ตอนที่ 50 ใครก็ตามที่กล้าพูดถึงความสงบสุขจอมปลอมฆ่า! (ฟรี)
"ฝ่าบาท"
ทันทีที่คำพูดของเขาจบลงข้าราชบริพารคนนึงก็ก้าวออกมาและโค้งตัวลงต่ำสองมือประกบคาราวะลู่เฟิง"ข้าน้อยมีวิธี"
ดวงตาของลู่เฟิงสว่างวาบขึ้นจากนั้นก็จ้องมองไปที่คนผู้นั้น
"ข้าอนุญาติให้เจ้าพูดได้" ลู่เฟิง ได้กล่าวพูดออกมา
"ฝ่าบาท กองทัพนับล้านของอาณาจักรซีหยางกำลังจะบุกมาแต่ทว่ากองทัพของพวกเรามีจำนวนเพียงแค่ 200,000 กว่านาย หากต้องการต่อต้านทัพนับล้านเหล่านั้นเกรงว่าจะเป็นเรื่องงี่เง่าที่เป็นไปไม่ได้"ราชเลขาจากกรมสงคราม ได้กล่าวบอก
ลู่เฟิง ขมวดคิ้วแน่น ชายคนนี้กำลังจะพูดอะไรกันแน่?
ราชเลขากรมสงครามได้หยุดและพูดต่อ"ฝ่าบาทในเมื่อเราไม่สามารถสู้ได้ทำไมเราไม่ยอมแพ้ต่อมณฑลจงซานไปก่อนและปล่อยให้มันตกอยู่ภายใต้อาณัติของอาณาจักรซีหยางพร้อมกับมอบทองคำและเพชรพลอยรวมถึงอาวุธวิเศษให้"
"ในระหว่างนั้นพวกเราก็จัดเตรียมกองกำลังอยู่ทางด้านหลัง ภายใต้การชี้นำของข้าราชบริพารที่ชาญฉลาดจำนวนมากอาณาจักรหนานหยานย่อมสามารถจัดการกับอาณาจักรซีหยางได้ภายในสามปีในเวลานั้นพระองค์จะสามารถเผยความสง่างามออกมาได้อย่างเต็มที่"
จัดเตรียมกองกำลัง? ให้ ข้าราชบริพารที่ชาญฉลาดช่วยเหลือ?
กองทัพนับล้านจากอาณาจักรซีหยาง จะมาเพียงเพื่อยึดครองมณฑลจงซานเพียงอย่างเดียวงั้นหรือ ? แม้แต่คนโง่ก็ยังดูออก
ใบหน้าของลู่เฟิงยังคงปกติเหมือนเดิมเขาได้กล่าวถามต่อไป"แล้วคนมากกว่าสามล้านคนในมณฑลจงซานล่ะ ทหารนับหมื่นในเมืองว่านเหอล่ะ?"
"ฝ่าบาท ผู้ที่คิดการใหญ่ย่อมไม่ยึดติดกับสิ่งเล็กน้อย การเสียสละของพวกเขาจะทำให้พวกเราสามารถสร้างขุมกำลังที่แข็งแกร่งได้ เมื่อเวลานั้นมาถึงพวกเขาทุกคนจะนับเป็นวีรบุรุษของพวกเราอย่างแท้จริง"ราชเลขากรมสงครามไ ด้ตอบกลับ
"ฮ่าฮ่า"
ลู่เฟิง ได้ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาและตอบกลับ"พูดได้ดี!"
พระองค์ดูพอพระทัยอย่างมากเป็นได้หรือไม่ว่าเขาจะได้รับการเลื่อนตำแหน่ง? เขามองเห็นตำแหน่งอนาคตที่สดใสในกรมสงครามรออยู่แล้ว
มีเพียง เจี๋ยสวี่ เท่านั้น ที่ทราบความหมายของ ลู่เฟิง เขาได้ทำสีหน้าที่น่าสงสารออกมา
"ผู้ที่คิดการใหญ่ย่อมไม่ยึดติดกับสิ่งเล็กน้อย เจ้าพูดได้ดีมาก!"
ลู่เฟิง มองไปที่ ราชเลขากรมสงคราม และ คนอื่น ๆ จากนั้นก็กล่าวถาม"มีใครคิดแบบเดียวกันอีกบ้าง?"
เมื่อข้าราชบริพารบางคนเห็นลู่เฟิงมีความสุขพวกเขาก็รีบออกไปโดยไม่สนใจสิ่งใด
พวกเขาได้คุกเข่าลงบนพื้นและกล่าวพูดด้วยความเคารพ"ฝ่าบาทข้าน้อยก็คิดเหมือนกันกับเขา!"
มีข้าราชบริพารกว่ายี่สิบคนที่ออกมา
ลู่เฟิงได้หัวเราะดังลั่นและตอบกลับ"เอาล่ะ ๆ เหล่าข้าราชบริพารที่ดีของข้า"
เมื่อเขาพูดจบเขาก็ลุกขึ้นจากบัลลังก์มังกรและตะโกนอย่างโกรธเคือง"ที่เมืองว่านเหอ เหล่าทหารรักษาการณ์กว่า 100,000 นายได้ยินยอมถวายชีวิตและต่อสู้จนตัวตาย เพียงเพื่อป้องกันไม่ให้พวกป่าเถื่อนพวกนั้นบุกเข้ามายังอาณาจักรหนานหยานของเราได้ หาก ทหารของอาณาจักรซีหยาง บุกเข้ามา ประชากรนับล้านในมณฑลจงซานคงไม่วายถูกสังหารอย่างแน่นอน"
"บนร่างของอ๋องจงซาน มีลูกศรมากกว่าร้อยสามสิบดอกปักอยู่บนร่าง ร่างของเขายังคงยืนสง่าอยู่บนกำแพงและสาบานว่าจะสู้จนสิ้นลมหายใจไปพร้อมกับเมืองว่านเหอ! ทหารรักษาการณ์กว่าหนึ่งแสนนายได้สู้ยินยอมเสียสละเป็นเวลากว่าสามวันและตอนนี้เหลือไม่ถึงสองหมื่นนาย พวกเขาไม่ลังเลที่จะเสียสละชีวิตเพื่ออาณาจักรหนานหยานของพวกเรา"
"ดังนั้นข้าขอถาม พวกเจ้าที่เรียกตนเองว่าเป็น ข้าราชบริพารและขุนนางของอาณาจักร กล้าที่จะละทิ้งพวกเขา มณฑลจงซาน ที่เป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรหนานหยาน จิตใต้สำนึกของพวกเจ้าไปอยู่ที่ไหน? ความคิดของพวกเจ้าเช่นนี้มันต่างอะไรจากการเป็นกบฏ?"
เหล่าข้าราชบริพารเหล่านี้ล้วนตัวสั่นอยู่บนพื้นและไม่กล้ามองไปที่ลู่เฟิง!
"จินยี่เหว่ย!"
"ขอรับ"
"ฆ่าพวกมันทั้งหมดไม่ต้องปราณี!"
"ขอรับ"
จินยี่เหว่ย หลายร้อยคนได้ปรากฏตัวขึ้นในห้องโถงเจิ้งหลงเพียงพริบตาเดียวพวกเขาก็เคลื่อนไหวใส่ข้าราชบริพารกว่าสองโหล
"ฝ่าบาท ข้าน้อยรู้ตัวแล้วว่าผิด!"
"ฝ่าบาท ข้าน้อยก็เช่นกัน"
ลู่เฟิง ไม่สนใจเสียงตะโกนเหล่านี้ หลังจากที่พวกเขาทั้งหมดถูกฆ่าตายโลหิตจำนวนมากก็ไหลไปทั่วห้องโถงเจิ้งหลง เขาได้นั่งลงบนบัลลังก์มังกรอีกครั้งและจ้องมองไปที่ข้าราชบริพารด้านล่างอย่างเย็นชา"จากนี้ไปใครก็ตามที่กล้าพูดถึงความสงบสุขจอมปลอมแบบนั้นอีก ฆ่า ให้หมด ไม่จำเป็นจะต้องปราณี!"
เหล่าข้าราชบริพารด้านล่างหน้าซีดเผือกและกลัวที่จะตอบ
"ทำไม พวกเจ้าไม่ได้ยินสิ่งที่ข้าพูดออกไปหรืออย่างไร หรือว่าหูของพวกเจ้าไม่ดี?"
"ข้าน้อยเข้าใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ"
เหล่าข้าราชบริพารเหล่านี้ได้คุกเข่าลงกับพื้นร่างกายของพวกเขาได้สั่นไหวอย่างรุนแรง
ลู่เฟิง มองไปที่ คนเหล่านี้ เขารู้สึกผิดหวังอย่างมาก ทำไม จักรพรรดิองค์ก่อน ถึงรับคนเหล่านี้เข้ามาเป็นข้าราชบริพารของอาณาจักรได้?
ในขณะเดียวกัน เสนาบดีอย่างเหวิ่นอาน ก็ยังรู้สึกผิดหวังในใจ เป็นไปได้หรือไม่ที่พวกเขาจะชนะศึกที่จงซาน!
เขาสั่นศีรษะด้วยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว แต่เขาไม่สามารถพูดอะไรได้เขาต้องการมีชีวิตอยู่
แต่ถึงอย่างนั้นอาณาจักรหนานหยานก็ต้องหาทางทำอะไรสักอย่างเพราะถ้าอาณาจักรถูกทำลายมันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะมีชีวิตอยู่
คราวนี้เขามีแต่จะต้องลงเรือลำเดียวกับความคิดนี้
"ติ๊ง เริ่มต้นภารกิจรอง : ทำลายกองกำลังนับล้านจากอาณาจักรซีหยาง และ สังหารแม่ทัพ ซ้งหยู่ตี้"
ระยะเวลา : 3 เดือน
รางวัล : โอกาสอัญเชิญหนึ่งครั้งสำหรับกลุ่มกองทัพ,โอกาสอัญเชิญหนึ่งครั้งสำหรับการเรียกแบบสุ่ม,โอกาสอัญเชิญหนึ่งครั้งสำหรับกองทัพม้าศึกแบบสุ่ม,ค่าประสบการณ์หนึ่งล้านแต้ม!"
บทลงโทษความล้มเหลว:อาณาจักรหนานหยานถูกทำลาย, และ โฮสต์ ถูกฆ่าตาย!"
โอ้ ภารกิจมาได้เวลาเหมาะเจาะพอดี เพราะนี่คือสิ่งที่ฉันจะทำตั้งแต่แรก!
ลู่เฟิง ไม่ได้มีอารมณ์แปรปรวนเมื่อต้องรับมือกับภารกิจนนี้
เขาได้กล่าวถามระบบ"ระบบ โอกาสอัญเชิญแบบกลุ่มกองทัพคืออะไร?"
"การอัญเชิญแบบกลุ่มกองทัพคือทำให้โฮสต์สามารถเรียกกองทัพที่ยอดเยี่ยมในประวัติศาสตร์ของจีนมาได้นอกจากนี้ประสิทธิภาพการรบของพวกเขายังเหนือกว่ากองทัพธรรมดาทั่วไป"
"อันนี้สุดยอดมาก!"
ลู่เฟิง ดีใจอย่างมาก
เขาไม่ลืมว่าหลังจากที่ทำให้ เจี๋ยสวี่ และ ซุนฮก มอบความภักดีที่ซื่อสัตย์ได้เขาก็ได้รับโอกาสในการอัญเชิญแบบกลุ่มกองทัพ
คราวนี้เขามีไพ่ตายที่จะใช้จัดการกับอาณาจักรซีหยางแล้ว
เขาจะต้องรอให้เสร็จสิ้นธุระตรงนี้เสียก่อน
"รายงาน ท่านแม่ทัพเกาชุนกลับมาแล้ว!"
เมื่อ ลู่เฟิง กำลังจะดำเนินการต่อไป เขาก็ได้ยินเสียงขององค์รักษ์พิทักษ์อาณาจักรดังมาจากด้านนอกประตู
"ให้เข้ามา!"
"แม่ทัพเกาชุน!"
ทันใดนั้นเกาชุนก็เดินเข้ามาภายในห้องโถงเจิ้งหลงพร้อมกับหายใจหอบหนัก
ก่อนที่เขาจะเดินทางไปยังมณฑลหลินซาน เขาก็ได้รับข่าวจากจินยี่เหว่ย เขารู้ว่าการเดินทางด้วยม้าจะช้าเกินไป เขาไม่ลังเลที่จะใช้พลังทั้งหมดเพื่อบินกลับมาอย่างรวดเร็ว
ในระหว่างทางเขาได้ใช้พลังงานชี่จนหมด
"แม่ทัพเกาเชิญนั่งก่อนเถิด!"
"ขอบพระทัยฝ่าบาท แต่ข้าน้อยไม่เป็นไร ฝ่าบาทรีบออกคำสั่งให้ข้าน้อยนำทัพไปช่วยมณฑลจงซานเถิดพ่ะย่ะค่ะ!"เกาชุนได้ตอบกลับ
"ข้าเข้าใจแล้ว!"
ลู่เฟิง ได้มองไปที่ กลุ่มข้าราชบริพารด้านล่างและกล่าวพูดเสียงดัง"เจี๋ยสวี่ รับคำสั่ง!"
"ข้าน้อยอยู่นี่พ่ะย่ะค่ะ!"
เจี๋ยสวี่ ได้ก้าวเดินออกมา
"เจี๋ยสวี่ ข้าขอแต่งตั้งให้เจ้าเป็นที่ปรึกษาทางการทหารติดตามข้าและกองทัพของอาณาจักรไปสู้รบกับกองทัพของอาณาจักรซีหยาง!"
"ข้า..."
"ไม่ ไม่ ไม่"
ก่อนที่ เจี๋ยสวี่ จะรับคำสั่ง บรรดา ขุนนางอาวุโสหลายคนรีบคุกเข่าและตะโกนขึ้นทันที"ฝ่าบาทไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ หากมีอะไรเกิดขึ้นกับฝ่าบาท อาณาจักรหนานหยานจะถึงคราวจบสิ้นทันที!"
"ฝ่าบาท พระองค์จะต้องสุขุมไว้พ่ะย่ะค่ะ!"
"ฝ่าบาทมันอันตรายเกินไปที่พระองค์จะไปเสี่ยงที่หน้าด่าน!"
