด้วยสายดุๆ ส่วนผมมีแต่สายตาไม่เข้าใจ
"พวกนั้นทั้งเล่นยา พนัน ครอบครองอาวุธ ถ้ามันไม่โชคดีอย่างตอนนี้จะเป็นยังไงรู้มั้ย?" เสือว่า
"ขอบคุณนะ ...กันต์ขอโทษ..."
"คิดอะไรให้มันเยอะๆหน่อย ดีนะที่ลุงเขาช่วยจัดการให้หมดน่ะแล้วพวกนั้นตำรวจเขาก็จับตาดูอยู่แล้ว.." กรณ์ว่า เดินเข้ามาลูบหัวผม
"พวกนั้นก็อีก แทนที่จะห้าม แห่กันไปอย่างนั้น.." เสือส่ายหน้า คงจะหมายถึงเพื่อนผม
แกรก
เสียงเปิดประตูดังขึ้น คนที่เดินเข้ามาทำเอาผมใจชื้น ปราบ ต๊อด ซี และข้างหลังนั่น...กล้า
"ตื่นแล้วหรอ..." ปราบยิ้มให้ แต่ละคนมีรอยแผลกันเล็กๆน้อยๆทั้งนั้น
"ขอโทษทุกคนนะ ขอโทษนะซี ...แล้วก็ขอบคุณมากนะ" ผมบอกไล่ไปทีละจนไปหยุดที่คนที่ได้ข่าวว่าป่วย..กล้า หน้าตาไม่แสดงอารมณ์อะไร
"ไม่เป็นไร เรื่องจบก็ดีแล้ว...มึงไม่เป็นอะไรก็ดีที่สุดแล้ว" ซีบอกผม
"งั้นไปก่อนนะ จะไปหาลุงด้วย...ฝากด้วยละ.." กรณ์บอกที่เหลือแต่เหมือนจะย้ำไปที่กล้า เสือจะไม่ยอมตามออกไป แต่กรณ์ดึงให้ไปด้วยจนได้
"โอเคนะ?" ต๊อดมายืนข้างผม
"อืม.." ผมยกยิ้มกว้างให้เพื่อนสบายใจ
"งั้นพวกเรากลับกันก่อนมั้ย จริงๆมากันนานแล้วนะ แต่มึงหลับอะ...ตื่นแล้วก็ให้เขาได้คุยกันเนอะ" ซีมองผมสลับกับกล้า
"หายไวๆนะ เจ้าตัวน้องของน้าปราบด้วย" ปราบจับหัวผมแล้วก็ยกยิ้มกับท้องโตๆ ผมยิ้มกว้างให้ทุกคนก่อนที่ในห้องจะเหลือแค่สองคน
"เป็นยังไงบ้าง แม่บอกว่าเป็นไข้หนัก...ยังไม่สบายตัวหรืิอเปล่า?" กล้าไม่ตอบ แต่กลับเดินเข้ามาชิดกับเตียงแล้วมองหน้าผมสลับกับท้องเงียบๆ
"กล้า..." ผมเรียกอีกครั้งให้มันพูดอะไรบ้าง
"มึงไม่รักกูเลยใช่มั้ยถึงทำแบบนี้?" น้ำตามันรื้นออกมา ปากสั่นไปหมด
"กล้า..." ผมเรียกมันแล้วจับแขนไว้
"ถ้ามึงกับลูกเป็นอะไรกูจะทำยังไงกันต์..." เสียงมันสั่นเครือ มือมันเหมือนจะจับผมแต่ก็ไม่ทำ มันนิ่งงัน มองผมอย่างนั้น
"กล้า...ขอโทษ" ผมไม่รู้จะพูดอะไร
"แค่อยากให้เราอยู่กันแบบมีความสุข แบบไม่ต้องมีอะไรมาทำให้เคืองใจ แค่อยากจัดการให้จบ..." ผมบอกอย่างนั้น
แต่กล้ากลับไม่ตอบอะไรออกมาเลว มันไปนั่งเงียบๆบนโซฟา นั่งนิ่งๆอย่างนั้นไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักคำเดียวจนน่าอึดอัด
- ปาณัสม์ -
ใจหาย กลังจากได้คุยกับหมอเรื่องอาการของกันต์และได้รับรู้ทุกอย่าง ผมยังไม่เจอลุงของกันต์แต่รับรู้เรื่องราวทั้งหมดจากพี่กรณ์ว่ามันแย่มาก
เอ้ยแทบจะเป็นอาชญากรคนนึงไปแล้ว การที่กันต์ทำเรื่องบ้าบิ่นแบบนั้นมันอาจจะก่อให้เกิดความสูญเสียที่แค่คิดก็ทำใจไม่ได้แล้ว
ผมมานั่งเฝ้ามันที่นอนหลับจนปราบกับพวกนั้นต้องลากออกไปกินข้าว เสือมันจะไม่ยอมให้เข้าใกล้น้องมันด้วยซ้ำ และผมรับรู้ว่าพ่อของเสือสิงห์โกรธผมมาก และรอผมจัดการเองไม่ได้จนต้องกวาดล้างทุกคนไปหมด
"ทำไมมันน่าอึดอัดอย่างนี้.." แม่กันต์พูดขึ้นทคงเห็นว่าเราสองคนไม่พูดกันตั้งแต่ท่านกลับเข้ามาเยี่ยมลูกชาย
"กล้าคงโกรธจนไม่อยากมองหน้ากันต์แล้ว" มันบอกไปอย่างนั้น
"ก็มันน่ามั้ยละ?" เธอเอ็ดด้วยสายตา
"แม่กินน้ำอะไรมั้ยครับ กล้าออกไปซื้อให้..."
"เอากาแฟแล้วกัน ขอบใจนะลูก.." เธอบอก ก่อนที่ผมจะเดินออกมา
"...." เปิดประตูไปเจอลุงของกันต์กำลังจะเดินเข้ามาพอดีกับเด็กหนึ่งอีก3คน
"ไปกันก่อนไปๆ.." เกมลาดสองแฝดเข้าห้องไป คงรู้ว่าลุงของมันต้องการคุยกับผม
"ผมขอโทษครับ..." ผมยกมือไหว้ ก่อนหน้าผมขอโทษทุกคนไปหลายครั้งแล้ว ทั้งแม่ทั้งพี่กรณ์และพ่อแม่ผม
"เรื่องอะไรละ..." แกถามก่อนจะเดินนำไปที่สวนใกล้ๆห้องพักคนป่วย
"ผมขอโทษที่ปกป้องกันต์ไม่ได้ ขอโทษที่ปล่อยให้กันต์ต้องไปทำอย่างนั้น แล้วเด็กคนนั้นก็เป็นอดีตของผม.."
"โกรธนะ...และก็คิดว่าทำไมหลานชายถึงไปเจอคนไม่ได้เรื่อง.." ลุงแกพูดไม่ได้มองผมสักนิด ผมทำได้เพียงยืนกุมมือ
"โกรธมากด้วยที่ปล่อยให้ไประรานวันดี.. หงุดหงิดใจที่ทำไมไม่จัดการให้เด็ดขาดสักที ขาดความยั้งคิด...แล้วยังเมามายมาหน้าบ้านอีก.." แกเล่าไปเรื่อยถึงเรื่องก่อนหน้า
"แต่พอได้ไปรู้เรื่องราวแล้ว...เด็กคนนั้นไม่ใช่คนที่นายจะจัดการได้หรอก...เป็นหลานฉันที่ทำอะไรเกินตัวอยู่หน่อยๆ.." ผมเงยหน้าขึ้นทันที
"จัดการให้แล้ว ..ต่อจากนี้ก็อย่าให้มีอะไรอย่างนี้อีก ถ้ามันจัดการไม่ได้ก็มาบอก.." แกมองหน้าผม
"ค ขอบคุณครับ ...ผมขอโทษอีกครั้ง ผมจะดูแลกันต์อย่างดี.." แกรับฟังแล้วก็เดินหายกลับไปหาหลาน
แบบนี้นี่คือให้อภัยผมแล้วใช่มั้ย มันทั้งโล่งใจทั้งดีใจและยังมึนงง ความจริงแล้วแกก็ไม่ได้ใจดำอำมหิตอะไรกับผมเลย เป็นผมเองที่ทำอะไรเป็นเด็ก
กันต์กลับมาพักที่บ้านแล้ว นอนโรงพยาบาลแค่2-3คืนเท่านั้น แต่วันนี้ต้องกลับมาตรวจครรภ์อีกรอบตามวันนัด และวันนี้เป็นวันที่ผมเตรียมการมารู้เพศของลูก
"กล้า..." มันเรียกผม
อันที่จริงผมยังไม่ได้คุยกับกันต์อย่างเก่า ยังคงวางมาดเอาไว้ ไม่อยากจะให้กันต์ติดนิสัยว่าผมจะต้องให้อะไรเขาง่ายๆ ให้เขาได้เรียนรู้กับความผิดที่เขาตัดสินใจแบบนั้นไป
ยังงอนอยู่นั่นแหละ สัญญากันแล้วแท้ๆแตากลับทำอะไรเกินตัวไปแบบนั้น
"เมื่อไหร่จะหายโกรธกันต์..." ยิ่งได้เห็นมันรู้สึกผิดแล้วพยายามทำตัวให้ดีขึ้นแบบนี้ พูดเพราะแบบนี้ยิ่งอยากจะทำเก๊กขรึมๆแบบนี้ต่อไปอีกสักพักเลย
"ท่ามาก.." ไอ้กรรณที่มาด้วยว่าผม เลยยื่นขาไปเตะแข้งมันเบาๆ
"ไปทำน้องทำไม?" คนบนรถเข็นว่าผมตาเขียว นี่ขนาดผมงอนมันอยู่ยังดุได้
มันต้องนั่งรถเข็นเพราะเพื่อให้กระทบกระเทือนน้อยที่สุด...
"เหอะ..." ไอ้กรรณยิ้มเยาะผมใหญ่ ให้ช่วยขับรถมานี่มันมีเรื่องให้ได้ใจและข่มผมได้อีกหลายวันแน่
'กลัวเมีย' มันทำปากแบบไม่มีเสียง
"เสือก!" ผมด่ามัน แต่คนบนรถเข็นแหงนหน้าขึ้นมามอง
"ไม่ได้ว่าเธอ.." ผมบอกมันเพราะเหมือนมันจะเข้าใจผิด แต่มันมองค้อนเหมือนไม่เชื่อ
กลายเป็นมันงอนผมกลับแทน ไอ้กรรณตัวการน่ะยิ่งหัวเราะชอบใจใหญ่ที่สร้างความแตกแยกได้
"30 สัปดาห์น้องแข็งแรงสมบูรณ์ใากเลยนะครับเนี่ย วันนี้คุณพ่อคุณแม่อยากจะรู้เพศแล้วใช่มั้ยเนี่ย.." หมอชวนคุย ในเครื่องมือวนๆไป
"ครับ.."
"อืมมม จริงๆแล้วรอบก่อนๆนี่ก็เห็นไม่ชัดเลยนะ อีกอย่างอายุครรภ์เท่านี้หมอว่าอาจจะยากกว่าเดิม.." โถ่เอ้ย ผมอยากรู้จริงๆ ทำไมอุปสรรคถึงมาขวางนัก
"มีความค่อนข้างไปทางเพศไหนครับ?"
"จากประสบการณ์หมอคาดว่าเป็นผู้หญิงนะ..." ผมยกยิ้มกว้าง ผมอยากได้ลูกสาว เด็กผู้หญิงมาเรียกว่าพ่อคงน่ารักน่าหยิกไม่น้อย
"จริงๆแล้วเพศไหนก็ได้ครับ เอาเป็นว่าเขาแข็งแรงสมบูรณ์มากๆก็พอแล้ว" ดูคุณแม่แอบเหน็บผมเข้าสิ
"หึๆ ใช่ครับ ยังไงก็ลูกเรานี่ครับ.." อ้าวหมอ...ไหงย้ายข้างวะ แล้วดูเมียผมยังทำหน้างอนไม่หาย
สงสัยต้องเลิกเล่นบทโกรธแล้วเพราะเดี๋ยวจะมีคนโกรธกว่า
24.08.2020
